Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Αποστόλης Τότσικας συναντιούνται κάθε βράδυ στη σκηνή, σε ένα ρεσιτάλ για δύο, με το έργο «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ένας από τους πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης, φωτογραφίζεται στο OK! και μοιράζεται σκέψεις, αναμνήσεις και στιγμές από την ξεχωριστή διαδρομή του.
Το θέατρο υπήρχε στο DNA σας, οπότε πήγατε να δώσετε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου…
Δεν με πήραν, γιατί δεν συμβάδιζα με την εποχή μου, όπως είπαν. Ήμουν πολύ πιο μπροστά. Στο Εθνικό τότε επικρατούσε η στομφώδης υποκριτική, οι θεατρινισμοί και οι υπερβολές. Εγώ δεν μπορούσα να τα κάνω αυτά. Από ένστικτο, δεν με είχε διδάξει κανείς. Πήγα να παίξω μια σκηνή του Άμλετ, φυσιολογικά, σχεδόν όπως θα την έκανα τώρα. Ε, πήρα δρόμο. (Γελάει.) Ο Κουν, όμως, που ήταν κοντά στο πνεύμα του σύγχρονου θεάτρου, κάτι κατάλαβε από μένα και με πήρε.
Ο δάσκαλός σας, Κάρολος Κουν, έλεγε «κάνω θέατρο για την ψυχή μου».
Εγώ κάνω θέατρο γιατί είναι η ζωή μου. Είναι όπως στο νοσοκομείο όπου είναι κάποιος διασωληνωμένος. Εγώ είμαι διασωληνωμένος με το θέατρο. Αν μου βγάλεις τον σωλήνα, δεν θα υπάρξω.
Ποιος σας βοήθησε στην καριέρα σας;
Δεν υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν, γιατί είχα αυτό το θεόσταλτο δώρο, το ταλέντο. Από εκεί κι έπειτα, υπήρξαν άνθρωποι που με εμπιστεύτηκαν και τους είμαι ευγνώμων. Στο ξεκίνημά μου, με πέταγαν έξω, δεν είχα δουλειά. Μέχρι που ήρθε «το προφιτερόλ» και μου δόθηκε η ευκαιρία. Ακούστηκε αστραπιαία ότι υπάρχει κάποιος στο θέατρο που κάνει αυτό το πράγμα, και έτσι έγινε
αυτό που έγινε. Εκείνοι που με εμπιστεύτηκαν ήταν ο Σακελλάριος, ο Τζαβέλλας με το «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», ο Δαλιανίδης με το Ξύπνα Βασίλη, άνθρωποι που είπαν «ναι, αυτός θα παίξει». Και ήμουν νεότατος.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί!
Διαβάστε επίσης: Γιώργος Κωνσταντίνου: «Όταν πήγα στο Θέατρο Τέχνης είπα ότι θα γίνω ηθοποιός»
