Ο Θοδωρής Ιακωβίδης ξέσπασε σε κλάματα μετά την ολοκλήρωση του αγωνίσματός του, στην κατηγορία των 96 κιλών στην Άρση Βαρών στους 32ους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Ο Έλληνας πρωταθλητής, μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ είπε με λυγμούς «αντίο» στο άθλημα.
«Συγχωρείστε με για το τρέμουλο της στιγμής. Είναι οι τελευταίες μου στιγμές στην Εθνική ομάδα… Δεν κλαίω επειδή δεν πήγα καλά. Κλαίω γιατί τελείωσε όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που αρμόζει να αποδίδω σε αυτή τη σημαία που φοράω. Συγγνώμη αν για κάποιους νομίζουν ότι το βάζω στα πόδια», είπε.
Λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για το Τόκιο είχε μιλήσει στο περιοδικό OK! για το άθλημα που τόσο αγαπά.
Είναι η πρώτη σου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες;
Είναι η δεύτερη συμμετοχή μου. Η πρώτη ήταν το 2016 στο Ρίο, όπου βγήκα 11ος στην κατηγορία των 85 κιλών. Είχα κάνει έναν καλό αγώνα. Εκτός από εκείνο τον αγώνα, από τις πιο μεγάλες στιγμές της πορείας μου ήταν όταν πήρα μετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση το 2012 στο Ισραήλ, όταν κέρδισα το χάλκινο στους Μεσογειακούς Αγώνες το 2013 και το 2018, όταν βγήκα Μεσογειονίκης, δηλαδή πρώτος στους Μεσογειακούς.
Με την τωρινή σου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες νιώθεις περισσότερο τιμή ή δικαίωση των κόπων σου για όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας;
Όταν αγωνίζεσαι σε μια τέτοια διοργάνωση, το πρώτο που νιώθεις είναι τεράστια τιμή που φοράς το εθνόσημο και αντιμετωπίζεις το όλον με δέος. Δεν είναι προσωπική υπόθεση. Επίσης, ανήκω σε ένα άθλημα που έχει μεγάλη ιστορία σε μετάλλια, είναι αυτό που λέμε «βαριά η φανέλα»! Οπότε είναι διπλή η τιμή. Ασφαλώς πρόκειται και για δικαίωση των κόπων μου, γιατί δείχνει πως φτάνω στην αυτοπραγμάτωση. Αυτό που θέλησα να γίνω αυτό έγινα.
Ενώ η άρση βαρών ήταν πρωταγωνίστρια στον χορό των μεταλλίων, κυρίως από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, φέτος είσαι ο μοναδικός αθλητής της άρσης βαρών που εκπροσωπείς την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς. Γιατί συνέβη αυτό;
Αυτό είναι θλιβερό για την άρση βαρών και πολυ-παραγοντικό. Σίγουρα οφείλεται σε αμέλεια από το κράτος αλλά και σε λάθος χειρισμούς που έγιναν από τις προηγούμενες διοικήσεις των ομοσπονδιών που είχαμε. Ασφαλώς κάποια άσχημα γεγονότα που συνέβησαν δεν βοήθησαν, αλλά επ’ ουδενί δεν νιώθω πως έπεσε το άθλημα. Αντιθέτως, βλέπω συνεχώς νέους αθλητές να μπαίνουν στην άρση βαρών και να προσφέρουν ανιδιοτελώς.
Εσύ πώς επέλεξες το συγκεκριμένο άθλημα;
Γεννήθηκα το 1991, στα χρόνια όπου η άρση βαρών πρόσφερε πολλά μετάλλια στη χώρα μας, οπότε όλοι παρακολουθούσαν τα αγωνίσματα σε κάθε Ολυμπιάδα. Έτσι κι εγώ μεγάλωσα έχοντας αυτές τις εικόνες
και τους μεγάλους αθλητές στον νου μου. Στα 11, λίγο πριν τελειώσω την ΣΤ’ Δημοτικού, ήρθαν στο σχολείο από το Αθλητικό Γυμνάσιο για αλίευση ταλέντων. Όταν ρώτησαν ποιος ενδιαφέρεται, τους ενημέρωσα –μαζί με άλλα παιδιά– πως ενδιαφέρομαι, περάσαμε κάποια τεστ και λίγο αργότερα μας είπαν ποιος μπορεί να συνεχίσει μαζί τους. Οπότε στο Γυμνάσιο ήρθα σε πρώτη άμεση επαφή με τον αθλητισμό, κάτι που λάτρεψα και έγινε η κύρια ασχολία μου.
Ακολουθείς κάποια ιεροτελεστία πριν βγεις στον αγωνιστικό χώρο;
Όχι, πριν βγω στο αγωνιστικό πλατό δεν έχω κάποια ιεροτελεστία. Αλλά το προηγούμενο βράδυ αφιερώνω 10′ πριν κοιμηθώ όπου σκέφτομαι τον αγώνα και φροντίζω να αγχώνομαι τεχνητά. Μετά ακολουθεί η αποφόρτιση και λίγα λεπτά προσευχής.
Ποιον από τους αθλητές του κόσμου θα ήθελες να συναντήσεις στο Ολυμπιακό Χωριό του Τόκιο και να βγάλετε φωτογραφία;
Με τα μέτρα απαγόρευσης, μάλλον δεν θα συναντήσουμε κανέναν. Μακάρι να συναντήσω τον Τζόκοβιτς, είναι μεγάλος αθλητής, κορυφαίος τενίστας στον κόσμο, με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, ενώ παράλληλα φαίνεται ανοιχτός και φιλικός. Βέβαια, εμείς έχουμε τον Στέφανο Τσιτσιπά, οπότε όταν παίζουν οι δυο τους είναι δύσκολο να υποστηρίζουμε τον Τζόκο.
Πόσο σκληρά έχεις αγωνιστεί για να φτάσεις μέχρι εδώ;
Η προπόνηση στην άρση βαρών είναι πολύ ξύλινη, με την έννοια ότι δεν είναι ελαστική για να μπορείς να την προσαρμόσεις. Είναι συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να κάνεις, πολύ επίπονη και σκληρή, ενώ πολλές φορές είναι βαρετή γιατί κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα: αρασέ και επολέ – ζετέ. Η καθημερινή μου προπόνηση περιλαμβάνει ασκήσεις με ελεύθερα βάρη και καθόλου αερόβια άσκηση. Είναι κάτι που δεν το μετανιώνω. Απόδειξη είναι εδώ που έχω φτάσει. Έχω χάσει πολλά από προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, σίγουρα αμέλησα πολλά πράγματα για να αφιερωθώ σε αυτό τον σκοπό. Για παράδειγμα, δεν πήγα στο πανεπιστήμιο στην ώρα μου, αλλά το ξεκίνησα στα 24. Είμαι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ Αθηνών.
Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες;
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Καλογρέζα. Έχω καταγωγή από ένα μικρό χωριό στον νομό Πέλλας, το Άλωρο. Έχω μια μικρότερη αδελφή, τη Μαρία, και γενικά μπορώ με σιγουριά να πω πως είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Είμαι από τα τελευταία παιδιά που έπαιξαν σε αλάνες, πλατείες και δρόμους κι αυτό είναι μεγάλη ευτυχία. Μετά ήρθε ο πρωταθλητισμός, κάπου στα 13 μου, μαζί με την εφηβεία, όπου άνοιξε ένας νέος κόσμος μπροστά μου.
Τι σκέφτεσαι να κάνεις όταν θα αποσυρθείς από την ενεργό δράση;
Σίγουρα δεν θα φύγω από τον χώρο του αθλητισμού. Αυτό ξέρω να κάνω. Σε συνδυασμό με το ότι είμαι απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας, θεωρώ πιθανό να ασχοληθώ με την προπονητική, όπως κάθε αθλητής φαντάζομαι…
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
