Μια σκηνή που σχολιάστηκε πολύ στο Maestro ήταν η πρώτη φορά που έκανε έρωτα ο Ορέστης με την Κλέλια την ηρωίδα που υποδύεται η Κλέλια Ανδριολάτου. Πώς το σχολιάζει η ηθοποιός; Έχει απενοχοποιήσει το γυμνό;
«Όταν βρίσκω τον λόγο να γίνει μια σκηνή με γυμνό και να υπηρετήσει το έργο, θα το κάνω. Είμαι εξοικειωμένη με το γυμνό, ακόμα και στις διακοπές μου κάνω γυμνισμό. Δεν ντρέπομαι για το σώμα μου, αντιθέτως το αγαπώ. Και εκείνη η σκηνή που περιγράφεις ήταν σαν πίνακας. Έδειχνε μια ωραία στιγμή του ζευγαριού, ήταν έρωτας, ήταν και ο φωτισμός, ήταν όλα» εξηγεί στο ΟΚ! η Κλέλια Ανδριολάτου.
Ο τηλεοπτικός σου αδελφός έχει σχέση με έναν άλλο άντρα που, σύμφωνα με το σενάριο, εξελίσσεται σε μια κλειστή κοινωνία. Θεωρείς ότι αντιλήψεις και στερεότυπα που είναι ξεπερασμένα γίνονται ευκολότερα αποδεκτά μέσα από την τηλεόραση; Εκπαιδευόμαστε στην ηθική;
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, ναι. Προσωπικά, μια ταινία μπορεί να μου αλλάξει τρόπο σκέψης. Για παράδειγμα, σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, όπως «Οι ονειροπόλοι» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, αν αφαιρέσεις το γυμνό και το ερωτικό στοιχείο και δεις την ουσία της, θα καταλάβεις πως τα όρια μεταβάλλονται σε σχέση με την εικόνα που προσλαμβάνουμε. Ένας από τους λόγους που είπα «ναι» σε αυτή τη σειρά είναι γιατί με ενδιαφέρει πολύ το θέμα της, που μιλά για τη σεξουαλικότητα και την αυτοδιάθεση, για την οικογενειακή βία, όχι κουνώντας το δάχτυλο, αλλά με το να μας μετατοπίζει. Ακόμα και ένας κύριος που ζει σε ένα απομονωμένο χωριό, που μπορεί να μην έρχεται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, αν μπορέσει να εξοικειωθεί με άλλους τύπους ανθρώπων και νιώσει οικεία, αυτό είναι κέρδος.
Η παράσταση «Μοτέλ» όπου πρωταγωνιστείς αναφέρεται στο πολύ επίκαιρο, δυστυχώς, φαινόμενο της γυναικοκτονίας. Επιδιώκεις να είσαι ενεργός πολίτης μέσα από την Τέχνη σου;
Θεωρώ ότι είναι και ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω τη θέση μου. Δεν έχω άλλο μονοπάτι να εκφέρω μια άποψη. Προσπαθώ να επιλέγω δουλειές που να έχουν να πουν κάτι. Το Μοτέλ είναι μια τέτοια ιστορία που όταν φύγει ο κόσμος από το θέατρο, θα νιώσει συγκίνηση – ο πυρήνας αυτής της ιστορίας είναι σπουδαίος. Μέσα από αυτό το πλάσμα που υποδύομαι, την Άννα, προσπαθούμε να αφηγηθούμε μια σημαντική διαδρομή που κάνει το κορίτσι, μέσα από μια προσομοίωση μιας κοινωνίας με τις ανάλογες παθογένειές της.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
