Η Ελένη Κοκκίδου μίλησε για την οικογένειά της, τα παιδικά της χρόνια και την επαγγελματική της πορεία στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον».
«Όταν ήμουν μικρή δούλευα με τα αγόρια μόνο, δεν μου άρεσαν οι κούκλες και αυτά είχα μια κούκλα μόνο που μου είχε φέρει η γιαγιά μου από την Αμερική. Ήταν πλαστική και το σώμα πάνινο, κάθε λίγο καιρό η γιαγιά μου την γέμιζε με πανιά γιατί εγώ το έκανα χάλια. Ακόμη την έχω την κούκλα μου. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου είχαν αγοράσει ένα σπίτι πίσω από τον Ευαγγελισμό. Εκεί είχαν χτιστεί σπίτια για τους ανάπηρους πολέμου, αυτός που το είχε το σπίτι ο στρατηγός το έχασε στα χαρτιά σε μια νύχτα και αυτός που το κέρδισε το πούλησε στον παππού μου. Εκεί μεγάλωσε η οικογένειά μου.
«Δίπλα στο σπίτι μας ήταν η μάντρα του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Πού να ξέραμε ότι βασάνιζαν κόσμο εκεί»
Κάποια στιγμή έγινε πολυκατοικία, ήταν δύσκολο παλαιότερα να σώσεις τα σπίτια σου, έπρεπε να είσαι πλούσιος. Δίπλα στο σπίτι μας ήταν η μάντρα του στρατιωτικού νοσοκομείου και ακριβώς παραδίπλα, η μάντρα του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ακούγαμε μουσικές από μέσα, πού να ξέραμε ότι βασάνιζαν κόσμο εκεί.
Θυμάμαι επίσης που 21 Απριλίου που έριχναν αυγά χάρτινα που έγραφαν “Ζήτω η 21η Απριλίου”. Έπεφταν και εγώ έτρεχα να τα μαζέψω, ήμουν παιδάκι δεν καταλάβαινα τι ήταν και είχαν το φοίνικα επάνω… Ερχόντουσαν δίπλα όλοι αυτοί και έψηναν τα αρνιά, έσκαβαν λάκκους στο χώμα και έψηναν, ακριβώς δίπλα στο σπίτι μας. Οι γονείς μου δεν ήξεραν τι γίνεται, δεν ήταν αριστεροί να το μάθουν από κάποια πληροφορία, ήταν πάντα εναντίον αλλά δεν είχαν τέτοιες διασυνδέσεις για να το ξέρουν».
«Ήμουν ένα μελαγχολικό παιδί»
«Ήμουν ένα μελαγχολικό παιδί και ακόμα είναι ένα βασικό στοιχείο της προσωπικότητας μου. Θέλω να μένω μόνη μου, χωρίς να μιλάω και να μου μιλάνε, για να ισιώσω. Το βράδυ που θα γυρίσω από μια δουλειά που μιλάς συνέχεια και επειδή είμαι ανοιχτός άνθρωπος στους άλλους και χαίρομαι να είμαι μαζί τους, αυτό όλο είναι ένα ξόδεμα και κάπως πρέπει να το επαναφέρεις».
«Όταν μένω μόνη μου, στον ελεύθερο μου χρόνο θα δω πράγματα στο ίντερνετ, έχει αρχίσει και με ενδιαφέρει πολύ και η ιστορία, ίσως λόγω ηλικίας. Επίσης με ενδιαφέρουν συνεντεύξεις που θα δω από πολύ σημαντικούς ανθρώπους από τους οποίους μαθαίνεις πράγματα για τη ζωή, είμαι φιλομαθής. Όλοι αυτοί μου δίνουν τις λέξεις για πράγματα που σκέφτομαι και δεν μπορώ να τις βρω εγώ».
«Ο στόχος της οικογένειας ήταν η εκπαίδευση, οι γονείς διάβαζαν πολλά βιβλία»
«Ο στόχος της οικογένειας ήταν η εκπαίδευση, οι γονείς διάβαζαν πολλά βιβλία. Ξέρω τη διαδικασία της γνώσης από πολύ μικρή. Η γνώση ήταν το μέλημα όλης της οικογένειας μου. Όταν ρώτησα τον πατέρα μου ποτέ θα πάμε να δούμε τους συγγενείς μας στην Αμερική, μου είπε θα πάμε όταν τελειώσω το πανεπιστήμιο. Αρχικά πήγα σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο έκανα ψυχολογία, γιατί δεν διάβασα γιατί ερωτεύτηκα κοντά στις εξετάσεις στην τρίτη λυκείου. Μετά τα παράτησα, πήγα σε σχολή ξεναγών και μετά πήγα στην δραματική σχολή».
«Δούλευα σαν ξεναγός σε Γαλλικά και Αγγλικά και το έκανα μέχρι να τελειώσω τη δραματική σχολή. Μετά επέστρεψα στους Ολυμπιακούς αγώνες για τρία χρόνια για να προσθέσω εισόδημα. Έπειτα έπαθα υπερκόπωση γιατί είχα το θέατρο που κοιμόμουν στις δυο και στις έξι ξυπνούσα για να πάρω τουρίστες από τον Πειραιά. Από την κούραση δεν μπορούσα να βρω και να σκεφτώ βασικές λέξεις».
Διαβάστε επίσης:
Αντώνης Αντωνίου: Η εξομολόγηση για τις διαφωνίες με την Ελένη Κοκκίδου
Ελένη Κοκκίδου: Μιλά πρώτη φορά μετά το τέλος της «Βουλίτσας» από τη «Μουρμούρα»
