«Το ορόσημο στο κεφάλι μου για να γίνω ηθοποιός ήταν η πρώτη μου επαφή με την “Αναπαράσταση” του Αγγελόπουλου. Μια ταινία για την οποία και ο ίδιος έλεγε ότι “αυτήν προσπαθώ να αντιγράψω κάθε φορά”. Δεν την είχε ξεπεράσει. Σε αυτή την ταινία ήταν πρωταγωνιστής ο πατέρας μου και είχε γίνει τεράστιος χαμός τότε που βγήκε» εκμυστηρεύεται στο ΟΚ! ο Αποστόλης Τότσικας.
«Είδα τον πατέρα μου και είπα “αυτό θέλω να κάνω, με αυτή την αλήθεια κι αυτό θέλω να πετύχω”. Δεν το είχα αρθρώσει ποτέ, απλά ήμουν πολύ διασκεδαστικός γενικά και στην παρέα μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ισχύει η κλασική παρεξήγηση επειδή βγάζεις γέλιο στην παρέα μπορεί να γίνεις ηθοποιός» συνεχίζει ο Αποστόλης Τότσικας.
Ποια συμβουλή σού έχει δώσει ο πατέρας σου και τη θυμάσαι ακόμα;
Να είσαι παλικάρι. Όχι να είσαι μάγκας, άντρας και τέτοια. Να είσαι αξιοπρεπής και σωστός και να σέβεσαι τους άλλους. Πράγμα που κόπιασα για να το περάσω και στη συνείδηση των φίλων μου τότε. Εμπερικλείει πολλά πράγματα το «να είσαι παλικάρι». Είναι πολύ ιδιαίτερη λέξη και είναι πολύ σημαντική ατάκα για μένα. Να είσαι μάγκας, αλλά με την έννοια του πραγματικά συναισθηματικού ανθρώπου απέναντι στους άλλους, στην παρέα σου, στους ξένους. Θέλω να το περάσω αυτό και στα παιδιά μου. Όταν έχεις τέτοια κληρονομιά πίσω σου, θέλεις να το παραδώσεις και στη νέα γενιά.
Πώς είναι να είσαι μπαμπάς στο 2022;
Συνέχεια έχεις αγωνίες γιατί ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα. Τείνει προς το χειρότερο η φάση, όλα είναι πιο βίαια, πιο σκληρά, πιο «κανείς δεν νοιάζεται για τον άλλο», όλοι είμαστε το feed και οι ακόλουθοί μας. Ακόλουθοι… αν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη. Όλο αυτό έχει μπει στο λεξιλόγιό μας και στη ζωή μας και μόνο κακό μάς κάνει. Βλέπεις πολλά feeds εγωισμού. Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια. Βλέπεις όμως και feeds που πραγματικά προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους.
Πώς ήσουν εσύ ως παιδάκι;
Ένα χαζό παιδάκι. Ήμασταν σε άλλα επίπεδα. Τώρα τα παιδιά αυτά με δένουν και με λύνουν και με αγοράζουν και με πουλάνε για πλάκα. Εμείς, οι 7χρονοι των ’80s και των ’90s, δεν ξέραμε ακόμα τι γινόταν. Είχαμε μόλις μετακομίσει στον Βόλο και θυμάμαι πώς, από το καυσαέριο της Αθήνας, με το που μπήκαμε στην πόλη μου ήρθε μια αναγούλα από την καθαρή ατμόσφαιρα. Ο 7χρονος Αποστόλης και όλες οι ηλικίες στα παιδικά χρόνια ήταν πολύ ανέμελες, ελεύθερες. Τότε υπήρχε η γειτονιά στην απόλυτη μορφή της, οπότε υπήρχε πολύ παιχνίδι. Ήμουν ένα παιδί που πάντα μου άρεσε το σχολείο, όχι τα μαθήματα, αλλά το γεγονός ότι πήγαινα και ήμουν εκεί με τους φίλους μου. Θυμάμαι πάρα πολλά και πολύ ωραία πράγματα. Ωραίες ταβέρνες, παρέα. Πρώτα πηγαίναμε στην ταβέρνα και μετά στο κλαμπ. Βρίσκαμε και τον πατέρα μου να παίζει μπαγλαμά με κάποια κομπανία. Είχα παίξει κι εγώ κάποια στιγμή λαϊκή κιθάρα. Όσο μεγαλώνεις, τόσο οι ευθύνες μεγαλώνουν και θέλεις να πας πίσω. Ό,τι έχω ζήσει δεν το αλλάζω με τίποτα. Αλλά ας μείνει εκεί, δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε γιατί οι αναμνήσεις μερικές φορές είναι ωραίο να παραμένουν αναμνήσεις. Πάντα βέβαια προσπαθείς για το καλύτερο και μια ποιοτική ζωή.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
