Με αφορμή μια ανάμνηση που μοιράστηκε η Τζένη Μελιτά από την Ικαρία, όταν είχε πετύχει τυχαία τον ηθοποιό, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλακης μίλησε για την ισχυρή σχέση που έχει με το νησί.
«Η Ικαρία είναι ο τόπος καταγωγής του παππού του γιου μου. Εξού και τον γιο μου τον λένε Γιώργο Ίκαρο. Έχει το Ίκαρος από την Ικαρία και για να πετά και το Γιώργος για να τον κρατά».
Μάλιστα, σε κείμενό του στο ΒΗΜΑ με την επιμέλεια του Γιάννη Ζουμπουλάκη το 2010 ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έγραφε για την Ικαρία και όσα τον συνδέουν με το νησί.
«Η Ικαρία είναι το νησί καταγωγής του πατέρα της πρώην γυναίκας μου, του παππού του γιου μου· ένα νησί με το οποίο τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει ιδιαίτερη επαφή. Πέρυσι γνώρισα την Ικαρία με διαφορετικό τρόπο και αυτό εν μέρει οφείλεται στον δικό μου πατέρα. Και στον γιο μου.[…]
Και συνέχιζε αλλού στο κείμενο περιγράφοντας της ομορφιές του νησιού: «Ο γιος μου που είναι πέντε χρόνων ήταν ήδη στην Ικαρία με τη μητέρα του και τον άντρα της όταν έφτασα με τη φίλη μου και τον βρήκα. Χάρηκε πολύ. Με το σκάφος είχα τη δυνατότητα να εξερευνήσω καλύτερα το νησί με το οποίο, θυμίζω, πριν από το 2002 δεν είχα επαφή. Όταν πρωτοπήγα δεν είχε τουρισμό, το κάτω μέρος μάλιστα δεν είχε καν την υποδομή. Μετά έγινε και αυτό της μόδας. Είναι ένα μεγάλο, ορεινό νησί, με πλούσιο φυσικό περιβάλλον. Στην ουσία μιλάμε για ένα μεγάλο, πολύ μακρύ βουνό μέσα στη θάλασσα. Υπάρχουν σημεία όπου νομίζεις ότι είσαι στο Πήλιο. Πολύ ενδιαφέρον. Κι ύστερα είναι και όλη αυτή η ιστορία με τις Ράχες, τα ορεινά χωριά, το διαφορετικό ωράριο (που είναι τόσο κοντά στο δικό μου). Κοιμούνται αργά. Το μεσημέρι δεν βρίσκεις κανέναν. Επικρατεί απόλυτη χαλαρότητα. Άλλη μια ομορφιά της Ικαρίας είναι ότι σου δίνει μια αίσθηση ραθυμίας που σε κάνει να πιστεύεις ξανά στις παιδικές διακοπές. Δεν είναι ένα νησί που ξεχωρίζει για την οικιστική ομορφιά του, ούτε είναι αυτό που θα λέγαμε φιλόξενο νησί. Αλλά είναι ένα νησί σκληρό, ένα νησί εξορίας, με φοβερή ιστορία πίσω του. […]
Η Ικαρία έχει επίσης μερικά πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Και δικές της λέξεις. Υπάρχει ας πούμε το ρήμα “μπλάζω” που σημαίνει “αφήνομαι”. Ακριβώς αυτό νιώθεις στο νησί. Υπήρχε μια ντίσκο που δεν θυμάμαι το όνομά της. Αναφερόμασταν σε αυτήν ως “η ντίσκο”. Ήταν ένας ανοιχτός χώρος όπου πηγαίναμε στις 5 το πρωί – τότε άνοιγε. Φαντάσου, 5 το πρωί! Ακριβώς, λόγω της τραχύτητας του νησιού, της ιστορίας του, των κατοίκων του και της παραγκωνισμένης αισθητικής, όποτε βρίσκομαι στην Ικαρία αισθάνομαι όπως όταν αισθανόμουνα στις διακοπές όταν ήμουνα παιδί.
Όταν είσαι παιδί η αισθητική πλευρά των πραγμάτων έχει ελάχιστη σημασία, δεν σε αφορά καθόλου και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να φοράς ένα ρούχο όλη μέρα και να είσαι παρέα με τα φιλαράκια σου. Ειδικά στην περιοχή του Φάρου, που βρίσκεται πάνω στη θάλασσα, στο νησί, εκεί χαίρονται και οι μεγάλοι αλλά και πάρα πολύ τα παιδιά, τα οποία ξεχύνονται και παίζουν όλη μέρα και δεν υπάρχει κανένας φόβος.
Και φυσικά επαναλαμβάνω ότι η σύνδεσή μου με το νησί έγινε λόγω του γιου μου, ο οποίος μάλιστα έχει δύο ονόματα Γιώργος-Ίκαρος. Γιώργος από τον πατέρα μου και Ίκαρος από την Ικαρία. Με έναν συγκεκριμένο σκοπό, το πρώτο είναι απλό, καθαρό, πεζό και σε φέρνει σε επαφή με το τώρα, και το άλλο είναι υψιπετές. Οπότε μέσα από το διπλό όνομά του τού δίνεται η ευκαιρία να έχει ταυτόχρονα τα πόδια του στη γη και τα μάτια του στον ουρανό», περιέγραφε και τότε.
Διαβάστε επίσης: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Έκανε Χριστούγεννα στο Άγιον Όρος
