Είναι ο πιο κατάλληλος να μιλήσει για επιτυχία και αποτυχία γιατί τα έχει ζήσει έντονα και τα δύο, έχοντας μάλιστα τη γενναιότητα να το παραδεχτεί. Φέτος κάνει μόνο επιτυχία τόσο στο J2US στον ρόλο του κριτή όσο και στο θέατρο με την παράσταση «Ο κήπος με τις αλήθειες». Ο Σταμάτης Φασουλής μιλά για όλα στο ΟΚ! Για τις δικές του αλήθειες, τις πολύ προσωπικές. Για όσα αγαπά στο σήμερα και για όσα ονειρεύεται στο αύριο.
Έρχεται στο ραντεβού μας, σε ένα cosy καφέ απέναντι από το Θέατρο Μουσούρη, φορώντας μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο. Στα χέρια κρατά μια ομπρέλα και έναν χαρτοφύλακα που μέσα έχει το iPad, από το οποίο συνήθως διαβάζει τον ρόλο του. Φέτος ο Σταμάτης Φασουλής γίνεται ο Μπομπ Πράις στον Κήπο με τις αλήθειες και δηλώνει ενθουσιασμένος για το νέο του θεατρικό εγχείρημα, του οποίου υπογράφει και τη σκηνοθεσία – μετάφραση. «Μισό λεπτό να κλείσω το κινητό να μη μας ενοχλήσει κανείς. Τώρα είμαι δικός σας» λέει πίνοντας την πρώτη γουλιά από τον ζεστό, χωρίς ζάχαρη, καπουτσίνο του.
Το «καταξιωμένος ηθοποιός – σκηνοθέτης» που συνήθως συνοδεύει το όνομά σας πώς σας ακούγεται σήμερα;
Τι σημαίνει καταξιωμένος, μωρέ; Το επάγγελμά μας είναι τέτοιο που μπορεί τη μια στιγμή να είσαι απάνω και την άλλη να μην υπάρχεις πουθενά. Τρεις αποτυχίες να κάνω, δεν θα με θυμάται κανείς μετά.
Εντάξει, ωστόσο το όνομα μένει. Λες «Σταμάτης Φασουλής» και ανοίγουν ακόμη οι θεατρικές πόρτες.
Το όνομα, όμως, δεν μπορεί να εργαστεί μόνο του, δεν μπορεί να βγάλει λεφτά να πληρώσει τους λογαριασμούς, δεν μπορεί να εκφραστεί, να μιλήσει, να αναστενάξει. Το όνομα δεν έχει ψυχή.
Πότε πάψατε να δίνετε μεγάλη αξία στην επιτυχία;
Να σου πω κάτι; Τη θεωρώ ακόμη πάρα πολύ σημαντική. Και όχι την εισπρακτική επιτυχία, αλλά το να έχω επαφή με το κοινό. Αυτό είναι η επιτυχία. Να έχει πολύ κοινό στο θέατρο –δεν ξέρω πόσο θα πληρώσουν το εισιτήριο, ας μην πληρώσουν και τίποτα!– και να μπορώ να συνεννοούμαι μαζί τους. Αυτό το να παίζεις μπροστά σε λίγα άτομα είναι άσχημο, είναι σαν να σε διαγράφουν.
Επειδή νιώθεις πως αυτό που θέλεις να πεις δεν αφορά κανέναν;
Ακριβώς! Και εκεί αισθάνεσαι αυτό που λέμε άχρηστος. Αμφισβητείται όλη σου η ζωή και η παρουσία. Εμένα αυτό με πειράζει στην αποτυχία. Δεν είναι ότι δεν θα πληρωθούμε αλλά αυτό το «Σταμάτη, δεν φτουράς. Όσο και να υποφέρεις, και να χτυπιέσαι, δεν αφοράς κανέναν». Αυτό που περιγράφω να μην το ζήσει άνθρωπος.
Πότε το ζήσατε;
Τελευταία φορά ήταν το ’15. Έκανα μια παράσταση –ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου–, τον Μπαμπά του Ζελέρ, που έπαιξε τώρα ο Άντονι Χόπκινς και πήρε το Όσκαρ. Εγώ πήρα να μη σας πω τι…
Πού έχετε αποδώσει την αποτυχία;
Μου λένε διάφορες δικαιολογίες –ότι ο κόσμος δεν ήθελε να δει ένα έργο για σου πω κάτι; Τι με νοιάζει ο λόγος; Εμένα με νοιάζει ότι έκανα κάτι πάρα πολύ καλό και δεν ήρθε άνθρωπος να το δει. Αυτό με διέλυσε, έκανα δυο χρόνια να ξαναπαίξω. Αν δεν βρισκόταν ο Πέτρος Ζούλιας να μου πει «Έλα να κάνουμε τον Συμβολαιογράφο», δεν θα ξεκουνιόμουν. Ένιωθα ότι δεν αφορώ κανέναν.
Τώρα που κυκλοφόρησε η ταινία, την είδατε;
Δεν άντεξα να τη δω. Άνοιξα την τηλεόραση, είδα το πρώτο πλάνο του Άντονι Χόπκινς, είπα «ο άνθρωπος είναι υπέροχος!» και την έκλεισα.
Πείτε μου με δυο λόγια, τι να περιμένουμε να δούμε τώρα στον Κήπο με τις αλήθειες;
Θα δούμε κάτι πολύ κοντινό μας, παρότι γίνεται στην Αυστραλία. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που μοιάζει απελπιστικά με την ελληνική οικογένεια. Ένα οικογενειακό κύτταρο, πολύ σφιχτό, παρότι τα παιδιά έχουν περάσει τα 40. Ο πατέρας και η μητέρα τούς βοηθούν ακόμη και τους καθορίζουν. Από την άλλη, παρακολουθούμε την αλλαγή που γίνεται στον 21ο αιώνα στις οικογενειακές δομές και στο θέμα «αγάπη, εργασία, φύλο, ταυτότητα φύλου». Το έργο αρχίζει τόσο ξέγνοιαστα –με την επιστροφή της Ρόζι– και τελειώνει με μια θυσία. Αυτό ανάγεται σχεδόν σε αρχαία τραγωδία.
Παράλληλα, κάθε Σάββατο «ντύνεστε» τον ρόλο του αυστηρού κριτή στο J2US.
Ντεμέκ αυστηρός κριτής! Περνάω τόσο καλά στο J2US. Πάω με ενθουσιασμό στο γύρισμα, είναι το λούνα παρκ μου, η χαρά της εβδομάδος. Και είναι και ο Νίκος Κοκλώνης που ενώ δεν τον ξέρω τόσο καλά, τον έχω αγαπήσει. Είναι σαν ένα μικρό παιδί. Δεν πιστεύεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο δραστήριος επιχειρηματικά και καλλιτεχνικά και συγχρόνως διατηρεί αυτή την αθωότητα. Με έχει εκπλήξει πολύ ευχάριστα.
Μια και μιλάμε για τραγούδι και χαρά, ποιο κομμάτι θα βάζατε ως σάουντρακ στη ζωή σας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένα τραγούδι μόνο που θα ταίριαζε στη ζωή μου, αλλά ό,τι τραγούδι και να ήταν αυτό, θα ήταν σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Ένα όνειρό μου θα ήταν ένα τραγούδι της Λίνας με τη φωνή της Βέμπο…
Και τι θέλετε να σας φέρει η ζωή στο παρακάτω;
Τίποτα, μόνο θέατρο. Μπορώ να κάνω θέατρο συνέχεια; Να το υπηρετήσω, με όποιον τρόπο και σε όποιο ρόλο; Αυτό ξέρω για ζωή, την αγάπη και το θέατρο!
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
