Η νεαρή ηθοποιός Ευθαλία Παπακώστα που τη φετινή χρονιά υποδύεται την Όλγα στην επιτυχημένη σειρά του MEga «Μαύρο Ρόδο» φωτογραφίζεται για το ΟΚ!. Η Ευθαλία Παπακώστα μιλάει για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, τις σπουδές της στην Αμερική, τα περιστατικά παρενόχλησης που έχει δεχτεί και τα πολυσχιδή σχέδιά της για το μέλλον.

Θα έλεγες πως γεννήθηκες για να γίνεις ηθοποιός ή προέκυψε η επιθυμία στην πορεία της ζωής σου;

Είναι πολύ βαρύγδουπο να πω ότι γεννήθηκα για αυτό. Σίγουρα γεννήθηκα με κάποια χαρακτηριστικά που πράγματι με βοηθάνε πολύ στην υποκριτική τέχνη. Ας πούμε, είμαι παρατηρητική, με ενδιαφέρει η φύση του ανθρώπου, είμαι ευαίσθητη, αντιλαμβάνομαι τις λεπτομέρειες. Πλέον δεν έχω δεύτερες σκέψεις για τον δρόμο που ακολούθησα. Στα 17 συνειδητοποίησα πως θα γίνω ηθοποιός. Ήμουν στη Β’ Λυκείου και κάθε Τετάρτη έπαιρνα το μετρό από τα βόρεια προάστια όπου έμενα μετά το σχολείο και πήγαινα στην Ομόνοια, στο Θέατρο Αλλαγών, για να κάνω μαθήματα υποκριτικής με τον Θοδωρή Αθερίδη. Εκεί ένιωσα πολύ οικεία και ζεστά. Τότε κατάλαβα ολοκληρωτικά πως αυτό θα κάνω.

Πώς θα αντιδρούσες αν ένας σκηνοθέτης σού ζητούσε να γδυθείς για μια σκηνή;

Δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στο γυμνό, να σου πω την αλήθεια. Πρέπει να υπάρχει κάποιος πολύ συγκεκριμένος λόγος για να το κάνω και να νιώθω ασφάλεια με τον σκηνοθέτη. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω γενικά είναι πως με κάθε καινούριο ρόλο νιώθω σαν να ξεκινάω από την αρχή. Είναι σαν να έχω μηδέν εμπειρία και αποτελεί για μένα ένα στοίχημα από την αρχή. Μέχρι την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων και να με δω μπροστά στην κάμερα υπάρχει ανασφάλεια, νιώθω πως δεν θα τα καταφέρω. Κάθε νέος ρόλος είναι σαν bungee jumping για εμένα, πέφτω στο κενό και όλα είναι από την αρχή.

Σπούδασες υποκριτική και σκηνοθεσία με υποτροφία στο Bard College της Νέας Υόρκης. Πώς και δεν κυνήγησες μια καριέρα στην Αμερική;

Έχω γεννηθεί στη Νέα Υόρκη αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα. Φύγαμε από την Αμερική όταν ήμουν μηνών με την οικογένειά μου, έχω όμως την υπηκοότητα και ήταν πιο εύκολο για εμένα να κάνω αιτήσεις εκεί. Ήθελα να επιστρέψω για λίγο στην αφετηρία μου, ας πούμε. Εκεί διαμορφώθηκα ως ηθοποιός. Ήμουν όμως ένα αντικοινωνικό πλάσμα που δούλευε και διάβαζε πολύ. Έπεσα με τα μούτρα σε αυτό το κομμάτι, ήταν η προτεραιότητά μου. Στη σχολή μου όλοι γράφαμε σενάρια, σκηνοθετούσαμε, διαβάζαμε φιλοσοφία και προσπαθούσαμε αυτό να το περάσουμε στους χαρακτήρες που υποδυόμασταν. Ήταν σπουδές που με διαμόρφωσαν και με έκαναν να νιώσω καλλιτέχνις και όχι απλά ηθοποιός. Εκεί έμαθα να διεκδικώ την καλλιτεχνική μου αξία, δεν είμαι απλά ένα όργανο που θα τελέσει αυτό που θα του δοθεί. Να σου πω όμως πως δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου γιατί άρχισα να δουλεύω ως ηθοποιός σε μια παράσταση. Όταν το ανακοίνωσα στους καθηγητές μου, ήταν πολύ θετικοί για την απόφασή μου και όλοι μου είπαν πως ήταν καλό να προχωρήσω. Είχα πάρει τόσα εφόδια που ήμουν έτοιμη να βγω και να κυνηγήσω στην πράξη τη δουλειά μου εκεί, αλλά με ενδιέφερε περισσότερο η ποιότητα της ζωής μου και όχι απλά να λέω πως δουλεύω στην Αμερική. Έφυγα από τη Νέα Υόρκη γιατί πίστευα πως στην Αθήνα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα και δεν το μετανιώνω.

Μεγαλώνοντας θα άφηνες την υποκριτική για τη σκηνοθεσία;

Δεν σκοπεύω να αφήσω την υποκριτική. Ευχής έργον θα είναι να παίζω μέχρι τα 90 μου. Θα ήθελα να υπάρχουν στη ζωή μου παράλληλα. Αυτή την περίοδο συζητάω με έναν παραγωγό για να σκηνοθετήσω στο θέατρο του χρόνου. Θέλω να είναι κάτι που θα έχει νόημα, γιατί η σκηνοθεσία λειτουργεί ως τρόπος έκφρασης για εμένα.

Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ