Ταλαντούχος, οξυδερκής και με μια ηρεμία στη φωνή που σε κάθε περίπτωση σε χαλαρώνει. Ο Στέλιος Καλαθάς είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και εμπνευστής των ομάδων Συναισθηματικής Διαλεκτικής στην Ελλάδα που ξεκίνησαν δειλά το 2004 και 20 χρόνια μετά έχουν απήχηση σε ένα ευρύ κοινό που ως στόχο έχει την προσωπική ανάπτυξη και τη διαχείριση των συναισθημάτων του.
Ο Στέλιος Καλαθάς αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Φωτιά στο Νερό» στο κείμενο της καλής του φίλης, Χρύσας Σπηλιώτη που έφυγε από τη ζωή μετά τη φωτιά στο Μάτι. Ο γνωστός ηθοποιός που έζησε την απώλειά της, την τιμά μέσα από το έργο της που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Μικρό Γκλόρια» και νιώθει να έχουν και μια σύνδεση μέσα από αυτό.
Ο Στέλιος Καλαθάς μιλά στο okmag για την παράσταση αυτή, τα επόμενα θεατρικά του σχέδια, τις ομάδες Συναισθηματικής Διαλεκτικής και όσα τον γεμίζουν ως άνθρωπο και τον ξεκουράζουν.
Η Συναισθηματική Διαλεκτική είναι κάτι με το οποίο ασχολείστε τα τελευταία 20 χρόνια. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για αυτό;
Από το 2004 έχουμε ομάδες Συναισθηματικής Διαλεκτικής σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και διαδικτυακά. Είναι ένα ταξίδι στον χώρο των συναισθημάτων και στη διαχείρισή τους μέσω της Τέχνης. Μαθαίνουμε με ασκήσεις και τεχνικές να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και να τα επικοινωνούμε με σωστό τρόπο. Είναι ένα ταξίδι που πραγματικά αξίζει να δοκιμάσει καθένας από εμάς. Απευθύνεται σε όλους. Κάποιοι θεωρούν πως είναι μόνο για ηθοποιούς, αλλά αυτή η μέθοδος απευθύνεται σε όποιον θέλει να καλυτερεύσει τις σχέσεις, την επικοινωνία, τον θυμό, τους φόβους του.
Ουσιαστικά έχει να κάνει με την προσωπική μας ανάπτυξη και την εξέλιξή μας. Δουλεύουμε τους δείκτες συναισθηματικής ευφυίας. Πώς μπορείς να διαχειριστείς όλα αυτά τα συναισθήματα και να δώσεις φως στη χαρά μέσα σου, να βρεις τρόπους να είσαι λίγο πιο ευτυχισμένος, να μάθεις να δημιουργείς πιο ουσιαστικές σχέσεις, να βάζεις όρια. Μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα μέσα από αυτή τη μέθοδο που είναι βιωματική, χωρίς πολύ θεωρία. Σημαντικό ρόλο παίζει και η δυναμική της ομάδας. Όταν είσαι σε μια ομάδα που λειτουργεί και ως ζώνη ασφαλείας, παρασύρεσαι σε δονήσεις χαράς και ευτυχίας.
Υπάρχουν στόχοι που έχετε επιτύχει και άλλοι που θέλετε να επιτευχθούν;
Όταν ξεκινήσαμε το 2004 που έκανα την πρώτη ομάδα και έφερα τις πρώτες ασκήσεις από την Αμερική δεν περίμενα ότι θα είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση. Δυστυχώς, η αγριότητα της εποχής και η βία που βιώνουμε όλοι, έχουν φέρει στην επιφάνεια την ανάγκη να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας, δυο ώρες την εβδομάδα τουλάχιστον, για να προστατευθούμε από αυτό το γκρίζο σύννεφο που έχουμε πάνω από τα κεφάλια μας.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν αρκετές; ομάδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και όλο και μεγαλώνουν. Μετά τον κορονοϊό βγήκε όλη αυτή ανάγκη στον κόσμο. Φυσικά το μεγαλύτερο κίνητρο, είναι να βλέπουν οι φίλοι ο ένας τον άλλον και το πόσο βοηθιέται κάποιος.
Μην ξεχνάμε πως τα πάντα που μας συμβαίνουν και μας λένε γύρω σωματοποιούνται. Ο άνθρωπος λειτουργεί σαν τον «Μπομπ Σφουγγαράκη», όλα σωματοποιούνται και αν δεν έχουμε βρει δρόμους να αποσυμπιεζόμαστε και να εκτονωνόμαστε, ξεκινούν τα προβλήματα. Ξεκινάμε με θλίψη που γίνεται κατάθλιψη, μετά αυτοάνοσο και βλέπουμε τι γίνεται πια σε κάθε σπιτικό. Πρέπει να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας. Είναι επιτακτική ανάγκη.
Θεατρικά σας βρίσκουμε στην παράσταση «Φωτιά στο νερό» που είναι έργο της Χρύσας Σπηλιώτη στο Μικρό Γκλόρια. Αυτό το έργο γεννά ποικίλα συναισθήματα, δεδομένης της απώλειας της συγγραφέα στη φωτιά στο Μάτι.
Είναι πολύ μεγάλη η συγκίνησή μας με αυτό το έργο. Ήμουν φίλος της Χρύσας Σπηλιώτη. Είχαμε συνεργαστεί πολλά χρόνια στον χώρο της μεταγλώτισσης και στο θέατρο. Ήμασταν μαζί και στο Ανοιχτό θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και είχαμε κάνει εξαιρετικές παραστάσεις. Ήταν ενα υπέροχο πλάσμα. Είναι μεγάλη συγκίνηση για εμένα να έχω στα χέρια μου ένα κείμενο της Χρύσας, της ευαίσθητης Χρύσας, της ευφυούς Χρύσας,
Είναι ένα κείμενο που αξίζει να το δει ο κόσμος, καθώς μιλά για πράγματα του σήμερα και του αύριο. Μιλά για την πάλη των πολιτισμών, για την πάλη που υπάρχει μέσα στα σπίτια μας, τις διαφορετικές γνώμες που μπορεί να έχουμε όλοι, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα. Είναι ένα έργο που σκοινοβατεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία και μέσα στο κείμενο αναφέρεται δυο – τρεις φορές η φωτιά και η καταστροφική της επίδραση. Και που να ήξερε τότε η Χρύσα όταν έγραφε το έργο, το δικό της τέλος. Είναι σαν προφητικό.
Κάποια στιγμή ο ήρωάς μου λέει “πρόσεχε θα καούμε”. Κάθε φορά που λέω αυτή τη φράση νιώθω πως συνδέομαι μαζί της εκείνη τη στιγμή. Σαν να είναι ένα ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας λίγο μεταφυσικό.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.
Στην παράσταση συνεργάζομαι με τον Δημήτρη Γεωργαλά και την Έλενα Τυρέα στο έργο αυτό της Χρύσας Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι από την Τόνια Αβδελοπούλου, η μουσική του Νικόλα Καρίμαλη Razastarr, οι φωτισμοί από τη Γιέλενα Γκάγκιτς και η χορογραφία είναι της Αναστασίας Γεωργαλά. Μας βρίσκεται στο Μικρό Γκλόρια κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 και θα είμαστε για 20 παραστάσεις.
Ο ρόλος που υποδύομαι είναι του «Ξένου». Είναι αυτός που εισβάλλει κατά λάθος στο σπίτι ενός Άραβα και συμβολίζει όλο τον Δυτικό Πολιτισμό και το πώς εισβάλλαμε οι Δυτικοί σε άλλους λαούς και τους στερήσαμε τον Πολιτισμό και τα όνειρά τους. Σε αυτό το έργο συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο Άραβας αιχμαλωτίζει τον «Ξένο» και με το ζόρι τον βάζει να μάθει τον Πολιτισμό του, δείχνοντας ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν και τίποτα στη ζωή. Πραγματικά είναι ένα έργο σαν μια παρτίδα σκάκι. Σε κάθε σκηνή συμβαίνει και κάτι άλλο και φθάνουμε σε ένα φινάλε που κανείς δεν περιμένει. Αλλά αυτό το φινάλε δεν θα σας το αποκαλύψω.
Θεατρικά υπάρχουν και άλλα σχέδια;
Σκηνοθετώ μια πάρα πολύ ωραία παράσταση στο Από Μηχανής Θέατρο που θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Μαρτίου και θα παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή. Λέγεται Καφενείο «το επέκεινα» και είναι ένα ολόφρεσκο έργο του Μιχάλη Σπέγγου και παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Η παράσταση αυτή χορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού και είναι μεγάλη τιμής για εμάς.
Αναφέρεται στο πέρασμα και τη μετά θάνατο ζωή. Κατά βάση είναι μια κωμωδία που παίζει με τον μεγαλύτερο φόβο των ανθρώπων με έναν χαριτωμένο τρόπο, χωρίς να χάνει τη σοβαρότητά του και θίγει θέματα κάθαρσης και μετάνοιας. Η παράσταση είναι μια παραγωγή της Θεατρικής Ομάδας «ΓΕΦΥΡΑ» και παίζουν οι: Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Γιώργος Ζώης, Μάνθος Καλαντζής, Κώστας Καραμουσάλης και Μαργαρίτα Σάββα.
Και οι δυο παραστάσεις που συμμετέχετε αυτήν την περίοδο έχουν να κάνουν με θέματα πολύ ουσιαστικά και βαθύτερα, Είναι αυτή η καλλιτεχνική σας στάση;
Όταν διάβασα τα δυο αυτά κείμενα ένοιωσα ότι κάτι έχουμε να πούμε στους θεατές. Δεν μου αρέσει να σκηνοθετώ παραστάσεις που ο κόσμος φεύγει και δεν παίρνει τίποτα μαζί του. Ο ρόλος του θεάτρου πρέπει να είναι πιο ουσιαστικός και πιο θεραπευτικός. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που χρησιμοποιώ και στις ομάδες μου. Στόχος είναι κάθε έργο να δίνει ένα αντίδωρο στους θεατές για το σπίτι τους.
Στο παρελθόν είδα πως με ομάδα σας βρεθήκατε σε γυναίκειες φυλακές και ανεβάσατε εκεί παράσταση. Πώς προέκυψε αυτή η πρωτοβουλία;
Με τις ομάδες της Συναισθηματικής Διαλεκτικής έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα προσφοράς, όπου πηγαίνουμε και παίζουμε σε ιδρύματα, όπως γηροκομεία, φυλακές και χώρους με κακοποιημένα παιδιά. Μέσα σε αυτές τις δράσεις πήγαμε και στους άνδρες και στις γυναίκες στις φυλακές Κορυδαλλού. Πήγαμε επίσης στο Άσυλο Ανιάτων και σε ένα φεστιβάλ για τη συνδεση σε Αναπηρία και Τέχνη που μας κάλεσαν. Πηγαίνουμε όπου μπορούμε να προσφέρουμε και να κάνουμε τον κόσμο λίγο να γελάσει και να ξεχαστεί. Μια καλή άσκηση, άλλωστε για την προσωπική μας ανάπτυξη είναι να σκύψουμε και να σηκώνουμε κάποιον όταν έχει πέσει κάτω.
Τα δικά σας όνειρα και οι φιλοδοξίες;
Είναι μια περίοδος που είμαι πολύ κουρασμένος γιατί και με την ομάδα μου τον Ιούνιο ετοιμάζομε ένα έργο του Νιλ Σαίμον στο Θέατρο Σταθμός. Οπότε βγαίνω από το ένα θέατρο και πηγαίνω στο άλλο αυτήν την περίοδο. Αυτό που επιθυμώ, λοιπόν, είναι όλα αυτά να πάνε καλά και να ξεκουραστώ και να κάνω ένα ωραίο ταξίδι.
Υπάρχει κάτι που στο τέλος μια δύσκολης ημέρας σας αποφορτίζει;
Οι φίλοι μου, οι ωραίες κουβέντες, μια ωραία παράσταση, μια ταινία. Και φυσικά τα ταξίδια που κάνω. Αυτά τα ταξίδια είναι για εμένα σχολείο, μόρφωση, αναζήτηση και ένα κομμάτι της δουλειάς μου καθώς μεταφέρω αυτή τη γνώση στους μαθητές μου.
Διαβάστε επίσης:
4+1 προτάσεις για έξοδο στην πόλη για τη Δευτέρα 4 Μαρτίου
