Στην τρίτη τους θεατρική συνεργασία, στην παράσταση «Εγώ, εγώ κι… εγώ» φέτος στο Θέατρο Αλάμπρα, η Εβελίνα Παπούλια και ο Φάνης Μουρατίδης μπορούν να πουν ότι πλέον γνωρίζονται πολύ καλά.

Η Εβελίνα Παπούλια και ο Φάνης Μουρατίδης φωτογραφίζονται για το ΟΚ! και μιλάνε για τις παράλληλες διαδρομές τους, παραδέχονται εγωισμούς και αδυναμίες και αποκαλύπτουν πώς αντέδρασαν τη στιγμή της εκκωφαντικής επιτυχίας.

Παλαιότερα, όταν ήσασταν πιο μικροί, υποχωρούσατε πιο δύσκολα;

Φάνης: Δεν μπορώ να θυμηθώ, γιατί είναι τόσα πολλά τα χρόνια. (Γελάει.) Ήμουν περίεργος, ήθελα να μαθαίνω πράγματα, να καταλαβαίνω, και ρωτούσα συνεχώς. Στη φάση όπου διαμορφωνόμουν, ήμουν πάντα ανοιχτός.

Εβελίνα: Εγώ, πάλι, θυμάμαι, (Γελάει.) Μικρή δεν έκανα πίσω σε τίποτα. Ήμουν πολύ εγωίστρια, απαιτητική, εύθικτη, γενικά μάχιμη, ακόμη και τις στιγμές που δεν χρειαζόταν. Φόβος και τρόμος. Τσαμπουκαλευόμουν για ψύλλου πήδημα.

Το «εγώ» στην τέχνη έχει να κάνει με τη ματαιοδοξία, το χειροκρότημα, με το να είσαι πρώτο όνομα. Πώς το διαχειριστήκατε;

Φάνης: Είναι μια δύσκολη ιστορία με όλους εμάς τους ηθοποιούς, που φλερτάρουμε με έναν άλλο κόσμο, είμαστε με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο σε αυτόν τον άλλο κόσμο. Μεγαλώνοντας πρέπει να μαζεύεις τα δύο ποδαράκια, να είσαι προσεκτικός, να τα ζυγίζεις, να παρακολουθείς τι impact έχεις και να επαναπροσδιορίζεις τη θέση σου.

Εβελίνα: Έχω άλλη άποψη. Έχει να κάνει με την αποδοχή και την αγάπη, ότι δηλαδή αυτό που κάνεις αρέσει, σε εκτιμούν. Δεν έχει να κάνει μόνο με το «εγώ», έχει να κάνει με κάποια έλλειψη. Αν κάποιος δεν θέλει την έκθεση δεν σημαίνει πως δεν είναι ματαιόδοξος ή δεν επιθυμεί το «χειρο κρότημα».

Ακόμη και κάποιος που θέλει να είναι αφανής πολλές φορές με τον τρόπο του προσελκύει το ενδιαφέρον. Απλά έχει μάθει να το κάνει με άλλο τρόπο. Όσον αφορά στη διαχείριση της επιτυχίας, προσωπικά δυσκολεύτηκα γιατί ήρθε απότομα. Φοβήθηκα και κλείστηκα στον εαυτό μου.

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!

Διαβάστε επίσης:

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ