Η δημοσιογράφος και συγγραφέας μιλάει στο ΟΚ! για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Ανδρολίβανο», που κυκλοφορεί από τις εκδώσεις Key Books και τις 18 ιστορίες «Σπαρακτικής Αγνότητας» που περιέχει στις σελίδες του. Παράλληλα αναλύει τα αγαπημένα της θέματα, έρωτας, πάθη, λάθη, χωρισμοί, μέσα από τη δική της αισιόδοξη ματιά.
Είχε όνειρο να γίνει πρίμα μπαλαρίνα. Ένα ατύχημα σε νεαρή ηλικία την έκανε να εγκαταλείψει την επιθυμία για μια καριέρα στον χορό. «Στα 18 μου είχα ένα τροχαίο το οποίο ανέτρεψε τα όνειρά μου. Εγώ και η Φρίντα Κάλο. Βρέθηκα με σίδερα στον αυχένα. Δεν μπορούσα να χορέψω. Θυμάμαι, ήρθε ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο και με ρώτησε “έχουμε plan b;”. Εγώ από πολύ πιτσιρίκα έγραφα ποιήματα. Υπήρχε μια ευκολία στο γραπτό. Στα 16 μου, σκέψου, είχα βγάλει την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Του λέω λοιπόν “δεν υπάρχει, αλλά αφού γράφω μήπως να κάνω κάτι σχετικό;”. Κάπως έτσι ξεκίνησε η δημοσιογραφία». Από το περιοδικό Αντί στον Flash και αργότερα στονPlanet, η Τζούλη Αγοράκη στα 25 της κατείχε ήδη τον τίτλο της αρχισυντάκτριας. Οι συνεργασίες με τα έντυπα και ραδιοφωνικά Μέσα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Ακολούθησε η Vogue, τοMarie Claire και το Vitrine, ώσπου, όπως εξηγεί η ίδια στο ΟΚ!, «τα βαρέθηκα όλα και έκανα για κάποια χρόνια ταξιδιωτικό ρεπορτάζ. Γύρισα όλο τον κόσμο. Έναν μήνα Κένυα, άλλο έναν Μαλαισία… Νομίζω ότι τα ταξίδια διαμόρφωσαν κατά πολύ αυτό που είμαι σήμερα».
Ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή της
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο με τίτλο Ανδρολίβαδο στο οποίο φιλοξενούνται «ιστορίες σπαρακτικής αγνότητας», όπως αναφέρει η ίδια στον υπότιτλο. Στις σελίδες του φιλοξενούνται 18 ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή της με κάποιες δόσεις μυθοπλασίας. « Επ’ ουδενί δεν μπορώ να πω ότι είναι σελίδες από το ημερολόγιό μου. Τα έχω ζήσει εν μέρει, αλλά έχω κάνει και κάποιες δικές μου μηχανορραφίες. Από κάποιον έχω πάρει το κεφάλι, από κάποιον άλλο το χούι και από κάποιον τρίτο το στόρι. Δεν διαβάζεις την ιστορία και καταλαβαίνεις ότι φωτoγραφίζω κάποιο πρόσωπο. Εκτός βέβαια από μια ή δυο ιστορίες που είναι ακριβώς έτσι. Μου έχουν τύχει δηλαδή κάποια περίεργα που τα έχω γράψει κατά γράμμα» διευκρινίζει. Η απόφαση για τη συγγραφή του βιβλίου δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη. «Αυτές ήταν ιστορίες που διηγούμουν στους φίλους μου και πολλές φορές μού έλεγαν “πες μας αυτή με τον τραγουδιστή”. Ήταν ιστορίες που έβγαζαν πολύ γέλιο. Είχα βαρεθεί πια να τις λέω. Κάποια στιγμή λοιπόν είπα στους φίλους μου “θα σας τις γράψω, να ησυχάσω κι εγώ, να τις διαβάσει και κανένας άλλος”. Πάνω στην πλάκα, όταν άνοιξε το iefimerida.gr πριν από δέκα χρόνια, έγραψα μια ιστορία με έναν τραγουδιστή που την ονόμασα “Φτου μη σε ματιάξω”. Είδα την ώρα που περνούσε από επιμέλεια πόσο ξεκαρδίζονταν όσοι τη διάβαζαν. Κάποιες ιστορίες βέβαια είναι και γλυκόπικρες. Δεν είναι αμιγώς ευθυμογράφημα. Για παράδειγμα, “Ο άντρας που έκανε τις γυναίκες αριθμούς” ή “Ο αλογάκιας” είναι ιστορίες που στο τέλος σού παγώνουν το χαμόγελο και σε κάνουν να σκέφτεσαι “πραγματικά, υπάρχει τόση νεύρωση ελεύθερη;”». Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο από το παρελθόν της που διαβάζοντας το βιβλίο τής ζήτησε τον λόγο. «Νομίζω ότι πολλοί θα έπαθαν εγκεφαλικό. Σίγουρα κάποιοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους. Κανείς όμως δεν τόλμησε να ζητήσει τα ρέστα. Αν ξαναδιαβάσεις τη νεύρωσή σου και το δεις μπροστά σου με λέξεις, είναι σαν να κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Δεν νομίζω ότι μπορούσαν να πουν κάτι. Εγώ εκ των υστέρων τους λέω ότι “λυπάμαι” και “ευχαριστώ”…».
Τάδε έφη Τζούλη
Άραγε μπορείς να αντιληφθείς τις κακοτοπιές στις ερωτικές σχέσεις και να τις αποφύγεις; «Δεν γίνεται να έχεις εξαρχής την πληροφορία. Δεν έρχεται ο άλλος και γράφει στο κούτελο “τάδε έφη Ανωμαλίδης”. Σιγά σιγά βγαίνει αυτό. Δεν σου κρύβω ότι στις περισσότερες ιστορίες πρωταγωνιστές είναι οι καλλιτέχνες. Εκεί νομίζω ότι κάτι γίνεται. Σε ανάλυση που έχω κάνει με τον εαυτό μου έχω καταλήξει ότι ακριβώς επειδή οι καλλιτέχνες κρατούν το πορτάκι του ασυνειδήτου ανοιχτό για να εκφράζονται, είναι πιο χαλαροί σε πολλά. Γι’ αυτό, αν θες, υπάρχει και μια απόκλιση στον ερωτισμό τους» σχολιάζει. Όσο για το αν οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή της έχουν να διηγηθούν μια αντίστοιχη περίεργη ιστορία με πρωταγωνίστρια την ίδια, η Τζούλη ξεκαθαρίζει: «Αντίστοιχες καταστάσεις όπως αυτές του βιβλίου δεν νομίζω. Μου συμβαίνουν όμως πολλά ευτράπελα. Ας πούμε, έχω πάει για συνέντευξη και φορούσα μια φουστίτσα τύπου Lambada. Πήγα τουαλέτα λοιπόν και έβαλα τη φούστα μέσα από το εσώρουχο. Κατέβηκα όλη την Ομόνοια με τα οπίσθια έξω. Μου κορνάρανε κι εγώ νόμιζα ότι απλά ήμουν πολύ ωραία εκείνη τη μέρα. Θεωρώ όμως ότι ερωτικά είμαι τόσο φυσιολογική που καταντάω μπανάλ. Δεν είμαι κορίτσι kinky».
Εγχειρίδιο χωρισμού
Η Τζούλη δεν ξέρει μόνο να ερωτεύεται, αλλά ξέρει και να χωρίζει. Και να το ξεπερνάει με έναν δικό της τρόπο. «Έχω καιρό να βιώσω έναν χωρισμό γιατί είμαι πολλά χρόνια πια σε έναν γάμο. Πάνω από δώδεκα. Στους χωρισμούς μου βέβαια έχω περάσει από όλες τις γκάμες. Από το να πέφτω στα πατώματα μέχρι να μην τρώω. Ευτυχώς, υπάρχει μια δικλίδα ασφαλείας. Μπορεί να πονέσω πολύ, αλλά για λίγο. Μετά τις τρεις-τέσσερις εβδομάδες σηκώνομαι, φοράω το πιο κόκκινο κραγιόν μου και ανακοινώνω στον αντρικό πληθυσμό ότι είμαι ελεύθερη. Σαφώς μπορεί να βρω μια σχέση ριμπάουντ, να ταλαιπωρηθώ, αλλά σηκώνομαι. Ο ψυχαναλυτής μου μου έλεγε: “Κυρία Αγοράκη, εσείς σίγουρα δεν θα αυτοκτονήσετε για έναν έρωτα”. Συμφωνώ μαζί του. Είναι στάση ζωής μου αυτό. Να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Στενοχωριέμαι λίγο, αλλά δεν είμαι τόσο drama queen για να το συνεχίσω για καιρό. Είχα ζήσει, θυμάμαι, μια σχέση που πήγαινα σε χαρτορίχτρες συνέχεια, ενώ δεν τα πίστευα καθόλου. Μετά πήγαινα στον ψυχαναλυτή που ήταν ένας κανονικός επιστήμονας και τον είχα κάνει αυτόν χαρτορίχτρα. Τον ρωτούσα συνέχεια: “Θα με πάρει τηλέφωνο;”. Τον είχα ζαλίσει τον άνθρωπο γιατί είχα μπερδέψει τη χαρτορίχτρα με τον ψυχαναλυτή. Είμαι τζαζ» παραδέχεται γελώντας, ενώ στην ερώτηση για το πόσες φορές μπορεί να ερωτευτεί ένας άνθρωπος απαντά αφοπλιστικά: «Στη ζωή μας μπορούμε να ερωτευτούμε πολλές φορές». Για εκείνη δεν παίζει ρόλο στον έρωτα η ηλικία. «Κάποια στιγμή είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο. Τον κοιτάω και του λέω: “Εγώ με τον έρωτα πλέον συμπεριφέρομαι όπως με τον Ερυθρό Σταυρό. Δώσαμε. Απίθανο να μου ξανασυμβεί. Κι αν μου ξανασυμβεί, έχω τόσες αντιστάσεις που δεν θα τον αφήσω να περάσει”. Με κοιτάει αυτός ο μελλοντικός και πολύ μεγάλος έρωτας και μου λέει: “Γιατί, αν είναι να σου συμβεί, πιστεύεις ότι θα σε ρωτήσει;”. Έτσι ακριβώς έγινε. Νομίζω, λοιπόν, πως όποια αντίσταση και να έχεις, όσο και να έχεις τρομάξει και να έχεις πονέσει, αν είναι να έρθει ο έρωτας ο αυθεντικός, αυτός που κάνει τα γόνατά σου να λυγίζουν, θα γίνεις και πάλι αθώος χωρίς να το καταλάβεις».
Μια Αλμοδοβαρική ηρωίδα
Παραδέχεται ότι αντιμετωπίζει και η ίδια υπαρξιακά θέματα, τα δεκαεπτά χρόνια ψυχανάλυσης όμως και η πολλή δουλειά που έκανε με τον εαυτό της την έχουν βοηθήσει να βιώνει τις καταστάσεις με μεγαλύτερη στωικότητα. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «Επειδή έχω πέσει αρκετές φορές, ξέρω τον τρόπο που θα πέσω. Πλέον κοιτάω να παίρνω τη μέρα έτσι όπως μου έρχεται. Αν καταλάβουμε τη δύναμη που έχει το μυαλό και οι σκέψεις μας, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι εμείς φτιάχνουμε την πραγματικότητά μας. Έχω κάνει πολλή δουλειά για να αλλάξω τις εσωτερικές πεποιθήσεις γιατί για πολύ καιρό δεν μπορούσα να διαχειριστώ ούτε τη χαρά ούτε και τη λύπη. Σκεφτόμουν συχνά “είναι δυνατόν να είμαι τόσο καλά; Κάτι θα γίνει”. Πάντα κάτι γίνεται όταν το λες. Η ζωή είναι σαν την Τέχνη. Είναι επίκτητη. Μαθαίνεται… Όπως ο τεχνίτης μαθαίνει στο μάρμαρο. Γι’ αυτό όσο μεγαλώνουμε, μπορεί το δέρμα να χαλαρώνει, αλλά χαλαρώνουν και κάποιες αντιστάσεις. Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, αποκτούμε ένα είδος σοφίας». Το 2020 η Τζούλη είχε μια περιπέτεια με την υγεία της, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. «Στη ζωή ακόμα και οι αισιόδοξοι θα τραβήξουμε κάποια χαρτιά που δεν θα είναι πάντα καλά. Πέρσι λοιπόν πέρασα αυτή την περιπέτεια. Πέρα από την πρώτη σκέψη όταν πήρα τις εξετάσεις που ήταν “γιατί σε εμένα;”, αμέσως μετά σκέφτηκα “γιατί όχι σε εμένα;” αλλά και “τι συμβαίνει; Εγώ κάνω στους άλλους ενεργειακές θεραπείες και τελικά μου συνέβη αυτό;”. Το λέω επειδή πιστεύω ότι ο καρκίνος έχει να κάνει με θυμό και πράγματα που δεν επικοινωνήσαμε και κρατήσαμε μέσα μας. Η ασθένεια είναι μια λέξη που έχει μέσα της το “α” στερητικό και τη λέξη “σθένος”. “Χάνω δύναμη. Από πού έχασα δύναμη; Τι με ζόρισε στη ζωή μου τόσο; Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα; Και, το πιο σημαντικό, πώς μπορώ αυτή τη δύσκολη κατάσταση να την περάσω με όσο το δυνατόν περισσότερο χιούμορ διαθέτω;”. Έτσι, κατέληξα να πηγαίνω στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας για να κάνω ακτινοθεραπείες ντυμένη αλμοδοβαρική ηρωίδα. Φορούσα χρυσά σκουλαρίκια, ψηλά παπούτσια τύπου Barbarella. Με ρωτούσαν “πού είναι η πίστα;”. Οι άνθρωποι γύρω μου ήταν με ορούς κι εγώ κάθε μέρα έμπαινα με διαφορετικά μαλλιά. Έφτιαξα επίσης ιστορίες. Υπήρχε ένας ωραίος φαρμακοποιός που πήγαινα κάθε μέρα και του ζητούσα μάσκα. Έβρισκα τρόπους να φτιάξω την κατάστασή μου». Ένας βοηθός ακτινοθεραπευτή αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές γνωριμίες που έκανε κατά τη διάρκεια της θεραπείας της. «Είναι μύστης, ανάμεσα στους πέντε πιο φωτισμένους ανθρώπους που έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Τα μαθήματα που μου έδωσε μέσα από την απλότητά του ήταν τρομερά δυνατά. Κάθε μέρα μού έλεγε “μείνε ανήσυχη”. Τη μια μέρα που πήγα να αγανακτήσω μέσα στην ακτινοθεραπεία, του είπα: “Ξέρετε κάτι; Δεν αντέχω. Φτάνει”. Τότε μου απάντησε: “Τζούλη μου, το μόνο που θέλω από εσένα σήμερα είναι βγαίνοντας από εδώ και πηγαίνοντας στο ασανσέρ να κοιτάξεις αριστερά. Θα τα ξαναπούμε αύριο”. Εκεί περίμενε μια μαμά με ένα παιδάκι 7 χρόνων. Περίμενε να βάλει τον γιο της για ακτινοθεραπεία. Και τότε είχα την απάντηση. Δεν πρέπει να συγκρινόμαστε συνέχεια με τη χειρότερη συμφορά αλλά πάντα πρέπει να θυμόμαστε τι έχουμε και να είμαστε ευγνώμονες» λέει κι αυτό ήταν μόνο ένα από τα πολλά μαθήματα ζωής που πήρε παλεύοντας με τον καρκίνο.
Με έμπνευση από τη Μελίνα
Το πρόσωπο από το οποίο δεν μπορεί σίγουρα να κρυφτεί είναι ο 9χρονος γιος της Κωνσταντίνος. «Του μίλησα για την ασθένεια. Πιστεύω ότι στα παιδιά πρέπει να λέμε την αλήθεια, γιατί τα καταλαβαίνουν όλα. Είναι σφουγγάρια που αφομοιώνουν τα πάντα» παραδέχεται. Αναρωτιέμαι αν η απόκτηση παιδιού ήταν μέσα στα όνειρα της ζωής της. «Ήταν ένα μεγάλο ντιμπέιτ για εμένα. Ήμουν ένα κορίτσι που δεν έβαζε άγκυρες. Ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, ήθελα να ζήσω τη ζωή μου πιο ελεύθερα. Στα 34-35 λοιπόν έπαθα μια φρίκη. Ήμουν σε έναν διαρκή εσωτερικό διάλογο και προσπαθούσα να αφουγκραστώ αν πραγματικά το θέλω ή αν πρέπει κοινωνικά… Κάποια στιγμή ήμουν στην Πάρο σε ένα σπίτι και καθόμουν κάτω από τον έναστρο ουρανό. Τότε είπα ότι “αν υπάρχει μια ψυχή που με θέλει για μητέρα, είμαι έτοιμη να συμβεί”. Έπειτα από έναν μήνα συνέβη. Δεν ξέρω αν ήταν η ευχή μου, εκεί όμως κατάλαβα ότι ήταν κάτι που το ήθελα» διευκρινίζει. Ως μητέρα δεν είναι αυστηρή, το μόνο που θέλει να μεταλαμπαδεύσει στον γιο της είναι η ευγένεια. Παράλληλα δεν νιώθει καμία ανάγκη ο Κωνσταντίνος να μοιράζεται στο μέλλον τις λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής μαζί της. «Δεν μου αρέσουν οι μαμάδες που μπλέκονται στα προσωπικά των παιδιών τους. Ας μου λέει ό,τι θέλει» προσθέτει. Όσο για τη συμβουλή που θα του έδινε μεγαλώνοντας και θα αφορούσε την προσωπική του ζωή, αυτή θα ήταν: «Φτύσε για να έχεις. Το είχε πει η Μελίνα Μερκούρη. Πιάνει και στις γυναίκες και στους άντρες. Δυστυχώς βέβαια και να μας το πουν, αν δεν το νιώθουμε… Τι κι αν το πει η μαμά σου, τι κι αν το έχει πει και η Μελίνα. Πού να φτύσεις αν τρελαίνεσαι; Άσε που το κάνεις χάλια και δεν πιάνει. Πάντως εγώ αν ήμουν τώρα 18, αυτό που θα έλεγα στον νεότερο εαυτό μου θα ήταν να τιθασεύσω το προβάδισμα. Πάντα έτρεχα πάρα πολύ. Καμιά φορά είναι ωραίο να μένουμε λίγο πίσω και να βλέπουμε τα πράγματα. Εγώ κυνήγαγα πάντα τον εαυτό μου…»
Ολυμπία Κρασαγάκη για το περιοδικό ΟΚ!
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» (28/8 – 3/9)
