Οι νεαρές ηθοποιοί μιλούν στον Γιώργο Πράσινο για τα παιδικά τους χρόνια και τις επιθυμίες τους – ακόμη και τις πιο τρελές – και κάνουν τις δικές τους αποκαλύψεις για την ελληνική εκδοχή του #MeToo.

Ιζαμπέλα Φούλοπ

Μετά τη συμμετοχή μου στη σειρά Ήλιος του ΑΝΤ1, όπου είχα έναν σημαντικό για την εξέλιξη ρόλο, ως επί το πλείστον κάθομαι πάνω από το τηλέφωνο και περιμένω να χτυπήσει για κάποια δουλειά, ενώ παράλληλα γράφω το σενάριο για μια ταινία μικρού μήκους που ευελπιστώ να γυριστεί μέσα στο 2021.

  • Το θέατρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ακόμα και αυτή την περίοδο που τα θέατρα είναι κλειστά, κάθε μέρα σκέφτομαι παραστάσεις και ρόλους, όχι μόνο αυτά στα οποία έχω συμμετάσχει, αλλά κι αυτά που έχω παρακολουθήσει ή αυτά που θα ήθελα κάποια στιγμή να πραγματοποιήσω. Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο, εκτός από χρόνο, ενέργεια, δάκρυα και χρήματα, θυσιάζει κι ένα κομμάτι του εαυτού του, το οποίο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.
  • Όταν είπα πρώτη φορά ότι θα γίνω ηθοποιός, ήμουν τόσο μικρή που νομίζω πως κανείς δεν με πήρε σοβαρά. Η μητέρα μου μου είπε ότι για να γίνω ηθοποιός πρέπει να μπορώ να κάνω τη λυπημένη και τη χαρούμενη και στη συνέχεια μου ζήτησε να της δείξω πώς θα το έκανα! Πρέπει να ήταν πολύ αστείο το θέαμα
  • Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια με άλλες τρεις αδελφές και έναν αδελφό. Ο πατέρας μου (σ.σ. ο Τίμπορ Φούλοπ είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος ζωγράφος) είναι ουγγρικής καταγωγής, οπότε τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην Αθήνα με συχνές επισκέψεις στη Βουδαπέστη.
  • Θεατρικά, θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω στην Επίδαυρο. Κινηματογραφικά, ονειρεύομαι –και μάλλον εκεί θα
    μείνω– να συνεργαστώ με τον Τιμ Μπάρ- τον, ενώ οι ρόλοι που με τους οποίους θέλω να καταπιαστώ είναι από την Ιουλιέτα και την Κλυταιμνήστρα μέχρι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, τη Wonder Woman και το «τέρας» της Σαρλίζ Θέρον. Αγαπάω, σέβομαι και εκτιμώ κάθε ρόλο που έρχεται στη ζωή μου και προσπαθώ να τον αποδίδω με την κατανόηση και τη συμπάθεια που αξίζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
  • Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συμβουλή που μου έδωσε ένας καθηγητής στη Νέα Υόρκη: «Ο καθένας είναι μοναδικός, πρέπει να προβάλλεις αυτό που είσαι, τον εαυτό σου!».
  • Μετά το ελληνικό #MeToo, πιστεύω ότι θα υπάρχει περισσότερη αξιοκρατία και διαφάνεια στον χώρο μας και λιγότερος φόβος. Το έχουμε ανάγκη. Δυστυχώς, στους περισσότερους ηθοποιούς που γνωρίζω έχει συμβεί κάποιο περιστατικό το οποίο τους έφερε σε δύσκολη θέση και είτε πήρε είτε θα μπορούσε να πάρει πολύ δυσάρεστη τροπή. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και σε εμένα λοιπόν. Ήταν από τις πρώτες ακροάσεις που είχα πάει στη ζωή μου. Αντέδρασα ψύχραιμα, είπα πως με περιμένει κάποιο συγγενικό πρόσωπο από κάτω και έφυγα…

Νάνσυ Μπούκλη

Έλεγα μικρή πως θέλω να γίνω ξεναγός ή ψυχολόγος. Στην πραγματικότητα, ηθοποιός ήθελα να γίνω, αλλά δεν το έλεγα ανοιχτά. Κάποια στιγμή στο Δημοτικό η δασκάλα μουσικής παρότρυνε τους γονείς μου να με γράψουν πιάνο και θεωρία μουσικής στο ωδείο. Συμμετείχα και σε ό,τι χορωδία υπήρχε στον Πύργο Ηλείας, όπου μεγάλωσα, από εκκλησιαστική μέχρι διαγωνιστική, όπου κατεβαίναμε σε πανελλήνιους σχολικούς αγώνες. Ουσιαστικά, με τη μουσική ασχολούμουν, ώσπου μια μέρα στο Γυμνάσιο αρρωσταίνει ο βασικός πρωταγωνιστής του έργου που ανέβαζαν τα παιδιά της Γ’ τάξης και έκανα εγώ την αντικατάσταση. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά ότι αυτό θέλω να κάνω. Αισθάνθηκα όμορφα και άνετα, πως ο χρόνος σταματάει για λίγο.

  • Η ηθοποιία είναι το πιο ωραίο επάγγελμα του κόσμου! Μου προσφέρει ελευθερία, χαρά και εξέλιξη. Μέχρι πρότινος συμμετείχα στη σειρά της Μυρτώς Κοντοβά Σχεδόν ενήλικες στο Mega, ενώ ανυπομονώ να ξεκινήσω πρόβες και για μια καλοκαιρινή παράσταση.
  • Με αφορμή την καραντίνα, μπόρεσα να έρθω πιο κοντά στη φύση – το είχα ανάγκη. Να δω παλιές και νέες ταινίες, να ξαναθυμηθώ και να απολαύσω την αίσθηση της γειτονιάς και το πόσο ωραίο είναι να κάνεις παρέα με τους γείτονές σου.
  • Μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας, κοντά στον ήλιο και στη θάλασσα, με πολλή μουσική και σινεμά. Νομίζω ότι αυτή η πρόταση χαρακτηρίζει όλη την παιδική μου ηλικία. Μετά το Λύκειο ήρθα στην Αθήνα, όπου για έναν χρόνο φοίτησα στη σχολή Τουριστικών Επιχειρήσεων όπου είχα περάσει. Προσπαθούσα να το φέρω σιγά σιγά στους δικούς μου ότι θα γραφτώ σε δραματική σχολή, στην οποία τελικά μπήκα έναν χρόνο μετά τη διαμονή μου στην Αθήνα.
  • Οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί με μια άγνοια κινδύνου, μια και αγαπούν πολύ την τέχνη, αλλά είναι ιδιοκτήτες εστιατορίου, οπότε δεν ξέρω αν φαντάζονταν τι απαιτήσεις έχει και πώς είναι αυτός ο χώρος.
  • Όσο για την επιθυμία μου αυτή την περίοδο, είναι να συμμετάσχω σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Θεατρικά, θέλω πολύ να ασχοληθώ με τον Τσέχοφ και να υποδυθώ μία απ’ όλες αυτές τις ωραίες ηρωίδες του. Εκτός θεάτρου και παράλληλα με αυτό, έχω δουλέψει ως DJ σε διάφορα μπαρ της Αθήνας.
  • Highlight της καριέρας μου θεωρώ την πρώτη μου σκηνοθεσία. Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι με μικρές ιστορίες, σχεδόν ανέκδοτα, που μου θύμιζαν αρ- κετά την πόλη όπου μεγάλωσα. Είπα λοιπόν απευθείας πως αυτές θα τις κάνω παράσταση και έτσι έγιναν τα Περιστατικά του Δανιήλ Χαρμς.
  • Ως νέα γενιά στον χώρο του θεάτρου ελπίζω με το κίνημα #MeToo να σταματήσει η λεκτική, ψυχολογική, σωματική κακοποίηση, να ξεφοβηθούν περισσότερο οι άνθρωποι και να εκφράζουμε ό,τι δεν μας αρέσει. Να συνδημιουργούμε με φως και αγάπη.
  • Στα πρώτα χρόνια της πορείας μου ήρθα αντιμέτωπη με περιστατικό λεκτικής βίας σε πρόβα. Τότε ήμουν αρκετά φοβισμένη για να το σταματήσω, αλλά μόλις τελείωσε αυτή η συνεργασία, είπα: «Ποτέ πια!». Έκτοτε προσπαθώ να αντιμετωπίζω με χιούμορ όλους όσοι έχουν την ανάγκη να επιβληθούν με το να μειώσουν κάποιον άλλο.

Ελίζα Σκολίδη

Ολοκλήρωσα μόλις τα γυρίσματα της σειράς της Μυρτώς Κοντοβά Σχεδόν ενήλικες στο Mega αλλά και τα γυρίσματα για τη σειρά Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη, που θα προβληθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο στην ΕΡΤ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου. Από δω και πέρα, μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη δουλειά, απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μου, διαβάζω, μαγειρεύω, βλέπω ταινίες, κάνω βόλτες και απενοχοποιώ τον κενό χρόνο της ημέρας.

  • Παρά το άγχος μου για τον βιοπορισμό, η καραντίνα μού έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω τους χαμηλούς ρυθμούς μου και να αφήσω την εργασιομανία μου για λίγο στο συρτάρι. Έμεινα μόνη με τον εαυτό μου και το απόλαυσα. Δεν με τρομάζει ο μοναχικός χρόνος, περνάω πολύ ωραία με μένα, πάντα βρίσκω κάτι να κάνω και να το ευχαριστιέμαι. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύω να πιστεύω ότι για μένα το νόημα βρίσκεται στο να μοιράζομαι τη ζωή με άλλους ανθρώπους.
  • Είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Γεννήθηκα στο Παρίσι, αλλά ήρθα νωρίς στην Ελλάδα. Είχα την τύχη να πάρω πολλή αγάπη και φροντίδα από τους δικούς μου, κάτι που μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Θυμάμαι πως από μικρή με πήγαιναν στο θέατρο. Επίσης, όλη μέρα τραγουδούσα. Παράλληλα βέβαια ήμουν αγοροκόριτσο και έπαιζα μανιακά ποδόσφαιρο με τα αγόρια.
  • Από πολύ μικρή αγαπούσα το παιχνίδι με το κοινό, ένιωθα τη σκηνή σαν σπίτι μου και κατέληξα πολύ ενστικτωδώς εκεί. Δεν ζορίστηκα στην επιλογή μου. Ήταν σαν βαθιά ψυχική επιταγή. Το θέατρο για μένα είναι ο πιο ελεύθερος τόπος να υπάρξω. Νιώθω πως είναι το βασίλειο του παιχνιδιού, εκείνου του παιχνιδιού που παίζει το μικρό παιδί με γνήσια χαρά. Πολλές φορές λέω μέσα στη μέρα φωναχτά στον εαυτό μου: «Κάνω την ομορφότερη δουλειά του κόσμου». Δεν έχω καμία προσδοκία για οποιαδήποτε πιθανή συνεργασία. Από όλες κάτι θα έχω να αποκομίσω. Επίσης, έχω καταλάβει πως για να μπορέσω να απολαύσω το ταξίδι μου σε αυτό τον χώρο πρέπει πρώτα να απομυθοποιήσω τους πάντες και μετά να συ- νεργαστώ μαζί τους. Αλλιώς θα απογοητεύομαι συνεχώς, γιατί θα έχω υπερβολικές απαιτήσεις από εκείνους.
  • Είμαστε ως κοινωνία αρκετά οπισθοδρομική, ζούμε ως επί το πλείστον ακόμη σε ένα έντονο καθεστώς πατριαρχίας και το #ΜeΤoo είναι μια ανάσα αισιοδοξίας για το μέλλον. Ελπίζω η αλλαγή όντως να έρθει και τα παιδάκια που θα φέρω στον κόσμο να γλιτώσουν πολλές από αυτές τις βαναυσότητες. Τίποτα πια δεν πρέπει να μένει κρυφό. Είναι αδιανόητο το 2021 να υπάρχει τέτοιος φόβος για να δι- εκδικήσει κανείς το αυτονόητο, ότι ο καθένας έχει τη δική του φωνή και το σώμα του και η ψυχή του ανήκει μόνο σε εκείνον και σε κανέναν άλλο. Τέρμα η εξουσιαστική εκμετάλλευση, μπουχτίσαμε! Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάτι αντίστοιχο, αλλά νιώθω πως το τραύμα αυτό είναι μέσα μου ούτως ή άλλως, από τη στιγμή που όλη μου τη ζωή, οπότε περπατώ τη νύχτα στον δρόμο, φοβάμαι απλώς επειδή… είμαι γυναίκα.

Γρηγορία Μεθενίτη

Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2016 και έκτοτε ασχολούμαι κυρίως με το θέατρο. Τώρα που τα θέατρα είναι κλειστά, περνάω τον χρόνο μου κάνοντας γυμναστική και ηλιοθεραπεία. Στην καραντίνα μπόρεσα να απολαύσω την παρέα με τον εαυτό μου και να εξελιχθώ παράλληλα με δικούς μου κοντινούς ανθρώπους.

  • Μεγάλωσα στο Μαρκόπουλο Αττικής και τα καλοκαίρια μου στην Ελαφόνησο, που τη λατρεύω, σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη. Η αντίδραση των γονιών μου όταν τους είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός ήταν νορμάλ. Οι ίδιοι ήταν και είναι υποστηρικτικοί – όπως θέλω να ελπίζω ότι συμβαίνει πλέον σε όλες τις οικογένειες.
  • Ως ηθοποιός δουλειά μου είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους και να έρχομαι πιο κοντά στον πυρήνα που τους ωθεί να συμπεριφερθούν όπως επιλέγουν, τις λεπτομέρειές τους, τι τους συγκινεί. Ταυτόχρονα πρέπει να παρατηρώ και εμένα, το δικό μου σώμα πώς αντιδρά σε διαφορετικές στιγμές. Το θέατρο συνδέεται με τη μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου, τη φαντασία, κι αυτό για εμένα έχει κυρίως εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Μου προσφέρει ατελείωτη γνώση, ανακάλυψη και φως. Δεν νιώθω ότι έχω θυσιάσει για το θέατρο πράγματα, το έχω επιλέξει συνειδητά.
  • Στο μέλλον θα ήθελα να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες στον χώρο του σινεμά, όπως και να καταφέρω μέσα από τη δουλειά μου να ταξιδέψω και να γνωρίσω και άλλους πολιτισμούς και συμπεριφορές. Τώρα, αν συνεργαζόμουν και με τον Αλμοδόβαρ, δεν θα με χάλαγε!
  • Εκτός θεάτρου, δουλεύω ως σερβιτόρα από μικρή, έως σχετικά πρόσφατα, που ήταν ανοιχτοί οι χώροι εστίασης. Κάπως πάνε μαζί το σέρβις με το θέατρο, αν θες να επιβιώσεις. Επίσης, έχω υπάρξει σε παραστάσεις ως κινησιο-
    λόγος και σε γυρίσματα ως βοηθός σκηνοθέτη. Από τις πιο ωραίες επαγγελματικές μου εμπειρίες, ωστόσο, ήταν το δίμηνο γυρισμάτων για τη σειρά Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, που θα προβληθεί προσεχώς στην ΕΡΤ, με άξονα το κείμενο του Γιώργου Σεφέρη.
  • Μια συμβουλή που έχω κρατήσει είναι από έναν πολύ αγαπημένο συνεργάτη – ηθοποιό και καθηγητή, τον Αργύρη Ξάφη, που πάντα μας έλεγε: «Κανείς δεν πέθανε από το κακό θέατρο». Μπορεί να είναι απλό αλλά βοηθάει πάντα.
  • Ελπίζω το κίνημα #ΜeΤoo να έδωσε παραπάνω δύναμη σε όσους δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν και αυτοί να γίνουν με τη σειρά τους παράδειγμα και για άλλους ανθρώπους. Επιπλέον, αυτή η δράση προσδοκώ να γίνει το έναυσμα για να αναθεωρηθεί στον χώρο μας το τι σημαίνει πραγματικά «σεβασμός» και «ισότητα». Στο θέατρο και στην προετοιμασία μιας παράστασης πάντα θα υπάρχει ένταση, αλλά όταν πίσω από αυτό υπάρχει σεβασμός και αγάπη, λιγοστεύουν τα περιθώρια παρεξήγησης.

ΕΡΙΦΥΛΗ ΚΙΤΖΟΓΛΟΥ

Από μικρή με γοήτευε ό,τι είχε να κάνει με τα καλλιτεχνικά. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός πως η οικογένειά μου αποτελούνταν από ανθρώπους με έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Η γιαγιά μου ήταν συγγραφέας, η μεγαλύτερη κόρη της δούλεψε ως σκηνογράφος με διακρίσεις στον χώρο της τηλεόρασης και η μικρότερη σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Αν και δεν το ακολούθησε επαγγελματικά η τελευταία, για εμένα ήταν έμπνευση η αφοσίωση και η συνέπειά της στις παραστάσεις που ανέβαζε με ερασιτέχνες ηθοποιούς. Σε μία από τις παραστάσεις αυτές έτυχε να παίξω κι εγώ και εκεί νομίζω έγινε η αρχή. Περνούσα πολύ όμορφα στη διαδικασία, αλλά άργησα πολύ να παραδεχτώ πως θέλω να αφοσιωθώ σε αυτό. Γινόταν σταδιακά με την ενασχόλησή μου σε ερασιτεχνικές ομάδες και όσο περνούσαν τα χρόνια, καταπιανόμουν όλο και περισσότερο.

  • Μεγάλωσα στον Πόρο. Οι γονείς μου επέλεξαν να φύ- γουν από την Αθήνα στο πλαίσιο της «αποκέντρωσης» εκείνης της εποχής και άνοιξαν μια επιχείρηση με ρούχα, την οποία διατηρούν μέχρι σήμερα. Παρότι μεγαλώσαμε σε ένα μικρό νησί, δεν έλειψαν οι ασχολίες σε μένα και την αδελφή μου. Πέρα από τις γλώσσες, τον χορό, την ιστιοπλοΐα, κάναμε μαθήματα πιάνου και συμμετείχαμε σε χορωδία. Από τους γονείς μου πήραμε πολλά μουσικά ερεθίσματα, η μητέρα μου ήταν δασκάλα πιάνου και ο πατέρας μου τραγουδάει πολύ καλά και γράφει στίχους. Αλλά πήραμε και ερεθίσματα σχετικά με τη λογοτεχνία, μια και τους θυμάμαι πάντα να διαβάζουν κάποιο βιβλίο. Κάπου στην εφηβεία άρχισα να καταλαβαίνω πως είχα μεγάλη ανάγκη να φύγω από την κλειστή κοινωνία του νησιού και να διευρύνω τους ορίζοντές μου.
  • Η καραντίνα με βρήκε με ασυνήθιστα πολύ ελεύθερο χρόνο, τον οποίο εκμεταλλεύτηκα βλέποντας τις ταινίες που ήθελα και δεν είχα καταφέρει να δω, διαβάζοντας βιβλία που δεν είχα προλάβει να διαβάσω και κάνοντας προετοιμασία για την παράσταση Ένα ξύπνημα της άνοιξης, σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Λιακόπουλου. Η παράσταση πρόλαβε να παιχτεί στο Θέατρο Σφενδόνη μόνο τρεις φορές, μέχρι δηλαδή να μας βρει το δεύτερο lockdown και να βάλει φρένο μέχρι νεωτέρας.
  • Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει και αφορά τη δουλειά του ηθοποιού είναι ενός αγαπημένου μου καθηγητή στη δραματική σχολή, που συνήθιζε να λέει: «Ελάχιστη ταύτιση, μέγιστη συνύπαρξη».
  • Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στη σειρά Τα καλύτερά μας χρόνια της ΕΡΤ1, όπου υποδύομαι την Ελπίδα Αντωνοπούλου. Παράλληλα από τον Δεκέμβριο ξεκινήσαμε τα γυρίσματα της ταινίας Μπάσταρδα, σε σκηνοθεσία Νίκου Πάστρα, τα οποία θα ολοκληρωθούν σύντομα.
  • Highlight σε αυτά που έχω κάνει έως τώρα θεωρώ τη συμμετοχή μου στη σειρά The Durrells. Ήταν μια εμπειρία συναρπαστική και εντελώς πρωτόγνωρη για εμένα, καθώς βρισκόμουν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής. Στο πλαίσιο της σειράς, είχα την ευκαιρία να ταξιδεύω σε Κέρκυρα και Λονδίνο και να είναι όλα φροντισμένα από ένα άψογο και άκρως επαγγελματικό συνεργείο.
  • Έχω δουλέψει, επίσης, ως σερβιτόρα σε παραλία, καφετέριες και μπαρ, κυρίως κατά την καλοκαιρινή σεζόν, σε
    διάφορα νησιά. Επίσης, έχω εργαστεί σε εκδηλώσεις για παιδιά και έχω περάσει μερικά μεσημέρια του καλοκαιριού βοηθώντας στην επιχείρηση με ρούχα των γονιών μου.
  • Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για τους καλλιτέχνες, έγινε η αρχή του #ΜeΤoo κι αυτό είναι ένα πολύ φωτεινό σημείο, το οποίο με γεμίζει αισιοδοξία. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη να αλλάξει το μέχρι τώρα κατεστημένο και να επαναδιαπραγματευτούμε κάποια πράγματα, και ειδικά τις σχέσεις εξουσίας. Ελπίζω ως κοινωνία να είναι αυτή η τελευταία αφορμή που χρειάζεται για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε ενεργά καταστάσεις που μπορεί να μην αφορούν εμάς προσωπικά, ωστόσο πλήττουν άλλους συνανθρώπους μας. Χρειάζεται να αφυπνιστούμε και να βάλουμε σε προτεραιότητα την αλληλεγγύη.

ΣΙΣΣΥ ΤΟΥΜΑΣΗ

Το διάστημα αυτό είμαι σε αναστολή λόγω της πανδημίας και περιμένω στωικά να δουλέψω ξανά. Δυστυχώς τα θέατρα παραμένουν ακόμη σιωπηλά και άδεια. Για μένα η αποχή από την εργασία μου μοιάζει με ένα είδος ψυχικού ακρωτηριασμού.

  • Μου λείπει η κανονικότητα. Μου λείπει το σινεμά, το να καθίσω να πιω ένα ποτήρι κρασί και να μην περιφέρομαι στους δρόμους. Μου λείπει ο ερωτισμός στις συναντήσεις με τους ανθρώπους. Μου λείπουν τα φιλιά. Μου λείπουν όλα, εκτός από τις χειραψίες. Δεν μου άρεσαν ποτέ.
  • Είμαι μοναχοπαίδι. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και πίνακες. Μεγάλωσα επίσης με τη γιαγιά μου σε ένα άλλο σπίτ ιγεμάτο μυρωδιές και φαγητά της Κωνσταντινούπολης. Στο ένα σπίτι είχα γάτα, στο άλλο σκύλο. Όταν είπα στη μητέρα μου ότι σκέφτομαι να γίνω ηθοποιός, χάρηκε πάρα πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη και θεωρούσε επιτυχία το να κάνεις αυτό που αγαπάς.
  • Η υποκριτική για μένα είναι το σταθερό μου σπίτι. Η αστάθεια, η ανασφάλεια και ο θνησιγενής χαρακτήρας της είναι η σκεπή του σπιτιούα υτού. Η αγάπη, η ευαισθησία και η αποδοχή τα θεμέλιά του. Πρόκειται για μαι σχέση πάθους, η οποία εμπεριέχει πολλές αντιθέσεις. Και αγαπώ τις αντιθέσεις.
  • Δεν ονειρεύτηκα ποτέ συγκεκριμένους ρόλους. Ονειρεύομαι ρόλους σε κινηματογραφικά σενάρια που γράφονται τώρα. Ρόλους που σπάνε και… τα σπάνε. Δεν ξέρω με ποιους θα ήθελα να συνεργαστώ αλλά ξέρω με ποιους δεν θα ήθελα!
  • Δεν έχω κάνει καμία άλλη δουλειά αφότου αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Πριν από αυτό είχα δουλέψει στην κουζίνα μιας ταβέρνας σε νησί –είμαι καλή στο μαγείρεμα, αλλά άθλια στο σέρβις– και ένα καλοκαίρι σε μπαρ, όπου πάλι ήμουν άθλια, πρώτον, γιατί δεν μπορούσα να υπολογίσω τα ρέστα και, δεύτερον, γιατί μεθούσα!
  • Highlight της καριέρας μου θεωρώ τη γνωριμία μου με τον Δημήτρη Τάρλοου. Είναι ένας άνθρωπος που σέβομαι, αγαπώ και θαυμάζω βαθιά. Μέσω της συνεργασίας μας άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας – ακόμη το ξετυλίγω. Μαζί του δούλεψα στις παραστάσεις Η αγριόπαπια, Το ευχαριστημένο και Δόξα κοινή στο Θέατρο Πορεία. Επίσης, ξεχωρίζω και άλλες δουλειές με εξαιρετικούς σκηνοθέτες, όπως τα έργα Αύγουστος (Θέατρο Χορν), Κύκλος του έρωτα (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) και Ματωμένος Γάμος (Θέατρο του Νέου Κόσμου). Φυσικά, δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη μου ταινία, τη βραβευμένη Miss Violence. Ακολούθησαν άλλες οκτώ!
  • Η αισθητική είναι το παν. Βασίλισσα της αισθητικής είναι η ίδια η φύση. Πώς είναι δυνατόν εμείς να την απαρνηθούμε; Είναι τρόπος ζωής. Η αισθητική για μένα λειτουργεί σαν αντικαταθλιπτικό. Μου δίνει χαρά μεγάλη και μπορώ να τη βρω πέρα από τα ρούχα, την τέχνη, τη διακόσμηση, ακόμα και στα δέντρα, σε ένα πιάτο φαγητό και στον τρόπο που ποζάρουν αενάως οι γάτες. Είμαι ο άνθρωπος που θα βάλω κραγιόν και θα ντυθώ όμορφα για να καθίσω μόνη μου στο σπίτι και να πιω ένα ποτήρι κρασί. Στο πιο όμορφόμ ου ποτήρι, λες και κάνω ρεβεγιόν. Από την άλλη, είμαι και ο άνθρωπος που θα πάει με τις πιτζάμες και ένα παλτό στο σούπερ μάρκετ, συν κραγιόν πάντα! Επί αμε, αγαπώ τις αντιθέσεις…

ΝΑΤΑΛΙΑ ΔΗΜΟΥ

Αυτό το διάστημα παίζω στη δραματική σειρά Αγγελική του Alpha και είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Εξαιρετικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί, εμπνευσμένο σενάριο. Στη δύσκολη αυτή περίοδο της καραντίνας που τα πάντα υπολειτουργούν, είμαι ακόμα πιο ευγνώμων που δουλεύω. Στην πρώτη καραντίνα μπόρεσα να ξεκουραστώ, δεν είχα καθίσει ποτέ δύο ολόκληρους μήνες χωρίς να δουλεύω. Έτσι, βρήκα χρόνο να μαγειρέψω με την ησυχία μου και να φτιάξω πολλές ζύμες για πίτσα αλλά κα νι α απολαύσω περισσότερο τη φύση και την ηρεμία γύρω μου.

  • Γεννήθηκα στη Φρανκφούρτη και επιστρέψαμε οικογενειακώς στα Γιάννενα –από εκεί κατάγομαι– όταν ήμουν 30 ημερών. Μείναμε εκεί μέχρι τα 13 και έπειτα μετακομίσαμε στο Μόναχο, όπου έμεινα έως τα 17 μου.Ε πέστρεψα μόνη μου στα Γιάννενα για να τελειώσω τη Γ’ Λυκείου κι έμεινα έναν χρόνο με τους παππούδες μου. Πέρασα στη Νομική Αθηνών και τον επόμενο χρόνο στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα, προφανώς όμως οι τόσες αλλαγές είναι ταυτόχρονα και δύσκολες.
  • Ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός στα 15 μου. Στην πορεία νομίζω πως το ξέχασαν και στα 18 τούς είπα πως θα δώσω εξετάσεις για να περάσω στο Εθνικό ή το Θέατρο Τέχνης. Το μόνο που έκανα ήταν ανακοινώσεις. Πάντα με στηρίζουν και θέλουν να ακολουθούμε ο αδελφός μου κι εγώ αυτό που μας ταιριάζει. Τους αγαπώ πολύ για όλα.
  • Άρχισα να ενδιαφέρομαι για το θέατρο ακόμη περισσότερο και να θέλω να το ανακαλύψω όταν βρισκόμουν στο Γυμνάσιο. Αυτό που με έκανε να ερωτευτώ την τέχνη αυτή ήταν μόλις διάβασα Ρωμαίο και Ιουλιέτα στο μάθημα θεατρολογίας.
  • Το δέος και η συγκίνηση που ένιωσα την πρώτη φορά που μπήκα στο θέατρο να παρακολουθήσω παράσταση δεν περιγράφονται. Θέατρο σημαίνει πάθος, συναίσθημα, ευτυχία, ψυχαγωγία.
  • Έχω εργαστεί ως γραμματέας σε εταιρεία με φωτοβολταϊκά –σε εκενίη τη δουλειά ήμουν όταν με ενημέρωσαν ότι είχα περάσει στη δραματική–, έκανα promotion σε διαφημιστική εταιρεία ντυμένη ως cheerleader και έχω δουλέψει και ως σερβιτόρα.
  • Ξεχωρίζω την παράσταση LOL – Laughing Out Loud στο Θέατρο Olvio στην οποία έπαιζα, ενώ ο ρόλος της Μπέτυς στη σειράΟ ι συμμαθητές του ANT1 είναι σίγουρα ο πιο αγαπημένος μου, καθώς ακόμα με φωνάζουν με αυτό το όνομα.
  • Θέλω να πιστεύω πως με το κίνημα #ΜeΤoo θα σωθούν αθώες ψυχές και θα τιμωρηθούν τα κτήνη που τολμούν να κάνουν έστω και την παραμικρή κίνηση όταν δήθεν δεν καταλαβαίνουν το «όχι» και το «δεν θέλω».Α ν μου έχει συμβεί κάποιο περιστατικό; Ένα θα πω και δεν θέλω να επεκταθώ. Ήμουν 6 χρόνων… Φώναξα τόσο πολύ, βγήκαν όλοι από τα σπίτια τους και εξαφανίστηκε πριν προλάβει να προχωρήσει σε δεύτερο άγγιγμα. Στάθηκα τυχερή. Και θα μείνω σε αυτό. Έχω λοιπόν και έναν παραπάνω λόγο που θυμώνω τόσο πολύ όταν ακούω όλα αυτά που συμβαίνουν.

ΜΑΡΙΤΑ ΓΑΓΑΝΗ

Ξεκίνησα με παιδικό μόντελινγκ και διαφημίσεις. Σε ηλικία 5 ετών οι γονείς μου με έβαλαν σε ένα πρακτορείο και έτσι κατάφερα να γνωρίσω τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ακολούθως προέκυψαν και οι συμμετοχές μου σε τηλεοπτικές σειρές, όπως Σε είδα…, Λατρεμένοι μου γείτονες, Οικογενειακές ιστορίες. Αυτό το διάστημα συμμετέχω στην τηλεοπτική σειρά Η φαμίλια, οικογενειακή κωμωδία που προβάλλεται στον ANT1.

  • Οι μελλοντικοί μου στόχοι είναι πρώτα απ’ όλα να σπουδάσω θέατρο σε μια δραματική σχολή και έπειτα να καταφέρω να συμμετάσχω σε θεατρικές παραστάσεις και στον κινηματογράφο, καθώς η μόνη μου εμπειρία μέχρι στιγμής περιορίζεται στον χώρο της τηλεόρασης.
  • Γενικότερα για μένα οι τέχνες αποτελούν ίσως τον καλύτερο τρόπο να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του και όλες του τις πλευρές. Κάθε μορφή τέχνης έχει τη μοναδική δύναμη να σε φέρνει αντιμέτωπο με κάθε κομμάτι της ψυχής και του μυαλού σου και να ισορροπεί τον εσωτερικό σου κόσμο, αν και πολλές φορές τον έχει πρώτα αναταράξει. Όμως στην περίπτωση των τεχνών, αυτή η αναταραχή δεν εγκλωβίζεται μέσα σου, όπως κάθε άλλη αγχωτική δραστηριότητα στη καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αλλά μεταφέρεται σε έναν ρόλο, ένα μουσικό κομμάτι, μια χορογραφία, ένα ποίημα. Έτσι, καταφέρνεις και εκφράζεις τον εαυτό σου μέσα από την τέχνη σου και λυτρώνεις την ψυχή σου.
  • Μια ακόμη τέχνη που αγαπώ είναι ο χορός. Έχω ασχοληθεί με τον χορό και σε επαγγελματικό επίπεδο, συμμετέχοντας σε διάφορα σόου και βιντεοκλίπ.
  • Μια συμβουλή που την ακολουθώ και την έχω ως μότο στη ζωή μου είναι: «Όταν προσφέρεις, αυτό που σου επι- στρέφεται είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έδωσες». Αυτή η ανιδιοτέλεια είναι που με γεμίζει και με ολοκληρώνει ως άνθρωπο.
  • Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Έχω μερική καταγωγή από το Ρέθυμνο, καθώς οι γονείς του πατέρα μου μεγάλωσαν εκεί. Λατρεύω να επισκέπτομαι το νησί αυτό κάθε χρόνο, διότι μου χαρίζει τις πιο όμορφες αναμνήσεις, τις οποίες πάντα κρατάω αποχαιρετώντας το.
  • Στην καραντίνα κατάφερα να αναθεωρήσω πολλές καταστάσεις, να εκτιμήσω περισσότερο την κάθε στιγμή και τα απλά πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει η κάθε μέρα που περνάει, όπως οι οικογενειακές στιγμές, μια βόλτα με τους φίλους σου, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Πράγματα που πριν ήταν δεδομένα και τώρα σου λείπουν.
  • Τίποτα δεν είναι δεδομένο και με αφορμή αυτό θα αναφερθώ και στο κίνημα #ΜeΤoo, το οποίο βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό. Πρώτον, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να παλέψουμε, να συμπαρασταθούμε και να αποτελέσουμε μία ακόμη φωνή για την υπεράσπιση των προσωπικών δικαιωμάτων που έχει ο κάθε άνθρωπος. Δεύτερον, γιατί δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο έχουμε όλοι ανεξαιρέτως τη δύναμη να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αλλά και τη στήριξη για να διώξουμε μακριά κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά που θα συναντήσουμε στη μετέπειτα πορεία μας στο θέατρο και στη ζωή μας γενικά.

ΙΩΒΗ ΦΡΑΓΚΑΤΟΥ

Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για τη Θεσσαλονίκη, όπου θα ξεκινήσω πρόβες στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς Η νύχτα της Ιγκουάνα, σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα.

  • Με αφορμή την καραντίνα μπόρεσα να περπατήσω σε μέρη που δεν εχία ξαναβρεθεί, να περάσω χρόνο με την οικογένειά μου, να με γνωρίσω καλύτερα, να αποκτήσω καινούρια χόμπι, να ζωγραφίσω, να φάω ποιοτικά και να ονειροπολήσω χωρίς όριο.
  • Κατάγομαι από την Κεφαλονιά, αλλά έχω πάει μία φορά στη ζωή μου. Καθώς η οικογένειά μου έχει στενούς δεσμούς με τη Σαντορίνη, οι περισσότερες παιδικές μου αναμνήσεις είναι από εκεί. Ειδικά το Πάσχα και τα καλοκαίρια ήταν το καλύτερό μου παρέα με τους φίλους μου. Κυνήγι χαμένου θησαυρού, εξερεύνηση και ό,τι μας κατέβαινε. Μόνο αθωότητα, ωραία χρόνια.
  • Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρή, αλλά μου έδωσαν πολλή αγάπη. Μεγάλωσα με μια πολύ γενναία και αποφασιστική μητέρα και έναν πολύ γλυκό αδερφό. Με τον πατέρα μου ερχόμαστε πιο κοντά καθώς περνούν τα χρόνια, κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά. Είμαι υπερήφανη που είμαι παιδί ενός τεράστιου έρωτα.
  • Στο άκουσμα «Θέλω να γίνω ηθοποιός» δεν υπήρξε αντίδραση των γονιών, γιατί δεν πίστεψαν ότι το εννοώ σοβαρά. Όταν κατάλαβαν ότι το έχω βάλει στόχο, μου είπαν εντάξει, αρκεί να σπουδάσω και να κάνω κάτι άλλο πρώτα. Έτσι, σπούδασα σχέδιο μόδας με κατεύθυνση την ενδυματολογία θεάτρου και όταν τελείωσα πέρασα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
  • Το ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός. Ήμουν δηλαδή από αυτά τα παιδάκια που μετατρέπουν τονπλάστη της γιαγιάς σε μικρόφωνο για να στήσουν δική τους αυτοσχέδια παράσταση.
  • Το θέατρο είναι καταφύγιο, έκφραση, φάρμακο. Χρησιμοποιεί σαν εργαλείο το ψέμα για να μας φέρει πιο κοντά στα αληθινά κι αυτό το βρίσκω σπουδαίο και συγκινητικό. Κάτι άλλο σημαντικό είναι ότι στο θέατρο ένα γεγονός ή μία στιγμή που ίσως στη ζωή θα τη θεωρούσαμε ασήμαντη μπορεί να μετατραπεί επί σκηνής στην πιο σημαντική για ένα έργο. Για παράδειγμα, ένα άγγιγμα.
  • Όσον αφορά τις συνεργασίες, θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι με ανθρώπους που με εμπνέουν, όπως ο Βασίλης Παπαβασιλείου, που τον θαυμάζω απεριόριστα ως γνήσιο πνευματικό άνθρωπο και καλλιτέχνη.
  • Το να ξεχωρίσω την πιο σημαντική μου δουλειά μέχρι τώρα μπορεί να είναι και η πιο δύσκολη ερώτηση, γιατί όλα τα έργα έχουν τις ιδιαίτερες στιγμές τους. Παρ’ όλα αυτά, αν πρέπει να διαλέξω ένα highlight, θα πω τον ρόλο της Κασσάνδρας στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις, που ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή συνολικά. Ειδικά η πρώτη παράσταση στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
  • «Ήθος ανθρώπω δαίμων», που σημαίνει ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου καθορίζει τη μοίρα του. Είναι ένα απόφθεγμα του Ηράκλειτου, που μου έχει πει η σπουδαία και αγαπημένη μου Ρένη Πιττακή. Αυτή τη φράση την κρατώ ως οδηγό για τις αποφάσεις και τους χειρισμούς μου σε καταστάσεις, αλλά και ως φίλτρο για τον τρόπο που βλέπω τους άλλους όταν πράττουν.

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ