Θα το πω όπως το σκέφτομαι, αδέλφια μου: Δεν αξίζουμε τον τόπο μας. Δεν αξίζουμε τον πλανήτη μας, τις ομορφιές και τα πλάσματα που τον συμπληρώνουν έχοντας το ιερό καθήκον να τα προστατεύσουμε – ως υψηλότερα όντα με νοημοσύνη (τρομάρα μας). Για τίποτα δεν είμαστε.
Καίγεται η Ελλάδα μας, περιουσίες σπίτια και ζώα κι εμείς τσακωνόμαστε για το πότε καήκαμε καλύτερα: στο Μάτι, ή στην Βαρυμπόμπη, την Αρχαία Ολυμπία, ή την Εύβοια. Καταντάμε την ύπαρξη νεκρών κομματικό επιχείρημα για το με ποια κυβέρνηση καήκαμε πιο επικίνδυνα, υποτιμώντας αυτούς και τις οικογένειές τους και σκοτώνοντας τη μνήμη τους, αυτή τη φορά. Τις ακραίες απόψεις που μοιάζουν να περιμένουν νεκρό για να πανηγυρίσουν με ένα τουήτ πως «τα έλεγαν» θα τις αφήσω να χαθούν στο σκοτάδι τους, όπως και τις ληστρικές εφόδους σε εργαζομένους τηλεοπτικών συνεργείων.
Ζώα δεμένα σε αυλές που καίγονταν, σκυλιά που αφέθηκαν στο έλεος της φωτιάς επειδή δε χωρούσαν στο αμάξι 
και άλογα που έτρεχαν να σωθούν πανικόβλητα -εικόνες βιβλικές που δεν πιστεύεις πως ζεις… Γι’ αυτό σας λέω: Δεν αξίζουμε αυτόν τον πλανήτη, αποτυγχάνουμε να σεβαστούμε τον τόπο μας, τα ζωντανά του, άρα και ο ένας τον άλλον -για τίποτα δεν είμαστε.
Ναι, η ελπίδα υπάρχει στη γωνίτσα του «Κουτιού της Πανδώρας» που άνοιξε ξαμολώντας όλα τα δεινά του κόσμου. Το περιστέρι πετά με το κλαδί ελιάς στο ράμφος φέρνοντας το μήνυμα ότι υπάρχει στεριά μετά τον κατακλυσμό. Θα το δούμε; Θα το εκμεταλλευτούμε; Θα το αξιοποιήσουμε; Ορίστε, αδέλφια μου, σας έχω όλες τις απαντήσεις στο χαμόγελο μιας φωτογραφίας. Θα πάρουμε χαμπάρι, ή να περιμένουμε και τις ακρίδες να πέσουν στο κεφάλι μας, συνεχίζοντας το ίδιο βιολί; Μανόλο Καραλή με αυτό που είσαι και μόνο, δείξε τον δρόμο…
Νομίζω ότι το “Heal the World” του Michael Jackson είναι το ιδανικό τραγούδι για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας στα Fake News αυτής της εβδομάδας, αδέλφια μου.
Πυρεπόρτερζ
Ο Νίκος Στραβελάκης να λέει την είδηση μόλις έχει συνδεθεί με τον ρεπόρτερ, πριν εκείνος προλάβει να μιλήσει. Ο Νίκος Υποφάντης αφήνει το μικρόφωνο και βοηθά να ξετυλιχτεί μια μάνικα κινούμενος άτσαλα ανάμεσα στους πυροσβέστες στο πλάνο της συναδέλφου του απ’ τον ΣΚΑΪ, Μαρίας Βούσουλα που δίνει το ρεπορτάζ. Ακόμη ένας ρεπόρτερ – τυγχάνει να είναι του Open αυτή τη φορά – επιμένει να προτάσσει το μικρόφωνο σε ανθρώπους ιδρωμένους και μπαρουτοκαπνισμένους που μόλις εγκατέλειψαν τις περιουσίες τους να καούν για να κάνει ερώτηση. Το «Βρε αγόρι μου, να σου πω κάτι ειλικρινά; Μη ρωτάς μαλακίες» ήταν μονόδρομος. Μινγουάηλ, στο Star Κεντρικής Ελλάδας μετά το «Μητσοτάκη γ****σαι» που ακούει από πολίτη, ο ρεπόρτερ τον ακολουθεί με το μικρόφωνο, μήπως θέλει ο φίλος να βρίσει και καμιά μάνα, μάλλον, στον «αέρα».
Προς Θεού, δεν τα βάζω με τους δημοσιογράφους που μέσα στη ζέστη, χωρίς ρεπό «λιώνουν» κυριολεκτικά για να μεταδώσουν τις εξελίξεις απ’ το μέτωπο των πυρκαγιών, αδέλφια μου. Μακριά από μένα η «κριτική του καναπέ», όταν ο άλλος με ζήλο προσπαθεί να με ενημερώσει κάνοντας παραπάνω απ’ τη δουλειά που του ζητείται. Το θέμα είναι τι του ζητείται…
Τι θα καταφέρει, δηλαδή, ο ρεπόρτερ αψηφώντας την εντολή του πυροσβέστη να απομακρυνθεί; Στην καλύτερη του βάζει άλλο ένα βραχνά στο κεφάλι, λες και το να σβήσει τη φωτιά δεν είναι αρκετό και στην χειρότερη, ο δημοσιογράφος θα επιστρέψει απ’ τη δουλειά με έγκαυμα, ή αναπνευστικό πρόβλημα. Γιατί; Θα πάρει αύξηση; Θα πάρει τιμητική άδεια; Οι πυρκαγιές θα ψαρώσουν και θα σβήσουν, ή θα ενημερώσει τον κόσμο καλύτερα σε σχέση με τον ρεπόρτερ του διπλανού καναλιού;
Στην τελική, αν με ρωτάτε, ο δημοσιογράφος καλύπτει τα γεγονότα, χωρίς να αποτελεί μέρος τους και αν θέλει να κάνει την υπέρβαση, ψάχνει την αποκλειστική είδηση μέσω δημοσιογραφικής έρευνας για το πώς μπήκαν οι φωτιές, αλλά και αν οι υπεύθυνοι αντιδρούν σωστά κρίνοντας την άσκηση της εξουσίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μάλλον, όμως είναι πιο εύκολο να τρέχεις πανικόβλητος ξετυλίγοντας μια μάνικα, ή απλά να καείς “on camera”…
ΑΝΑCKΟΠΙCIC
Ξύπνησα με τον τίτλο: «Γυμνή η Άννα Μαρία Βέλλη στη Μάνη» στο ταιμλάιν μου. Έβαλα λίγη παγωμένη οβομαλτίνη στο σέηκερ του Κουικάρα και ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο. Η Mαλέσκου συνεχίζει ακάθεκτη να ποζάρει, η Μπόμπα ακόμη ποστάρει με τα δίδυμα, ή άνευ, ο σύζυγος σχολιάζει (δημόσια πάνδα), οι αγαπημένοι μου, Ζέτα και Μιχάλης το «ψάχνουν», ενώ ο Νικηφόρος με τη Λάουρα το «βρήκαν» – μπορεί και όχι.
Οι αθλητές μας, βάζουν απ’ την τσέπη τους για να αγωνιστούν και να ακούν ότι τα «θαλάσσωσαν» απ’ την κρατική τηλεόραση σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν. Κατά τα άλλα, στα μετάλλια τρέχουν οι πολιτειακοί παράγοντες, ποιος θα πρωτοπεί «μπράβο» για να δείξει αντανακλαστικά σ’ αυτά που συγκινούν την κοινωνία, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που εννοούν είναι: «Μωρέ μπράβο, ούτε που ξέραμε ποιοι είστε, μέχρι το Τόκιο…» Απ’ την άλλη να σας πω και κάτι; Είσαι η Πολιτεία: Στηρίζεις και σου «βγαίνουν» Λιγναδοφιλιππίδηδες, δε στηρίζεις και εισπράττεις αδιαπραγμάτευτη υπερηφάνεια από τους αθλητές σου. Ε, μη στηρίζεις καλύτερα κι εμείς θα τη βρούμε την άκρη μας. Χορηγοί, ξηγηθείτε…
Ιωάννα Τούνη: Season 4, Episode 5
Ακολουθώντας αυτόν τον συλλογισμό βλέπεις πού «μαζεύονται» οι χορηγοί και μάλιστα συσσωρευμένα. Η απάντηση είναι περιπτώσεις όπως η Ιωάννα Τούνη κι εγώ νιώθω έτσι:
Και λοιπόν, για να τελειώνουμε: Δεν το παίζω ανυποψίαστος, ούτε άμοιρος ευθυνών για όλη αυτήν την κατάσταση. Κι εγώ, άλλωστε, συνεργάζομαι με εταιρείες που βρίσκουν στη φάση μου, το «πρόσωπο» του μέσου καταναλωτή που απευθύνονται (τρομάρα μου). Η Τούνη δεν τα κλέβει, οι χορηγοί την κυνηγούν. Η Τούνη δεν τα στερεί από κάποιον, οι εταιρείες δεν τα δίνουν αλλού. Η Τούνη δεν παρακάλεσε, μόνοι τους, ήρθαν. Η Τούνη βρήκε τα Social Media – είναι και εντυπωσιακή – τρούπωσε και κάνει τη δουλειά της…
Τώρα, θα μου πείτε, πρέπει να πασαλειφτεί με σαπουνάδες στην μπανιέρα ο Ιακωβίδης για να βρει χορηγό; Τι να σας πω, ρε αδέλφια; Το γιατί οι εταιρείες δεν κάνουν μια μοιρασιά να χορηγούν και Τούνη, αφού «πουλάει», αλλά και Τεντόγλου, αφού πηδάει είναι τόσο ακατανόητο για μένα, όσο το γεγονός ότι η Κωσταντίνα Σπυροπούλου θα έχει φέτος 3 εκπομπές.
Έχοντας γράψει τα παραπάνω, περνάμε στη μαλακία της Ιωάννας… Το πρόβλημα με την Τούνη είναι πως δε συμμερίζεται τη σημασία και το βάρος του να εκφράζεσαι δημόσια. Πού είναι ο Γιάννης Φουντούλης, αρχηγός της εθνικής ομάδας πόλο που ζήτησε συγγνώμη για τους δημόσιους πανηγυρισμούς τους για το μετάλλιο, επειδή ένιωσε ότι προκαλούν τους συνανθρώπους τους στην Ελλάδα που υποφέρουν απ’ τις φωτιές; Ε, ακριβώς απέναντι…
Όπως και στην περίπτωση της συνέντευξης στη Σάσα Σταμάτη, όπου η Ιωάννα είπε, δεν είπε, ξείπε, ήταν ιδιωτική κουβέντα, τελικά τα εννοούσε δημόσια, ιδιωτικά και αούα για τους τεμπέληδες των 800€ το πρόβλημα είναι η απουσία συναίσθησης του τι λέμε δημόσια και ποιος ακούει, δεδομένου ότι στη μαζική επικοινωνία δεν υπάρχει η δυνατότητα συζήτησης, ή εξήγησης.
Βγαίνει, λοιπόν, η Τούνη απ’ το εργαλείο δουλειάς της – το Instagram – και τοποθετείται σε κοινωνικά-πολιτικά-εργασιακά θέματα. Δικαιούται; Φυσικά. Τότε γιατί όλοι την «περιμένουν στη γωνία», όπως λέει;
Μα, γιατί πολύ απλά, η Τούνη «κούνησε το δάχτυλο» και όταν το κάνεις αυτό απέναντι στην κοινωνία πρέπει να έχεις τουλάχιστον επιχειρηματολογία, ιδανικά μόρφωση και σίγουρα, να την αγαπάς. Το ότι τα κατάφερες στη ζωή σου και στάθηκες στα πόδια σου με τις δυνάμεις σου δε σου αναγνωρίζει κάποια υποχρέωση να δώσεις μαθήματα στους ανθρώπους που παλεύουν ακόμη.
Το Instagram είναι το φορτηγάκι με καρότσα που μεταφέρεις πράγματα για τη δουλειά σου. Το χρησιμοποιείς κατ’ εξαίρεση για να πας μια φίλη σου, νύφη στην εκκλησία και θεωρείς ότι αυτό σου δίνει το δικαίωμα να κρίνεις το γούστο της στον γαμπρό… Αυτό έπαθε η Τούνη.
Πού ξέρεις τώρα εσύ, αν τα πήρε, θα τα πάρει, τα χρεώθηκε, ή αν βόλεψαν τον τάδε μικρο-επιχειρηματία τα 800€ και σπεύδεις να τον χαρακτηρίσεις τεμπέλη… Πού ξέρεις, γιατί δεν ανοίγουν οι ταβέρνες στους Παξούς τα μεσημέρια; Μίλησες με κανα παράγοντα; Άκουσες τις απόψεις; Για να συμβαίνει, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Γιατί σπεύδεις να ειρωνευτείς ότι «έχουν πολλά λεφτά οι Παξοί» και βιάζεσαι να συμπεράνεις πως «δε θέλουν να δουλέψουν»; Πείνασε τώρα, ένα μεσημέρι η Τούνη και πήρε ο διάολος όλους τους Παξούς…
Αδέλφια, μπορεί να έχει και δίκιο, δεν ξέρω, αλλά δε θα μάθουμε ποτέ. Ό,τι και να θέλει να μας πει το χάνει στην αμετροέπεια και στο «κούνημα του δακτύλου» που μόνο αλαζονεία εμπνέει. Στην τελική πες: «Κοινωνία μου, επειδή κι εγώ τα πέρασα αυτά στις επιχειρήσεις μου, θεωρώ ότι αυτή τη χρονιά ειδικά πρέπει να μας «βγει το λάδι» για να μην πεινάσουμε τις επόμενες… Αν θέλετε, ακούστε με όσο εγώ ψάχνω ένα από τα όμορφα ταβερνάκια των Παξών να πνίξω τον πόνο μου στο χταποδάκι». Βγαίνεις δημόσια και κατακρίνεις; Ε, δημόσια θα φας και το αντίστοιχο «σκατό». Τι μου κλαψουρίζεις, μετά; (Αυτονόητα, από το αναμενόμενο της αντίδρασης εξαιρώ κάθε αναφορά σε ψόφους και καρκίνους. Μην τα λέμε αυτά κάθε φορά…)
Κουιζάρα
Και φύγαμε για κουιζάρα, αδέλφια μου:
Ποια εκπομπή που ετοιμάζεται θα έχει πάνω από 3 παρουσιαστές, γιατί οι υπεύθυνοι δε μπορούν να καταλήξουν;
Ξέρω ότι τα λόγια είναι από ανεπαρκή, μέχρι προκλητικά, αυτήν την περίοδο, αδέλφια μου. Ξέρω ότι το σφίξιμο στην καρδιά μας, ριζώνει με το ένα ζόρι να διαδέχεται το άλλο… Να ξέρετε ότι το μυστικό για να τα καταφέρεις από κινούμενη άμμο είναι να μην κάνεις τίποτα. Όσο προσπαθείς να απεγκλωβιστείς, τόσο βουλιάζεις – σε τραβάει μέσα της. Ας μην κάνουμε τίποτα για την ώρα πέρα απ’ το να στεκόμαστε ο ένας στον άλλον και στο περιβάλλον και τα πλάσματά του που βλάψαμε παραμένοντας στην επιφάνεια. Ίσως αργότερα μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε απ’ την κινούμενη άμμο της κατάντιας μας. Και θα το κάνουμε, να το δείτε. Θυμηθείτε απλά, τον φίλο μας:
Καλή συνέχεια, αδέλφια μου. Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον και κλείνω με καλοκαιρινή τραγουδάρα «Ya Habibi» από Gims και Mohamed Ramadan.
Διαβάζετε τα Fake News του Δημήτρη Ουγγαρέζου κάθε Κυριακή στο okmag.gr.
