Σαν σήμερα το 1994, η Μελίνα Μερκούρη πεθαίνει νικημένη από τον καρκίνο, προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση. Τη θυμόμαστε μέσα από τα λόγια της που την κρατούν ζωντανή.
«Από παιδί μου ζητάνε να μιλάω για τη Μελίνα και δεν μπορώ άλλο, με βαριέμαι!»
«Από παιδί μου ζητάνε να μιλάω για τη Μελίνα και δεν μπορώ άλλο, με βαριέμαι!»
διαμαρτυρόταν η ίδια. Κι όμως, πας στοίχημα πως θα χαμογελούσε κρυφά αν ήξερε πόσο συχνά μνημονεύεται 27 χρόνια μετά τον θάνατο της. Θα διέκρινε την συγκίνηση που προκαλούν οι αφηγήσεις προσωπικών ιστοριών, όταν ακούγονται κάθε χρόνο στην απονομή του βραβείου Μερκούρη.
Είναι η ίδια συγκίνηση που νιώθεις παρατηρώντας σε αφιερωματικές εκδόσεις τα χρυσά κουμπιά πάνω στα μεγαλόπρεπα, σατινέ φορέματα της. Είναι η ανάμνηση μιας Μελίνας κουλουριασμένης σαν αριστόγατα στον καναπέ του σπιτιού της. Τα χλωμά χειρόγραφα των συνεντεύξεων της δακτυλογραφημένα σε γραφομηχανή. Οι πηχυαίοι τίτλοι ξένων εφημερίδων που την ονομάζουν «Le phenomene Melina» ή «Madame Grece».
Είναι η Μελίνα στα πόδια του Νίκου Καζαντζάκη στις Κάννες. Στριμωγμένη ανάμεσα στον Σαλβαντόρ Νταλί και τον Τζέιμς Μέισον. Σε τετ α τετ με τον Ρόμπερτ Κένεντι. Αγκαζέ με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Σε χορευτικό πυρετό με έναν ανώνυμο Πορτογάλο ψαρά, δακρυσμένη με μια Κυπριωτοπούλα μετά την εισβολή. Η Μελίνα του υπουργείου και των Μαρμάρων.
Είναι μια ζωή που πασχίζεις να την ξεφυλλίσεις, να την διαβάσεις, να την διατρέξεις από το 1955 ως το 1992-1993, μια ζωή που αποκτά ρυτίδες όσο περνούν τα χρόνια, μα κάνει ακόμα τόσο θόρυβο όσο κι οι λέξεις που κάποτε ξεστόμισε. Αυτές έκαναν πάταγο.
Διαβάστε περισσότερα στο Monopoli.gr
