Ο Νίκος Βέρτης έδωσε στο ΟΚ! την πρώτη του συνέντευξη μετά από τρία σχεδόν χρόνια και απάντησε σε όσα συζητούν όλο αυτό το διάστημα για εκείνον -χωρίς εκείνον.
Tο όνομά σου ακούστηκε πρόσφατα και με πιο χαριτωμένη αφορμή. Όπως με την βρετανίδα Υπουργό Εξωτερικών που σε μπέρδεψε με τον Νίκο Δένδια.
Ήταν τόσο πετυχημένο που ετοιμάστηκα να φορέσω κοστούμι να κατέβω για πολιτικός! (Γελάει).
Αλήθεια, θα σε ενδιέφερε η πολιτική;
Δεν νομίζω ότι είναι αντικείμενο που θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Θα μου άρεσε πολύ να συμμετέχω σε μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικούς κλάδους και οπτικές που θα είχαν συμβουλευτικό ρόλο στη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων. Όπως αυτό που έγινε με την απαγόρευση του καπνίσματος. Όταν θέλεις να κόψεις το τσιγάρο από την εστίαση, πώς γίνεται να τιμωρείς μόνο εκείνον που δεν φταίει; Και δεν σου λέω για μένα, που είμαι τυχερός και έχω κόσμο εκεί που τραγουδάω, αλλά τον άνθρωπο που έχει ένα μικρό μαγαζί και περιμένει πώς και πώς να του έρθει ένας πελάτης. Τι να κάνει αν ανάψει τσιγάρο; Να τον διώξει; Την ευθύνη πρέπει να την έχει εκείνος που ξέρει ότι απαγορεύεται και παρ’ όλα αυτά αποφασίζει να καπνίσει. Ακόμα και οι καπνιστές φίλοι μου συμφωνούν μαζί μου. Αν μου πει κάποιος κάτι άλλο και το τεκμηριώσει, θα το δεχτώ.
Εσύ, από ό,τι θυμάμαι, δεν καπνίζεις.
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω γίνει φανατικός αντικαπνιστής. Αν όμως αποφασίσω να ανάψω ένα τσιγάρο κάπου που απαγορεύεται, να ξέρω ότι το αδίκημα είναι δικό μου, όχι του φίλου μου που έχει το μαγαζί. Το δοκιμάσαμε και στο YTON και στο Orama, τους κάναμε παρατηρήσεις. Τι άλλο να κάνει ο σερβιτόρος, να πάρει το τσιγάρο από το στόμα του πελάτη; Η δική μας δουλειά είναι να ενημερώνουμε ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Αν ανάψεις τσιγάρο στο αεροδρόμιο, ποιος θα πάρει πρόστιμο, το αεροδρόμιο; Γιατί στην εστίαση να είναι διαφορετικά; Η αλήθεια είναι ότι στις αρχές που προσπαθήσαμε πολύ να μην καπνίζει ο κόσμος, ήρθε στα μαγαζιά πολύς κόσμος που δεν ερχόταν πριν γιατί τον ενοχλούσε το τσιγάρο.
Διαβάζεις τα σχόλια γράφουν για σένα στα social;
Διαβάζω αρκετά από αυτά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω οτιδήποτε κακόβουλο. Αλλιώς δεν έχω πρόβλημα να διαβάσω και κάτι που μπορεί να ακουστεί σκληρό στα αυτιά μου, αρκεί να είναι τεκμηριωμένο. Και μπορεί να απαντήσω κιόλας, να πω και «ευχαριστώ». Δεν είμαι απόλυτος. Δεν θα ασχοληθώ όμως με αυτόν που βρίζει ή λέει μόνο «σιγά, μωρέ, εσείς οι τραγουδιστές που παίρνετε όλα τα λεφτά». Εγώ και ένα ευρώ τη μέρα να έβγαζα, την ίδια δουλειά θα έκανα, μόνο νερό και ψωμί να είχα να φάω. Ο Θεός και ο κόσμος βοήθησαν να αλλάξει αυτό. Και αν αλλάξει ξανά αυτό το δεδομένο, πάλι το ίδιο θα κάνω, αρκεί να είμαι γερός και να έχω τη φωνή μου. Ούτε όμως περιμένω να αρέσει σε όλους η φωνή μου ή αυτό που κάνω επαγγελματικά… Αυτή είναι η ομορφιά της φύση. Δεν γίνεται να αρέσει κάτι σε όλους. Δεν επέλεξα ποτέ να μου έρθουν τα πράγματα όπως ήρθαν. Έγιναν. Τα λεφτά από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία. Ένας φίλος μου που έχει πετύχει πολλά στη ζωή του μου είχε πει: «Μακάρι όλοι άνθρωποι να μπορούσαν να ζήσουν έστω για λίγο με πολλά λεφτά για να καταλάβουν ότι δεν φέρνουν τη ευτυχία». Τα πολλά λεφτά σε κάνουν στόχο, σε κάνουν να γίνεσαι καχύποπτος. Ευτυχώς για μένα, τα πρώτα 28 χρόνια της ζωής μου ήταν φτωχικά και δεν φοβάμαι να γυρίσω πάλι εκεί. Είναι μεγάλη υπόθεση να μη γίνεις ποτέ δούλος του χρήματος και αυτό απαιτεί έναν καθημερινό αγώνα όταν κερδίζεις πολλά.
Εσύ έχεις φτιάξει πρόσφατα το σπίτι που ήθελες, οδηγείς ένα ακριβό αυτοκίνητο, έχεις επιτυχία. Έχεις πει ποτέ «και τώρα τι»;
Εννοείται, αστειεύεσαι; Κάθε μέρα προσπαθείς να διαχειριστείς με λογική πράγματα παράλογα που σου έρχονται.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
