Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει…

Γεννήθηκα ένα πρωί του φθινοπώρου, κατά Νοέμβρη μεριά, στη Θεσσαλονίκη στο νοσοκομείο Παναγία. Έπιασαν τη μαμά μου οι πόνοι ενώ έπαιζε τάβλι με τη Τζένη Καρέζη σε περιοδεία παράστασης. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το μπλε της θάλασσας. Το δεύτερο τα μπλε μάτια της νονάς μου γιατί ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να με ακουμπήσει έτρεμε και έτσι ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε στην αγκαλιά του ήταν η Καρέζη. 

Η Νταίζη Λεμπέση στην αγκαλιά της νονάς της, Τζένης Καρέζη.

Η ζωή κάνει απίστευτους κύκλους και οι κύκλοι δημιουργούν σχέσεις ζωής, σχέσεις οικογένειας.

Ο πρώτος γάμος της μαμάς μου ήταν με τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Δε χρειάστηκε να αλλάξει ποτέ το επίθετο της, έτσι κι αλλιώς λεγόταν Νινέττα Αντωνόπουλου, κόρη της Νταίζης και του Γιάννη Αντωνόπουλου. Ναι, η γιαγιά μου ήταν η Νταίζη Αντωνοπούλου με τα νυφικά αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Κουμπάροι της μαμάς μου και του Άγγελου, η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος. Πρώτος κύκλος ζωής. 

Παράλληλα ο μπαμπάς γνώρισε τη Τζένη, δούλεψε για τη Τζένη, λάτρεψε τη Τζένη, εκτίμησε τη Τζένη και η Τζένη τον μπαμπά. Δεύτερος κύκλος ζωής.

Όταν τα χρόνια πέρασαν και η μαμά χώρισε και ξεκίνησε το ταξίδι της με τον μπαμπά (σ.σ. Γιώργο Λεμπέση)… έμεινε έγκυος σε εμένα. Είμαι παιδί του έρωτα και παράνομο, σε αντίθεση με τον αδερφό μου που είναι «νόμιμος». Η μαμά παντρεύτηκε τον μπαμπά χρόνια μετά από τη γέννηση μου και μάλιστα ήμουν και στην εκκλησία μαζί τους εκείνη την ημέρα. Είπαν τότε να μην είναι πάλι κουμπάροι ο νονός με τη νονά και έτσι κουμπάροι έγιναν οι Πολυτίμη και ο Γιάννης Μπότουλας και βάφτισαν και τον αδερφό μου. 

Εγώ αφού έκανα το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι από Θεσσαλονίκη Αθήνα κυριολεκτικά ούσα μια μπέμπα ημερών και αφού με χάζευε όλο το αεροπλάνο και έλεγαν όλοι «να σας ζήσει η κούκλα »στον γυναικολόγο Νίκο Παπανικολάου που με είχε αγκαλιά στο ταξίδι, έφτασα Αθήνα και όλα τα Δέλτα της ζωής μου πήραν μορφή. Σαράντα ημερών με πήγαν στον Άγιο Διονύσιο στη Σκουφά. Πρώτο Δέλτα. Βαφτίστηκα στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαδιάρη. Δεύτερο Δέλτα. Νονές μου οι Τζένη Καρέζη και Λένα Ζανιδάκη, η μεγάλη Κυρία της δημοσιογραφίας. Με ονόμασαν Δέσποινα. Τρίτο Δέλτα. Άλλος κύκλος ζωής.

Στον γάμο των γονιών μου στην ομαδική φωτογραφία δίπλα στον γαμπρό, δηλαδή στον μπαμπά μου αντί της νύφης τον έχει αγκαλιά η Καρέζη. Η νύφη στην άλλη άκρη. Ήταν από αυτούς τους πολύ ωραίους γάμους, τους όχι στημένους, που δεν είχαν κανονίσει ούτε για δεξίωση και ευτυχώς ο Κώστας Καρράς είχε φροντίσει να υπάρχει τούρτα. Νομίζω πήγαν και έφαγαν σουβλάκια. Παραθέτω τη φωτογραφία γιατί μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Ανάμεσα στους ελάχιστους καλεσμένους η Μίκη Μεσσολωρά, που πάντρεψε τη Τζένη  Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο. Αγαπημένη φίλη της γιαγιάς μου, του Άγγελου και της μαμάς. Άλλος μεγάλος κύκλος.

Όταν έφυγε η νονά, πήγαινα σχολείο. Στην κηδεία έχασα τη μαμά γιατί ο μπαμπάς είχε πάει στο Πρώτο και την περίμενε… ήθελε να είναι μόνος του. Θυμάμαι τα είχα χαμένα και με είχε όλη την ώρα αγκαλιά ο Γιώργος Κιμούλης. Μου έλεγε «μη στεναχωριέσαι, είμαι εγώ εδώ και θα είμαι πάντα». 

Το θέατρο Καρέζη, τότε Αθήναιον, ήταν δίπλα από το μαγαζί της γιαγιάς. Έβλεπα το, νονό σχεδόν κάθε Σάββατο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα μετά το φευγιό της νονάς, ήμουν μαζί με την Αλίκη, είχε έρθει στο μαγαζί. Και φώναξα «ο νονός» και πήγαμε μαζί να τον συναντήσουμε. Δε μπορώ να πω ποιος ήταν πιο χάλια… Θυμάμαι με είχαν πάρει αγκαλιά και κλαίγαμε και οι τρεις στη μέση της Ακαδημίας. Άλλος κύκλος ζωής.

Η Νταίζη Λεμπέση στη βάφτισή της με τον Κωνσταντίνο Καζάκο να κρατά τη λαμπάδα του μυστηρίου.

Ο μπαμπάς μου, που μετά τη νονά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, με έπιασε και μου είπε ότι πρέπει να πηγαίνω να βλέπω τον νονό. Με θυμάμαι να πηγαίνω στο θέατρο, να ανεβαίνω τα σκαλιά, να χαιρετάω τον Βαγγέλη στο μπαρ. Ο νονός καθόταν στο γραφειάκι του, γιατί οι παλιοί οι ταγμένοι στο θέατρο είχαν τρύπες για γραφεία οφείλω να το καταθέσω. Και μπήκα και κάτσαμε αρκετή ώρα, τα παράτησε όλα και μου μίλαγε για τη ζωή, για τον θάνατο, για την οικογένεια, για τον Κωνσταντίνο, για τους μεγάλους ρόλους που θα μπορούσε να παίξει η νονά από εδώ και πέρα. 

Τέσσερα χρόνια μετά έφυγε και η Αλίκη και είπαμε να περάσουμε ως ύστατο χαίρε από το θέατρο Αλίκη. Όλοι μας εκεί. Εγώ είχα κρυφτεί σε μια γωνίτσα… Τις αγαπώ τις γωνίτσες και θυμάμαι πολύ έντονα την αγκαλιά του, μου είχε πει «έλα εδώ, έλα να σε αγκαλιάσω».

Ύστερα μεγάλωσα, πήγα στην Αγγλία, τον έβλεπα λιγότερο. Ήταν πάντα το ίδιο γλυκός, το ίδιο ζεστός, το ίδιο τρυφερός. 

Όταν έφυγε ο μπαμπάς, τον είδα έξω από το θέατρο. Μου είπε «έλα εδώ κυρά μου» και πήγαμε μία μεγάλη βόλτα. Δε θα πω τι είπαμε στη βόλτα, τα κρατάω φυλαχτό.  Στον αποχαιρετισμό εκείνης της ημέρας μου είπε «είσαι ίδια πανάθεμα σε, μέσα κι έξω» και τον είδα να κλαίει. Έντονα. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.  

Γλέντι με τον Νίκο Ξυλούρη την εποχή της παράστασης «Το μεγάλο μας τσίρκο».

Δύο μήνες μετά αποφάσισα να μπω στην ΠΕΕΘ (σ.σ. Πανελλήνια Ένωση Ελευθέρου Θεάτρου) πιο πολύ ως φόρο τιμής στον μπαμπά. Ήταν η Ένωση των θεατρικών παραγωγών. Τα νέα μέλη ο Άλκις Κούρκουλος και εγώ -δύο από τα 4 μέλη για να είμαι ειλικρινής- στην Ένωση που ο Νίκος Κούρκουλος ήταν Πρόεδρος και ο μπαμπάς μου Αντιπρόεδρος. Άλλος κύκλος ζωής ο Νίκος Κούρκουλος. Στις εκλογές Πρόεδρος εξελέγη ο Βασίλης Τσιβιλίκας ο οποίος έπιασε δουλειά με το «καλησπέρα σας». Η μαμά μου καθόταν απέναντι μας, μαζί με τη Μελίτα Κούρκουλου και τη Ζωή Λάσκαρη. Εγώ ήμουν με τον Άλκι και τον Διαγόρα Χρονόπουλο. Άλλος κύκλος ζωής.

Όταν καταλάβαμε ότι έχουμε εκλεγεί στο Δ.Σ. απλά κοιταχτήκαμε μάλλον σαστισμένοι. Οι μανάδες μας απέναντι, μαζί με τη Ζωή, προσπαθούσαν να κρύψουν τη συγκίνηση τους και ο Διαγόρας μου χάιδευε το χέρι. Την επομένη, ο Τσιβιλίκας μαζί με τον Διαγόρα μου είπαν να πάω σε ένα πολύ γνωστό καφέ στο Κολωνάκι για να αρχίσουμε δουλειά. Αυτό που δε μου είπαν ήταν ότι εκεί μας περίμενε ο νονός,  οποίος ήταν χρόνια ολόκληρα μέλος της ΠΕΕΘ.  Όταν με είδε τα έχασε. Όταν ο Διαγόρας του είπε πως είμαι στο Δ.Σ. σηκώθηκε και ήρθε και με αγκάλιασε. Μου είπε «κυρά μου, γιατί δεν με πήρες να μου το πεις;» Και έγινα κόκκινη από ντροπή. Ο Διαγόρας του έλεγε πως είμαι αστέρι και εκείνος καμαρώνε. Στο φευγιό μού είπε στο αυτί «η ζωή είναι κύκλοι, συνέχισε με τον δικό σου τρόπο τον δικό μας κύκλο»

Φέτος μιλήσαμε στη γιορτή του στο τηλέφωνο, τον είχε πάρει η Ηρώ και του είπε κάτσε να σου δώσω τη βαφτιστήρα σου. Ήταν καταβεβλημένος αλλά το ίδιο τρυφερός, όπως πάντα. Δυο μήνες πριν είπα στη μαμά «πάρτον ένα τηλέφωνο, πάρε στη Τζένη μήπως δε μπορεί να μιλήσει». Και όντως πήρε. Και θέλησε να μιλήσει. Και της είπε «να γίνω λίγο καλύτερα κορίτσι μου να σας δω λίγο γιατί θα φύγω και δε θα σας έχω δει». Ήταν ένας κύκλος που έκλεισε και κράτησε 56 ολόκληρα χρόνια.  Τόσα γνωριζόντουσαν με τη μαμά. 

Το φευγιό του το έμαθα από δημοσιογράφο που το σήκωσα το τηλέφωνο γιατί νόμιζα πως είναι για δουλειά και έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Γιατί ήταν θηρίο, ποτέ με τον νου δε φαντάστηκα πως αυτός ο γίγαντας θα έφευγε. Εκείνη την ώρα εκτός από τη μαμά, το έστειλα στον Σταμάτη (σ.σ. Κραουνάκη) ότι έφυγε ο νονός. Και με πήρε βιντεοκλήση και είναι και ο μόνος που μίλησα και με είδε εκείνη την ώρα και τον ευχαριστώ, γιατί έκλαιγα πολύ και με έκανε με το χιούμορ του να γελάσω ενώ ξέρω το πόσο στεναχωρήθηκε στην είδηση του φευγιού του. Άλλος κύκλος ζωής ο Σταμάτης. 

Τελειώνοντας, θέλω να πω το εξής. Γράφουν όλοι φτωχότερο το θέατρο. Όχι παιδιά, λάθος. Όχι φτωχότερο. Φτωχό σκέτο. Τέλος πολύ ωραίας εποχής.

Φωτογραφίες: Αρχείο Νταίζης Λεμπέση

Επιμέλεια: Άρτεμις Θύμιου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ