Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, όταν 19 αεροπειρατές κατέλαβαν τέσσερα αεροσκάφη και κατάφεραν να συντρίψουν τρία εξ αυτών σε εμβληματικά κτίρια.
Η Εύη Πούμπουρας ήταν μόλις 24 ετών όταν μπήκε στη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, έχοντας αναλάβει την προστασία προέδρων όπως ο Τζορτζ Μπους και ο Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και την εξιχνίαση πολύπλοκων υποθέσεων κρατικής ασφάλειας. Αν, όμως, υπάρχει μια μέρα στη ζωή της που τη θυμάται ως την πιο καθοριστική, αυτή ήταν το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
«Βρισκόμουν στο κτίριο 7 στο World Trade Center στη Νέα Υόρκη, εκεί που ήταν κάποια γραφεία της υπηρεσίας. Το κτίριο 7 ήταν το αμέσως μικρότερο μετά τους Δίδυμους Πύργους, είχε 48 ορόφους. Εκεί βρίσκονταν πολλά γραφεία των Μυστικών Υπηρεσιών. Ήμασταν εμείς, η CIA και τα γραφεία αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων κινδύνου»
Η Εύη εξηγεί πως όταν χτυπήθηκε ο πρώτος Πύργος από αεροπλάνο, ξεκίνησε ένα ντόμινο εξελίξεων που έφερε χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονταν τότε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου αντιμέτωπους με καταστάσεις που δεν μπορούσε να χωρέσει ο ανθρώπινος νους.
«Η θερμότητα που προκάλεσε η σύγκρουση ήταν ασύλληπτη. Θυμάμαι κάποια στιγμή ότι όταν άρχισαν να καταρρέουν οι Πύργοι ήταν σαν να έλιωναν και να χύνονταν. Μέχρι το απόγευμα είχε πέσει και το κτίριο 7» αφηγείται και το ύφος της σκοτεινιάζει. «Το θυμάμαι πολύ έντονα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έχουν περάσει τόσα χρόνια, μου φαίνεται σαν χθες. Ξέρεις, όσα έζησα την 11η Σεπτεμβρίου ήταν κάτι που για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να το συζητώ, το απέφευγα. Τώρα που βγήκε το βιβλίο μου, είναι η πρώτη φορά που άρχισα να μιλώ για αυτό».
«Δεν ένιωθα καλά πριν, σκεφτόμουν πως εγώ έζησα ενώ πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Φίλοι, συνεργάτες. Εγώ ήμουν απλά τυχερή. Μάλιστα, η υπηρεσία τότε μου είχε απονείμει ένα βραβείο για τη συνεισφορά μου εκείνη την ημέρα, το οποίο δεν πήγα ποτέ να πάρω. Δεν το άντεχα. Αποφάσισα να βγάλω εισιτήριο και να έρθω στην Ελλάδα. Όταν γύρισα πίσω και μου έδωσαν το τιμητικό βραβείο, θυμάμαι ότι το είχα βάλει κάτω από το κρεβάτι μου. Τότε ήμουν ακόμα μικρή, 24-25 χρόνων, και έμενα με τους γονείς. Όταν το είδε μια μέρα ο πατέρας μου καταχωνιασμένο κάτω από το κρεβάτι, μου είπε: “Τι το έχεις κρυμμένο το βραβείο; Αυτό είναι για να το βάλεις κάπου να φαίνεται”. Του είχα εξηγήσει, λοιπόν, πως τότε δεν έκανα τίποτα παραπάνω από ό,τι θα έκανε ο κάθε άνθρωπος για να βοηθήσει τους άλλους. Σίγουρα ήταν μεγάλη τιμή αυτή η βράβευση, αλλά αυτό που είδατε εσείς στις ειδήσεις, στις τηλεοράσεις σας εκείνη την ημέρα, δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που πραγματικά συνέβαινε».
Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, θα μπορούσε να έχω σκοτωθεί και εγώ. Εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως άνθρωπος και όχι ως πράκτορας. Γινόταν ένα χάος, γύρω μας μια πύρινη κόλαση. Και δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Το ίδιο βράδυ που πήγα στο νοσοκομείο έμαθα λεπτομέρειες για την τρομοκρατική ενέργεια. Όταν είχε χτυπήσει το πρώτο αεροπλάνο, νομίζαμε όλοι πως ήταν ατύχημα. Με το δεύτερο καταλάβαμε πως κάτι άλλο συμβαίνει. Και μετά αρχίσαμε να ακούμε τρελά πράγματα, πως βομβαρδίζουν το Σικάγο κι άλλες πόλεις.
Όταν είδα τους Πύργους να καταρρέουν, μου φαινόταν αδιανόητο. Ήμασταν κάτω και είχαμε κάνει triage (σ.σ. διαδικασία για παροχή άμεσης βοήθειας σε τραυματίες) για να βοηθήσουμε τον κόσμο που είχε τραυματιστεί. Εμείς περιθάλπαμε τον κόσμο που είχε χτυπήσει, ενώ άνθρωποι πηδούσαν από τα παράθυρα των κτιρίων για να σωθούν από τη φωτιά, τους βλέπαμε από κάτω. Ξέρεις, εκείνη τη μέρα έμαθα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τη ζωή. Γιατί ήταν η μόνη στιγμή στη ζωή μου που σκέφτηκα “Σήμερα θα πεθάνω”. Από τη σκέψη μου πέρασε όλη μου η ζωή, η οικογένειά μου. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές σκέφτεσαι πιο ανθρώπινα και ουσιαστικά. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να τακτοποιήσω πράγματα μέσα μου θέλοντας να νιώθω πως ακόμα κι αύριο αν πέθαινα, θα ήμουν OK» διηγείται.
