Δυναμική, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Νατάσα Θεοδωρίδου μιλά στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» για την οικογένειά της, τη στήριξη του πατέρα της, τη σχέση της με τις κόρες της, τον ρόλο που έπαιξε η μητρότητα στη ζωή της.
Όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά κάνεις μόνο πράγματα που σου αρέσουν πολύ;
Αυτή είναι η πρόθεσή μου και το έχω καταφέρει στον μέγιστο βαθμό. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι, ακόμα και κάτι που μπορεί να ήταν μικρότερο των προσδοκιών μου ή και του κόσμου που με ακολουθεί, σίγουρα δεν ήταν πρόθεσή μου. Μπορεί να υπήρξαν και κάποιες στιγμές λίγο ατυχείς, τις περισσότερες συνεργασίες όμως τις αγάπησα πολύ.
Φαίνεται πως προσπαθείς να κρατάς πάντα σε ράγες την τέχνη σου, πως υπηρετείς πιστά τη σχέση σου με τη μουσική.
Χαίρομαι που φαίνεται αυτό. Η σχέση μου με τη μουσική είναι μοναδική ιστορία. Για μένα είναι τα πάντα, είμαι εγώ.
Η στήριξη της οικογένειάς της και τα πρώτα βήματα στη μουσική
Έχεις πει πως σε στήριξε πολύ ο πατέρας σου σε αυτό.
Όλη η οικογένεια, παρόλο που δεν έχουν σχέση με τη μουσική οι δικοί μου. Ούτε ήταν οι άνθρωποι οι γλεντζέδες που έβγαιναν και διασκέδαζαν.
Δεν υπήρχαν μουσικά ερεθίσματα στο σπίτι;
Όχι, δεν υπήρχαν. Νομίζω ότι ήταν τυχαίο γεγονός πως ακολούθησα τον δρόμο αυτό. Αλλά όσο θυμάμαι, από παιδάκι πάντα τραγουδούσα. Επειδή είμαι και μαμά, είναι σαν να έχεις ένα παιδί στο σπίτι που κάνει ένα μόνο πράγμα. Φωνάζει αυτό από μακριά. Σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Γιατί αυτό το παιδί κάνει μόνο αυτό; Ας το δω». Ακόμα κι αν σου είναι ξένο, το αντιλαμβάνεσαι. Είμαι τυχερή γιατί οι γονείς μου το αντιλήφθηκαν και το στήριξαν.
Έγινες πολύ μικρή μαμά. Ήρθες στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη 26 χρόνων με ένα μωρό 1,5 έτους για να δουλέψεις, σε μια εποχή που τα νυχτερινά μαγαζιά δούλευαν 6 μέρες την εβδομάδα. Ήταν δύσκολο το στοίχημα…
Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Ήταν τόσο δυνατό το πάθος μου για το τραγούδι και η επιθυμία να συναντήσω την επόμενη κατάσταση, που δεν θεωρούσα πως η αλλαγή πόλης και το μωρό ήταν γεγονότα που θα έπρεπε να με φρενάρουν. Μπορεί να ήταν και το νεαρό της ηλικίας, η άγνοια κινδύνου και η δίψα να κυνηγήσεις το όνειρο, αλλά σκέψου πως ήμουν 26 ετών και ήδη τραγουδούσα δέκα χρόνια. Μπορεί να μην είχα δισκογραφία, αλλά είχα στην πλάτη μου μεγάλη τραγουδιστική εμπειρία. Στην Αθήνα βγήκα να τραγουδήσω σε ανθρώπους που δεν με ήξεραν, αλλά εγώ δεν είχα καμία αμφιβολία για τον τρόπο που θα τραγουδούσα. Επιτυχία δεν ήξερα αν θα κάνω, αλλά με το τραγούδι ένιωθα πως ξέρω τι κάνω.
Ο ρόλος της μητρότητας στη ζωή της
Το κομμάτι της μητρότητας βρέθηκε ποτέ αντιμέτωπο με αυτό της τραγουδίστριας σε θέματα καθημερινά, υποχρεώσεων, ωραρίων;
Καθόλου. Ήταν πολύ καλά δομημένο στο μυαλό μου και δεν τα είχα μπερδέψει ποτέ. Κι αυτό το λέω σε όλες τις μαμάδες που κάνουν δουλειές που είναι δύσκολες, που λείπουν πολλές ώρες, που κάνουν ταξίδια, να μην τα μπερδεύουν αυτά τα δύο. Είναι άλλο η αγάπη και η προσοχή που δίνεις στο παιδί και άλλο η δουλειά. Και αυτά τα δύο έρχονται και δένουν πολύ ωραία μαζί και τελικά βοηθά το ένα το άλλο, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αν με ρωτάς αν πήγαινα μαζί με τα κορίτσια στα παιδικά πάρτι, όχι, δεν πήγαινα. Αλλά δεν θα πήγαινα και άλλη δουλειά να έκανα. (Γελάει.)
Επειδή όλες οι μαμάδες έχουμε τη μητρότητα ως το κορυφαίο γεγονός στη ζωή μας, που όντως είναι, όταν έρχεται μια δουλειά με απαιτήσεις κάποιες φορές σε πιάνουν τύψεις. Σκέφτεσαι «Δεν βάζω το παιδί κάθε βράδυ για ύπνο», «Δεν το πήγα πρώτη μέρα στο σχολείο». Ε και; Είσαι παρούσα σε κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό, έχουν εκατοντάδες σπουδαίες στιγμές τα παιδιά καθημερινά. Αυτά τα θεωρώ μίζερα και χωρίς ουσία, γιατί το παιδί δεν γίνεται να μην αντιληφθεί την αγάπη σου. Θα σου πω ένα παράδειγμα που αφορά εμένα. Η μαμά μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Πήγαινε στις 7.00 το πρωί στη δουλειά και γυρνούσε στις 15.00. Δεν με πήγαινε εκείνη στο σχολείο. Την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά, εγώ είχα ήδη γυρίσει στο σπίτι, από όσο θυμάμαι μετρημένες φορές με πήρε από το σχολείο – ως παιδί είχα μονίμως κρεμασμένο στον λαιμό μου ένα κλειδί, το κλειδί του σπιτιού για να μην το χάσω! Το φαγητό το μαγείρευε από το προηγούμενο βράδυ, έτσι δεν είχα την εικόνα της μαμάς να μαγειρεύει μεσημεριανό – που είμαι και από ποντιακή οικογένεια και εμείς το θέμα «φαγητό» το έχουμε πολύ ψηλά, θεωρούμε ντροπή να έχεις μόνο ένα φαΐ στο τραπέζι, πρέπει να έχεις τρία! Αλλά η μαμά μου και με αγαπούσε πολύ και με αγαπάει και ήταν πάντα εκεί και με φρόντιζε. Και ήταν και μια γυναίκα δυο μέτρα που φορούσε το μίνι και την έβλεπες και ζαλιζόσουν! Τι θέλω να πω; Μια γυναίκα μπορεί να τα συνδυάζει όλα. Εγώ, λοιπόν, μεγάλωσα πολύ ωραία και χαρούμενα και μου αρέσει καλύτερα αυτό το μοτίβο από αυτό της μαμάς που είναι συνέχεια πάνω από το παιδί. Βεβαίως είναι ευχής έργον και οι μαμάδες που δεν δουλεύουν και αφιερώνονται στα παιδιά. Αλλά πρέπει να προσαρμόζεις τις καταστάσεις στη δική σου πραγματικότητα.
Με τα κορίτσια σου φαίνεστε πολύ αγαπημένες και δεμένες.
Είναι μια χαρά παιδιά, με τα καλά τους και με τα πιο δύσκολα. Αγαπιόμαστε πολύ. Ποτέ δεν κάθισα να πω «δεν έκανα το ένα και δεν έκανα το άλλο» και να έχω τύψεις. Για να μην έχεις κάνει κάτι σημαίνει πως δεν μπορούσες ή πως δεν ήθελες. Πιστεύω κατά βάση πως ό,τι κάνεις, γιατί η ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων, είναι αυτό που θέλεις να κάνεις τη δεδομένη στιγμή. Εγώ είχα βρει τρόπους να τα συνδυάζω. Έχει τύχει να πάρω το παιδί μου μαζί στη δουλειά, γιατί κάτι συνέβη εκείνη την ημέρα και δεν μπορούσε κανείς να μου το φροντίσει. Έκατσε σε μια καρεκλίτσα, μετά κοιμήθηκε και λίγο στο καμαρίνι μου, έκανα και εγώ τη δουλειά μου και όλοι μια χαρά. Έμεινα δέκα μέρες με τα παιδιά μου όταν είχα γεννήσει. Και μετά κατευθείαν δουλειά. Γιατί το ήθελα, όχι γιατί, για παράδειγμα, φοβήθηκα μην ξεχαστώ γιατί γέννησα.
Είχες όμως βοήθεια και μπόρεσες να το κάνεις.
Ε, φυσικά, αυτό είναι το καλό της ελληνικής οικογένειας. Και οι γονείς μου και η ευρύτερη οικογένεια και οι τότε πεθερές μου, όλοι βοηθούσαν. Σκέψου πως η αδελφή της μαμάς μου έμενε μαζί μου δεκατρία χρόνια. Ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στο σπίτι μαζί μου. Για να μη λέμε και εξυπνάδες, αν δεν είχα τόσο δικούς μου ανθρώπους, απόλυτης εμπιστοσύνης, δεν θα ένιωθα την ίδια ασφάλεια. Είχα αυτή τη μεγάλη βοήθεια και αυτό μου έδωσε φτερά να κάνω τα διπλά και τα τριπλά από ό,τι ίσως θα μπορούσα να κάνω σε άλλη περίπτωση.
Τα κορίτσια σου μεγάλωσαν μέσα σε ένα τόσο καλλιτεχνικό περιβάλλον, αλλά επέλεξαν να κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό. Η μία σπούδασε δικηγόρος και ζει στο Λονδίνο και η άλλη κάνει σπουδές Φιλολογίας.
Με δική μου προτροπή. Δεν πιστεύω στη λογική της συνέχειας, πως σώνει και καλά επειδή ο γονιός είναι δικηγόρος να γίνει και το παιδί, επειδή έχει μαγαζί με παπούτσια να το συνεχίσει το παιδί, επειδή είναι καλλιτέχνης να ασχοληθεί με αυτό και το παιδί. Οπότε δεν ασχολούμαι πολύ με αυτά, ό,τι αποφασίσουν οι ίδιες εγώ το στηρίζω, γιατί αλλάζουν και γνώμες. Μου λένε και κάτι άλλα από αυτά που κάνουν τώρα. Είναι πολύ σπουδαίο να αγαπάς αυτό που κάνεις, να ξυπνάς και να λες «Α, τι ωραία που πάω εκεί!» κι αυτό να είναι η δουλειά από την οποία ζεις.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο».
