Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μίλησε για τα παιδικά του χρόνια αλλά και για τον ερχομό της κόρης του και τις δυσκολίες που πέρασε, στην εκπομπή «Μπαμπά-δες» της ΕΡΤ.
«Με χαρακτηρίζουν αυτά, είναι κυρίως ψυχολογικό, είμαι πατερναλιστής, όπως μου έλεγε ένας φίλος. Μου αρέσει να τους προσέχω τους ανθρώπους, ειδικά τους μικρότερους, ακόμα και τους συνομήλικους», παραδέχτηκε ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης.
«Έγινα πατέρας στα 25. Μικρός για τα δεδομένα, όλοι παντρεύτηκαν και έκανα παιδιά στα 35-40 και αυτό ήταν το πιο δύσκολο, γιατί η κόρη μου δεν είχε παρέα. Όλοι οι φίλοι μου ούτε καν σκέφτονταν να παντρευτούν. Η κόρη μου μεγάλωσε με μεγάλους. Δεν παντρεύτηκα λόγω εγκυμοσύνης, είμαι ακόμα πιο διεστραμμένος. Ούτε γαμοβαπτίσεις. Κανονικό γάμο, μετά τον στρατό. Μιλάμε για ιδιαίτερη περίπτωση. Είχε γίνει Πτολεμαΐδα, πήγα στον γάμο και την επόμενη μέρα είχα παράσταση», δήλωσε.
Τα παιδικά του χρόνια
«Ήρθα Αθήνα, θυμάμαι τον Πειραιά και λίγο την Ομόνοια. Μου έδειξαν το λιμάνι και μου είπαν αυτή είναι Αθήνα, μέχρι τότε την έβλεπε από φωτογραφίες. Ούτε καν από την τηλεόραση που τότε είχαμε στην Αυστραλία. Εδώ οι συνομήλικοί μου δεν ήξεραν τι είναι τηλεόραση, τους είπα ότι υπάρχει και σχεδόν με κορόιδευαν», εξήγησε.
«Όταν μεγάλωσα, στα καλά καθούμενα πήρα μια βαλίτσα και έφυγα να γίνω ηθοποιός. Μάλιστα ο πατέρας μου, σοφός άνθρωπος… Η μάνα μου με σιγοντάριζε κρυφά, χωρίς να το πει, αλλά ο πατέρας μου είπε “πιστεύω ότι θες να το κάνεις γιατί είσαι τεμπέλης και θες να παρατήσεις το σχολείο και το κάνεις γιατί σου αρέσει η καλή ζωή. Είναι για να διαφύγεις. Αν θες, μόνος σου”. Πήρα τη βαλίτσα, ένα χαρτζιλίκι κι έφυγα. Όταν πέρασα στη σχολή όμως με βοήθησε πολύ».
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μίλησε για τον ερχομό της κόρης του και τις δυσκολίες που πέρασε: «Δεν το επεδίωξα, ήρθε πολύ φυσικά. Γενικά δεν θα αναλύσω πολύ τις αποφάσεις που θα πάρω. Το θεώρησα φυσική συνέπεια να συμβεί όλο αυτό», εξήγησε και συνέχισε:
«Ήταν περίεργα, ήμασταν μόνοι στη Θεσσαλονίκη με τη γυναίκα μου, δεν υπήρχαν κινητά και είναι τα γενέθλιά της αλλά δεν ήθελε να πάμε πουθενά γιατί δεν αισθανόταν καλά. Λέω, εγω θα πάω μια βόλτα, αλλά μου λέει μην πας. Εκείνη την ημέρα δεν έφυγα, ήταν η πρώτη μέρα που μπήκε στον 9ο μήνα, πήρα τον γιατρό και μου είπε ότι γεννάμε. Πήγαμε μόνοι μας. Πήρα τηλέφωνο τους γονείς μας το πρωί να τους το πω, γιατί ήταν μακριά».
«Είχα πολύ βοήθεια από παντού. Με την πολλή δουλειά πάντα λείπεις από το σπίτι και κουβαλάω ενοχές γι αυτό. Ήμουν καλός πατέρας, με την έννοια ότι μέχρι σήμερα, ενδιαφέρομαι για τα πάντα, χώνομαι παντού… Όχι στην ιδιωτική σχέση της κόρης μου. Βάζω πλάτη σε ό,τι χρειαστεί. Ούτε σαν παππούς χώνομαι ακόμα».
«Ήμασταν και φτωχοί και σε δύσκολες συνθήκες. Το θέατρο εκείνη την εποχή στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε ως επάγγελμα, εκτός κρατικού. Είχα επιλέξει να μην είμαι στο κρατικό, μπήκα 30 χρονών στο κρατικό. Ο αγώνας ήταν άνισος.
Έπρεπε να κάνω άλλη δουλειά για να μπορώ να παίρνω το γάλα του παιδιού, γιατί δεν έφταναν από τη δουλειά της γυναίκας μου και ταυτόχρονα δεν έπρεπε να αφήσω το θέατρο γιατί έκανα 14 έργα παραγωγή, χωρίς μία. Από το θέατρο για 8 χρόνια δεν πήρα καθόλου χρήματα. Οκτώ χρόνια οικονομικά έφτασα σε αδιέξοδο και μπήκα στο κρατικό θέατρο και ταυτόχρονα, επειδή πια είχα ένα μεροκάματο από το θέατρο, μου ήρθε η ιδέα να κάνουμε ένα πράγμα που θα μπορώ να το ελέγχω όλο εγώ», εξήγησε για τους Άγαμους. «Εκεί ένιωσα ότι τελειώνει η μεγάλη απόρριψη».
Διαβάστε επίσης:
Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Oι πολιτικοί δεν αντέχουν την κριτική και την δημόσια τοποθέτηση»
