Η Γεωργία Λαγού είναι από τις λίγες γυναίκες ανταποκρίτριες που ταξίδεψαν στην Ουκρανία για να μας μεταφέρουν τα γεγονότα μετά τη ρωσική εισβολή. Η δημοσιογράφος του Open μέτρησε 67 μέρες στην εμπόλεμη ζώνη και συχνά μοιραζόταν μέσα από το Facebook της τα συναισθήματα που της γεννούσαν όσα ζούσε.
Στην τελευταία της ανάρτηση με τίτλο «Της Γης οι Κολασμένοι» περιγράφει πώς δύο μικρά αγόρια από το Κίεβο αποφάσισαν να γίνουν «στρατιώτες» για να προστατέψουν την οικογένειά τους. Στη συνέχεια, λίγο πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, μας μεταφέρει άγνωστες πτυχές αυτού του πολέμου.
Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση που έκανε η Γεωργία Λαγού στο Facebook της:
«Ο Βαλεντιν και ο Αντρέι.
Τους πέτυχα τυχαία στον δρόμο να μας χαιρετούν σαν ενήλικες στρατιώτες. Χωρίς την σκληραγωγημένη εκπαίδευση, έτσι αθώα, ότι τους έχει απομείνει.
Κατεβήκαμε. Είχαν κι αυτά πικρή και άγρια ιστορία πίσω τους. Βιάστηκαν να μεγαλώσουν και φόρεσαν τα στρατιωτικά, για να προστατέψουν τις μανάδες και τις αδελφές τους από τους ορίτζιναλ.
Είχαν ενδοεποικινωνίες, είχαν φτιάξει αυτοσχέδια οδοφράγματα, είχαν ζωγραφίσει την σημαία της Ουκρανίας και είχαν στήσει το στρατηγείο τους στο βάθος της αυλής. Παίζαμε πόλεμο μέσα στον πόλεμο. Εκείνα τα λεπτά πιάστηκε η καρδιά μου.« Οι καλοί νικήσαμε», φωνάζαμε.
Γύρισα στο ξενοδοχείο και λύγισα. Όλον αυτό το καιρό καμία λιγοψυχία δεν επιτρεπόταν.
Χωρίς συναισθηματισμούς, αποστασιοποιημένα, που έλεγε και ο Μπρέχτ.
Βρεθήκαμε μπροστά στις Θηριωδίες, τις βαρβαρότητες, τα βάναυσα εγκλήματα και τις δολοφονίες. Ήρθαν πεινασμένοι για να σκοτώσουν. Λαίμαργες δολοφονίες.2,4,6 σφαίρες το κάθε σώμα. Τα εγκλήματα θέλουν βεβαιώσεις.
Αντικρίσαμε όλη την φρίκη του πολέμου. Περπατήσαμε ανάμεσα σε διαμελισμένα σώματα, που οι σφαίρες τα αποσυναρμολογήσαν, παιδικά κορμιά γαζωμένα, σακατεμένα, τα ρωσικά στρατεύματα πρόσφεραν γενναιόδωρα την φρίκη, συναντήσαμε γυναίκες που βιάστηκαν, βιάστηκαν και παιδιά, ένα μικρό 10 χρόνο αγόρι μπροστά στα μάτια της μητέρας του και 9 ανήλικα κορίτσια έμειναν έγκυες, μωρά είδαν τους γονείς τους να ξεψυχούν, γονείς είδαν τα σπλάχνα τους πεταμένα να σαπίζουν και να τα κλαίνε οι μύγες, άλλοι να σαλεύουν άλλοι έψαχναν στους ομαδικούς τάφους, τους ανθρώπους τους και άλλοι πέθαιναν ενώ ήταν ζωντανοί, άλλοι ζούσαν στο σκοτάδι, στα καταφύγια για μέρες, για εβδομάδες, είχαν ξεχάσει τον ήλιο.
Καταγράψαμε δεκάδες μαρτυρίες επιζώντων, ακόμα και τα δάκρυά τους δεν κυλούσαν πέρα από το μάγουλο σταματούσαν, πάγωναν. Άνθρωποι τρεκλίζουν από τον πόνο, αλλά με αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο από αυτό που συμβαίνει εδώ στην Ουκρανία.
Μια Ρωσία που δεν έκανε τελικά περίπατο στην Ουκρανία και αποφάσισε να την ισοπεδώσει και να εξοντώσει τον λαό της.
Οταν ένας Ρώσος επιχείρησε να βιάσει μια γυναίκα, ο Ρουμπλιόφ,του Ταρκόφσκι πήρε απόφαση να παρέμβει, σκότωσε τον βιαστή και έσωσε τη γυναίκα. Μετά έκανε τους λογαριασμούς του με την «πίστη».
Ας κάνει και η Ρωσία λογαριασμούς με την ιστορία.
Ας προσφέρουμε λίγη ακριβή συμπαράσταση σ’ αυτόν το λαό.Αυτός ο πόλεμος είναι και μία μάχη ταυτότητας για τους ουκρανούς.
Τι θέση παίρνω; Πάντα είμαστε με τους ανθρώπους. Πάντα με τους Ουκρανούς. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ ήδη δεν κοιμάμαι τα βράδια.
Μετά από 67 ημέρες αποχωρώ.
Σήμερα το πρωί πήγα να χαιρετήσω τους μικρούς στρατιώτες, κοιμόντουσαν όμως. Χρωστάμε στον Βαλεντιν και στον Αντρέι.
Η ιστορία μας έπιασε στο ύπνο και ήμασταν ξεβρακωτοι».
