Φέτος ο Φίλιππος Σοφιανός συμπρωταγωνιστεί με την Αιμιλία Υψηλάντη στο έργο «Υποχώρηση από τη Μόσχα» στο θέατρο Αργώ. Ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις και το τέλος ενός γάμου. Με αφορμή την παράσταση μίλησε στο περιοδικό ΟΚ!.

Πού χαθήκατε τα τελευταία χρόνια;

Στην Κύπρο ήμουν. Ακολούθησα την καρδιά μου και πήγα στην Κύπρο το 2011 (σ.σ. γνώρισε και παντρεύτηκε τη δικηγόρο Πολύμνια Λευτέρη, με την οποία έχουν αποκτήσει και μία κόρη). Τα παράτησα όλα, τα άφησα σύξυλα στην κυριολεξία. Όλα όμως, τηλεόραση, θέατρο, επιχειρήσεις, τα πάντα. Ήταν απόφαση ζωής. Reset – restart κι όλα από την αρχή. Η Κύπρος κράτησε οκτώ χρόνια. Έκλεισε ο κύκλος εκεί και επέστρεψα.

Γίνατε μετανάστης για χάρη ενός έρωτα;

Δεν ήμουν ερωτικός μετανάστης, δεν μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Ήμουν ένας άνθρωπος που ακολούθησε την καρδιά του. Το δικαίωμα να ξαναζήσεις. Αυτό στις ηλικίες τις δικές μας, μετά τα 60, είναι μεγάλη υπόθεση. Να συμβεί να ερωτευτείς ξανά. Να ερωτευτείς πραγματικά.

Και όταν συμβεί, θέλεις να το ζήσεις γιατί ξέρεις ότι μπορεί και να μην τύχει ξανά, έτσι;

Ακριβώς! Ο έρωτας είναι μια δύναμη πέρα από σένα. Δεν μπορείς να την ελέγξεις, δεν γίνεται

.Όταν αποφασίσατε να φύγετε, βρέθηκαν άνθρωποι να σας συμβουλεύσουν; Να σας πουν «πού πας, πώς ετοιμάζεσαι να τα εγκαταλείψεις όλα;»

Ναι! Σε αυτούς τους ανθρώπους εκ των υστέρων είπα: «Ρε, όταν σας τα έλεγα όλα αυτά, δεν μου δίνατε μια σφαλιάρα να κάτσω στα αυγά μου»;. Εκείνοι μου απάντησαν: «Ήσουν αρκετά μεγάλος για να σου πει ο οποιοσδήποτε τι να κάνεις».

Το μετανιώσατε;

Όχι, δεν το έχω μετανιώσει γιατί η Κύπρος έχει αφήσει ένα ίχνος συγκλονιστικό. Στην Κύπρο έχω ένα παιδί, το οποίο είναι 10 χρόνων, και μου λείπει η γλυκιά μου. Άρα η Κύπρος άξιζε εκατό χιλιάδες φορές για αυτό το πλάσμα (σ.σ. έχει ακόμη δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους).

Είναι δύσκολη η επικοινωνία με την κόρη σας λόγω της απόστασης;

Είναι λίγο δύσκολο το πάνω-κάτω γιατί είναι ακριβή ιστορία η μετακίνηση με το
αεροπλάνο.

Ως πατέρα αυτό σας δημιουργεί πολλές ενοχές;

Προφανώς. Δεν νιώθω καλά, θα ήθελα να είμαι εκεί, κοντά της. Θα ήθελα να
μπορώ να την παίρνω εγώ από το σχολείο, να διαβάζουμε μαζί, ναπ αίζουμε μαζί και αυτά δεν γίνονται. Θα πρέπει να συμπυκνώνουμε τον χρόνο όταν μπορούμε και βρισκόμαστε.

Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ