Την χτύπησε μέχρι θανάτου. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο με ρήξη σπλήνας και ήπατος, η ίδια είπε πως έπεσε από τη σκάλα. Τον φοβόταν. Λίγες μέρες μετά ξεψύχησε. Η 29χρονη Τζεβριέ από την Αλεξανδρούπολη, μάνα τριών παιδιών, που έχασε τη μάχη μετά από 4 μέρες νοσηλείας είναι η 16η γυναίκα που χάνει τη ζωή της φέτος από τα χέρια ενός συντρόφου, ενός συζύγου, ενός άντρα που αποφασίζει πως έχει το δικαίωμα να επιλέξει αν μια γυναίκα που θεωρεί «κτήμα του» θα συνεχίσει να αναπνέει. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι απλά ανθρωποκτονίες: βασίζονται σε σχέσεις εξουσίας, εξάρτησης και ανισότητας μεταξύ θύτη και θύματος, αναπαράγοντας έμφυλα στερεότυπα που θέλαμε να πιστεύουμε πως έχουν προ καιρού εκλείψει. Κι όμως. Ο όρος γυναικοκτονία αναδύεται ξανά στην επιφάνεια με ανατριχιαστική φόρα και γεννιούνται εκατοντάδες «γιατί». Γιατί τώρα; Γιατί στην Ελλάδα; Γιατί ξανά;
Κάποιοι φοβούνται μέχρι και να πουν τη λέξη «γυναικοκτονία» γιατί θα ήταν σαν να επιβεβαιώνουν την πατριαρχία. Παίζουμε με τις λέξεις ή παίζουμε θέατρο;
Τα «ίσως» μοιάζουν να κυριαρχούν αν δεν μιλήσουν κάποια στιγμή επίσημα στοιχεία και στατιστικές:
Υπήρχε πάντα τόση βία γύρω μας, αλλά δεν μπαίναμε στη διαδιασία να την καταγράψουμε;
Η καραντίνα και η πανδημία έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να εκδηλωθούν ακραίες συμπεριφορές ενδοοικογενειακής έμφυλης βίας, καθώς κατανάγκασε τις ανθρώπινες σχέσεις να δοκιμαστούν σε καθεστώς… περιορισμού κατ’ οίκον;
Εν έτει 2021 υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί άντρες που θεωρούν πως η σύντροφός τους είναι κτήμα τους και έχουν επάνω της κάθε δικαίωμα, ακόμα και ζωής ή θανάτου;
Λειτούργησε το φαινόμενο του copycat crime, όπως ονομάζουν οι εγκληματολόγοι το φαινόμενο του «μιμητισμού»; Μήπως όταν ένα τέτοιο έγκλήμα γίνεται πρωτοσέλιδο, μεγαλώνουν οι πιθανότητες να διαπραχθούν κι άλλα αντίστοιχα ειδεχθή εγκλήματα;
Υπάρχει πιθανότητα ένας δράστης να υποκινηθεί γοητευμένος από τη μεγάλη δημοσιότητα που μπορεί να πάρει ξαφνικά ένας δολοφόνος-όπως στην περίπτωση του γυναικοκτόνου Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, του οποίου η ιστορία, οι φωτογραφίες, οι δηλώσεις βρέθηκαν ξαφνικά να προβάλλονται παντού;
Οι 16 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, σε μια δυτικοευρωπαίκή ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα -που την ίδια στιγμή έχει να καυχιέται για την πρεμιέρα του πράσινου ψηφιακού πιστοποιητικού Covid- έρχονται να ταρακουνήσουν συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Μπορούν, όμως, να την κάνουν να εξελιχθεί ουσιαστικά; Ή απλά προκαλούν ένα τσουνάμι από πρωτοσέλιδα, άρθρα και χιλιάδες σχόλια και συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα;
16 γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από τα χέρια ενός άντρα μπορούν να βάλουν φρένο σε ένα «φαινόμενο» που σοκάρει και πέρα από την «αντίδραση από τον καναπέ» με το δάκτυλο στο πλητρολόγιο, τελικά να οδηγήσουν ένα νέο, πιο δίκαιο νομικό πλαίσιο ικανό να κάνει την κοινωνία μας την επόμενη χρονιά που σε λίγο ξεκινά να μην μιλά για «γυναικοκτονίες»; Όπως είχε πει η Κούλα Τοπαλούδη, η μητέρα της Ελένης, στη Lifo: «Η ελληνική κοινωνία αντιδρά, καθισμένη στον καναπέ της».
Ναι, αυτές οι γυναίκες που χάθηκαν έτσι άδικα, σκληρά, φασιστικά, δεν είχαν τη δύναμη να σωθούν, αλλά έχουν τη δύναμη να μας κάνουν να αλλάξουμε μια νοσηρή κοινωνία, αρκεί να το αποφασίσουμε. Από την Κάρολαϊν και τη Γαρυφαλιά, μέχρι τη Ντόρα και την Ελένη, τους το χρωστάμε.
