Όλη η Ελλάδα θρηνεί σήμερα τον χαμό της Φώφης Γεννηματά. Τον χαμό μιας γυναίκας, μιας μητέρας, μιας πολιτικού που πάλεψε με απίστευτο θάρρος και δύναμη. Μια γυναίκα που έκανε τον φόβο της δύναμη. «Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου», είχε δηλώσει στο παρελθόν.
Η Φώφη Γεννηματά έφυγε από τη ζωή το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά από επιδείνωση που είχε η υγεία της το απόγευμα της Κυριακής. Το νοσοκομείο Ευαγγελισμός στο οποίο νοσηλευόταν με συμπτώματα ειλεού από τις 11 Οκτωβρίου έβγαλε την εξής λιτή ανακοίνωση για το θάνατό της:
«Σήμερα 25/10/2021 και ώρα 12:04 μμ στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, απεβίωσε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά μετά από πολυετή μάχη και παρά τις προσπάθειες των θεραπόντων ιατρών. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους της»
Η Φώφη Γεννηματά πάλεψε το «θεριό» με πάθος και δύναμη αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Και ήταν μόνο 56 ετών. Στην ίδια ηλικία σχεδόν, στα 55 του χρόνια πέθανε από την ίδια ασθένεια ο πατέρας της και εμβληματική μορφή του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Γεννηματάς. Σαν η μοίρα να θέλησε να πάρει πατέρα και κόρη στην ίδια ηλικία…
Ο Γιώργος Γεννηματάς που υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και εμπνευστής του Εθνικού Συστήματος Υγείας πέθανε στα 55 του χρόνια χτυπημένος από τον καρκίνο στις 25 Απριλίου του 1994. Έξι μήνες πριν, είχε φύγει από τη ζωή στα 54 της χρόνια επίσης από καρκίνο, η σύζυγός του και μητέρα της Φώφης, Κάκια Γεννηματά.
«Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από 13 χρόνων. Μια ζωή μαζί» είχε πει η Φώφη Γεννηματά σε πρόσφατη συνέντευξή της , στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» για τους αγαπημένους της γονείς.
Στην ίδια συνέντευξη η Φώφη Γεννηματά είχε πει για τον αγώνα της μητέρας : «Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια».
Η Φώφη Γεννηματά πριν δυο χρόνια τον Σεπτέμβριο, είχε γράψει στο facebook ένα κείμενο για την μητέρα της που νοσηλευόταν και εκείνη στον Ευαγγελισμό, που ραγίζει καρδιές:
«Κάκια
Ένας χείμαρρος από χρυσαφένια μαλλιά, ζεστά μαύρα μάτια, υπέροχα πόδια, μα πάνω απ’ όλα πνεύμα ελεύθερο.
Δεν έμπαινε σε καλούπια. Δεν της άρεσαν οι κανόνες. Δεν ακολουθούσε σίγουρους δρόμους. Έλεγε πάντα αυτό που πίστευε ότι και να γινόταν. Είχε δύναμη, πίστευε στη δύναμη της γυναίκας.
Οδηγούσε, κρατούσε το τιμόνι στη ζωή της, στη ζωή μας. Με ένα της βλέμμα ξέραμε τι έπρεπε να γίνει, δεν χρειαζόταν να σηκώσει τη φωνή. Με μια ματιά ήξερε τι είχαμε στην ψυχή μας.
Χόρευε, μας έπιανε από το χέρι και χορεύαμε, μόνες μέσα στο σπίτι, στροβιλιζόμασταν οι τρεις μας στην ασφάλεια, στην ευτυχία και τίποτα δεν μπορούσε να μας πληγώσει.
Θύμωνε με το άδικο και αντιδρούσε, δεν άφηνε να τη νικήσει, επαναστατούσε, αγρίευε.
Ζούσε, ζήσαμε μαζί με πάθος, με αγάπη.
Πολέμησε, δεν ήταν πάντα όλα εύκολα, εχθροί, αντίπαλοι, καλοθελητές, επιθέσεις, φθόνος, ακόμα και η καθημερινότητα συχνά ήταν δύσκολη.
Αρχές Σεπτέμβρη του 1993 της λέω, στην εντατική του Ευαγγελισμού, θα λείψουμε για λίγες μέρες, πάμε στην Αμερική για μια πειραματική θεραπεία… Με κοίταξε σα να μου έλεγε δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Μας περίμενε.
Κοριτσάκι μου, ήταν οι τελευταίες λέξεις που μου είπε, 15 Σεπτέμβρη έφυγε.
Γροθιά στο στομάχι, εκείνη όμως μου έμαθε να σφίγγω τη γροθιά και να προχωρώ».
Φωτογραφίες: Facebook/Instagram
