Ο Ευθύμης Χαλκίδης είναι ένας από τους Έλληνες ηθοποιούς που συμμετέχουν στην ταινία της Disney, Rise η οποία ξετυλίγει την ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο. Yποδύεται τον μάνατζερ του Γιάννη. Το okmag τον συνάντησε λίγες ημέρες μετά την ειδική προβολή της ταινίας στα Σεπόλια, στο γήπεδο όπου ξεκίνησαν όλα για τα αδέρφια Αντετοκούνμπο.
Μας περιγράφει τη μαγική βραδιά στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Τρίτωνα και πώς βρέθηκε με έναν μαγικό τρόπο να συμμετέχει σε ένα project που αφορά ανθρώπους που ήδη θαύμαζε πολύ.
«Λίγους μήνες πριν πάρω κληθώ για το casting της Disney έτυχε να πετύχω ακριβώς κάτω από το σπίτι μου τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούνμπο να βγαίνουν από το αυτοκίνητό τους. Είχα μείνει «κόκκαλο», δεν το πίστευα», μας περιγράφει ο Ευθύμης Χαλκίδης κάνοντας αναδρομή στο πώς ξεκίνησαν όλα.
Εκείνη τη φορά, από συστολή, δεν πήγε να τους μιλήσει. Λίγους μήνες μετά, από ένα γραφείο casting με το οποίο είχε συνεργασία και παλαιότερα, τον κάλεσαν να ρωτήσουν αν ήταν διαθέσιμος να πάρει μέρος στην οντισιόν για το Rise.
«Πιάνει θέματα που δύσκολα θα έπιανε η Disney. Θέματα όπως είναι το μεταναστευτικό και για το πόσο δύσκολο είναι για έναν μετανάστη να ζει σε μια ξένη χώρα και να προσπαθεί να πάρει τα χαρτιά του, για την αστυνομική βία. Το πιο δυνατό φυσικά είναι ότι θα μπορούν και μικρά παιδιά να βλέπουν αυτή την ταινία. Σίγουρα κάτι θα πάρουν από αυτό και από την ανθρωπιά που βγάζει αυτή η ιστορία».
Πέρα από τη συμμετοχή του στην ταινία ο Ευθύμης Χαλκίδης μιλάει στο okmag για τα δικά του πρώτα βήματα στο θέατρο αλλά και τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια. Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή μας ανανεώνοντας το ραντεβού μας για έναν χρόνο από τώρα, (ελπίζουμε) στις Κάννες.
Θαύμαζες, λοιπόν, τους Αντετοκούνμπο πριν εμπλακείς με την ταινία που εξιστορεί τη ζωή τους.
Σαν τρελός! Ήταν ο λόγος που άρχισα κι εγώ να βλέπω NBA. Η ιστορία τους με έκανε να νιώθω ελπίδα. Γιατί ένα παιδί, που ήταν πολύ χειρότερα από ό,τι περνούσαμε εμείς, με όλα εναντίον του -το κράτος, τους μηχανισμούς- κατάφερε και έκανε αυτό που έκανε. Η ιστορία του σε εμπνέει.
Μπαίνοντας στη διαδικασία να μελετήσεις τον ρόλο σου φαντάζομαι έμαθες περισσότερα για την οικογένεια. Υπάρχει κάτι που ανακάλυψες και δεν πίστευες ότι όντως το έχουν ζήσει.
Η αλήθεια είναι πως στην ταινία, επειδή είναι Disney, όλα είναι πασπαλισμένα με λίγη… ζάχαρη. Από αυτά που πραγματικά περάσαν τα παιδιά και η οικογένεια αυτή, πιστεύω δεν μας δείχνουν ούτε το 50%. Τι πραγματικά ζήσανε και πόσο δύσκολα περάσανε για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Επειδή αυτό ήταν κάτι που εγώ το γνώριζα, είχα φίλους και ήξερα πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί πρώτης γενιάς μεταναστών στην Ελλάδα -πόσο δύσκολο είναι γενικά να είσαι μετανάστης σε μια ξένη χώρα. Επομένως δεν ένιωσα κάποιο σοκ, αυτό που είπα ήταν: πώς τα κατάφερες ρε αδερφέ, μπράβο!
Κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας είχες την ευκαιρία να τους γνωρίσεις και από κοντά;
Όχι, είχα όμως την τύχη να γνωρίσω τον χαρακτήρα που υποδύομαι, τον Γιώργο Πάνου. Αρχικά στα πρώτα σενάρια το όνομά του ήταν αυτό. Αργότερα έγινε «Χάρης Ελευθερίου» γιατί πήγε περισσότερο στη μυθοπλασία. Είπαν θα κρατήσουμε κυρίως την οικογένεια αλλά θα τα συγχωνεύσουμε σε άλλους χαρακτήρες. Επομένως, η μεγαλύτερη έρευνα που έκανα ήταν για αυτόν τον άνθρωπο, τον μάνατζερ που βρήκε τον Γιάννη.
Σε βοήθησε στο να «χτίσεις» τον χαρακτήρα σου; Τον ρώτησες πράγματα για το ξεκίνημά του με τον Γιάννη;
Σίγουρα με βοήθησε. Είχα βρει και πάρα πολλά στοιχεία για αυτόν κατά τη διάρκεια του casting και αφού με επέλεξαν αλλά με βοήθησε γιατί μου έδωσε ένα μεγαλύτερο βάθος. Έμαθα πιο συγκεκριμένα πράγματα.
Με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο γνωριστήκατε στην επίσημη προβολή της ταινίας στα Σεπόλια;
Γνώρισα τον Γιάννη, τον Άλεξ, τον Θανάση, τον Φράνσις και τη Βερόνικα. Ήταν κάτι το οποίο το περίμενα έναν χρόνο. Περίμενα να τους γνωρίσω κάποια στιγμή στα γυρίσματα αλλά ευτυχώς δεν τους γνώρισα γιατί κατά τη διάρκειά τους ήταν που ο Γιάννης έπαιρνε το Πρωτάθλημα με τον Θανάση στο NBA. Οπότε επειδή είχε τους τελικούς δεν μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα. Τελικά, είχα την τύχη να τους γνωρίσω τις προάλλες στα Σεπόλια. Το μαγικό είναι ότι διαβάζεις και ακούς συνέχεια για αυτούς και έχουν αυτό το προφίλ ενός καλού και ταπεινού ανθρώπου και σίγουρα κάπου λίγο λες δεν μπορεί να είναι τόσο πολύ. Και είναι! Είναι τόσο καλά παιδιά. Από το χαμόγελό τους, από τις λέξεις που ανταλλάξαμε κατάλαβα ότι μιλάμε για παιδιά απόλυτα προσγειωμένα και με πραγματική καλοσύνη στην καρδιά τους.
Πώς έζησες αυτή την ημέρα;
Για μένα ήταν μια μαγική ημέρα. Γιατί είναι μαγικό να είσαι με αυτή την οικογένεια δίπλα δίπλα στα Σεπόλια, εκεί που μεγάλωσαν, να βλέπεις την ταινία στην οποία τυχαίνει να παίζεις κι εσύ και να τους βλέπεις να πλαντάζουν στο κλάμα. Αγκαλιασμένα όλα μαζί τα αδερφάκια μαζί με τη μαμά τους. Για εμένα αυτό είναι και η ουσία του σινεμά: φέρνει τους ανθρώπους μαζί. Το κοινό στοιχείο που μοιράζεται με το θέατρο είναι ότι κάποιοι άνθρωποι πάνε μαζί για να παρακολουθήσουν κάτι. Το μαζί, δυστυχώς, στην εποχή που ζούμε χάνεται ολοένα και περισσότερο.
Όταν είδες την ταινία ολοκληρωμένη για πρώτη φορά, ποιο ήταν το συναίσθημα που είχες;
Ήταν μια γλυκόπικρη αίσθηση γιατί ήταν μια δουλειά στην οποία έδωσα πάρα πολλά από τον εαυτό μου. Όχι τόσο για την μεγάλη παραγωγή, γιατί είναι Disney, για τη μεγάλη καριέρα αλλά γιατί κυρίως γιατί λάτρευα αυτή την οικογένεια. Λάτρευα αυτή την ιστορία και ήθελα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Είχα αφοσιωθεί πάρα πολύ και κάπου όταν τα πράγματα τελειώνουν είναι μεν γλυκά αλλά σου αφήνουν και μια «πικρή» αίσθηση.
Το σινεμά τι ρόλο παίζει στη δική σου ζωή;
Εγώ από το θέατρο ξεκίνησα, από μικρή ηλικία. Αυτό ήταν που με μάγεψε. Αργότερα, μεγαλώνοντας, κατάλαβα το πόσο δύσκολο είναι πια σαν επάγγελμα το θέατρο. Αν δεν είσαι σε ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων που έχουν καταφέρει και έχουν συνεχώς δουλειές από τις οποίες πληρώνονται, πολύ δύσκολα τα βγάζεις πέρα. Αντίθετα το σινεμά και κυρίως επειδή έρχονται πια αρκετές ξένες παραγωγές στη χώρα μας, είναι πιο ανθρώπινες οι συνθήκες. Και πληρώνεσαι και είναι πιο εύκολη η συνθήκη γιατί δεν παίζεις κάθε βράδυ το ίδιο πράγμα. Είναι κάτι διαφορετικό σίγουρα.
Αν είχες όμως τη δυνατότητα επιλογής, αντιλαμβάνομαι ότι, αυτή θα ήταν το θέατρο.
Σε ιδανικές συνθήκες ναι, θα ήθελα να κάνω θέατρο γιατί είναι ένα μαγικό πράγμα. Είναι αυτό που σου έλεγα και στην αρχή: ερχόμαστε όλοι μαζί. Οι ηθοποιοί και κοινό συμμετέχουμε μαζί στην παράσταση. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, κάθε βραδιά λες την ίδια ιστορία αλλά την λες αλλιώς. Έχει κάτι μαγικό το θέατρο. Αυτή η σύνδεση με το κοινό, το ότι καταφέρνεις και εκφράζεσαι κάθε βράδυ μπροστά σε έναν αριθμό ανθρώπων είναι κάτι πολύ όμορφο. Σχεδόν θρησκευτικό.
Πώς μπήκε η υποκριτική στη ζωή σου;
Από μικρός πάντα έψαχνα τρόπους να αλλάζω την πραγματικότητα είτε μέσα από το παιχνίδι είτε μέσα από τα video games των οποίων είμαι μεγάλος λάτρης. Όταν πια, στο Δημοτικό, μπήκα στη θεατρική ομάδα και έκανα τον Κολοκοτρώνη… Θυμάμαι μου είχαν δώσει τη στολή και το μουστάκι και ενώ είμαι πολύ τσαπατσούλης γενικά, τα πήρα και τα δίπλωσα και τα είχα λες και είναι κειμήλιο. Με μάγεψε αυτή η συνθήκη: ότι κάνω έναν ρόλο τώρα και είμαι ο Κολοκοτρώνης και έχω τη στρατιά μου μπροστά και τους φωνάζω. Όλο αυτό είναι ένα όμορφο παιχνίδι, σε βγάζει από τα καθημερινά.
Τελειώνοντας το σχολείο μπήκες σε κάποια δραματική σχολή;
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήμουν πάντα σε θεατρικές ομάδες. Στα διαλείμματα πήγαινα στη βιβλιοθήκη και διάβαζα θεατρικά έργα και λογοτεχνία. Μετά, τελειώνοντας το σχολείο, πέρασα στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο. Τελείωσα τη σχολή και μετά μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. Κάπου εκεί πια, στην Αθήνα, άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπος και με την πιο σκληρή πλευρά του θεάτρου. Η πραγματικότητα μου χτυπούσε την πόρτα: ότι δεν είναι όλα τόσο ωραία και ρόδινα.
Το ότι προέρχεσαι από το Τέχνης λειτούργησε ως «διαβατήριο» για τις πρώτες σου δουλειές;
Όχι, δεν μπορώ να πω ότι ήταν πιο εύκολο. Γενικά, θεωρώ ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τη θεατρική παιδεία στη χώρα μας. Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάθε χρόνο βγαίνουν γύρω στους 300 ηθοποιούς από ιδιωτικές και κρατικές σχολές καταλαβαίνει κανείς ότι σίγουρα δεν χωράει η χώρα μας να απορροφήσει τόσο μεγάλο δυναμικό. Λόγω αυτού προκύπτουν και πάρα πολλές καταστάσεις εκμετάλλευσης. Όλα αυτά που περάσαμε τώρα με τον κορονοϊό και το MeToo ρίχνει επίσης ένα φως στο παρασκήνιο.
Με την κινηματογραφική οικογένεια των Αντετοκούνμπο. 
Από την παράσταση «Μήδεια». 
Ως Τηρεσίας μαζί με την Φανή Παναγιωτοπούλου στην «Αντιγόνη».
Θεωρείς ότι καλώς έγινε αυτό που έγινε με το MeToo;
Σίγουρα ήταν καλό το ότι έγινε. Δεν ήταν τυχαίο ότι έγινε σε μια εποχή που το θέατρο ήταν στην «κλινική». Δεν υπήρχαν δουλειές επομένως όταν ο άνθρωπος είναι πια κλεισμένος σπίτι του, κάθεται και αναλογίζεται πράγματα. Και παίρνει θάρρος, παίρνει κουράγιο να βγει να μιλήσει. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Να συνεχίσουν οι άνθρωποι να μάθουν να λένε όχι, να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους και να κάνουν στην άκρη όλους αυτούς τους ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την ελάχιστη εξουσία που τους δίνει μία ιδιότητα τύπου σκηνοθέτης. Ειδικά στο θέατρο, υπήρχε η αντίληψη ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι κακός, αυστηρός και να είναι και λίγο βασανισμένος και να βασανίζει τον ηθοποιό. Γιατί έτσι, άμα βασανίζει τον ηθοποιό θα βγάλει το καλύτερό του. Πράγμα το οποίο είναι απολύτως τοξικό και εντελώς ψεύτικο. Και αυτό είναι και κάτι που είδα τώρα στην ταινία. Η αντιμετώπιση που είχα από τον σκηνοθέτη και από την ομάδα γενικά… Προσπαθούσαν να σε εξυψώσουν για να πάρουν το 100% από εσένα, να σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από την ταπείνωση.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε διάφορες συζητήσεις. Γενικά και μέσα στην καραντίνα πήρα την απόφαση να σταματήσω να κυνηγάω όποια δουλειά απλώς και μόνο για να βρίσκομαι σε ένα προσκήνιο. Γιατί σε αυτή την κατάσταση βρισκόμουν. Επομένως, έχω σίγουρα μια δεύτερη δουλειά. Δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στον χώρο των ξύλινων κατασκευών. Έχω ένα μαγαζί στην Ερμού. Για να μου δώσει μια ασφάλεια να μπορώ να επιλέγω πια και να κυνηγάω πια αυτά τα οποία έχω επιλέξει.
Υπάρχει στα σκαριά και μία επόμενη ταινία;
Ολοκλήρωσα μια πολωνική ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Νίσυρο. Παίζουν ακόμη δύο Έλληνες ηθοποιοί, ο Θέμης Πάνου και η Ιφιγένεια Τζόλα. Μια πάρα πολύ ωραία ταινία του Αντζρέι Γιακιμόφσκι στην οποία κάνω έναν κόντρα ρόλο από τον γλυκούλη μάνατζερ που είδες στο Rise. Κάνω ένα λαμόγιο δικηγόρο. (Γελάει). Μου άρεσε πάρα πολύ το ότι πήγα σε κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτή την ταινία θα την δούμε του χρόνου πια, τώρα είναι στη φάση του μοντάζ. Είναι πιο arthouse ταινία και λογικά θα πάει Κάννες. Τουλάχιστον αυτή είναι η φιλοδοξία του σκηνοθέτη. Είναι όλη γυρισμένη με κανονικό φιλμ. Αυτό τι σημαίνει τεχνικά; Πλέον γυρίζονται όλα ψηφιακά αλλά εκείνος επέλεξε να το γυρίσει όλο με κανονικό φιλμ.
Ρομαντικός.
Ναι και τεράστιο άγχος για τους ηθοποιούς γιατί τα λάθη κοστίζουν. Δεν έχει «το ξαναπάμε» γιατί κοστίζει ένα χιλιάρικο το να το ξαναπάμε. Αλλά ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Κάναμε πολλά γυρίσματα μέσα στο ηφαίστειο της Νισύρου που είναι ένας μαγικός τόπος.
