Ο Μιχάλης Συριόπουλος συμπρωταγωνιστεί με τη Χαρά Μάτα Γιαννάτου στην επιτυχημένη σειρά του Mega, «Σκοτεινή θάλασσα» αλλά και στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Αιολική γη». Με αφορμή τη διπλή συνεργασία τους φωτογραφήθηκαν για το περιοδικό ΟΚ! και εκμυστηρεύτηκαν ιστορίες από τη ζωή τους. Ο ηθοποιός αφηγείται τις πρώτες του εντυπώσεις από όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα αλλά και τις άσχετες δουλειές που χρειάστηκε να κάνει.
Ο Μιχάλης Συριόπουλος τo 2019 κέρδισε το Βραβείο Χορν για την ερμηνεία σου σε δύο παραστάσεις.
Τι κέρδισες επί της ουσίας με το βραβείο;
Το βραβείο Χορν, κακά τα ψέματα, είναι ένα πουσάρισμα και για το πώς με βλέπει το κοινό και για το πώς με βλέπει το συνάφι μου. Μου δόθηκε στα 33 μου, όντας τρία χρόνια ηθοποιός στην Αθήνα, μα είχα προίκα κι άλλα δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, με σπουδαίους ρόλους και ωραία ανταμώματα. Δεν είναι λοιπόν ότι εξαιτίας του βραβείου έπαιξα καλύτερους ρόλους. Είναι όμως ότι πάτησα καλύτερα στα πόδια μου.
Αγχώνεσαι για το επόμενο βήμα;
Προσωπικά, όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται, δεν φοβήθηκα και δεν ανησύχησα ποτέ για το μετά. Φροντίζω να τιμάω το τώρα, είτε στο σανίδι είτε στην τηλεόραση. Όλα αυτά τα χρό – νια πορεύομαι με δουλειά και το ένστικτό μου
Είσαι το πέμπτο παιδί μιας οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη και ζούσατε όλοι μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα, όπως είχες πει σε προηγούμενη συνέντευξή μας στο ΟΚ!.
Όντως. Κι εγώ είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Όταν μεγαλώνεις με άλλους έξι ανθρώπους σε 80 τετραγωνικά, σίγουρα μαθαίνεις να μοιράζεσαι, να προσαρμόζεσαι και να σέβεσαι. Αλλά όταν έμεινα μόνος στα 27 κατάλαβα ότι είχα απωθημένο μια ολόδική μου ντουλάπα, ένα ολόδικό μου κρεβάτι και ένα ολόδικό μου γραφείο. Δεν βλέπω πολύ συχνά την οικογένειά μου γιατί εγώ ζω στην Αθήνα και εκείνοι στη Θεσσαλονίκη, αλλά σαφώς υπάρχει αγάπη. Αν έκανα ποτέ οικογένεια, όμως, δεν θα έκανα πολλά παιδιά.
Ως βενιαμίν της οικογένειας, αισθάνθηκες να μεγαλώνεις σε ένα πιο αυστηρό οικογενειακό πλαίσιο;
Νομίζω πως χαλαρώνουν τα «πρέπει» και τα όρια όσο μεγαλώνουν τα πρώτα παιδιά. Παράπονα είχαν οι μεγαλύ – τεροι σε σχέση με μένα, γιατί σε μένα επι – τρέπονταν αυτά που σε εκείνους δεν είχαν επιτραπεί στην αντίστοιχη ηλικία, όπως το να πάω στον χορό του σχολείου ή 12ήμερη στη Σικελία. Γενικότερα δοξάζω το σύμπαν για αυτούς τους γονείς που μου έλαχαν. Έκαναν από δύο δουλειές ο καθένας, χω – ρίς να τους έχω ακούσει να παραπονιού – νται, και ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη για να μας μεγαλώσουν, να μας σπουδάσουν και να μας παντρέψουν – τους άλλους τέσσερις, όχι εμένα!
Όταν πρωτοήρθες στην Αθήνα, τι σου προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση;
Μου φάνηκε τρελό που οι γείτονές μου στην πολυκατοικία, μου έπιαναν την κουβέντα με κλειστή την εξώπορτα του σπιτιού. Μου έκανε επίσης τρομερή εντύπωση το πόσο εύκολα μπορώ να χαθώ αλλά και η τόση πολυφω – νία στις θρησκείες.
Χρειάστηκε να κάνεις άλλες δουλειές εκτός από ηθοποιός;
Πάντα εργαζόμουν. Είτε ως σερβιτόρος σε καλά εστιατόρια, σε κέντρα δεξιώσεων, ακόμα και σε τσαγερί, είτε ως ψυχαγωγός σε κατασκηνώσεις της Πρόνοιας, όπου Ιούλιο και Αύγουστο είχα παιδιά και τον Σεπτέμβριο ΚΑΠΗ. Δεν φοβάμαι τη δουλειά.
Έλεγες πριν ότι είσαι ο μόνος ελεύθερος από τα τέσσερα αδέλφια σου. Πόσο σημαντική είναι για σένα η συντροφικότητα;
Μέχρι και πέρσι δεν θα ήξερα να σου μιλήσω για τη συντροφικότητα. Την μπέρδευα. Μα τώρα μπορώ να σου μιλάω για ώρες. Στα 35 μου κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι συντροφικό όν. Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν, έλεγε ο Βέγγος. Και το προσυπογράφω. Δεν μου αρέσει όμως να δείχνω την προσωπική μου ζωή – όχι γιατί την κρύβω αλλά επειδή είναι προσωπική.
Τι βασικές αλλαγές έχεις εντοπίσει πάνω σου στο πέρασμα των χρόνων;
Έχω παρατηρήσει πως οι άντρες κάπου μετά τα 33 αρχίζουν να αλλάζουν. Λίγο το πρόσωπό τους, λίγο η κοιλίτσα, λίγο που από νεαρός γίνεσαι κύριος και κάπου εκεί εμφανίζεται το «πόδι της χήνας» ή όπως το λένε. Εγώ λοιπόν όλα αυτά τα έπαθα μέσα στην καραντίνα, η φάση, όπως λέω στους φίλους μου, είναι ότι άρχισα να «μπαρ – μπεύω». Προς το παρόν το διαχειρίζομαι με χιούμορ.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
