Την πρώτη φορά που η Ναταλία Αργυράκη πάτησε το πόδι της στις Κάννες ήταν το 2010. Έκτοτε είναι ένα από τα πιο σταθερά φεστιβαλικά ραντεβού της. Η πανδημία δημιούργησε ένα «κενό» που ήρθε όμως και κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο το 75ο Φεστιβάλ των Καννών. Μπορεί οι τηλεοπτικές της υποχρεώσεις με το «Καλύτερα δε γίνεται», όπου την απολαμβάνουμε για δεύτερη συνεχή χρονιά, να ήταν πολλές αλλά η θεά τύχη την αποζημίωσε με την εύνοιά της.

Λίγο πριν το φετινό φεστιβάλ ρίξει αυλαία, η Ναταλία Αργυράκη περιγράφει στο okmag την εμπειρία της στις Κάννες και αποκαλύπτει άγνωστες ιστορίες από την Κρουαζέτ.

Ανυπομονούσες να βρεθείς ξανά στις Κάννες έπειτα από το «πάγωμα» του Φεστιβάλ λόγω πανδημίας;

Ανυπομονούσα, αλλά μέχρι τελευταία στιγμή είχα πειστεί ότι δεν θα πάω φέτος, γιατί λόγω της εκπομπής οι ημέρες δεν ευνοούσαν ώστε να συμπέσω με φίλους και συνεργάτες που θα βρίσκονταν εκεί! Τελευταία στιγμή η αδερφή μου, που θα πήγαινε έτσι κι αλλιώς από άλλο πόστο, καθώς εργάζεται σε εταιρεία διανομής, μου έκλεισε το εισιτήριο.

Πόσο διαφορετικά είδες τα πράγματα φέτος σε σχέση με άλλες χρονιές;

Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά τον covid, ήταν το πρώτο μέρος που βρέθηκα μετά από δυόμιση χρόνια, όπου αισθάνθηκα ξανά ότι ζούσα το «όνειρο» του παρελθόντος. Κανένας δεν φορούσε μάσκα, καθώς πουθενά δεν ήταν υποχρεωτική, ο κόσμος ήταν χαρούμενος, έτοιμος για πάρτι και χωρίς φόβο. Όπως ακριβώς την πρώτη χρονιά που πήγα, το 2010. Βέβαια, κι εγώ ήμουν πιο ήρεμη εφόσον το πέρασα πολύ πρόσφατα.

Τι σου έκανε την καλύτερη και τι τη χειρότερη εντύπωση της παραμονής σου στις Κάννες;

Ωραία ερώτηση! Τα ίδια: την καλύτερη εντύπωση μου έκαναν οι καλεσμένοι δημιουργοί και πρωταγωνιστές, που όσο επιτυχημένοι κι αν είναι, είναι ταυτόχρονα τόσο συγκινημένοι και ταπεινοί στην προβολή της ταινίας τους μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό από όλο τον κόσμο. Η αίθουσα Lumiere στο Palais des Festivals έχει χωρητικότητα 2.300 ατόμων.. Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, οι αδερφοί Νταρντέν, ο Μπαζ Λέρμαν, αλλά και πρωτοεμφανιζόμενοι στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου, να χειροκροτούνται βουρκωμένοι στη μέση του κινηματογραφικού σύμπαντος! Απίστευτο να είσαι κι εσύ εκεί.

Τη χειρότερη εντύπωση μου έκαναν οι «φύλακες» στο κόκκινο χαλί, που δεν μας άφηναν όχι να βγάλουμε φωτογραφία, αλλά ούτε και να κρατάμε το κινητό στο χέρι μας. Έρχονταν συνέχεια να δουν την οθόνη μας, ενώ ανεβαίναμε τα σκαλιά, να βεβαιωθούν πως δεν φωτογραφίζουμε ούτε τα πόδια μας!

Ποια ταινία από αυτές που είδες μας συστήνεις οπωσδήποτε;

Ελπίζοντας ότι θα βρει διανομή στην Ελλάδα, το The Innocent του Λουί Γκαρέλ που προβλήθηκε εκτός διαγωνιστικού προγράμματος. Μεταξύ κωμωδίας και θρίλερ, ανατρεπτικό και ρομαντικό, τόσο ωραίο! Το είδα σε προβολή 9 το πρωί και πραγματικά, μου έφτιαξε τη μέρα! Και φυσικά το Dodo του Πάνου Κούτρα που ήταν απολαυστικό!

Ποιον από τους σταρ ανυπομονούσες να συναντήσεις από κοντά;

Τον νεαρό «Έλβις», Όστιν Μπάτλερ, που πρωταγωνιστεί στην πιο πολυσυζητημένη ταινία των Καννών, το Elvis του Μπαζ Λούρμαν. Επίσης δεν περίμενα να βρεθώ στο πάρτι της ταινίας του Λουί Γκαρέλ σε μία βίλα με θέα όλη την πόλη, κι αυτό ήταν από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού. Και φυσικά τον Μαντς Μίκελσεν, τον υπεροχότατο, που πίστευα πως δεν θα δω λόγω προγράμματος, αλλά πέρασε δίπλα μου τυχαία και μοιραία. (Γελάει.) Είναι τόσο φιλικοί όλοι τους.

Φέτος είχε περισσότερο άρωμα Ελλάδας από άλλες χρονιές. Σε έκανε αυτό με έναν τρόπο να νιώθεις «σαν στο σπίτι» σου;

Ναι, και πολύ περήφανη. Περπατούσα και συναντούσα τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, τον Άκη Σακελλαρίου και τη Μαριέλλα Σαββίδου, σαν να ήμασταν στο Λουτράκι. Ήταν υπέροχες οι ελληνικές παρουσίες, τόσο του Γιώργου στην ταινία του Κρόνενμπεργκ, όσο και των υπολοίπων στο Dodo του Πάνου Κούτρα.

Στην προβολή του Dodo είδαμε σε ένα από τα βίντεο που ανέβασες τους πρωταγωνιστές της να συγκινούνται. Πώς ήταν το κλίμα στην αίθουσα;

Όταν βλέπεις μία ταινία ανάμεσα σε άλλα 1500 άτομα, όπως ήταν στη συγκεκριμένη αίθουσα, το συναίσθημα είναι έτσι κι αλλιώς μοναδικό. Πόσο μάλλον όταν είσαι ο δημιουργός ή ο συντελεστής της. Ήταν πολύ συγκινητικό και για εμάς τους θεατές, μα ακόμη περισσότερο για τους συντελεστές… στις πρεμιέρες το χειροκρότημα είναι παρατεταμένο -διαρκεί αρκετά λεπτά- οπότε το κλάμα είναι δεδομένο. Την παραμονή της πρεμιέρας στο κοκτέιλ πάρτι της ταινίας, μου έλεγαν όλοι ότι δεν είναι αγχωμένοι και όλα καλά. Ε, την άλλη μέρα ήταν σαν παιδιά που τα πήγες στο λούνα παρκ. Και τους άξιζε!

Τι έφερες μαζί σου στις βαλίτσες της επιστροφής;

Είμαι πολύ προβλέψιμη. Αφού δεν καταφερα να φέρω τον Νταμιάνο από τους Maneskin, έφερα δυο τρία περιοδικά από το φεστιβάλ και μερικά σουβενίρ από την επίσημη μπουτίκ του -καπέλο, τσάντα, κλπ. Το θέμα είναι μήπως υπάρχει κάτι που δεν έφερα και το ξέχασα εκεί -πάω να ψάξω! (Γελάει.)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ