Πηγαίνοντας να τον συναντήσω στο café του Studio Pro, μεσημέρι μετά το τέλος της εκπομπής «Super Κατερίνα», βάζω να ακούσω καθ’ οδόν την παλιά ηχογράφηση με τον αξέχαστο Μανώλη Ρασούλη να τραγουδάνε μαζί «Να ’μαστε πάλι εδώ Αντρέα».
Όταν του το λέω, τα μάτια του ταξιδεύουν και αρχίζει να μου περιγράφει για αυτό το «τραγούδι κοινοκτημοσύνη» τους πώς γράφτηκε σε ένα δυαράκι στην Κυψέλη στίχο στίχο, με τον Ανδρέα οκλαδόν στο πάτωμα με την κιθάρα του και τον Μανώλη να γράφει και να σβήνει καθισμένος στο σκαμπό ενός πιάνου. «Περνούν, γερνούν τα γεγονότα, μα είναι καλό που ’μαστε εδώ/Φαντάσου φτάνει και μια νότα κι αλλάζεις όλο το σκοπό…» μου σιγοτραγουδάει. Είναι λαλίστατος, οξυδερκής, υπεραναλυτικός, ακριβολόγος, σχεδόν λεξιλάγνος. Η κουβέντα μας διακόπτεται συνέχεια από πολλούς γνωστούς, φίλους, πρώην συνεργάτες, απλούς φανατικούς τηλεθεατές που έρχονται με πρωτοφανή οικειότητα να του απευθυνθούν.
Δεν είναι ούτε μία εβδομάδα που έχει πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο, έχοντας πάντα σε επιφυλακή δίπλα του την αγαπημένη του, Ελένη Μαστραγγελή. Εκείνος, αν και με σωληνάκια οξυγόνου στη μύτη, ετοιμόλογος και με εκείνη τη χαρακτηριστική περιπαικτική του διάθεση, επιβεβαιώνει θριαμβευτικά το επικοινωνιακό του χάρισμα που τον έχει αναδείξει σε τηλεοπτικό τοτέμ τα τελευταία τριάντα και χρόνια.
«Στην εντατική φώναζα “με σκοτώνουν”»
«Το μόνο που θυμάμαι –από τα πιο φρικώδη που έχω ζήσει– είναι ότι έμεινα επτά μέρες διασωληνωμένος στην εντατική. Ήμουν δεμένος με όλα τα εργαλεία και έχω κλειστοφοβία. Το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κινηθώ μου δημιούργησε έναν τρομακτικό πανικό. Δεν μπορούσα να κουνήσω τίποτα. Αν είχα τη συνείδησή μου 100%, θα ζητούσα από έναν φίλο ευθανασία λόγω κλειστοφοβίας. Κάποια στιγμή, για να μπορέσω να ξεπεράσω αυτό τον πανικό μου, φώναζα “με σκοτώνουν”. Μου έκαναν εγκεφαλογράφημα μήπως κάτι έχει βλαφτεί», περιγράφει ο Ανδρέας Μικρούτσικος.
Και συνεχίζει ο Ανδρέας Μικρούτσικος: «Νομίζω ότι έπαιζα με το ασυνείδητο, είναι τρομακτικό, το υποσυνείδητο και ένα συνειδητό να φύγω από αυτό τον πανικό. Κάποια στιγμή έπαιζε και μια τηλεόραση και άκουγα τον ήχο της έκρηξης των δύο τρένων. Δεν ξέρεις τι εγγραφή έχει ο ήχος αυτός μέσα μου. Όποτε βλέπω πάλι αυτή τη σκηνή, ζω την εντατική, ζω ξανά όλο αυτό το πράγμα, αλλά το ζω σαν να έχω μπει εγώ στο τρένο».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
