Οι δεύτερες ευκαιρίες που (δεν) δίνει, η γυναικεία φιλία, η καριέρα της στο θέατρο και την τηλεόραση και η στροφή που κανείς δεν περίμενε. Η πρωταγωνίστρια της δραματικής σειράς του Alpha «Αγγελική», Δήμητρα Σιγάλα, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο ΟΚ! και τη Μαρία Παπαϊωάννου.
Υπομονετική αλλά σε πολλές περιπτώσεις εκρηκτική. Αισιόδοξη ως επί το πλείστoν, χωρίς αυτό να αποκλείει κάποιες πιο σκοτεινές στιγμές. «Είμαι Λέων με ωροσκόπο Καρκίνο» δηλώνει δικαιολογώντας τη συνύπαρξη ενθουσιασμού και ευαισθησίας στη ζωή της. Η έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, oι σπουδές στο Tμήμα Θεάτρου της σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το μεταπτυχιακό στην εγκληματολογία και τα διπλώματα στο μπαλέτο και τον jazz χορό ολοκληρώνουν την εικόνα μιας πολύπλευρης προσωπικότητας. Η Δήμητρα Σιγάλα είναι όλα τα παραπάνω και πολύ περσισότερα…
«ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΔΟΘΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ»
Στο θέατρο λατρεύει τις ηρωίδες του Τσέχοφ και γενικότερα τις ηρωίδες από τα μυθιστορήματα που χαρακτηρίζονται από ευαισθησία και συναισθηματισμό. Ευαίσθητη όμως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς και την τηλεοπτική Σοφία, τη γυναίκα που υποδύεται στην καθημερινή σειρά του Alpha, Αγγελική. Πρόκειται για μια σύζυγο που βιώνει την προδοσία στην προσωπκιή της ζωή καθώς ο άντρας της την απατάει με τη φίλη της. «Η Σοφία είναι μια γυναίκα που πάνω από όλα βάζει την οικογένειά της. Θέλει όλοι να είναι καλά και ο εαυτός της μπαίνει πάντα σε δεύτερη μοίρα. Είναι δοτική και βλέπει πάντα το καλό στους άλλους ανθρώπους. Το κοινό που μπορώ να διακρίνω ανάμεσα σε εμένα και εκείνη είναι ότι αντιμετωπίζουμε κάποια πράγματα με δι ιαίτερα έντονη ευαισθησία. Επίσης, και για τις δυο μας η φιλία παίζει πολύσ ημαντικό ρόλο. Στη σειρά η Σοφία προδίδεται από τη φίλη της, Τζένη, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η εμπιστοσύνη της γύρω από το θέμα της φιλίας. Ως άνθρωπος δίνει πολλές ευκαιρίες, όταν όμως βλέπει ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχες προθέσεις, παίρνει τη ζωή στα χέρια της και επαναστατεί με τον δικό της τρόπο». Στην περίπτωση της Δήμητρας οι κόκκινες γραμμές είναι πιο ξεκάθαρες: «Η αχαριστία και η αδικία με τρελαίνουν. Εκεί δεν δίνω δεύτερη ευκαιρία». Δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφισβητούν τη γυναικεία φιλία, με την ίδια να απαντάε:ι «Σίγουρα όλοι μας έχουμε προδοθεί κατά καιρούς, αλλά το γεγονός ότι κάποιες φιλίες κρατάνε χρόνια είναι ενθαρρυντικό. Σου δείχνει ότι παρόλο που πολλά πράγματα στη ζωή είναι υπό κατάρρευση, κάποια παραμένουν όρθια κι αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Οι περισσότερες φίλες μου είναι εκτός χώρου και είμαστε μαζί από μικρές. Έχω αποκτήσει όμως και φίλους στον χώρο της δουλειάς. Λίγους αλλά καλούς. Τους κρατάω σαν κόρη οφθαλμού. Θεωρώ ότι οι συνθήκες του επαγγέλματός μας είναι δύσκολες, οπότε όταν καταφέρεις να βρεις ανθρώπους που κατανοούν τον ψυχισμό σου και σέβονται το είναι σου, τότε αναπτύσσονται γερές φιλίες».
ΘΑΥΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ
Μεγάλωσε με το τρίπτυχο «μπαλέτο, γαλλικά και πιάνο», ενώ όταν τη ρωτάω αν είχε το σύνδρομο της καλής μαθήτριας απαντάει: «Το είχα, αλλά δεν μου το είχε επιβάλει κανένας. Ήταν έμφυτο. Και το να διαβάζω συνέχεια με ακολούθησε αναγκαστικά στη ζωή μου. Δηλαδή δεν μπορούσα να μάθω ρόλους χωρίς να διαβάσω. Η μητέρα μου συχνά μου λέει “Έχω βαρεθεί να σε βλέπω να διαβάζεις”». Όταν στα 18 αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, κανείς από την οικογένειά της δεν ξαφνιάστηκε. «Το περιβάλλον μου δεν είχε καμία σχέση με τον χώρο. Με θυμάμαι όμως από μικρή να οργανώνω παραστάσεις στον κήπο μαζί με τα παιδιά της γειτονιάς. Το ίδιο έκανα και στο εξοχικό μας. Έβλεπα πάρα πολλές ελληνικές ταινίες και πρότυπά μου ήταν όλες οι γνωστές ηθοποιοί. Η Καρέζη, η Βουγιουκλάκη… Έβλεπα τις ταινίες τους τόσες φορές που ήξερα απέξω τα λόγια. Η αλήθεια είναι ότι τελειώνοντας το Λύκειο είχα βάλει ως πρώτη επιλογή τη Νομική Αθηνών και ως δεύτερη το Τμήμα Θεάτρου. Οι βάσεις τότε ήταν πολύ υψηλές και πέρασα στη δεύτερη επιλογή μου. Νομίζω ότι ήταν καρμικό. Σαν να έπρεπε να γίνει. Πέρασα στη Θεσσαλονίκη και η ζωή εκεί ήταν υπέροχη. Στην αρχή δεν σου κρύβω ότι έκλαιγα γιατί δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από την Αθήνα. Μου κακοφάνηκε. Μετά έγινε η ανατροπή. Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή γιατί οι Θεσσαλονικείς δεν σε δέχονται κατευθείαν. Πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι σαν κι αυτούς. Να σε δεχτούν στην ομάδα τους. Όταν έγινε αυτό και με αγκάλιασαν, έζησα υπέροχες στιγμές. Ήταν τα καλύτερά μου χρόνια» παραδέχεται. Επαγγελματικά οι δρόμοι άνοιξαν γρήγορα, με τις συνεργασίες να διαδέχονται για χρόνια η μία την άλλη. Όλα αυτά μέχρι το 2011, που η Δήμητρα Σγιάλα βρέθηκε στη Βαρκελώνη…
«ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ ΚΑΡΙΕΡΑ»
Στις σπουδές της προστέθηκε ένα μεταπτυχιακό πάνω στην εγκληματολογία με κατεύθυνση στη δικαστική γραφολογία. Τις ώρες λοιπόν που δεν απο- στηθίζει τους ρόλους, συντάσσει εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης και επισκέπτεται τις δικαστικές αίθουσες. «Το 2011 είδα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν υπήρχαν πολλές δουλειές και στην τηλεόραση κυριαρχούσαν οι ξένες σειρές. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο πατέρας μου βρήκε αυτό το μεταπτυχιακό στη Βαρκελώνη. Κάποια πράγματα στη ζωή μου έρχονται τη σωστή στιγμή. Πότε έκανα την αίτηση, πότε με πήρανε… Μάλλον ήταν για να γίνει. Έζησα εκεί έναν χρόνο καθώς παρακολούθησα το εντατικό πρόγραμμα μαθημάτων. Στην αρχή δυσκολεύτηκα γιατί όλες οι εργασίες ήταν στα ισπανικά. Έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα» εξηγεί. Εκείνη την περίοδο πέρασε από το μυα- λό της η σκέψη να μην επιστρέψει στον χώρο της υποκριτικής. «Έλεγα “Πού θα ξαναβρώ δουλειά; Δεν υπάρχει περίπτωση”. Τα έβλεπα όλα διαφορετικά. Σκεφτόμουν ότι θα αλλάξω καριέρα, καθώς δεν έβλεπα να γίνεται κάτι που να μου αρέσει. Σε τέτοιες καταστάσεις σε πιάνουν οι ανασφάλειές σου, λες “Μήπως εγώ δεν κάνω για αυτό τον χώρο;”. Παράλληλα όμως είχα την προσμονή του καινούριου. Όταν ανακαλύπτω κάτι που με ενθουσιάζει, γεμίζω θετική ενέργεια για το μέλλον και βλέπω διαφορετικά τη ζωή». Η επιστροφή στην Ελλάδα μετά το τέλος του μεταπτυχιακού ήταν ομαλή; «Όλα έγιναν κανονικά. Γράφτηκα στους πίνακες πραγματογνωμόνων γιατί έχοντας πάρει το πτυχίο μπορούσα να δουλέψω ως δικαστική γραφολόγος. Με έτρωγε όμως κάτι μέσα μου. Πήγαινα σε παραστάσεις και βλέποντας τους συναδέλφους ένιωθα σαν να μην άφησα ποτέ το θέατρο. Σιγά σιγά λοιπόν ήρθαν ξανά οι προτάσεις για δουλειές» διευκρινίζει. Ρωτώντας την πώς ακριβώς αξιοποιεί το μεταπτυχιακό της σήμερα εξηγεί: «Στις σπουδές μου έμαθα οτιδήποτε σχετίζεται με πλαστότητα και εγκυρότητα τόσο αντικειμένων όσο και εγγράφων. Απάτες με τσάντες, παπούτσια, κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής που μπορεί να είναι “μαϊμού” και να πρέπει να το πιστοποιήσεις μέχρι διαβατήρια και λοιπά έγγραφα. Επειδή στην Ελλάδα δεν είναι ανεπτυγμένο το συγκεκριμένο κομμάτι, ασχολήθηκα με τον τομέα εγγράφων». Στο πλαίσιο αυτών των συναναστροφών της όμως πόσο συχνά την αναγνωρίζουν από την παρουσία της στην τηλεόραση; «Μου συμβαίνει συχνά. Και στα δικαστήρια. Έχει τύχει η πρόεδρος στο έδρανο να μου πει: “Εσάς σας ξέρω κάπου. Πείτε μου ότι είστε η ηθοποιός”. Είναι η γνωστή αμηχανία. Θέλει να το επιβεβαιώσει, γιατί ναι μεν σε καταλαβαίνει, αλλά σκέφτεται “Δεν μπορεί. Είναι άλλη και της μοιάζει”. “Ναι, εγώ είμαι” τους απαντάω. Αυτό γίνεται μόνιμα. Είναι αστείο».
Ο ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ ΤΟΥ #METOO
Με δυο δουλειές να τρέχουν, αναρωτιέμαι αν την επηρέασε ο αναγκαστικός εγκλεισμός εξαιτίας της πανδημίας. «Η αλήθεια είναι ότι στον πρώτο εγκλεισμό το έζησα πιο άσχημα. Από το τέλος του καλοκαιριού όμως, που ξεκίνησαν ξανά οι δουλειές και είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω, το βίωσα πιο ελαφριά. Σχεδόν δεν έζησα την καραντίνα. Έζησα σε τρελούς ρυθμούς και ευγνωμονώ το σύμπαν που μου έδωσε τη δυνατότητα να το κάνω. Καταλαβαίνω όμως όλους εκείνους τους ανθρώπους που ένιωσαν πίκρα, αγωνία και απογοήτευση μένοντας αναγκαστικά κλεισμένοι στα σπίτια τους και, σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς δουλειά. Νιώθω λοιπόν τυχερή που δεν χρειάστηκε να το βιώσω στο δεύτερο μισό του εγκλεισμού. Είναι συναισθήματα που δεν παλεύονται και οδηγούν τους ανθρώπους σε άσχημες σκέψεις και αποφάσεις». Παράλληλα με την πανδημία έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα και το κίνημα #ΜeΤoo. «Στον βαθμό που αποκαλύφθηκε κανένας δεν το φανταζόταν. Την αρχική απογοήτευση και τον θυμό ωστόσο τώρα την έχουν αντικαταστήσει η ηρεμία και η γαλήνη. Νιώθω ανακούφιση που όλα πήραν τον δρόμο τους και πιστεύω στη δικαιοσύνη. Οι αξιόποινες πράξεις και συμπεριφορές πρέπει να τιμωρούνται. Εμένα προσωπικά ευτυχώς δεν μου έχει τύχει κάτι ανάλογο. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν βίωνα κάτι αντίστοιχο γιατί σίγουρα παθαίνεις σοκ. Αυτό όμως είναι πραγματικά θέμα τύχης και timing. Το ότι δεν έπεσα θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι καθαρά συγκυριακό. Αυτό το διάστημα που έβγαιναν και αποκάλυπταν αγόρια και κορίτσια όλα αυτά που τους είχαν συμβεί ήταν τρομακτικό. Τώρα που έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη το έργο της, πρέπει να βλέπουμε μόνο φως στον χώρο μας. Έφυγε η μαυρίλα και το βάρος που είχε κατακλύσει τις ψυχές μας. Ξεκαθάρισε το τοπίο γιατι είμαστε όλοι μαζί, μια γροθιά, μια αγκαλιά. Μην ξεχνάμε ότι ηθοποιός σημαίνει φως και εμείς μέσα από τη δουλειά αυτή ποιούμε και ήθος».
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΕΣ
Σχέδια για το καλοκαίρι του 2021 ακόμα δεν έχει κάνει. Κάθε χρόνο, ωστόσο, τιμάει τα ελληνικά νησιά. Με μια γρήγορη ματιά στον λογαριασμό της στο Instagram αντιλαμβάνεται κανείς τις τρεις αγάπες της ζωής της. Η μία είναι η θάλασσα. Οι άλλες δύο, η Τρούφα κα οι Τζίτζερ. «Έχω έναν σκύλο και μία γάτα» δηλώνει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Είναι υπέροχο να χαζεύεις τον σκύλο με τη γάτα και να βλέπεις πώς το ένα δευτερόλεπτο αγαπιούνται και κάθονται δίπλα δίπλα και το άλλο δίνουν μπουνιές και χαστούκια. Δηλαδή η γάτα μου δίνει χαστούκια στον σκύλο. Και τα δύο τα βρήκα στον δρόμο. Ήταν αδέσποτα. Πρώτη στη ζωή μου μπήκε η σκυλίτσα μου, η Τρούφα. Τη βρήκα στα Χανιά κατά τη διάρκεια των διακοπών μου. Ρώτησα όλο τον κόσμο μήπως ξέρει ποιανού είναι. Φαινόταν πολύ όμορφο για να είναι αδέσποτο. Όμως ήταν. Τρεις μέρες έκανα έρευνα κα ι περίμενα να μου πουν αν ανήκει σε κάποιον και τελικά την πήρα». Κάποια χρόνια αργότερα μπήκε στη ζωή της και ο γάτος της, ο Τζ-ί τζερ. «Τη μέρα του δημοψηφίσματος που έβρεχε καταρρακτωδώς τον βρήκα σε έναν ψηλό τοίχο. Μου φώναζε δυνατά “Σε παρακαλώ, σώσε με”. Ήταν περίπου 3 μηνών. Ήταν σαν να είχε την απαίτηση να τον σώσω μια που τον βρήκα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, εννοείται. Διεκδίκησε τη ζωή. Από όλα τα ζώα και κυρίως τα αδεσποτάκια, που προσπαθούν να επιβιώσουν, παίρνεις δύναμη και βλέπεις πόσο δυνατός πρέπει να είσαι κι εσύ» προσθέτει, ίσως χωρίς να καταλαβαίνει πως οι επιλογές της δείχνουν ότι και η ίδια διεκδίκησε με δύναμη τη ζωή.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
