Ο Νότης Χριστοδούλου, ο νικητής του Fame Story 1, φωτογραφίζεται στο σπίτι του και κάνει μια κατάθεση ψυχής. Ο Νότης Χριστοδούλου στη συνέντευξη στο ΟΚ! μιλά για τα δύσκολα παιδικά χρόνια και το bullying, αλλά και για τη σχέση με τη μητέρα του.
Πριν από τέσσερα χρόνια έχασες τη μητέρα σου. Φαντάζομαι ότι για ένα παιδί που δεν μεγάλωσε με τον πατέρα του και δεν έχει αδέλφια θα ήταν πολύ δύσκολο.
Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη περιουσία και πολύ όμορφος. Αυτό μόνο γνωρίζω να σου αναφέρω. Αποφάσισε να ζήσει για τον εαυτό του, ακολουθώντας τη ζωή που τον ικανοποιούσε. Ήμουν άριστος μαθητής και πέρασα πρώτος στο πανεπιστήμιο και τότε εξέφρασα την επιθυμία να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Γνωρίζοντας ότι η μητέρα μου δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο, σκέφτηκα να απευθυνθώ στον πατέρα μου. Αυτή ουσιαστικά ήταν και η πρώτη μου συναναστροφή μαζί του, γιατί είχε χωρίσει με τη μητέρα μου απ’ όταν γεννήθηκα και σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου μέχρι και που ενηλικιώθηκα ήταν απών. Δεν θέλησε να με στηρίξει, τουλάχιστον οικονομικά.
Τότε είχα απογοητευτεί και θυμώσει. Στην πορεία, αυτό το γεγονός με βοήθησε να συνειδητοποιήσω –και προχώρησα με αυτό ως δεδομένο– ότι δεν στηρίζομαι σε κανέναν άλλο, πλην του εαυτού μου. Τώρα πλέον καταγράφω το περιστατικό εκείνο ως ένα ιδανικό πλαίσιο εξέλιξης για εμένα. Όταν έχασα τη μητέρα μου και αποδεσμεύτηκα από τη συναισθηματική ψευδαίσθηση ασφάλειας που μου παρείχε, ένιωσα ότι ενηλικιώθηκα. Τότε συνειδητοποίησα πολλά και εντόπισα συμπεριφορές δικές μου που με όριζαν και δεν τις όριζα.
Τι εννοείς;
Επειδή η μητέρα μου ένιωθε την ευθύνη του ότι μεγάλωνε ένα αγόρι μόνη της, δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχθεί ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Κάτι τέτοιο δυστυχώς για τα κριτήριά της θα ήταν προσωπική της αποτυχία ως γονέας. Κι αυτό γιατί ήταν ένας φοβισμένος άνθρωπος απέναντι στη γνώμη των άλλων. Ήταν βέβαια και άλλες οι εποχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο σπίτι να υποδύομαι έναν straight.
Όταν έφυγε από τη ζωή ένιωσα θυμό για τα χρόνια που καταπίεζα τον εαυτό μου και για το bullying που βίωνα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Δεν είχε να κάνει με την αγάπη της μητέρας μου για έμενα, αλλά με την αδυναμία της να αποδεχθεί την αλήθεια του παιδιού της. Προσπάθησα πολλές φορές να της πω ότι κατά τη γνώμη μου, ο γονέας οφείλει να στέκεται δίπλα στο παιδί του, ούτε μπροστά ούτε πίσω από αυτό. Δυστυχώς, αν και ήταν ένας δυναμικός, δοτικός και πολύ καλός άνθρωπος, επειδή και η ίδια κουβαλούσε τραύματα και ενοχές από τη δική της μητέρα και είχε μεγαλώσει με συγκεκριμένα πρότυπα, δεν μπόρεσε να το αποδεχτεί.
Το τίμημα για εκείνη ήταν ότι την είχα απομακρύνει από κάθε γεγονός αλλά και κάθε επιτυχία στη δουλειά μου, προφανώς γιατί δεν ήθελα να είναι υπερήφανη μόνο για τα κατορθώματά μου στο design, αλλά κυρίως να είναι υπερήφανη για έμενα τον ίδιο ως άτομο. Δεν της παρείχα καμία πληροφορία που να αφορούσε την επαγγελματική ή την προσωπική μου ζωή. Ήμουν σε μια μακροχρόνια σχέση και εκεί ένιωθα αγάπη, ασφάλεια και προστασία.
Και σ’ το λέω αυτό γιατί έχω περάσει πολύ δύσκολα στα παιδικά μου χρόνια επειδή ήμουν το παιδί που δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο, έκανε παρέα με κορίτσια και έπαιζε με τις κούκλες, η «συκιά» ή αδελφή. Έτρεμα, για παράδειγμα, κάθε μεσημέρι να περάσω από την κεντρική είσοδο του σχολείου και ζητούσα από τη θεία μου να με περιμένει στη γωνία του δρόμου, για να μη συναντήσω κάποια συγκεκριμένα παιδιά που θα με κορόιδευαν.
Στη σχέση μου λοιπόν αυτή για πρώτη φορά δεν ένιωθα φόβο. Αυτή μου τη χαρά, δυστυχώς, δεν μου επέτρεψε η μητέρα μου να τη μοιραστώ μαζί της. Όταν έφυγε από τη ζωή, είχα ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων από υπέρμετρη λύπη μέχρι υπέρμετρο θυμό. Τότε ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω με έναν ειδικό ψυχικής υγείας, ο οποίος με βοήθησε να αρχίσω να συγχωρώ τη μητέρα μου που δεν μπόρεσε να είναι υποστηρικτική. Προφανώς γιατί και εκείνη δεν ένιωσε συναισθηματική υποστήριξη από κάπου. Είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι και τώρα και ένα από αυτά που συνειδητοποίησα αρχικά είναι ότι αυτός που χρειάζεται να αποδεχθεί, να αγκαλιάσει και να αγαπήσει αυτό που είμαστε είναι ο εαυτός μας και κανένας άλλος.
Είχες προσπαθήσει να της πεις ότι έχεις σχέση με ένα άλλο αγόρι και ότι είσαι ευτυχισμένος;
Μεγάλωσα με τη φράση «Δεν θέλω το παιδί μου να γίνει κλέφτης ή πούστης». Την άκουγα κάθε μέρα σχεδόν να το λέει. To έλεγε και όταν όλοι της έλεγαν, όταν ήμουν στο σχολείο, ότι το παιδί είναι γεννημένο για να γίνει χορευτής και να ασχοληθεί με την τέχνη και εκείνη από ανασφάλεια προς τους τρίτους με πήγαινε να μάθω πολεμικές τέχνες. Όταν κάποια στιγμή θέλησα να μοιραστώ μαζί της την αλήθεια μου μου είπε: «Κάνε ό,τι θες. Αυτό που είπες το άκουσα, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ και το ξέχασα ήδη». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζω ουσιαστικά δύο ζωές γιατί έβλεπα ότι την πλήγωνε βαθιά.
Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, ήμουν καλεσμένος σε μία ζωντανή εκπομπή και η δημοσιογράφος μού είπε ότι ακούγεται στον χώρο ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Επειδή ήξερα ότι η μητέρα μου δεν μπορούσε να συμπορευθεί με την αλήθεια μου, απάντησα με μια ηλίθια γενικότητα, του τύπου «μπορώ να ερωτευτώ ένα μυαλό, ένα πρότυπο σκέψης, μια ιδέα». Απέφυγα να πω την αλήθεια, γιατί θα πλήγωνε μια άρρωστη γυναίκα που εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε τον γιο της στην τηλεόραση. Δεν έπρεπε να στενοχωριέται.
Όταν, σε μια πρόσφατη συνέντευξη χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, με ρώτησε η Δέσποινα Καμπούρη αν ονειρεύομαι να κάνω οικογένεια, της απάντησα χωρίς φόβο και χωρίς τύψεις για το ποιος και τι είμαι, ότι δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που να επιτρέπει στους ομοφυλόφιλους σε αυτή τη χώρα να υιοθετούν παιδιά. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να αποκαταστήσω την αλήθεια στην προσωπική μου ιστορία και να νιώσω πραγματικά ελεύθερος. Το κάνω έστω και για ένα παιδί που βιώνει και αντιμετωπίζει κάτι αντίστοιχο στο δικό του περιβάλλον. Γιατί δυστυχώς συμβαίνουν και πολύ πιο κακοποιητικές συμπεριφορές σε κάποιες οικογένειες.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
