Ο Νίκος Πολυδερόπουλος δεν έχει µάθει να το βάζει κάτω. Συνεχίζει την καριέρα του στην υποκριτική, προσθέτοντας στο βιογραφικό του επιτυχηµένες συνεργασίες. Τα 35 του τον βρίσκουν φέτος σε θέατρο και τηλεόραση, καθώς για δεύτερη συνεχόµενη σεζόν πρωταγωνιστεί στην Ποντικοπαγίδα στο Θέατρο Νέος Ακάδηµος, ενώ µέσα στον Οκτώβριο θα κάνει πρεµιέρα και το σίριαλ «Μαύρο Ρόδο» στο Mega, όπου παίζει τον Σταυριανό, τον αδελφό του κοινοτάρχη του χωριού. «Υποδύοµαι έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι.
Είµαι πολύ χαρούµενος που βρίσκοµαι σε αυτή τη δουλειά. Αρχικά γιατί συνεργάζοµαι µε τον σκηνοθέτη Κώστα Αναγνωστόπουλο, µε τον οποίο έχουµε δουλέψει ξανά στο παρελθόν και υπάρχει αµοιβαίος σεβασµός και εκτίµηση. Έπειτα επειδή βρίσκοµαι στο Mega, ένα κανάλι που έχει δείξει τα τελευταία χρόνια ότι ανεβαίνει δυναµικά και επενδύει στη µυθοπλασία, που για καιρό ήταν στην αδράνεια».
«Δεν μου έφερε τίποτα η ζωή. Εγώ τα έφερε»
Από τα σχολικά του χρόνια ακόµη είχε φανεί η τάση του στην υποκριτική καθώς ήταν αναπόσπαστο µέλος των θεατρικών οµάδων. Όταν τον ρωτάς αν νιώθει ότι η ζωή τού έφερε στον δρόµο του την υποκριτική, σε διακόπτει τονίζοντας: «Δεν µου έφερε τίποτα η ζωή. Εγώ τα έφερα. Δεν µου φέρνει κανένας τίποτα και δεν το θέλω κιόλας. Εγώ ό,τι θέλω πάω και το παίρνω. Κι αυτό ήταν κάτι που το ήθελα από το σχολείο. Απλά την ώρα που ήρθε δεν το είχα στο µυαλό µου. Ήταν κάπως άξαφνο. Ήµουν 20 χρόνων και δούλευα στο Μεταξουργείο. Βίδωνα σωλήνες γιατί έφτιαχνα εξαερισµούς σε κτίρια. Μια ηµέρα που ήµουν στη δουλειά χτύπησε το τηλέφωνό µου από έναν φίλο που µου είπε ότι ψάχνουν από ένα πρακτορείο κοµπάρσους για το σίριαλ Λόλα.
Αµέσως είπα στο αφεντικό µου “φεύγω”. Πήγα εκεί όπου γίνονταν τα γυρίσµατα. Μπαίνοντας µέσα είδα τους ηθοποιούς να κάθονται κυριλάτοι σε µια πολυθρόνα έχοντας µπροστά τα σενάρια. Εγώ, για να καταλάβεις, σκούπιζα τις µουντζούρες από τα χέρια µου στο ασανσέρ για να ανέβω. Βλέποντάς τους σκέφτηκα: “Αυτοί δηλαδή πληρώνονται; Αυτό δηλαδή που µου αρέσει είναι τόσο ανώδυνο;”. Εγώ πήγαινα κάθε µέρα 8.00 το πρωί µε 8.00 το βράδυ, βίδωνα τους σωλήνες και µετά έπαιρνα ένα κουτάκι αναβράζοντα για να µου περάσει ο πονοκέφαλος.
Αποφάσισα λοιπόν να γραφτώ στο Θέατρο των Αλλαγών και να κάνω σεµινάρια». Ακολούθησαν πολλές συνεργασίες, µε τον ίδιο να παραδέχεται πως υπήρξαν στιγµές που ήρθε αντιµέτωπος µε κακοποιητικές συµπεριφορές και έβαλε τα όριά του. «Έχω πει µε οποιοδήποτε ρίσκο το “όχι” και το “ως εδώ”. Θα σου πω κάτι χωρίς να αναφερθώ σε ονόµατα. Μέσα στα χρόνια απογοητεύτηκα και αποµυθοποίησα τους µύθους.
Γιατί ως νέος, όταν κάνεις αυτή τη δουλειά, έχεις κάποια πρότυπα. Πιστεύεις ότι κάποιοι έχουν στήσει την καριέρα τους τόσο όµορφα όσο τη δείχνουν. Όταν συνεργάζεσαι όµως µαζί τους και βλέπεις αυτή την πείνα και τη δίψα που νιώθουν για την εξουσία της στιγµής στη σκηνή, απογοητεύεσαι. Αντιμίλησα και υπερασπίστηκα τον εαυτό µου γιατί έτσι ένιωθα. Μακάρι να ήμουν μπροστά να το κάνω και για εκείνους που δεν μπόρεσαν».
«Αν ο θεός είναι αγάπη, τότε τον κουβαλάμε μέσα μας»
Στο Μαύρο ρόδο το κοινό θα παρακολουθήσει την ιστορία ενός νεαρού που ερωτεύεται παράφορα μια μοναχή. Με τη θρησκεία σε πρώτο πλάνο, τον ρωτάω ποια είναι η δική του σχέση µε τον Θεό. «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου επικρατούσε η αγάπη και η ειλικρίνεια. Αν ο Θεός είναι αγάπη, τότε τον κουβαλάμε μέσα μας. Είναι η δύναμη της πίστης και η αγάπη για την αλήθεια και τους άλλους, καθώς και για το μεγάλο δώρο που μας δόθηκε και είναι η ζωή.
Οφείλουμε αυτό το δώρο λοιπόν να το προστατέψουμε και είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για την ακεραιότητά του. Από μικρός θυμάμαι να νιώθω ότι στις πράξεις μου υπήρχε πάντα ένας κρυφός παρατηρητής. Ένας παρατηρητής που βλέπει ό,τι πράττουμε. Ξέρεις, έχει αυτό το παράδοξο η ζωή, που ό,τι πετάς πίσω αυτό πάει και φυτρώνει στο μέλλον μπροστά σου». Η επαφή του µε τα µοναστήρια ξεκίνησε όταν εργαζόταν στην Κύπρο.
«Όταν δούλευα στην Κύπρο, συνήθιζα να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα στη Μονή Μαχαιρά. Εκεί ένιωθα ότι ηρεµούσα. Πριν από τρία χρόνια λοιπόν αποφάσισα να το κάνω κι εδώ και έτσι πήγα στο Άγιο Όρος. Γενικά νιώθω την ανάγκη να αποµονώνοµαι κάποιες φορές. Στη δουλειά µας είµαστε αρκετά εκτεθειµένοι, οπότε έχω την ανάγκη να βρίσκω λίγο χρόνο για εµένα και να εξετάζω όσα συµβαίνουν στη ζωή µου µε µια ορθολογιστική σκέψη».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
