Υπάρχουν κάποιες τηλεοπτικές δουλειές που παρακολουθούμε φανατικά, είτε γιατί μας αρέσει η πλοκή είτε επειδή μπορεί να παίζει ο αγαπημένος μας ηθοποιός είτε γιατί μας γοητεύουν τα ρούχα ή τα σκηνικά γυρίζοντας μας σε άλλες (και ίσως πιο αθώες) εποχές. Μπορεί, πάλι, να ισχύουν όλα τα παραπάνω μαζί, όπως στην περίπτωση της σειράς της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια» που διαδραματίζεται στην Αθήνα των Seventies, τότε που κυριαρχούσαν τα έντονα prints, τα παντελόνια σε γραμμή «καμπάνα», τα πουκάμισα με τους μυτερούς γιακάδες και τα χοντρά τακούνια.
Εάν λοιπόν ανήκετε σε αυτή τη μερίδα τηλεθεατών θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα τα ολιγόλεπτα mini ντοκιμαντέρ «Κοστούμια και Χαρακτήρες» σε σκηνοθεσία Sakis Lalas τα οποία υπάρχουν στο YouTube και μας δίνουν την ευκαιρία να ακούσουμε και να δούμε τις ιστορίες 4 διάσημων ενδυματολόγων αγαπημένων ελληνικών σειρών, που μοιράζονται με το κοινό το πάθος τους για τη μόδα και τη φροντίδα των ρούχων καθώς μας εξομολογούνται άγνωστες ιστορίες από τη δουλειά τους. Εμείς σταθήκαμε στο video με τη δημοφιλή ενδυματολόγο της σειράς «Τα καλύτερά μας χρόνια», Μαρία Κοντοδήμα.
Γεμάτη φαντασία και αγάπη για αυτό που κάνει η ίδια εξηγεί τον λόγο που αποφάσισε να αναλάβει την γκαρνταρόμπα των ηρώων της σειράς.
Η σειρά διαδραματίζεται τη δεκαετία τoυ ‘70 μια εποχή όπου τα χρώματα ήταν στις μεγάλες του δόξες, στο απόγειό τους. Ήταν η επανάσταση του στυλ με τους οίκους μόδας Mary Quant, Cardin, Ungarο» εξηγεί η ενδυματολόγος που έχει υπογράψει ενδυματολογικά πολλές σημαντικές δουλειές, τόσο στην τηλεόραση («Η αίθουσα του θρόνου», τις σειρές του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, «Το νησί»), όσο και στον κινηματογράφο (Peppermint) αλλά και στο θέατρο «Ο βυσσινόκηπος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ».
Και συνεχίζει: «Τα καλύτερά μας χρόνια είναι μια δουλειά που θα τη διεκδικούσα έτσι κι αλλιώς. Και να μην με έπαιρναν θα έδινα οντισιόν. Τα 70s είναι μια δεκαετία που δεν έχω δουλέψει πολύ. Υπάρχουν τόσα γεγονότα στην Ελλάδα από το 1969 μέχρι τα τέλη του 70 περίπου. Για μένα η ανάγνωση ενός έργου δεν είναι μόνο οι ρόλοι. Μου αρέσει να τοποθετώ τους ρόλους να βρίσκω από που προέρχονται, που ζουν, πως είναι οικονομικά. Εδώ το τοποθετήσαμε στη γειτονιά του Γκύζη μια απλή εργατική γειτονιά. Την εποχή που έκανα προεργασία είχαμε πολλές συναντήσεις με την παραγωγή, την Όλγα Μαλέα που υπογράφει στη σκηνοθεσία, ενώ οι εικόνες μου ήταν από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Τα ρούχα, τα σκηνικά, όλο αυτό ήθελα να το κάνω εικόνα για το σύγχρονο μάτι του θεατή πάνω στους χαρακτήρες που είχα σαν δομή από το σενάριο.
Το μότο μου; Πιστεύω πως πρέπει να συγκινούμε το σύγχρονο μάτι του θεατή, τη νοσταλγία, τη θαλπωρή τις αναμνήσεις πρέπει να τις δίνεις με μια σύγχρονη οπτική… Δεν κάνω fiction, ντοκιμαντέρ όπου πρέπει να αποσώσω με ακρίβεια την εποχή. Η βασική μας παλέτα ήταν τα σπίτια. Όταν έχω να κάνω με σκηνές μέσα στα σπίτια κινούμαι σε ουδέτερους τόνους, στο κομμωτήριο έβαζα χρώμα, τα χρησιμοποιώ όποτε και όπως μπορώ. Η πηγή της έμπνευσης μου είναι να κάθομαι κατάχαμα στο πεζοδρόμιο και να χαζεύω τον κόσμο που περνάει, να πλάθω μια ιστορία γύρω από τον κάθε άνθρωπο που μου προκαλεί την προσοχή… Την Ελλάδα τη λατρεύω, είναι η χώρα, η πατρίδα, η ευαισθησία μου. Εδώ ήθελα πάντα να δουλέψω και να δημιουργήσω» συμπληρώνει η Μαρία Κοντοδήμα.
