Βράδυ Πέμπτης μετά την παράσταση, έξω από το Θέατρο Μουσούρη. Η Κατερίνα Διδασκάλου βγαίνει τελευταία μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της Δημήτρη Τσίκλη και τον σκηνοθέτη της παράστασης «Το χελιδόνι», Αντώνη Γαλέο. Κόσμος περιμένει για «συγχαρητήρια».
Θεατής: Ήρθαμε από τη Λέρο αποκλειστικά για να σας δούμε.
Κατερίνα: Είναι συγκινητικό. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Θεατής: Ε, μετά την «Πόρνη» από πάνω δεν υπάρχει περίπτωση, θα σας ακολουθούμε ό,τι κι αν κάνετε!
Είδες πελάτες η «Πόρνη»;
Κατερίνα: Πιστούς. Ευτυχώς! (Γελάει.) Μα πόσο ευλογημένη αισθάνομαι. Χθες είχε έρθει μια κυρία στο θέατρο, καθόταν στην πρώτη σειρά. Με είχε δει στο Ρέθυμνο στην «Πόρνη» και ήρθε επί τούτω, για να δει εμένα, μη γνωρίζοντας την ιστορία του έργου. Έχει χάσει τον γιο της που ήταν ένας ομοφυλόφιλος άντρας, όπως κι ο γιος της ηρωίδας στην παράσταση. Ήρθε με δάκρυα μετά και μου λέει: «Ταυτίστηκα. Αυτή ήταν η δική μου κάθαρση». Ξέρεις, αγαπάμε χωρίς να βάζουμε προϋποθέσεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος.
Αυτό λέγεται ακτιβισμός στο θέατρο.
Κατερίνα: Και στην «Πόρνη από πάνω» συνέβαινε κάτι αντίστοιχο. Προφητικό έργο, δυστυχώς. Η Ερατώ είναι μια κακοποιημένη γυναίκα πριν ξεσπάσει το #MeToo. Γράφτηκε το 2011. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης κατόρθωσε να γράψει ένα κλασικό θεατρικό έργο που μιλάει σε όλες τις ηλικίες, ανεξαρτήτως φύλου, πνευματικού και οικονομικού επιπέδου.
Δεν την έχεις ξεπεράσει την «Πόρνη».
Κατερίνα: Αυτή δεν με έχει ξεπεράσει, ευτυχώς. Μου αρέσει πάρα πολύ η Ερατώ, κούμπωσε μέσα μου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων. Τόσες παραστάσεις, sold out 11 χρόνια. Μέσα στην κρίση εγώ έζησα από το θέατρο με έναν μονόλογο.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
