Στο μυαλό μου από χθες παίζει σε λούπα η φράση του Γουόλτ Ντίσνεϊ: «Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις». Σίγουρα, όταν το είπε, δεν είχε προβλέψει ότι το 2022 σε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στα Σεπόλια θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Όπως και ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν προβλέψει την πορεία που διέγραψαν και συνεχίζουν να διαγράφουν τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. Η ταινία Rise μας δίνει μια μικρή γεύση από όσα συνέβαλαν στο να μιλάμε σήμερα για μία από τις πιο δημοφιλείς οικογένειες χωρίς αυτό να περιορίζεται στο πλαίσιο του μπάσκετ.
Παρακολουθώντας την ειδική προβολή της ταινίας στο Γήπεδο του Τρίτωνα, όπου ξεκίνησαν όλα για τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, με έκανε να δω αυτή την ταινία όχι με ανοιχτά μάτια αλλά με ανοιχτή καρδιά. Λίγες θέσεις πιο μπροστά άλλωστε ήταν η Βερόνικα, ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Άλεξ και ο Φράνσις Αντετοκούνμπο που έβλεπαν στην οθόνη να ξετυλίγεται ένα μικρό κομμάτι από αυτά που έχουν ζήσει. Και η συγκίνηση στο τέλος ήταν αναπόφευκτη και για εκείνους και για εμάς, που είμαστε απλοί θεατές και της ζωής τους και της ταινίας τους.
Kαι φυσικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια ταινία να μην είναι δημιούργημα της Disney. Το Rise μπορείτε να το δείτε στην πλατφόρμα της Disney+. Μέχρι τότε, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρία πράγματα που έμαθα από την ταινία – χωρίς να κάνω spoiler!
Η οικογένεια Αντετοκούνμπο παίρνει την αγάπη που της χρωστούσαν
Τα πρώτα χρόνια της οικογένειας στην Ελλάδα δύσκολα μπορεί να τα φανταστεί κάποιος που δεν έχει αντίστοιχες προσλαμβάνουσες. Βλέποντας έναν άνθρωπο στον δρόμο να πουλάει την πραμάτεια του σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε το πίσω κείμενο. Πώς έφτασε ως εκεί; Ποιους ανθρώπους «κουβαλάει» στην πλάτη του; Τι είναι αυτό που τον κρατάει και δεν καταρρέει; Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία αλλά δεν τους αφουγκραζόμαστε όλους. Είναι πιο εύκολο να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα και συχνά πέφτοντας σε στερεοτυπικές παγίδες. Το ότι ο Γιάννης και ο Θανάσης έπαιζαν μπάσκετ με το ίδιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια γιατί δεν είχαν λεφτά να πάρουν δεύτερο είναι κάτι που τώρα «διαβάζεται» αλλιώς. Τότε, ίσως κάποιοι να τους κορόιδεψαν. Οι οικονομικές δυσκολίες όμως δεν ήταν το μόνο πράγμα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Και τα αντιμετώπισαν όλα με αξιοπρέπεια και όλο αυτό που ζουν τώρα πραγματικά τους το χρωστούσαν.
Η οικογένεια μένει πάντα ενωμένη
Όσα κατάφεραν φαντάζουν μαγικά. Στην πραγματικότητα ήταν στόχοι που εκπληρώθηκαν με πολλή δουλειά. Γιατί αυτή η οικογένεια δεν φοβήθηκε ποτέ τη δουλειά και είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει για να φτάσει κάπου. Άλλωστε πάντα το κίνητρο ήταν για όλους η οικογένεια. Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο δεν ονειρεύτηκαν να μπουν στο NBA απλά για να παίξουν μπάσκετ. Άρχισαν να παίζουν μπάσκετ για να καταφέρουν να κρατήσουν την οικογένεια μαζί. Μπορεί ο καθένας να έχει κάνει τη δική του διαδρομή αλλά πάντα εμφανίζονται ως μία γροθιά. «Αν σκοράρει ο ένας, σκοράρει όλη η οικογένεια», είναι μια από τις φράσεις που επαναλαμβάνεται συχνά στο Rise και που εξηγεί, στο δικό μου μυαλό, γιατί είναι πάντα μαζί σε όλα.
Η «άνοδος» δεν θέλει έπαρση
Το σημαντικότερα σε όλα αυτά είναι η στάση των αδερφών Αντετοκούνμπο σε όλο αυτό που τους συμβαίνει. Αυτό που είδαμε το βράδυ της Δευτέρας στα Σεπόλια με μικρούς αθλητές να ουρλιάζουν -κυριολεκτικά- το όνομά τους και να περιμένουν ανυπόμονα ένα αυτόγραφο ή μία φωτογραφία τους, είναι ένα μικρό δείγμα της αποθέωσης που ζουν σε κάθε τους εμφάνιση. Και παρά τα ακριβά αυτοκίνητα που τους παρέλαβαν, την ασφάλεια που υπήρχε στον χώρο για εκείνους και το γεγονός ότι ήταν τα τιμώμενα πρόσωπα, κανείς μας δεν αισθάνθηκε ότι διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους θεατές. Το χαμόγελο ευγνωμοσύνης του Γιάννη Αντετοκούνμπο προς τον κόσμο που τον υποδέχτηκε, ο τρόπος που στήριξε τoν Φράνσις που τραγούδησε κάποια κομμάτια του πριν από την προβολή και η ομαδική αγκαλιά στο τέλος -με τα δάκρυα να έχουν μουσκέψει τα μάγουλά τους- επιβεβαιώνουν ότι η σεμνότητα συνοδεύει πάντα τους κορυφαίους.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Νικολαρέας/NDP