Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ήταν αυτή η εβδομάδα, αδέλφια. Άλλος ένας θάνατος από καρκίνο, αναπάντεχος, αλλά και άδικος, όπως μας έχει συνηθίσει αυτή η αρρώστια, στέρησε μια νέα γυναίκα, μια μάνα και σύζυγο απ ’την οικογένειά της. Στέρησε έναν άνθρωπο με όραμα και όρεξη να προσφέρει από την κοινωνία. Στέρησε από όλους μας τη φόρα να σχεδιάσουμε τη ζωή μας και -γιατί όχι- να ονειρευόμαστε κάθε φορά που αυτή η μαλακία στοχεύει έναν γνωστό μας. Και οι γνωστοί πληθαίνουν…

Εγώ, Αυτός κι η Μάνα μου

Δεν είχα ιδέα τι ήταν ο καρκίνος. Ανήκω σ’ εκείνους που η οικογένεια νόμιζε ότι προφυλάσσει μην εκθέτοντάς τους σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον θάνατο. Μέχρι μια ηλικία, η μητέρα μου δεν με άφηνε να πηγαίνω σε κηδείες δικών μας, ανθρώπων, ή να επισκέπτομαι νεκροταφείο. Ώσπου με επισκέφτηκε αυτό και θρονιάστηκε στην καθημερινότητά μου. Θυμάμαι ακόμη εκείνα τα γενέθλια, εκείνη την 9η Φεβρουαρίου που μόλις είχα μάθει ότι η μαμά μου θα έκανε μια επέμβαση για να αφαιρέσει κάτι από το μεσεντέριο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πως η ευχή της τούρτας δεν θα έφτανε.

Η κα Γιωργία με πείθει ότι δεν είναι τίποτα και ότι πρόκειται για μια εγχείρηση ρουτίνας για κάτι καλοήθες που αντίστοιχα είχε και η γιαγιά μου -ήταν καλή σ’ αυτά κι εγώ τόσο εύπιστος στην άρνηση της πραγματικότητας. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, θυμάμαι, είχα πάρει να διαβάσω το «Μια Σταγόνα Ιστορία» του Δημήτρη Καμπουράκη. Η διαδικασία αργεί άβολα και μετά το τέλος της, ζητά να με δει ο γιατρός. Κακοήθεια -σάρκομα, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες… Δεν αισθανόμουν τα πόδια μου απ’ τα γόνατα και κάτω.

Η υπόλοιπη ιστορία αποτελείται ακόμη από ριπές μνήμης. Μαζί στις θεραπείες (ένας ορός είναι, να ξέρετε), βλέπαμε τηλεόραση και χαιρόμασταν που ακόμη το «σχήμα» δεν ήταν αυτό με το «κόκκινο φάρμακο». Καλέ μια φίλη της το έκανε χρόνια και τις Τρίτες έπαιζαν μαζί Κουμ-Καν. Μετά, κανονίσαμε να μη μας απασχολούν τα μαλλιά για λόγους ψυχολογίας και σταματήσαμε τη ζάχαρη, γιατί διαβάσαμε ότι «ταΐζει» τον καρκίνο. Εκείνα τα ταρτάκια φράουλα, όμως, μου τα έκρυβες, μαμά.

Δε μ’ αρέσει να μιλάω γι’ αυτά, ούτε γουστάρω να κλαίγομαι -ούτε η μάνα μου, το γούσταρε. Όμως, αν μέσα από αυτές τις γραμμές καταφέρω έστω και μία γυναίκα, ή άνδρα να «κουμπώσει», μέσω της πρόληψης ένα χτύπημα στον καρκίνο, πολύ θα το χαρώ. 

Η κα Γιωργία το πάλεψε 22 μήνες. Υποχώρησε η μαλακία στο συκώτι, μετά ξαναβγήκε, γιγαντώθηκε και το τηλεφώνημα ότι «…δεν μιλάμε και για αντίστροφη μέτρηση, αλλά πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη» ακόμη σφηνωμένο στο μυαλό μου, είναι. Ήμουν στο Λαύριο και πήγαινα να παίξω μουσική στην Κύθνο. Σ’ εκείνο το καράβι δε με χώραγε ο τόπος…

Κοιμόμουν με το κινητό στο χέρι για να το ακούσω, όταν δεν ήμουν στο νοσοκομείο. Μου έλεγε ψέματα ότι τρώει και μου απαριθμούσε φανταστικά μενού που απόλαυσε για πρωινό να μη στεναχωριέμαι. Δοκιμάσαμε τα πάντα κι εκείνη την ανοσοθεραπεία, μόνο χασισέλαιο δεν πήραμε… Πελαγώνεις. Κι αυτή η μαλακία «λιώνει» τον άνθρωπό σου και τον κάνει αγνώριστο. Στη μαμά μου, είπα αυτά που ήθελα και τόσο καιρό θεωρούσα δεδομένο πως τα ήξερε. Τα άκουσε, αλλά δεν μπορούσε να απαντήσει. Η μαμά μου έφυγε μια βδομάδα πριν τη γιορτή μου, ήταν 69 ετών.

Προσέχετε τους εαυτούς σας, να φροντίζετε τα σώματά σας και να κάνετε ό,τι πρέπει για να προλάβετε τον καρκίνο. Γίνεται. Και μόνο έτσι θα τον κοιτάμε στα μάτια, χωρίς φόβο, μέχρι οι ειδικοί να βρουν τη θεραπεία (κι εσείς, οι ειδικοί τελειώνετε, έχουμε ξεκληριστεί 🤦🏻‍♂️). Δεν είναι τυχαίο που μέχρι πρότινος δε λέγαμε ούτε το όνομα αυτής της ασθένειας. Τέλειωσε αυτό, όμως. Πρόκειται για τον καρκίνο και αν προλάβουμε να τον κοιτάξουμε πρώτοι στα μάτια θα κωλώσει. Είμαι σίγουρος πως και με τη Φώφη Γεννηματά τα βρήκε σκούρα…

Σόουπιτς: Και Πίσω Ρέμα…

Αυτός ήταν ο «γκρεμός», αδέλφια μου. Κι εκεί που δεν μπορείς, ούτε είσαι ακόμη σε φάση να αναμετρηθείτε, στρέφεσαι πίσω… Στην τηλεόραση, στη Σόουπιτς, κάπου να ξεχαστείς, ρε μπρο μου. Και να σου το ρέμα… I ‘m walking away from troubles in my life τραγουδά ο Craig David κι εμείς ξεκινάμε τα δικά μας…

Φουλ του άβολου αυτή η τηλεοπτική εβδομάδα, αδέλφια μου. Δημοσιογράφος στα «ματσούκια» (όπως λέμε στη δουλειά μας το μπουκέτο μικροφώνων για δηλώσεις μπροστά απ’ το διαφημιστικό μπάνερ εκδήλωσης) ρωτά την Μαριάννα Τουμασάτου αν ένιωσε ποτέ τύψεις που έπρεπε να φύγει για τη δουλειά αφήνοντας τα παιδιά της, στο σπίτι. Μινγουάηλ, «σερβίρεται» ερώτηση στην Καίτη Γαρμπή, αν θα αποδεχόταν πρόκληση να συνεργαστεί με την πρώην του συζύγου της (επί Πα.Σο.Κ.) Έλλη Κοκκίνου. Σε αυτήν την όμορφη ατμόσφαιρα θα γαρνίρω με ερώτηση-αούα στην Ελένη Μενεγάκη για την απουσία της κάμερας του Alpha απ’ την ετήσια εκδήλωση για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού.

Γουαδαφά; Τι έχουμε πάθει όλοι και χαιρόμαστε να φέρνουμε σε δύσκολη θέση τον άλλον, δημόσια; Είναι κάποια πίστα του τηλεοπτικού Σκουίντ Γκέημ; Γιατί νιώθω πως το Avolo TV πρέπει να πάρει την έκτη τηλεοπτική άδεια ως ξεχωριστή οντότητα, πλέον;

Κατ’ αρχάς, μια θεατρική παράσταση, μια πρεμιέρα, τα γενέθλια του περιοδικού «Ακούμπαμε», ή τα εγκαίνια του Ψητοπωλείου «FateSkaste» δεν ενδείκνυνται για συνέντευξη. Φασαρία, ο καλεσμένος όρθιος, ο σκοπός άλλος.. Μπουμπουνάς και άκυρη ερώτηση… Φταίει ο Πετρούνιας μετά

Τα παιδιά που απευθύνουν τις μαλακίες ερωτήσεις δε θα τα ψέξω και από συναδελφική αλληλεγγύη (μια που κι εγώ έχω κάνει «ματσούκι», επί Mad), αλλά και γιατί θεωρώ πως δεν έχουν πάρει σωστές οδηγίες απ’ τους αρχισυντάκτες τους. Όταν στέλνεις έξω έναν «ταλιμπάν» να φέρει τίτλο, χωρίς ντροπή και χωρίς τίποτε το ευγενές, θα το κάνει. Γιατί πρόκειται για παιδιά που διψούν για οδηγίες να διοχετεύσουν την καύλα τους στη δουλειά μας. Εσύ είσαι ο έμπειρος/η αρχισυντάκτης, εκπαίδευσε σωστά. Γιατί, πρόσεξε… Το «πλασματάκι» που θα δημιουργήσεις θα το βρεις μπροστά σου, όταν μεγαλώσει -ο χώρος είναι μικρός και τα κλουβιά μεσοτοιχία…

Σ’ αυτό το σημείο πάντα αναρωτιόμουν: Αν ρωτήσεις μια μαλακία, χωρίς να σκέφτεσαι ότι φέρνεις σε δύσκολη θέση τον τηλεθεατή για τον οποίο στην τελική κάνεις αυτή τη δουλειά βγαίνοντας έξω με το ματσούκι… Δεν εκθέτεις, εκτός από σένα, την εκπομπή, τον παρουσιαστή σου και το κανάλι, του οποίου το σήμα «φοράς» στο μικρόφωνο; Με λίγα λόγια, αυτός ο αρχισυντάκτης που ζήτησε τίτλο κι ας είναι και σκατά, δε σκέφτηκε ότι για το σούσουρο 2 ημερών χαντακώνει καριέρες, κανάλια, εκπομπές, παρουσιαστές και την εικόνα τους; Προχωράμε..

Άφησα για το τέλος τους συνεντευξιαζομένους. Έχουν αγριέψει κι αυτοί… Αν εξαιρέσω την περίπτωση της έμπειρης Ελένης που γνωρίζει με ποιες τρεις λέξεις απάντησης θα σου «κόψει το γάλα», οι υπόλοιποι «γυαλίζουν μάτι». Είδατε τη Μαριάννα Τουμασάτου: Στέκεται στα «ματσούκια» απασφαλισμένη, πλέον. Νιώθω ότι από εδώ και πέρα, ούτε η Καίτη Γαρμπή θα ξαναχαριστεί σε άκομψες ερωτήσεις και γενικά, πως το κίνημα «Δηλώνω-Δεν Κωλώνω» ανθίζει.

Ψυχραιμία, λοιπόν και ερωτήσεις που δεν θίγουν εκείνον που τις ακούει, ούτε αυτόν που τις θέτει και όποιον εκπροσωπεί, αδέλφια. Χαλαρές συζητησούλες με αφορμή την εκδήλωση που συναντηθήκαμε και όλα όμορφα στα εξωτικά «Ματσούκια». Αλλιώς, βλέπω «μάχες», μια που μετά τα πολλά «κρούσματα» ξυπνήσανε, οι σκλάβοι, Αντωνάκη…

Αγόρια Vs Κορίτσια

Με αφορμή τη μανούρα της Μαριάννας Τουμασάτου στην ερώτηση για το αν της λείπει το παιδί της που αφήνει σπίτι, λόγω δουλειάς θέλω να συζητήσουμε μια σκέψη μου και πέστε να με φάτε (γι’ αυτό, έχουμε τα Fake News, άλλωστε).

Αφήνω στην πάντα τους παράγοντες άκυρη και άκαιρη ερώτηση που αναλύσαμε παραπάνω. Θεωρώ δεδομένο, επίσης, πώς οποιαδήποτε ερώτηση αφορά τα παιδιά του άλλου και τις σχέσεις τους με τους γονείς τους είναι εξ ’ορισμού αγενής για να τίθεται ξαφνικά και στο όρθιο, χωρίς να έχει προηγηθεί μια συναινετική συζήτηση-συνέντευξη στην οποία να το έφερε η κουβέντα και μόνο τότε -ίσως, ούτε καν, τότε.

Αφού ειπώθηκαν αυτά, θα αναφερθώ στο επιχείρημα της Μαριάννας που αφορά το ότι τέτοιου είδους ερωτήσεις δε γίνονται στους μπαμπάδες, αλλά στις μαμάδες. Η Μαριάννα το αναφέρει αυτό προφανώς ως άδικο, ακόμη και σεξιστικό, υποθέτω. Δίκιο έχει. Όμως, γιατί πρέπει πάλι να πιάσουμε χαρακώματα; Βγάζω τις κάμερες απ’ την εξίσωση, γιατί το καλύψαμε. Αν εγώ, ρωτήσω από ενδιαφέρον για εκείνη, τη φίλη μου την Τάδε, αν της λείπουν τα παιδιά της με τους ρυθμούς που δουλεύει, την ενοχοποιώ; Και γιατί με παρεξηγείς ότι κάτι τέτοιο δε θα το ρωτούσα και στον φίλο μου, τον Τάδε; Γιατί είμαστε στα κάγκελα, μωρέ Έλληνες;

Τις προάλλες είχα αυτή τη συζήτηση με τη συναδέλφισσα, Ελιάνα Χρυσικοπούλου-Λυσιστράτη. Η Ελιάνα που είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος, μάχιμη γυναίκα-μαμά-σύζυγος με άριστη γνώση της ελληνικής που λατρεύω να «τσακώνομαι» και να «ενοχλώ» στον «αέρα» είχε θέμα με το ποιος πληρώνει στα ραντεβού. Με λίγα λόγια, η Ελιάνα θεωρεί από ξεπερασμένο, έως υποτιμητικό να πληρώνει ο άντρας το γεύμα μιας κυρίας που μπορεί κάλλιστα να ανταπεξέλθει οικονομικά κι από μόνη της.

Μα, δεν θέλω να κεράσω επειδή θεωρώ, ότι η κοπέλα δεν έχει χρήματα. Ούτε κάποιος που δέχεται να πληρώσει ο συνοδός του, δηλώνει αυτόματα κάποιου είδους υποταγή, εξάρτηση, ή τζαμπατζιλίκι. Έλεος κάπου. Σα να σηκώνομαι, δηλαδή στο λεωφορείο για να κάτσει μια έγκυος κυρία και να «τ’ ακούω» κι από πάνω, γιατί αυθαίρετα τη θεώρησα αδύναμη και πως δε μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Δε γίνεται δηλαδή να σηκώθηκα επειδή ενδιαφέρομαι, χωρίς δεύτερη ανάγνωση «πατριαρχικών» καταβολών; Δε γίνεται να πληρώσω επειδή θέλω να ευχαριστήσω την κοπέλα που με τίμησε, ή δε γίνεται να ρωτήσω τη Μαριάννα, αν την παλεύει με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, ή θα ήθελε η μέρα να έχει 52 ώρες για να χαίρεται περισσότερο τα παιδιά; Πρέπει σώνει και ντε να είμαι σεξιστής, σαδιστής, εκπρόσωπος και αντιπρόσωπος; Εγώ, για καλό το έκανα. Γιατί να βγω και μαλάκας από πάνω;

Λέω, λοιπόν, μήπως στην προσπάθεια να διορθώσουμε τις παθογένειες του παρελθόντος και του τρόπου που μεγαλώσαμε, πάμε στο άλλο άκρο και κοντά στα ξερά κάψουμε και τα χλωρά; Υπάρχουν και οι άντρες που δεν υποτιμούν τη γυναίκα -πώς να το κάνουμε; Να βαφτίσουμε με το στανιό το κουνούπι, κατσαρίδα επειδή το κτίριο χρειάζεται απολύμανση;

Βόλτα στην ΆβοLand

Και ολοκληρώνουμε τον περίπατό μας στο Πίσω Ρέμα της τηλεοπτικής ΆβοLand με τη συνέντευξη Γκουντάρα-Κάκκαβα στο «Το Πρωινό». Γιατί, αδέλφια μου; Η αλήθεια είναι πώς, αν δεν ήταν η Φαίη, η αβολοσύνη εκείνης της συνέντευξης θα κυκλοφορούσε σε κρυπτονόμισμα.

Σωστά ο Λιάγκας θέτει την ερώτηση για Τσαλίκη. Λάθος δεν έχει τσεκάρει το ποστ στο οποίο αναφέρεται που ο Γκουντάρας «τη λέει» στον Τσαλίκη, χωρίς να τον αναφέρει ονομαστικά. Σωστά που απαντά ο Γρηγόρης, λάθος που επιμένει ο Γιώργος. Πολύ λάθος, για να σώσει την κατάσταση και να αλλάξει θέμα, η Ναταλί Κάκκαβα αναφέρεται στην κηδεία της Φώφης Γεννηματά που γίνεται εκείνη τη στιγμή. Ήταν άκυρο και άβολο συγχέοντας ανόμοια πράγματα και ακυρώνοντας και αυτή τους, την παρουσία στο πλατό. Γιατί, αν όντως, έπρεπε να δώσουμε βάση στα σημαντικά εκείνη τη μέρα, ολόκληρη η infotainment πρωινή εκπομπή δεν έπρεπε να «βγει στον αέρα».

Γι’ αυτό και με τη δεύτερη φορά που η Ναταλί επανέλαβε τον άκομψο παραλληλισμό, ανάγκασε τη Φαίη να απαντήσει, αν προτιμούν να αλλάξουν θέμα και να μιλήσουν (σ.σ. σοβαρά, ώστε να συνάδει και με τη μέρα) για το BB.

Θεωρώ, επειδή γνωρίζω τους τέσσερις εμπλεκομένους, την πρόθεση και την πορεία τους, πώς ήταν μια άτυχη στιγμή και πως όλα τώρα είναι ζάχαρη -μπορεί και όχι. Προχωράμε.

Κουιζάρα

Φύγαμε για Κουιζάρα:

Ποιοι ερωτευμένοι πανελίστες έδωσαν το πρώτο τους, φιλί την Παρασκευή το βράδυ;

Αυτά και για σήμερα, αδέλφια μου. Εγώ στολίζω δέντρο, εσείς, στολίστε εμένα με τα σχόλια και τη συζήτησή μας στα Social. Για το τέλος κράτησα, Secret Smile από Semisobic έτσι για την αφιέρωση. Καλό μήνα μας.

Διαβάζετε τα Fake News του Δημήτρη Ουγγαρέζου κάθε Κυριακή στο okmag.gr.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ