Αν δεν έμοιαζαν τόσο πολύ –στα μάτια και στο χαμόγελο–, δύσκολα θα αντιλαμβανόταν κανείς ότι πρόκειται για μητέρα και κόρη. Ίσως γιατί η Εβελίνα τη γέννησε μόλις στα 27 της. Τότε πρωταγωνιστούσε στους Δυο ξένους στο Mega –ναι, η κοιλιά της Μαρίνας Κουντουράτου ήταν αληθινή–, το τηλέφωνό της χτυπούσε ασταμάτητα για προτάσεις συνεργασίας και εξώφυλλα στα περιοδικά της εποχής και η ίδια βρισκόταν σε ένα συνεχές τρέξιμο να τα προλάβει όλα. Σπίτι και δουλειά, ζητήματα προσωπικά και επαγγελματικά.
Σήμερα η Αφροδίτη έχει μεγαλώσει, είναι κιόλας 23 ετών, και οι δυο τους δείχνουν να έχουν αναπτύξει μια πολύ τρυφερή και ισότιμη σχέση. Μένουν μαζί στο κέντρο της Αθήνας, η μία φροντίζει για την άλλη, σπάνια διαφωνούν στα θέματα της καθημερινότητας και είναι σε φάση που οργανώνουν τις διακοπές του καλοκαιριού, τις οποίες και φέτος θα περάσουν μαζί. Στην πραγματικότητα, μοιάζουν περισσότερο με δυο καλές φίλες που τα έχουν πει όλα μεταξύ τους και χαίρονται τη ζωή.
Εβελίνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 πρωταγωνιστούσες στη σειρά του Mega, Δυο ξένοι. Τώρα παρακολουθούμε την κόρη σου, και πάλι στο Mega, να είναι η βασική πρωταγωνίστρια στη Γη της ελιάς. Θα έλεγε κανείς πως με έναν τρόπο έχετε παράλληλες πορείες.
Εβελίνα: Ναι, έτσι είναι. Είχα κάνει και πριν από τους Δυο ξένους τηλεόραση αλλά σε μικρούς ρόλους. Ουσιαστικά με αυτή τη σειρά έγινα γνωστή.
Αφροδίτη: Την οποία, φυσικά, έχω δει και εγώ! Καμιά φορά σκέφτομαι «κοίτα να δεις, σε αυτή τη σκηνή η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα».
Εβελίνα: Πώς δεν βγήκε κουνημένο το παιδί μου… (Γελάει.)
Υπάρχει σύγκριση και ανταγωνισμός ανάμεσά τους;
Σε απασχόλησε καθόλου το κομμάτι της σύγκρισης; Το γεγονός πως κάποιοι μοιραία θα αναρωτηθούν «είναι καλή ηθοποιός, όπως η Εβελίνα;».
Εβελίνα: Στην αρχή περίμεναν και λίγο στη γωνία την Αφροδίτη, να δουν τι μπορεί να κάνει, αλλά αυτό ξεχάστηκε πολύ γρήγορα, όπως και το ότι «είναι η κόρη της Εβελίνας Παπούλια». Και είμαι χαρούμενη για αυτό γιατί δεν της άξιζε να είναι κάτω από τη σκιά μου, με την έννοια πως αυτό που κατάφερε δεν οφείλεται σε μένα. Η Αφροδίτη πέρασε από δύο οντισιόν για να πάρει τον ρόλο. Αν δεν μπορούσε να το κάνει, εγώ η ίδια δεν θα την άφηνα να εκτεθεί. Θα της έλεγα «ΟΚ, ξεκίνα από κάτι άλλο, κάτι πιο μικρό». Από εκεί και πέρα, είναι λάθος να κρίνεις έναν άνθρωπο 50 χρόνων, όπως είμαι εγώ, με έναν άνθρωπο που τώρα ξεκινά την καριέρα του.
Αφροδίτη, πρωταγωνιστείς σε μια σειρά από την οποία έχεις πάρει μεγάλη αναγνωρισιμότητα καθώς καθημερινά σημειώνει υψηλές τηλεθεάσεις. Πώς είναι για σένα συνολικά αυτή η νέα εμπειρία;
Αφροδίτη: Είναι συνολικά μια ωραία εμπειρία. Έχει καθημερινά γυρίσματα και πολύ τρέξιμο αλλά δεν θα βαρεθώ ούτε θα γκρινιάξω γιατί κάνω κάτι δημιουργικό, στο οποίο δοκιμάζω τον εαυτό μου. Μου αρέσει που μπήκα στον κόσμο της δουλειάς, βγάζω τα δικά μου χρήματα και έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία και διάθεση να σε βοηθήσουν. Είναι πολύ κοντά σε εμάς, τους μικρότερους ηλικιακά, και γενικότερα το κλίμα στα γυρίσματα είναι σχεδόν οικογενειακό. Έχουμε δεθεί όλοι μεταξύ μας. Τώρα σε ό,τι αφορά το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας, είναι πολύ ωραίο να παρακολουθούν τη δουλειά σου και να έρχονται στον δρόμο να σου μιλήσουν. Συνήθως με ρωτούν για τις εξελίξεις στη σειρά – τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια και γιατί χώρισα τον Στέφανο! (σ.σ. Λίαμ Άιρλαντ.)
Θα έπαιζαν μαζί στο θέατρο ή την τηλεόραση;
Εβελίνα, μελλοντικά θα έπαιζες μαζί με την κόρη σου στο θέατρο ή στην τηλεόραση;
Εβελίνα: Εξαρτάται από το τι θα είναι αυτό και, κυρίως, πότε θα είναι. Άμεσα όχι, δεν θα το έκανα, γιατί θα είχα την αγωνία της Αφροδίτης. Νομίζω ότι πρέπει να ξεπεράσω το σύνδρομο της μαμάς πρώτα.
Έχετε την κλασική σχέση μητέρας – κόρης ή ορισμένες φορές νιώθετε περισσότερο φίλες;
Εβελίνα: Με την Αφροδίτη δεν ξεκινήσαμε ως φίλες. Ήμουν τελείως μαμά.
Αφροδίτη: Δεν ήταν όμως η κλασική, υπερπροστατευτική μαμά που έχουμε στο μυαλό μας.
Εβελίνα: Αλλά ήμουν μαμά! Και το ήθελα αυτό έτσι ώστε να μπορέσει να υπάρξει μια «εκπαίδευση» και μια ροή στα πράγματα. Να μην είμαι παρεμβατική, αλλά να είμαι και ουσιαστική ώστε να της δώσω το ήθος που χρειάζεται, τη δύναμη και τα όρια. Γενικά ήμουν «μαμά». Φίλη έγινα τη στιγμή που η Αφροδίτη ενηλικιώθηκε. Aπό τότε που έφυγε από την Ελλάδα και μετά.
Αφροδίτη: Έφυγα στα 18 για να σπουδάσω στο Λονδίνο (σ.σ. Performing Arts & Musical Theater). Αλλά και εγώ τη νιώθω περισσότερο φίλη μου παρά μαμά. Θα της πω τα πάντα για μένα, από τα πολύ προσωπικά μου μέχρι τα μικρά της καθημερινότητας. Παλιά δεν ήταν έτσι, πλέον όμως είμαστε φίλες. Και σίγουρα οι άνθρωποι που θέλουν το καλό σου τις περισσότερες φορές είναι η οικογένειά σου. Ξέρω πως οτιδήποτε κι αν της πω, θα μου δώσει μια συμβουλή που θα μου κάνει καλό.
Η τρυφερή σχέση μητέρας και κόρης
Πάντα είχατε αυτή την ωραία, τρυφερή σχέση ή περάσατε και από ένα στάδιο άτυπου ανταγωνισμού, όπως πολλές μητέρες με τις κόρες τους;
Αφροδίτη: Ανταγωνισμός σίγουρα δεν υπήρξε. Προσωπικά, άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει ανταγωνισμός όταν έφυγα μόνη μου στο εξωτερικό και μπήκα στη σχολή. Δεν μεγάλωσα καθόλου με αυτό τον τρόπο και χαίρομαι για αυτό. Θεωρώ ότι είναι πολύ άσχημο και τοξικό να μεγαλώνεις μέσα σε ένα σπίτι όπου ανταγωνίζεσαι με τη μητέρα σου. Δεν υπάρχει λόγος. Από εκεί και πέρα, υπήρχαν κάποιες μικρές κόντρες στην εφηβεία, αλλά χαζές, όχι κάτι ουσιαστικό. Πάντοτε με άφηνε να κάνω τα πράγματα που ήθελα. Έβαζε τα όριά της αλλά δεν ήταν ότι ένιωθα εγκλωβισμένη. Για παράδειγμα, κάθε χρόνο πρόσθετε και μια ώρα παραπάνω στην ώρα που θα επέστρεφα το βράδυ στο σπίτι.
Εβελίνα, γέννησες την κόρη σου σε σχετικά νεαρή ηλικία. Αν είχες αποκτήσει παιδί λίγο μεγαλύτερη, πιστεύεις ότι θα το είχες μεγαλώσει διαφορετικά;
Εβελίνα: Ναι. Αν είχα αποκτήσει την Αφροδίτη σε μεγαλύτερη ηλικία και είχα κάνει έναν επαγγελματικό κύκλο, είχα μια ασφάλεια και μια σιγουριά σε σχέση με τα οικονομικά μου και βεβαίως έναν σύντροφο δίπλα μου, θα τη μεγάλωνα διαφορετικά και θα της είχα δώσει πολύ περισσότερο χρόνο. Δηλαδή νιώθω ότι το «κενό» είναι σε αυτό το κομμάτι, στον χρόνο που της αφιέρωσα. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Πρώτα απ’ όλα γιατί ήμουν μόνη μητέρα –άσχετα αν ο πατέρας της βοηθούσε σε κάποια πράγματα– και την ευθύνη του μεγαλώματός της αλλά και των οικονομικών την είχα εγώ.
Αφροδίτη, ως παιδί είχες νιώσει αυτή την απουσία;
Αφροδίτη: Eντάξει, την είχα νιώσει αλλά ήξερα τους λόγους και τους κατανοούσα. Δεν είναι ότι ήμουν με το παράπονο «μαμά, γιατί δεν είσαι σπίτι;». Γνώριζα ότι έπρεπε να δουλέψει, και αυτή η απουσία της μου έκανε καλό με κάποιον τρόπο γιατί ωρίμασα πιο γρήγορα και έγινα πιο αυτόνομη σε κάποια θέματα.
Τα πρώτα χρόνια της Εβελίνας Παούλια με την κόρη της, Αφροδίτη
Και όταν η μητέρα σου έλειπε από το σπίτι, ποιος σε φρόντιζε;
Αφροδίτη: Είχα τη γιαγιά μου και κυρίως τη θεία μου. Σε μεγαλύτερη ηλικία έμενα μόνη μου πολλές φορές ή είχα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.
Εβελίνα: Κυρίως ήταν η θεία μέσα στο σπίτι και όχι η μαμά μου. Η θεία μου δούλευε ως νταντά, οπότε εκμεταλλεύτηκα το επάγγελμά της! (Γελάει.) Και ένιωθα μεγάλη ασφάλεια όταν ήταν εκείνη με την Αφροδίτη, γιατί ήξερα ότι είναι με έναν δικό μου άνθρωπο και όχι με κάποιον ξένο που την προσέχει.
Εβελίνα, ο τρόπος που μεγάλωσες την Αφροδίτη μοιάζει με το πώς σε μεγάλωσε εσένα η δική σου μητέρα;
Εβελίνα: Όχι, καμία σχέση. Η μητέρα μου ήταν πιο πληθωρική. Εγώ δεν είμαι πληθωρική απέναντι στην Αφροδίτη, γιατί δεν θέλω να υπάρξει ο κίνδυνος άθελά μου να την «καπελώσω». Ήθελα να μεγαλώσω ένα παιδί ελεύθερο. Να έχει τις δικές της απόψεις, την ελευθερία κινήσεων και να πορεύεται όπως εκείνη επιθυμεί. Εγώ έκανα μεγάλες μάχες με τη δική μου μητέρα για να το κατακτήσω αυτό.
Ήταν η μητέρα σου τόσο δυναμική;
Εβελίνα: Πολύ δυναμική, πληθωρική και εκρηκτική. Έντονη προσωπικότητα αλλά ταυτόχρονα αξιαγάπητη. Εγώ έμοιασα στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν δυναμικός αλλά κρατούσε και μια απόσταση, ήταν και θεατής της ζωής. Είμαι και εγώ έτσι, πιο πολύ από τον πατέρα μου. Μου είναι πάρα πολύ εύκολο να περάσω απαρατήρητη, ας πούμε. Δεν θα γίνω ποτέ το επίκεντρο σε μια παρέα, παρά μόνο αν έχω διάθεση να κάνω πλάκα. Γενικά θεωρώ πως είμαι μια «ήσυχη» προσωπικότητα.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί εκτάκτως τη Μ. Παρασκευή με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»
Φωτογραφίες: Μάτα Σεραφειμίδου
