Μεγάλωσε έχοντας στο περιβάλλον της προσωπικότητες όπως η Κική Δημουλά, ο Αλέκος Φασιανός, ο Μάνος Ελευθερίου. Αυτό τη βοήθησε να έχει πάντα μια πιο σφαιρική άποψη στα πράγματα και οι τοποθετήσεις της να μοιάζουν με αυτές που έχει κάποιος που μετρά «χιλιόμετρα« ψυχοθεραπείας. Παρόλο που δεν έχει κάνει γιατί, όπως μας λέει, δεν ένιωσε την ανάγκη. Αν τη συναναστραφείς έξω από το πλαίσιο που της επιβάλει η δημόσια εικόνα της και την οποία προσπαθεί να σέβεται, καθώς ξέρει τους «κανόνες», θα βρεις την πραγματική Δανάη Μπάρκα. Τη γεμάτη ζωή και δοτικότητα εγγονή, κόρη, φίλη, ερωμένη, συνεργάτιδα, παρουσιάστρια και ηθοποιό -την ιδιότητα με την οποία συνεχίζει να συστήνεται παρόλο που οδεύει στον τρίτο χρόνο της στον τηλεοπτικό αέρα. Σε όλες τις ιδιότητές της κρατά τον ίδιο πυρήνα, που αποτελείται από αυθεντική αγάπη. Αυτό που ονειρεύεται να έχει στη ζωή της μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Ξέρει όμως ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και δεν περιμένει να φτάσει στο «τέρμα» για να τη χαρεί. Γιορτάζει την κάθε μέρα της και ανυπομονεί για κάθε χρόνο που προστίθεται σε αυτήν, για κάθε μάθημα που παίρνει και κάθε άνθρωπο που συμπληρώνει το προσωπικό και επαγγελματικό της παζλ. Η Δανάη είναι για εμάς η απόδειξη ότι η σκληρή δουλειά και η στοχοπροσήλωση σε οδηγεί στην επιτυχία. Γιατί η επιτυχία δεν είναι απλά νούμερα σε πίνακες τηλεθέασης ή google analytics αλλά η διαρκής εξέλιξη, η συνέπεια σε αυτό που είμαστε και η αλήθεια με την οποία το επικοινωνούμε. Όλα αυτά που ήταν και για το okmag η πυξίδα στον πρώτο χρόνο ζωής του που σήμερα γιορτάζουμε! Επιλέξαμε τη Δανάη να σβήσει το πρώτο κεράκι της τούρτας μας και σας καλούμε όλους να γιορτάσουμε μαζί τα πρώτα γενέθλια του okmag, της digital εκδοχής του OK!.
Δανάη, τι άλλαξε για σένα, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, τη χρονιά που πέρασε;
Έχει αλλάξει σίγουρα ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Καθημερινά έχουμε, όλη η ομάδα -γιατί όλα λειτουργούν με ομάδες-, ευθύνη μπαίνοντας στα σπίτια των ανθρώπων και οφείλουμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους που μας επιλέγουν οπότε αυτό δημιουργεί στρες, αγωνία και μεγάλη χαρά και τιμή. Έχει αλλάξει σίγουρα η καθημερινότητά μου από την άποψη του ότι «πρέπει» να είμαι πιο προσεκτική στην εικόνα μου. Ξέρω ότι κάποια πράγματα μπορεί να αναπαραχθούν, ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε αν είμαι σε δημόσιο χώρο να με τραβήξει μια φωτογραφία ή ένα βίντεο. Οπότε όλα έχουν μπει σε μια άλλη κλίμακα, λίγο μεγαλύτερης προστασίας και διακριτικότητας. Και φυσικά έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο και με βλέπει κι εκείνος. Και μόνο που βγαίνω έξω και μπορεί να αγκαλιαστώ με 20 ανθρώπους, είναι μεγάλη ανατριχίλα.
Αυτή η κλίμακα έχει γίνει εμπόδιο για τον αυθορμητισμό σου;
Παραμένω το ίδιο αυθόρμητη απλά δαμάζω λίγο την εξωστρέφειά μου στους δημόσιους χώρους. Μπορεί να μην είμαι το ίδιο εκδηλωτική με τους φίλους μου όσο παλαιότερα, που κάναμε ατέλειωτες τρέλες -τις κάνουμε και τώρα, αλλά στις διακοπές και στο σπίτι μας. Θα δαμαστεί λίγο αλλά ο αυθορμητισμός μού έχει μείνει γιατί είμαι από τη φύση μου υπερβολική και αυθόρμητη. Δεν μπορεί να αλλάξει.
Τι εννοείς όταν λες «τρέλες»;
Η μεγαλύτερη τρέλα είναι, ας πούμε, να πάμε ακάλεστοι σε γάμο. Γινόταν γάμος σε μια ψαροταβέρνα, στον Γαϊτανάρο στην Πελοπόννησο και βρεθήκαμε με μια παρέα εκεί. Μας είπαν υπάρχει γάμος και λέμε “δεν πειράζει, πάμε να γλεντήσουμε” και βρεθήκαμε στο κέντρο του γάμου να χορεύουμε. Ευχαριστήσαμε τον γαμπρό και τη νύφη για τον χορό και φύγαμε. Τώρα δεν θα το έκανα, να πω σε δύο ανθρώπους «γεια σας, ήρθα να χορέψω». Ή να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου -όπου υπάρχει χώρος για παρκάρισμα- και να βάλουμε τέρμα μουσική να χορέψουμε ένα τραγούδι που μας αρέσει. Ή να κάνουμε ωτοστόπ. Έχουν συμβεί πολλά στη ζωή μου, αστεία, με τους φίλους μου. Νομίζω ότι αν συνέβαιναν τώρα, θα σκεφτόμουν πολύ την αναπαραγωγή που θα μπορούσε να πάρει. Οπότε είμαι πιο διακριτική και πιο ήσυχη.
Δεν είναι όμως η αναγνωρισιμότητα κι ένα «εργαλείο» για να γίνουν κάποια πράγματα πιο εύκολα;
Εννοείται είναι. Όχι μόνο εργαλείο, αυτό είναι δευτερεύον. Το κύριο πράγμα της αναγνωρισιμότητας, της επαφής και της επικοινωνίας με τον κόσμο είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Το ότι ο καθένας θα έρθει να μου πει το πρόβλημά του ή ότι ο καθένας θα με νιώσει δικό του άνθρωπο και θα με αγκαλιάσει ή θα μου κάνει ένα αρνητικό ή θετικό σχόλιο και θα συζητήσουμε, για μένα είναι μεγάλη νίκη. Ένας από τους λόγους που είπα «ναι» σε όλη αυτή την τρέλα για το πρωινό, είναι η επικοινωνία με τον κόσμο και η ανάγκη που έχω να ταυτίζομαι και να γίνομαι ένα με τους ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν τους ξέρω και τους γνωρίζω μετά. Είναι σπουδαίο πράγμα το να γίνεσαι παρέα με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και να λες τα προβλήματά σου, να παίρνεις δύναμη από εκείνους, να παίρνουν κι εκείνοι από εσένα. Το ότι δεν τους βλέπω εγώ μέσα από την οθόνη δε σημαίνει ότι δεν ξέρω ότι υπάρχουν. Τους βλέπω μέσα από τα social media, στον δρόμο, στα διόδια, στα καφέ. Είναι ασύγκριτο πράγμα αυτή η αγάπη.
Κάνοντας απολογισμό, εντοπίζεις πράγματα που έχεις κάνει λάθος;
Ναι, αλλά πιστεύω ότι πάντα θα κάνω λάθη. Κι ένας ξυλουργός, ένας μπάρμαν, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που κάνει χρόνια μια δουλειά, θα κάνει λάθη. Θα μαθαίνουμε πάντα από τα λάθη μας. Και σίγουρα θα υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης. Δεν μπορεί κανείς στον πλανήτη να πει ότι είναι τέλειος.
Τα παραδέχεσαι τα λάθη σου;
Βέβαια. Με βοηθάει πολύ και ο κόσμος. Υπάρχουν πολλά μηνύματα στο Instagram που μπορεί να έρθουν και να μου πουν «είναι πολύ αυτοαναφορική η εκπομπή» -πέρυσι κυρίως- και να το αλλάξω. Επειδή κάποιος μου είπε «σταμάτα να μιλάς για το τάδε, για τον εαυτό σου, για τις ιστορίες σου», προσπαθώ να το ελέγξω. Παρόλα αυτά, όλη αυτή η προσπάθεια είναι πάρα πολύ δύσκολη όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο, όπως εγώ, που είμαι όντως σε στιγμές και στη ζωή μου υπερβολική.
Φαντάζομαι ότι δέχεσαι πολλά καλοπροαίρετα αλλά και τοξικά μηνύματα. Πώς τα φιλτράρεις;
Το φιλτράρω κυρίως με τη βοήθεια των ανθρώπων γύρω μου: τους συνεργάτες μου που είναι μεγάλη ευλογία που υπάρχουν και τους φίλους μου. Οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι από το Λύκειο. Είναι η σταθερά μου, η αλήθεια μου και είναι οι άνθρωποι που θα μου δώσουν το μεγαλύτερο χαστούκι και το πιο άγριο όταν δουν ότι κάτι πάει λάθος. Οι συνεργάτες μου, επειδή υπάρχει μεγάλη αγάπη και σεβασμός και κατανόηση και προστασία, με βοηθάνε πολύ στο να μην παίρνω μέσα μου τα τοξικά αλλά να τα βελτιώνω και στο να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα και στα θετικά. Όσο περνάει ο καιρός, βλέπω όλη αυτή τη διαδικασία της τηλεόρασης, γενικά της δουλειάς αυτής που είναι προβεβλημένη, λίγο πιο παιχνιδιάρικα. Προσπαθώ να καταλαβαίνω ότι είναι μια δουλειά όπως όλες, με τις δυσκολίες και τις ευκολίες της και να είμαι λίγο πιο χαλαρή. Να κοιτάω το πώς θα περάσω εγώ καλά -γιατί δεν παύει να είναι μια δουλειά για μένα – και να είμαι ήρεμη και χαρούμενη.
Πολλές φορές τοποθετηθεί δημόσια για πράγματα που σε ενοχλούν. Έχεις μετανιώσει, που μίλησες, για κάποια από αυτές τις φορές;
Χωρίς καθόλου αλαζονεία, δεν έχω μετανιώσει για τις στιγμές που μίλησα. Μπορεί να έχω μετανιώσει για στιγμές που δεν μίλησα. Γιατί όταν έχουμε ένα βήμα παραπάνω είναι ωραίο να υποστηρίζουμε και τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή δημόσια. Να γινόμαστε όλοι ένα για όλους τους ανθρώπους που μπορεί να έχουν περάσει δύσκολα είτε με το bullying είτε με οτιδήποτε που μπορεί να τους έχει στεναχωρήσει και να μην πήρε τις διαστάσεις που έπρεπε το θέμα. Άρα δεν το μετανιώνω. Μου αρέσει όταν όλοι οι άνθρωποι, χωρίς να παθιαζόμαστε και χωρίς να γινόμαστε κακοποιητικοί και φιλτράρωντας τις στιγμές που μιλάμε, έχουμε θέση.
Είσαι έτσι και στην προσωπική σου ζωή; Είσαι ο άνθρωπος που θα βγει μπροστά, για παράδειγμα, όταν δει να μιλάνε σε κάποιον άσχημα;
Ναι, από πολύ μικρή το έχω αυτό. Γιατί το έκανε πολύ ο παππούς και η γιαγιά μου, οπότε ήταν ένα παράδειγμα που έβλεπα. Ακόμα και στην πλατεία, όταν ένα παιδάκι κορόιδευε ένα άλλο, πάντα η γιαγιά και ο παππούς μου θα φώναζαν το παιδάκι αυτό να του πουν «είμαστε όλοι φίλοι, δεν το κάνουμε αυτό, δεν είναι ωραίο». Άρα είναι γραμμένο στη μνήμη μου το να προσπαθώ, όταν μπορώ και όπως μπορώ, να είμαι χρήσιμη κάπως.
Η ιδιαίτερη αδυναμία σου στον παππού και τη γιαγιά σου είναι γνωστή. Τον εαυτό σου τον φαντάζεσαι σε αυτή την ηλικία;
Θέλω να τον φαντάζομαι, ωστόσο τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αυτό που λέμε όλοι, ότι θα μεγαλώσουμε και θα γεράσουμε, δεν είναι δεδομένο. Μακάρι να μεγαλώνουν οι άνθρωποι, να γίνονται όλα με τη φυσική ροή και να φεύγουν οι μεγαλύτεροι και μετά οι μικρότεροι αλλά επειδή, καλώς ή κακώς, βλέπουμε πολλά πράγματα γύρω μας που υπάρχουν και μέσα σε αυτά είναι και ο θάνατος, ελπίζω να μεγαλώσω. Μακάρι να τα καταφέρω. Φυσικά και με ονειρεύομαι να είμαι όπως η γιαγιά μου ακριβώς τώρα και όπως ο παππούς μου πριν φύγει από τη ζωή: χαρούμενοι, παιχνιδιάρηδες, αστείοι, πειραχτήρια. Θυμάμαι ότι ο παππούς μέχρι και την τελευταία εβδομάδα πριν φύγει ήταν ένα πειραχτήρι. Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός και το σύμπαν να φτάσω σε αυτή την ηλικία και να έχω την οικογένεια που έχουν οι δικοί άνθρωποι.
Το ονειρεύεσαι να κάνεις τη δική σου οικογένεια;
Δεν κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό, το πότε θα κάνω οικογένεια. Φυσικά και θέλω. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Σε μια γειτονιά, για την ακρίβεια, που ήταν όλη μια οικογένεια. Είμαι λίγο χωριάτισσα, που λέει και η γιαγιά μου. Θεωρεί ότι πρέπει να πάω να ζήσω σε ένα χωριό γιατί μου αρέσει να είμαι συνέχεια στην πλατεία και να πίνω ελληνικό καφέ και να μαζεύω τον κόσμο να μιλάμε.
Έχεις κάποια ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια και τα γενέθλια που γιόρταζες με την οικογένειά σου; Πώς τα γιόρταζες;
Με πάρα πολύ κόσμο! Με τους φίλους της μαμάς μου. Κάποια γενέθλια τα κάναμε σε παιδότοπο, κάποια στην πλατεία της γιαγιάς, με όλη τη γειτονιά καλεσμένη. Κι αυτοί που δεν ήταν καλεσμένοι ερχόντουσαν γιατί ήξεραν ότι θα περάσουμε όλοι ωραία. Γιόρταζα πάντα με πολύ χορό και πολλή μουσική. Θυμάμαι όλα μου τα γενέθλια απλά να χορεύω. Στο Δημοτικό ερχόντουσαν οι φίλοι μου στο σπίτι και κάποιοι ήρωες αγαπημένοι μου: η Χιονάτη σε κάποια γενέθλια, σε άλλα είχε έρθει ο Μίκυ, διάφοροι ήρωες. Κυρίως γιόρταζα με τους ανθρώπους που ήθελαν να γιορτάσουν με εμένα. Είναι πολύ σημαντικό το να γιορτάζεις με αυτούς που γιορτάζουν με τη χαρά σου.
Το ίδιο φαντάζομαι επιδιώκεις και στα τωρινά σου γενέθλια.
Φέτος κλείνω τα 30. Μπαίνει το τρία μπροστά οπότε νομίζω ότι θα το κάψουμε. Θα γιορτάζουμε 30 μέρες, το αντίστοιχο της ηλικίας. (Γελάει.) Πάλι, σίγουρα, θα περάσω μια μέρα γιορτάζοντας με τους πολύ δικούς μου στο σπίτι: παίζοντας επιτραπέζια, κάνοντας καραόκε και μαγειρεύοντας. Όμως πάντα στο μυαλό μου θέλω κι ένα πιο μεγάλο πάρτι, όχι απαραίτητα πολυτελείας. Το πάρτι και η χαρά δε γιορτάζονται με την πολυτέλεια. Γιορτάζονται με αληθινά χαμόγελα και κέφι. Θα έχω λοιπόν το πολύ προσωπικό στο σπίτι αλλά θα έχω πάντα στη ζωή μου και ένα πάρτι που θα μπορεί να έρθει όποιος άνθρωπος αγαπάω και με αγαπάει για να γλεντήσουμε, να ανταλλάξουμε ευχές.
Καταλαβαίνω ότι το 30 δεν σε φρικάρει.
Καθόλου, το βλέπω με πολλή χαρά. Είμαι χαρούμενη που μεγαλώνω γιατί άλλοι άνθρωποι στην ηλικία μου δεν μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορεί να ζορίζονται πολύ περισσότερο. Ο καθένας έχει τα δικά του όρια αλλά χαίρομαι που μπορώ και μεγαλώνω, που μεγαλώνω με ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Χαίρομαι που μπορώ να βοηθάω όποιον με χρειαστεί και να γινόμαστε όλοι, αυτό που σου είπα και πριν, ένα. Δε με φρικάρει καθόλου το 30, μου αρέσει πολύ και θεωρώ ότι είναι και από τις ωραιότερες δεκαετίες της ζωής ενός ανθρώπου το 30-40. Μόλις έχεις φύγει από το πολύ ανέμελο και μπαίνεις στην ουσιαστική δημιουργία. Δεν με φρικάρει τίποτα από ηλικίες, από νούμερα.
Ποιο είναι το πολυτιμότερο «δώρο» που σου έφερε ο χρόνος;
Οι φίλοι μου! (σ.σ. είναι η πρώτη απάντηση που βγαίνει από το στόμα της σχεδόν πριν ολοκληρώσω την ερώτηση και μετά παίρνει λίγο χρόνο να σκεφτεί). Η ωριμότητά μου στα δύσκολα, που είναι κάτι για το οποίο μπορώ να νιώθω χαρούμενη και περήφανη. Το ότι στα δύσκολα που μου έχουν συμβεί στη ζωή μου -άλλα πιο δύσκολα, άλλα λιγότερο δύσκολα- παρέμεινα ψύχραιμη και ώριμη. Οι φίλοι μου σίγουρα είναι μεγάλο δώρο. Η οικογένειά μου, και η εξ αίματος και αυτή που δημιούργησα. Και νομίζω και η χαρά του να δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω. Να μπορώ να κυνηγάω το όνειρό μου, να μη κυνηγάω καλούπια, να μην υπάρχει μια οικογένεια που με καταπιέζει, να μπορώ να ξυπνάω και να λέω τώρα θα διεκδικήσω αυτό το όνειρο, με όποιο κόστος. Είναι ωραίο να μπορείς να ονειρεύεσαι!
Η μαμά σου, Βίκυ Σταυροπούλου, αποτελεί για σένα κίνητρο και πηγή έμπνευσης;
Η μαμά μου είναι ένα κομμάτι έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους εκεί έξω που ξέρουν την ιστορία της. Ένας άνθρωπος στα 27 του, με ένα μωρό στην αγκαλιά, κατάφερε να κυνηγήσει τα όνειρά του. Είναι πολύ θαυμαστό. Μόνο να την παραδέχομαι και να τη θαυμάζω μπορώ. Και πιστεύω ότι ακριβώς επειδή έχει καταφέρει πολλά πράγματα, άλλα γνωστά άλλα καθόλου γνωστά, είναι ένας άνθρωπος που μου δίνει και δύναμη και έμπνευση.
Της το λες αυτό;
Της το λέω και της το δείχνω. Προσπαθώ τα καλά της στοιχεία να τα «κλέβω» και να είμαι το ίδιο δυναμική και πιστή στο όνειρό μου. Νομίζω ότι ξέρει πόσο την αγαπάω. Δεν νομίζω ότι το κρύβω. Ξέρει ότι και μόνο που την αναφέρω βάζω τα κλάματα. Έχω μεγάλο δέσιμο!
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
Μακιγιάζ: Γαρυφαλλιά Ορόκλου
Styling: Ηρώ Κρασσάκοπουλου
Ευχαριστούμε το Island για τη φιλοξενία
