Στο πρόσωπο του γιου της βασίλισσας Ελισάβετ, Καρόλου, για μια στιγμή πίστεψε ότι είχε βρει τον δικό της πρίγκιπα. Για την πιο πολυφωτογραφημένη γυναίκα του πλανήτη, όμως, η ζωή στο παλάτι μόνο με παραμύθι δεν έμοιαζε. Όσο ζούσε η πριγκίπισσα Νταϊάνα προσπαθούσε να ξεφύγει από τους προσωπικούς της δαίμονες και όταν πια έδειχνε να τα έχει καταφέρει, το νήμα της ζωής της κόπηκε απότομα, στις 31 Αυγούστου του 1997, σε μια σήραγγα του Παρισιού, έχοντας στο πλευρό της τον αγαπημένο της, Ντόντι Αλ Φαγέντ. Σήμερα συμπληρώνονται 24 χρόνια από τη μέρα που η «πριγκίπισσα του λαού» έκλεισε για πάντα τα μάτια της.
Η πρώτη απόρριψη
«Όταν έφυγε ο πατέρας μου (σ.σ. αφήνοντάς την ως εσωτερική σε σχολείο σε ηλικία 9 ετών), με φίλησε λέγοντάς μου “αντίο”. Του είπα “αν με αφήσεις τώρα, δεν με αγαπάς”. Ο πατέρας μου και η θετή μητέρα μου αρνούνταν να πουν έστω και ένα “γεια” στη μητέρα μου (σ.σ. εγκατέλειψε την Νταϊάνα στα 6 της) κι αυτή η συμπεριφορά τους με έκανε τόσο έξαλλη που τους φώναζα πάρα πολύ. Γιατί έπρεπε να ζούμε με το παρελθόν κάθε φορά που εμφανιζόταν η μαμά;».
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης
«Πάντα μου έλεγαν από την οικογένειά μου ότι ήμουν η πιο παχιά, η πιο χαζή και ότι ο αδελφός μου ήταν ο έξυπνος. Και το είχα πιστέψει. Θυμάμαι ότι ευχόμουν να μην ήμουν τόσο παχιά και χαζή και η οικογένειά μου να πίστευε περισσότερο σε μένα».
Τα χρόνια της νεότητας
«Ήμουν επαναστάτρια. Μου άρεσε να χορεύω και δεν με ενδιέφεραν τα ακαδημαϊκά ζητήματα. Μετά το τέλος των σχολικών μου χρόνων, συγκατοικούσαμε με τρεις φίλες μου σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο και ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου».
Ο γάμος και οι απόπειρες αυτοκτονίας
«Την ώρα που περπάτησα στον διάδρομο του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου (σ.σ. την ημέρα του γάμου της) ένιωσα ότι (μου) είχαν κλέψει την προσωπικότητά μου και ότι η βασιλική μηχανή με είχε νικήσει. Ήθελα να μοιραστώ τα πάντα με εκείνον. Τον αγαπούσα απελπισμένα. Με το μεγάλο ενδιαφέρον των ΜΜΕ όμως προς το πρόσωπό μου ήρθε και πολλή ζήλια. Δημόσια ήμασταν μια πολύ καλή ομάδα. Στην πραγματικότητα όμως υπήρχε η βουλιμία μου και ένα αίσθημα ότι δεν είμαι καλή σε τίποτα και αποτυχημένη προς κάθε κατεύθυνση. Οι προσπάθειες να τελειώσω τη ζωή μου ήταν μια κραυγή για βοήθεια, αλλά κανείς δεν ήθελε να ακούσει».
Η μητρότητα και το τρίτο πρόσωπο
«Ζω για τους γιους μου. Θα ήμουν χαμένη χωρίς εκείνους. Θα παλέψω για τα παιδιά μου σε κάθε επίπεδο έτσι ώστε να καταφέρουν να φτάσουν στο ανώτερο των δυνατοτήτων τους τόσο ως άνθρωποι όσο και στα δημόσια καθήκοντά τους. Η οικογένεια είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. Θέλω τα αγόρια μου να έχουν κατανόηση για τα συναισθήματα των ανθρώπων, τις ανασφάλειές τους, τον πόνο τους, τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Όταν γεννήθηκε ο Γουίλιαμ, ανακουφίστηκα γιατί ήταν όλα ήρεμα πάλι και εγώ ήμουν καλά για ένα διάστημα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πώς με τον σύζυγό μου αποκτήσαμε τον Χάρι αφού είχε πια επιστρέψει στην κυρία του (σ.σ. την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς, με την οποία είναι σήμερα παντρεμένος). Μετά τη γέννηση του Χάρι ο γάμος μας απλά πέθανε. Τι μπορούσα να κάνω; Προσπάθησα, ειλικρινά προσπάθησα, αλλά εκείνος απλά δεν με ήθελε. Ήθελε εκείνη. Δεν είχα ποτέ καμία πιθανότητα. Στην πραγματικότητα ήμασταν τρεις σε αυτό τον γάμο
Τα ψυχολογικά προβλήματα
«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να διαλύσεις μια προσωπικότητα από το να την απομονώσεις. Ήταν τόσο απομονωμένα στο παλάτι, που είτε έπρεπε να κολυμπήσεις είτε να βυθιστείς. Υπήρχαν πολλά δάκρυα. Ίσως ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε σε αυτή την οικογένεια και είχε κατάθλιψη ή δάκρυζε ανοιχτά. Όλοι γνώριζαν στην οικογένεια για τη βουλιμία μου και όλοι έριχναν το φταίξιμο στον αποτυχημένο μου γάμο. Είχα επιλέξει να πληγώσω τον εαυτό μου αντί όλους τους άλλους. Ένιωθα υποχρεωμένη να κάνω ό,τι πρέπει για να μην απογοητεύσω τους ανθρώπους».
Το παλάτι
«Συνήθιζα να μισώ τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν αρκετή. Κανείς δεν μου είπε ποτέ κάτι καλό ύστερα από όσα έκανα για αυτή την οικογένεια. Έχοντας ένα δημόσιο προφίλ, κατά κάποιον τρόπο με στήριζαν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται πόσο θεραπευτική ήταν η στήριξή τους για μένα και πόσο με έκανε να συνεχίζω. Το κατεστημένο μέσα στο οποίο βρέθηκα με τον γάμο μου με βλέπει σαν μια απειλή γιατί κινούμαι από την καρδιά μου και όχι από το μυαλό μου. Κάνω τα πράγματα διαφορετικά γιατί δεν ακολουθώ κάποιο βιβλίο με κανόνες».
Το διαζύγιο
«Όλα άλλαξαν μετά από τον χωρισμό. Η ζωή εκείνη την περίοδο έγινε πολύ δύσκολη για μένα. Μέσα σε μια νύχτα είχα γίνει πια ένα πρόβλημα, ένα εμπόδιο. Κάθε δυνατή γυναίκα στην Ιστορία έπρεπε να περπατήσει ένα παρόμοιο μονοπάτι. Είναι η δύναμη που έχεις που προκαλεί τον φόβο. Θα πολεμήσω μέχρι τέλους. Έχω δύο παιδιά να μεγαλώσω».
Η «πριγκίπισσα του λαού»
«Τίποτα δεν μου προσφέρει περισσότερη ευτυχία από το να προσπαθώ να βοηθήσω τους πιο ευάλωτους ανθρώπους της κοινωνίας. Είναι ένα καλό αλλά και ταυτόχρονα απαραίτητο κομμάτι της ζωής μου, ένα είδος πεπρωμένου. Δεν είμαι πολιτικός, είμαι ανθρωπίστρια. Άρχισα να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τους ανθρώπους που η κοινωνία τούς είχε απορρίψει. Ανακάλυψα μια σχέση εκεί. Σέβομαι την ειλικρίνεια που βρήκα στους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το πλαίσιο. Όταν καθόμουν στα κρεβάτια των νοσοκομείων και κρατούσα τα χέρια τους, είδα το πόσο τους καθησύχαζα. Έτσι, συνέχισα να το κάνω παντού. Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, είναι πιο ανοιχτοί, πιο ευάλωτοι, πιο αληθινοί από τους άλλους. Οι Βρετανοί χρειάζονται ένα δημόσιο πρόσωπο που μπορεί να προσφέρει τρυφερότητα. Δεν θέλω ακριβά δώρα. Δεν θέλω να εξαγοραστώ. Έχω ό,τι θέλω. Χρειάζομαι απλά κάποιον να είναι εκεί για μένα, να με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής».
Από το περιοδικό ΟΚ!
Φωτογραφίες: The Mega Agency
