Η λεπτεπίλεπτη ξανθιά κοπέλα με τα διαπεραστικά γαλάζια μάτια που σε κοιτάζουν με μια έμφυτη γλυκύτητα θα μπορούσε να είναι ηθοποιός, μοντέλο, τηλεοπτικό πρόσωπο (κάτι που τον τελευταίο καιρό, άλλωστε, είναι η βασική της επαγγελματική ενασχόληση), αλλά δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως πρόκειται για μια πράκτορα των Μυστικών Υπηρεσιών με πολυετή καριέρα.
Η Εύη Πούμπουρας ήταν μόλις 24 ετών όταν μπήκε στη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, έχοντας αναλάβει την προστασία προέδρων όπως ο Τζορτζ Μπους και ο Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και την εξιχνίαση πολύπλοκων υποθέσεων κρατικής ασφάλειας.
Αν, όμως, υπάρχει μια μέρα στη ζωή της που τη θυμάται ως την πιο καθοριστική, αυτή ήταν το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001. «Βρισκόμουν στο κτίριο 7 στο World Trade Center στη Νέα Υόρκη, εκεί που ήταν κάποια γραφεία της υπηρεσίας. Το κτίριο 7 ήταν το αμέσως μικρότερο μετά τους Δίδυμους Πύργους, είχε 48 ορόφους. Εκεί βρίσκονταν πολλά γραφεία των Μυστικών Υπηρεσιών. Ήμασταν εμείς, η CIA και τα γραφεία αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων κινδύνου».
Το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπετμβρίου
Η Εύη εξηγεί πως όταν χτυπήθηκε ο πρώτος Πύργος από αεροπλάνο, ξεκίνησε ένα ντόμινο εξελίξεων που έφερε χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονταν τότε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου αντιμέτωπους με καταστάσεις που δεν μπορούσε να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. «Η θερμότητα που προκάλεσε η σύγκρουση ήταν ασύλληπτη. Θυμάμαι κάποια στιγμή ότι όταν άρχισαν να καταρρέουν οι Πύργοι ήταν σαν να έλιωναν και να χύνονταν. Μέχρι το απόγευμα είχε πέσει και το κτίριο 7» αφηγείται και το ύφος της σκοτεινιάζει. «Το θυμάμαι πολύ έντονα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έχουν περάσει τόσα χρόνια, μου φαίνεται σαν χθες. Ξέρεις, όσα έζησα την 11η Σεπτεμβρίου ήταν κάτι που για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να το συζητώ, το απέφευγα. Τώρα που βγήκε το βιβλίο μου, είναι η πρώτη φορά που άρχισα να μιλώ για αυτό. Δεν ένιωθα καλά πριν, σκεφτόμουν πως εγώ έζησα ενώ πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Φίλοι, συνεργάτες. Εγώ ήμουν απλά τυχερή. Μάλιστα, η υπηρεσία τότε μου είχε απονείμει ένα βραβείο για τη συνεισφορά μου εκείνη την ημέρα, το οποίο δεν πήγα ποτέ να πάρω. Δεν το άντεχα. Αποφάσισα να βγάλω εισιτήριο και να έρθω στην Ελλάδα. Όταν γύρισα πίσω και μου έδωσαν το τιμητικό βραβείο, θυμάμαι ότι το είχα βάλει κάτω από το κρεβάτι μου. Τότε ήμουν ακόμα μικρή, 24-25 χρόνων, και έμενα με τους γονείς. Όταν το είδε μια μέρα ο πατέρας μου καταχωνιασμένο κάτω από το κρεβάτι, μου είπε: “Τι το έχεις κρυμμένο το βραβείο; Αυτό είναι για να το βάλεις κάπου να φαίνεται”. Του είχα εξηγήσει, λοιπόν, πως τότε δεν έκανα τίποτα παραπάνω από ό,τι θα έκανε ο κάθε άνθρωπος για να βοηθήσει τους άλλους. Σίγουρα ήταν μεγάλη τιμή αυτή η βράβευση, αλλά αυτό που είδατε εσείς στις ειδήσεις, στις τηλεοράσεις σας εκείνη την ημέρα, δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που πραγματικά συνέβαινε.
Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, θα μπορούσε να έχω σκοτωθεί και εγώ. Εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως άνθρωπος και όχι ως πράκτορας. Γινόταν ένα χάος, γύρω μας μια πύρινη κόλαση. Και δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Το ίδιο βράδυ που πήγα στο νοσοκομείο έμαθα λεπτομέρειες για την τρομοκρατική ενέργεια. Όταν είχε χτυπήσει το πρώτο αεροπλάνο, νομίζαμε όλοι πως ήταν ατύχημα. Με το δεύτερο καταλάβαμε πως κάτι άλλο συμβαίνει. Και μετά αρχίσαμε να ακούμε τρελά πράγματα, πως βομβαρδίζουν το Σικάγο κι άλλες πόλεις. Όταν είδα τους Πύργους να καταρρέουν, μου φαινόταν αδιανόητο. Ήμασταν κάτω και είχαμε κάνει triage (σ.σ. διαδικασία για παροχή άμεσης βοήθειας σε τραυματίες) για να βοηθήσουμε τον κόσμο που είχε τραυματιστεί. Εμείς περιθάλπαμε τον κόσμο που είχε χτυπήσει, ενώ άνθρωποι πηδούσαν από τα παράθυρα των κτιρίων για να σωθούν από τη φωτιά, τους βλέπαμε από κάτω. Ξέρεις, εκείνη τη μέρα έμαθα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τη ζωή. Γιατί ήταν η μόνη στιγμή στη ζωή μου που σκέφτηκα “Σήμερα θα πεθάνω”. Από τη σκέψη μου πέρασε όλη μου η ζωή, η οικογένειά μου. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές σκέφτεσαι πιο ανθρώπινα και ουσιαστικά. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να τακτοποιήσω πράγματα μέσα μου θέλοντας να νιώθω πως ακόμα κι αύριο αν πέθαινα, θα ήμουν OK» διηγείται.
Η οικογένειά της και τα πρώτα χρόνια της καριέρας της
Πώς όμως ένα κορίτσι, κόρη Eλλήνων μεταναστών πρώτης γενιάς που αφήνουν τα χωριά τους στην Ελλάδα για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην Αμερική, βρέθηκε στα 24 του μυστική πράκτορας; «Ξεκίνησα στο ΝΥPD (σ.σ. στο Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης) ως απλή αστυνομικός. Κανένας από τους δικούς μου δεν είχε σχέση με αυτό τον χώρο. Η μαμά μου όσο ζούσε στο χωριό της έξω από το Κιλκίς ήταν κομμώτρια – κούρευε τους συγχωριανούς. Όταν έφτασε στην Αμερική, δούλευε σε εργοστάσια και έκανε νυχτερινά μαθήματα κομμωτικής. Ο μπαμπάς μου, πάλι, έκανε τα πάντα για να βγάλει ένα μεροκάματο. Υπάλληλος σε καφετέρια, οδηγός ταξί, εργάτης σε οικοδομές, όποια δουλειά έβρισκε για να μεγαλώσει εμένα και τον αδελφό μου. Οι γονείς μου δεν περίμεναν να πάρω αυτό τον δρόμο. Είχα σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και στην πρακτική μου δού- λεψα για μια βουλευτή στο Κογκρέσο. Τα δύο χρόνια που ήμουν στην ομάδα της ξεκίνησα να έχω επαφές με την Αστυνομία και πολιτικούς. Μετά προσλήφθηκα ως αστυνομικός και μέσα σε σχετικά μικρό διάστημα πέρασα στις Μυστικές Υπηρεσίες. Πήγα δοκιμαστικά στην αρχή γιατί έπρεπε να κάνω ειδική εκπαίδευση για να μονιμοποιηθώ. Πέρασα δύο ακαδημίες με πολύ σκληρή εκπαίδευση» λέει η Εύη.
Ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής της ζωής εργάστηκε αναλαμβάνοντας την προστασία σε σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα. «Η δική μας υπηρεσία είναι από τις πιο δύσκολες. Ακόμα κι αν είσαι στη CIA ή στο FBI, μπορεί να κάνεις δουλειά γραφείου και έρευνα ή ανακρίσεις. Στο δικό μας κομμάτι η έρευνα συνδυαζόταν με μια ειδική εκπαίδευση για να μπορούμε να αναλαμβάνουμε την προστασία ανθρώπων. Για να προστατεύσεις κάποιον, πρέπει
να αποκτήσεις μεγάλες αντοχές ύστερα από μια σκληρή εκπαίδευση με ειδικές ασκήσεις, δύσκολη και επίπονη. Να φανταστείς ότι στην Αστυνομία της Νέας Υόρκης στην τάξη μου ήμασταν 1.500 άτομα και τον πρώτο μήνα οι
300 έφυγαν. Και στην υπηρεσία ξεκινήσαμε την εκπαίδευση 1.500 άνθρωποι και φτάσαμε στο τέλος μια μικρή ομάδα από 54 άτομα».
Αναρωτιέμαι αν σε κάποια από τις αποστολές της είχε σοβαρό τραυματισμό. «Ευτυχώς δεν έχει τύχει να τραυματιστώ σε αποστολή. Ήμουν πάντα προσεκτική και υπήρξα τυχερή. Γιατί πάντα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πως κάποιος μπορεί να σου ρίξει μια σφαίρα στο κεφάλι. Το σημαντικό είναι να σκέφτεσαι πάντα πολύ καθαρά. Ως πράκτορας, για παράδειγμα, πριν πας να συλλάβεις κάποιον κάνεις ένα πλάνο με όλα τα εναλλακτικά σενάρια για να ελέγχεις την κατάσταση». Η Εύη Πούμπουρας χρειάστηκε να δουλέψει και ως μυστική πράκτορας σε κάποιες αποστολές που της ανατέθηκαν. Θυμάται χαρακτηριστικά δύο τέτοιες περιπτώσεις.
«Παρακολουθούσα έναν άντρα, μέλος της αλβανικής μαφίας, που πουλούσε σε τρομοκράτες πιστοποιητικά γεννήσεως και διαβατήρια, αληθινά και όχι πλαστά, είχε κάποιον από μέσα στην υπηρεσία. Εγώ εμφανίστηκα σε εκείνον ως διακινήτρια κοριτσιών σε ένα κύκλωμα sex trafficking, ρωσικής καταγωγής, που αγόραζα πιστοποιητικά και διαβατήρια για κορίτσια που έφερνα από την Ανατολική Ευρώπη. Ήταν πολύ επικίνδυνο. Αν με καταλάβαιναν, θα μπορούσαν ακόμα και να με σκοτώσουν. Τελικά συνέλεξα πολλά αποδεικτικά για τη δράση του και τον συλλάβαμε. Άλλη μια περίπτωση στην οποία ήμουν under cover ήταν ένας εγκληματίας στη Ρωσία, υψηλού επιπέδου χάκερ, που έκλεβε μέσα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές ποσά ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων από Αμερικανούς επιχειρηματίες.
Χριστούγεννα στον Λευκό Οίκο με το ζεύγος Ομπάμα. 
Συνοδεύοντας τον Μπαράκ Ομπάμα μπροστά από το προεδρικό αεροπλάνο. 
Ως μέλος της ασφάλειας του πρώτου προέδρου που κλήθηκε να υπηρετήσει, Μπιλ Κλίντον.
Η απόφαση να αφήσει τις Μυστικές Υπηρεσίες
Ύστερα από μια συναρπαστική καριέρα στις Μυστικές Υπηρεσίες, η Εύη ωθήθηκε να γράψει το βιβλίο της «Γίνε Άτρωτος». Αφού έγινε best seller στις ΗΠΑ, μεταφράστηκε και σε άλλες γλώσσες και πρόσφατα κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Κάκτος, η Εύη άλλαξε καριέρα. Έφυγε από το σώμα και ξεκίνησε μια νέα επαγγελματική διαδρομή στην τηλεόραση. Τι την οδήγησε σε αυτή τη θεαματική στροφή;
«Μια παραγωγός του NBC με είχε πλησιάσει για να συνεργαστώ ως σχολιαστής σε ειδησεογραφικά προγράμματα για θέματα τρομοκρατίας και ασφάλειας. Μου φάνηκε από την αρχή μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αλλά σκεφτόμουν για έναν χρόνο πριν το αποφασίσω. Ήταν ένα μεγάλο βήμα». Στην απόφασή της έπαιξε ρόλο και ο σύζυγός της, ιταλικής καταγωγής, με τον οποίο γνωρίστηκαν στις Μυστικές Υπηρεσίες, καθώς είναι και ο ίδιος πράκτορας. «Το κίνητρο να αλλάξω καριέρα μού το έδωσε ο άντρας μου. Μου είχε πει “Αν συνεχίσεις στην υπηρεσία, θα πάρεις έναν παραπάνω ρόλο, διοικητικό. Αλλά αυτό το καινούριο μονοπάτι δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει”. Είναι ωραίο να ρισκάρεις γιατί έτσι εξελίσσεσαι. Ο σύζυγός μου –που παραμένει στην υπηρεσία– με στηρίζει σε όλα και με καταλαβαίνει. Ποτέ, όμως, δεν θεώρησα πως χρειάζομαι κάποιον για να νιώσω δυνατή. Τη δύναμη τη βρίσκουμε μέσα μας. Όμως, είναι σπουδαίο να έχεις έναν καλό σύντροφο» λέει η Εύη, που τα περισσότερα χρόνια που εργαζόταν ως πράκτορας ήταν ανύπαντρη. «Με τον σύζυγό μου παντρευτήκαμε λίγο καιρό πριν φύγω από την υπηρεσία. Υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν κάνει οικογένεια και παιδιά, αλλά οι περισσότεροι είναι άντρες και οι γυναίκες τους δεν εργάζονται. Είναι πιο δύσκολο για μια γυναίκα να βρει έναν άντρα που θα επιλέξει να μείνει στο
σπίτι με τα παιδιά. Επίσης, στη δουλειά μας είναι πολύ υψηλό το ποσοστό διαζυγίων. Κι αυτό γιατί ο σύντροφος που μένει πίσω είναι πολύ μόνος – ταξιδεύουμε συνέχεια για μεγάλα διαστήματα, η επικοινωνία είναι δύσκολη και περιορισμένη. Τις περισσότερες μέρες του χρόνου λείπεις. Όσο ήμουν πράκτορας, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά δεν είχα κάνει ποτέ με την οικογένειά μου. Γιατί το να προστατεύεις κάποιον δεν έχει αργίες, δεν σταματά ποτέ». Η σχέση της με τους ανθρώπους που έχει αναλάβει την προστασία τους μπορεί να μην εξελίχθηκε σε φιλία –δεν θα μπορούσε άλλωστε από τη φύση της–, είναι όμως μια μακρά σχέση αλληλοεκτίμησης. «Έχω με όλους επαφή. Όταν έκανα το βιβλίο, σε ένα από τα κεφάλαια έγραψα για τις αρετές αυτών που προστάτευα, τους προέδρους
και τις πρώτες κυρίες. Οι ιστορίες αυτές ήταν λίγο πιο προσωπικές, έτσι τους τα έστειλα για να πάρω έγκριση. Για τον Ομπάμα, για παράδειγμα, είχα γράψει ορμώμενη από ένα συμβάν που ήμουν παρούσα και από σεβασμό ήθελα να το ξέρει».
Πέρα από τη συνεργασία της με ειδησεογραφικές εκπομπές πέρσι συμμετείχε και στο ριάλιτι σόου Spy Games, το οποίο μετά τον πρώτο κύκλο πάγωσε προσωρινά λόγω του Covid-19. Τι ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εκείνη σε αυτό το πρότζεκτ; «Το να βγω μπροστά. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι στο επίκεντρο, να μιλάς για σένα, έχει μια έκθεση. Και τις προάλλες, στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Αθήνα, σκεφτόμουν “Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει εδώ για μένα”. Είναι μεγάλη τιμή, αλλά ταυτόχρονα εγώ ως άνθρωπος πάντα θέλω να είμαι ταπεινή. Για χρόνια προστάτευα πολιτικούς, έχω γνωρίσει celebrities που κινούνταν στον κύκλο των προέδρων που είχαν ένα attitude, ένα ύφος. Πάντα έλεγα πως εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι έτσι. Δεν είμαι τέτοιος τύπος και δεν νομίζω να γίνω τέτοιος τύπος».
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με «Τα Νέα Σαββατοκύριακου» (7/8 με 13/8).
