Το 2019 ήταν η χρονιά που η Ζωή Ράπτη πέρασε την πόρτα της Βουλής καθώς εξελέγη βουλευτής της Β1’ εκλογικής περιφέρειας Βορείου Τομέα Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Έναν χρόνο αργότερα ορκίστηκε υφυπουργός Υγείας με αρμοδιότητες την Ψυχική Υγεία και τις Εξαρτήσεις. Γεγονότα αποτελούν οι πρωτοβουλίες, οι δράσεις και τα έργα που υλοποίησε από τη συγκεκριμένη θέση, ενώ λίγους μήνες πριν από τις επερχόμενες εκλογές η ίδια κάνει τον απολογισμό της και θέτει νέους στόχους για το μέλλον.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με την πολιτική;
Η οικογένειά μου έχει πολιτική άποψη αλλά κανείς τους δεν ασχολούνταν ενεργά. Ιδεολογικά ήμασταν πάντα στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Όταν λοιπόν εγώ πήγα στο πανεπιστήμιο, άρχισα να ασχολούμαι, με την έννοια να συμμετέχω στις εκδηλώσεις στη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ Νομικής Αθηνών. Στη συνέχεια ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πολιτική, και συγκεκριμένα με την τοπική αυτοδιοίκηση. Μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως παιδί της αυτοδιοίκησης. Αγαπούσα πολύ τα κοινά του τόπου μου, του Ψυχικού. Εκεί μεγάλωσα και από εκεί ξεκίνησα την πολιτική μου πορεία.
Μέσα στα χρόνια ανελιχθήκατε και βρεθήκατε το 2019 στη Βουλή. Ποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σε ένα μέχρι πριν από λίγα χρόνια ανδροκρατούμενο περιβάλλον, όπως αυτό της πολιτικής;
Οι δυσκολίες είναι ότι πρέπει να αφιερώνει διπλάσιο προσωπικό χρόνο από αυτόν που αφιερώνει ένας μέσος άντρας. Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο για να πείσεις ότι μπορείς και έχεις το επίπεδο των γνώσεων και της ικανότητας αλλά και γιατί ο χρόνος που διαθέτεις είναι από το απόθεμα του προσωπικού σου
χρόνου, αφού πολλές ώρες της ημέρας έχεις να ασχοληθείς με ζητήματα που αφορούν τον σύντροφο και τα παιδιά σου, καθώς παραδοσιακά στη χώρα μας, δυστυχώς, ακόμη η Ελληνίδα σύζυγος και μητέρα αναλαμβάνει τα διοικητικά καθήκοντα του σπιτιού και τις ανάγκες των παιδιών.
Έχετε αποκτήσει έναν γιο, τον Γιώργο. Πώς έβλεπε την πορεία της μη τέρας του μέσα στα χρόνια;
Όταν η μητέρα σου λείπει από το σπίτι πολλές ώρες, αρχικά δεν το υποδέχεσαι με χαρά αυτό. Ευτυχώς είχα τη μητέρα μου να με υποστηρίζει και έτσι με τη δική της συνδρομή έγινε πιο εύκολο για τον ίδιο. Ήταν μια περίοδος που έπρεπε να υπάρχει διοικητική υποστήριξη. Στην πορεία κατάλαβε. Τον έπαιρνα και σε κάποιες εκδηλώσεις και εθελοντικές δράσεις μαζί μου. Αντιλήφθηκε λοιπόν πως είναι κάτι χρήσιμο για την κοινωνία και νομίζω ότι έχει αποδεχτεί την ενασχόλησή μου με την πολιτική ως χρήσιμη για την κοινωνία. Αν με ρωτάς αν του άρεσε σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι δεν του άρεσε. Σήμερα, όμως, έχουμε μια άριστη σχέση. Ο γιος μου είναι 20 χρόνων και είναι φοιτητής στο Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Όταν κλείνει η πόρτα του γραφείου και ανοίγει εκείνη του σπιτιού, πώς είστε απέναντι στο παιδί ή στον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας;
Με τον γιο μου είμαι παραινετική και υποστηρικτική, χωρίς να μιλάω από καθέδρας. Δεν του μιλάω αυστηρά. Προσπαθώ να συζητάμε γιατί πιστεύω πολύ στον διάλογο. Είμαι μια μαμά που έχει προσπαθήσει να είναι –τουλάχιστον σε πνευμα τικό επίπεδο– στο πλευρό του. Και με φυσική παρουσία να τον υποστηρίζω όταν αυτό είναι εφικτό. Στις σχέσεις μου είμαι εν γένει ένας άνθρωπος που μπορεί να λέει λίγα αλλά κάνει πολλά.
Αυτό το στοιχείο είναι σημαντικό να υπάρχει και στην πολιτική ζωή.
Ναι. Κάνω περισσότερα από αυτά που λέω γενικά. Στις προσωπικές μου σχέσεις είμαι δοτικός άνθρωπος και όταν ο άλλος διάκειται θετικά, τότε κι εγώ καταβάλλω περισσότερα. Μπορώ να πω ότι πολλές φορές δίνω περισσότερα από αυτά που θα έδινε ο μέσος όρος.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
