Όταν εγώ στόλιζα απ’ τις 29 Οκτώβρη ήμουνα τρελάκιας… Για διέστε τώρα, βρεθήκαμε 2 βδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα, μέχρι να πεις «Λαζοσμαντικός» δεν κατάλαβε κανείς πώς πέρασε ο καιρός. Καλός τώρα ο Ούγγα που ήθελε να χαρεί λίγο περισσότερο το κλίμα των Χριστουγέννων, γιατί ήξερε ότι αν μας πάρει μπάλα και η καθημερινότητα θα «βουτήξουμε» με το άνοιγμα των σχολείων και όταν ξανασηκώσουμε κεφάλι θα είναι ρεβεγιόν; Και πού να δείτε μετά τις γιορτές για πότε θα πάμε από του Άη-Γιαννιού, παρέλαση 25ης Μαρτίου και καλό καλοκαίρι 
. Κάποιος πρέπει να σταματήσει το τρένο να κατέβω.
Αν το καλοσκεφτείτε, αδέλφια μου, οι χρονιές μας ακολουθούν ένα μοτίβο, έναν αλγόριθμο, αν προτιμάτε (για να μιλήσω και τη γλώσσα της εποχής). Τι θα διακόψει αυτήν την ακολουθία; Κανά ξαφνικό γεγονός, ο ερχομός ενός ανθρώπου στη ζωή, η «ξελευθερία» κάποιου άλλου, ο γάμος σου, άντε και η πρόωρη λήξη της σεζόν απ’ τους Αρβύλα που φέτος, με τα 25άρια που κάνουν βλέπω να έρχεται γύρω στα Κούλουμα.
Ράδιο Αρβύλα – Τηλεόραση: 1-0
Τώρα που αναφέρθηκα στην παρέα απ’ τη Θεσσαλονίκη που και φέτος, «τα σπάει» κάνοντάς μας, ακόμη (μετά από 26 χρόνια) να γελάμε, τα ασφαλή συμπεράσματα είναι δύο: Οι τύποι αξίζουν τη διαχρονική πλέον, επιτυχία τους παραμένοντας επίκαιροι, «βγάζοντας» γέλιο ακόμη και σ’ αυτούς που μπορεί να τους βαρέθηκαν, ή και να μην τους χωνεύουν (αυτό να ξέρετε αποτελεί μεγάλη μαγκιά) και διατυπώνοντας ανέκαθεν γνώμη για την επικαιρότητα, ή για το ίδιο το κανάλι που τους φιλοξενεί -και αυτό το έκαναν πάντα, όχι τώρα που δικαιωματικά κέρδισαν αυτήν την υπερκαναλικότητα της άποψης.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι λίγο δυσάρεστο για την υπόλοιπη τηλεόραση και αφορά στο ότι η μακροχρόνια επιτυχία των Αρβύλα οφείλεται και στην απουσία εναλλακτικής πρότασης στη σάτιρα από μια νέα γενιά τηλεόρασης, ραδιοφώνου, ή άλλων media. Η σκέψη αυτή γίνεται ακόμη πιο απαισιόδοξη, αν αναρωτηθείς: «Και μετά τους Αρβύλα, τι;»
Μην παρεξηγηθώ, εκτιμώ την έξυπνη εξέλιξη της φάσης του Κομφούζιο και των Α.Μ.Α.Ν. στους τρολάδες κυρίους του εξώστη στο Muppet Show που κορόιδευαν ακόμη και την ίδια τους την παράσταση. Είδατε ότι δεν αναφέρθηκα στους «Γέρους του Muppet Show», γιατί δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να βάλουμε στη συζήτηση ηλικίες και οποιουδήποτε είδους εμφανισιακό -ισμό. Άλλη είναι η σκέψη μου: Όσο κι αν εξελίσσονται όμορφα στην τηλεόραση, οι «Αρβύλα», όσο κι αν αγαπούν εμάς, τον εαυτό τους και το μέσο αγκαλιάζοντας όλες τις φάσεις της ζωής τους και προσαρμόζοντάς τες στο «Ράδιο Αρβύλα» και το «Βινύλιο», δεν «μπαίνει» φρέσκο νερό στο τηλεοπτικό αυλάκι.
Και δεν είναι ότι ο Κανάκης και η ομάδα του δεν το επιτρέπουν. Θυμάμαι σε ανύποπτο χρόνο, μάλιστα, που ο Αντώνης ήταν παραγωγός μιας νέας παρέας παιδιών που είχαν δοκιμάσει να κάνουν το ελληνικό Jackass του Mtv. Ούτε μπορώ να πιστέψω πως δεν υπάρχουν ικανοί νέοι να εκπροσωπήσουν τη φάση τους γκρεμίζοντας σατιρικά οτιδήποτε καθιερώθηκε πλέον, ως σύστημα -και δεν μιλάω για γιουτιούμπερς και στανταπ κομίντιανς που η έγνοια τους ήταν να κράξουν την τηλεόραση, εωσότου της «τραβήξουν» την προσοχή για να δουλέψουν σ’ αυτή κάνοντας πραγματικά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, αρκεί να είναι στο γυαλί.
Η τηλεόραση για οικονομικούς λόγους δεν απαγκιστρώνεται απ’ την ασφάλεια του παλιού και τελικά, αυτό της κοστίζει ήδη (γιατί όταν μόνο ένας κάνει τη δουλειά θα τον χρυσοπληρώσεις), αλλά -ακόμη χειρότερα- θα της κοστίσει στο μέλλον, όταν χωρίς πρωτογενείς εκπομπές και περιεχόμενο θα καταντήσει παράρτημα των Καννών και των ξένων φορμά που θα παίζουν σε όλες τις χώρες με τα πρόσωπα μόνο να αλλάζουν -Konserva TV, δηλαδή. Και όσο κι αν ζηλεύω την επιτυχία τους πιο πολύ κι από ότι ο Κανάκης τον Καπουτζίδη αυτή την εβδομάδα, εξακολουθώ ν’ ανησυχώ για τη δουλειά μου, αλλά και την τηλεόρασή μας. Δεν μιλάω τόσο, αδέλφια μου, για την επιβίωσή της, όσο για εκείνα που μπορεί να προσφέρει (όπως τόσα χρόνια μέσω των Αρβύλα) στην κοινωνία και αργά η γρήγορα θα περιοριστούν σε ένα έτοιμο πρότζεκτ του Ατζούν, ή της Εντέμολ ξερωγώ.
Απ’ τα μούτρα σας πήρα και δεν είπα ούτε τα μισά… Φύγαμε για κομματάρα και ξεκινάμε αποψούλες. Βροχερός καιρός και John Legend All of Me αφιερωμένο σε όλους εσάς και στους συναδέλφους που αντιγράφουν μέσα-έξω τα #FakeNews, τη δομή και τη φρασεολογία τους -ευτυχώς όχι τις κυριακάτικες συζητήσεις μας, αδέλφια μου.
Οι «Δυνατοί», Η Πίτσα κι ο Προφήτης
Υπάρχει ένα βρετανικό γνωμικό… Το έψαξα λίγο, προκύπτει από τη Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη) όπου ο προφήτης-κριτής Σαμουήλ αναφωνεί: «Oh How The Mighty Have Fallen…» (=πώς ξέπεσαν οι Δυνατοί…) Στην Αγγλία το χρησιμοποιούν για να προσδώσουν την κατάντια μιας άλλοτε ισχυρής, κραταιάς κατάστασης, ή προσώπου. Στο δικό μου μυαλό ήρθε βλέποντας το «Βινύλιο» αυτής της Παρασκευής με θέμα τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης.
Βγάζω από οποιαδήποτε συζήτηση τη λέξη «κατάντια», γιατί μόνο αυτή δεν εννοώ μ’ αυτή τη φράση. Κρατάω το νόημα του γνωμικού που έχει να κάνει με την αλλαγή στην τηλεόραση, σ’ εσάς ως τηλεθεατές, σ’ εμάς, ως εκπροσώπους της, αλλά και στη διαφορά μιας ολόκληρης εποχής, μόλις 30 χρόνια μετά. Σκεφτόμουν, λοιπόν, βλέποντας την Ελένη, τη Ρούλα, τον Γρηγόρη (Τι; Δεν κάλεσε ο Αντώνης τον Γρηγόρη στις καλύτερες στιγμές της τηλεόρασης που είναι και στο ίδιο κανάλι; Χοντρό. Μη με ανακατέβετε) το πώς οι «ισχυροί» μιας εποχής παραμένουν δυνατοί και σήμερα, όσο επιτρέπουν στον εαυτό τους να απομυθοποιηθεί και να έρθει από ψηλά κι απέναντι, πλάι στον τηλεθεατή.
Το οικείο, το ανεπιτήδευτο, το προσιτό και το ήρεμο έχει αντικαταστήσει το άβολα αστραφτερό, το φανταχτερό της υπεροχής, το απόμακρο, το απρόσιτο, τις αυλές, τους κόλακες και τα γυαλιά ηλίου-καθρέφτη. Και όλα αυτά σε λιγότερο από 3 δεκαετίες. Οι παρουσιαστές το κατανοούν και εξελίσσονται δείχνοντας εξέλιξη και προτεραιότητα σ’ εσάς και όχι πλέον σε πράγματα που χαρακτηρίζουν μιαν άλλη εποχή. Γι’ αυτό είδατε την Ελένη οκλαδόν μπροστά απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο της και τη Ρούλα να αγκαλιάζει την κούπα με τον καφέ στη Δανάη. Πόσο πιθανό ήταν να δούμε τέτοιες εικόνες στα 90’s.
Όμως, αυτές ήταν οι εποχές τότε και έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα και μια χαρά ήταν… Μόλις είχαμε ανακαλύψει την πίτσα και την τρώγαμε σπέσιαλ (τα βάζαμ’ όλα πάνω). Τώρα, όμως που έφυγε ο πρώτος ενθουσιασμός για το τυρί-λάστιχο είμαστε σε θέση να επιλέγουμε τα υλικά που βάζουμε στην πίτσα μας, ορίζουμε τους εαυτούς μας μέσα απ’ το πώς την τρώμε και την εκτιμούμε πιο ουσιαστικά. Η εποχή παραγγέλνει πλέον πίτσα Μαργαρίτα με ζύμη-ντομάτα-τυρί και όποιος δεν το κατανοήσει θα μείνει νηστικός, ή (αν είναι ο πιτσαράς) θα το «γυρίσει» σε φρόζεν γιόγκουρντ αργά, ή γρήγορα…
Είναι τα σόσιαλ και η συμμετοχικότητά τους ακόμη και στο πώς πίνει την οβομαλτίνη της η Ναταλία; Είναι που συνηθίσαμε φώτα και φωνές; Είναι που δεν θαμπωνόμαστε τόσο εύκολα πια; Που έχουμε 50 πράγματα στο κεφάλι μας με τα 30 να είναι πληρωμές πιο άμεσα κι από αλλαγές στο πάνελ της Μαλέσκου; Γι’ αυτό ο Snik τραγουδά στα μπουζούκα (γαμάτο πρόγραμμα και μαγαζί, αλλά παραμένει πίστα), γι’ αυτό ο Ρουβάς κάνει τον Ντανιέλ Λαρούσσο στα παλούκια, γι’ αυτό κανείς δεν αγχώθηκε που «διέρρευσε» υλικό απ’ το βίντεο που ετοιμάζει ο Ηλίας Ψινάκης.
How the mighty have adopted λοιπόν, ας μου επιτρέψουν οι φίλοι μου, οι Βρετανοί, ή πώς προσαρμόστηκαν οι «δυνατοί», αδέλφια μου…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας…
Σε ποια καθημερινή εκπομπή ο παρουσιαστής την επόμενη σεζόν θα είναι πανελίστας και ο πανελίστας του, παρουσιαστής;
Να αγαπάτε τις γυναίκες σε όποιο φύλο κι αν ανήκετε, αδέλφια μου. Ειδικά τις γυναίκες, ειδικά αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω, νιώθω πως κρύψαμε πολύ σκατό κάτω απ’ το χαλί χρόνια τώρα. Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω καν για την αξία σας στην κοινωνία και τις ζωές μας, κυρίες μου. Νιώθω μόνο την ανάγκη να γράψω πως ό,τι προβληματικό ίσχυε θα αποκαλυφθεί και θα διορθωθεί. Αφού διαβάσατε την εβδομαδιαία συνάντησή μας, αγκαλιάστε τη σύντροφο, τη φίλη, τη μητέρα, την αδελφή σας και νοιαστείτε για οποιαδήποτε γυναίκα ξέρετε ότι ζορίζεται. Πώς τα αφήσαμε να γίνουν έτσι τα πράγματα, ρε γαμώτο… What’s A Woman από Vaya Con Dios αφιερωμένο σε όλες εσάς 
