«Με το που βγήκα από τη σχολή μπήκα κατευθείαν στην τηλεόραση. Μπήκα το ’89 στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όταν δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, και βγήκα το ’92. Όταν μπήκα, μπήκα για το θέατρο» περιγράφει η Πέγκυ Τρικαλιώτη. «Δεν υπήρχε καν η έννοια της δημοσιότητας, υπήρχε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη και ό,τι παιζόταν στην ΕΡΤ τότε».

«Μετά ήμασταν μια γενιά που μας πήρε η τηλεόραση και γίναμε γνωστοί. Αυτό έγινε ένα μέρος της κανονικότητάς μου. Ούτε με πειράζει ούτε με χαροποιεί, δηλαδή είναι αυτό που είναι. Όταν έρχονται και μου μιλάνε, είμαι πολύ ανοιχτή. Όταν με σταματάνε και μου λένε «γεια σας, σας είδαμε εκεί», με χαροποιεί και όχι για να αυτοχειροκροτηθώ, αλλά γιατί είναι μέρος αυτού του σύμπαντος που βρίσκομαι εγώ» συνεχίζει η Πέγκυ Τρικαλιώτη.

Δεν επιδίωξες να γίνεις διάσημη στον χώρο σου;

Όχι. Όταν υπάρχει μια δημοσιότητα σωστή –και τι σημαίνει σωστή και λάθος, τέλος πάντων–, δηλαδή όταν σε γνωρίζουν μέσα από τη δουλειά σου και όχι από άλλα παράλληλα πράγματα που θα έρθουν κι αυτά –«α, έκανε παιδί», «α, να το παιδί της»– αυτό μας φέρνει και τους επόμενους θεατές στο θέατρο. Ας είμαστε ρεαλιστές.

Δεν σε ενοχλεί όλη αυτή η παράλληλη προβολή που προκύπτει αναπόφευκτα γύρω από την προσωπική σου ζωή;

Όχι, δεν με ενοχλεί. Τώρα αν είχα και πέντε συντρόφους και ήθελα να τους κρατήσω κρυφούς, δεν ξέρω πώς θα το διαχειριζόμουν. Δηλαδή έχω κι εγώ μια ζωή κανονική, δεν έχω να κρύψω κάτι. Θα μπορούσα, ας πούμε, να είμαι τελείως μόνη μου, να μην είχα βρει έναν σύντροφο, να μην είχα ένα παιδί και να πήγαινα από σχέση σε σχέση, οπότε κάποια στιγμή θα φαινόταν. Ε, αυτό μπορεί τότε να με ενοχλούσε. Όμως δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω για πράγματα που μπορεί κάποιος να δει. Όταν κυκλοφορώ στον δρόμο με τον οποιονδήποτε Γιάννη και είμαι μαζί του, τι θα πω όταν με ρωτήσει κάποιος; Θα πω ότι δεν είμαι; Αφού είμαι. Περπατάω μαζί του, πάω στο σινεμά, στο θέατρο, βγαίνουμε έξω, φιλιόμαστε στον δρόμο. Πώς θα το κρύψω; Θα με ρωτήσει ο δημοσιογράφος και θα πω «όχι, δεν μιλάω για τα προσωπικά μου καθόλου»; Από τη στιγμή που δεν θέλω να το κρατήσω μέσα στο σπίτι μου, γιατί μπορεί αυτό να θέλω, δεν το κρατάω. Τώρα εσύ μπορεί να έρθεις από κάτω γιατί είμαι, ας πούμε, η Τζένιφερ Λόπεζ και να κάθεσαι απέξω και να με περιμένεις. Εμένα δεν μου έχει συμβεί ποτέ αυτό. Από τη στιγμή που εγώ το βγάζω προς τα έξω, θέλω να το βγάλω και δεν με νοιάζει τι θα γραφτεί.

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ