Στο Μικρό Άνεσις, στους Αμπελοκήπους, μας περιμένει ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο μπορούμε να κρυφτούμε από τη ζοφερή πραγματικότητα των τελευταίων εβδομάδων. Για 80 ολόκληρα λεπτά, όσο διαρκεί η παράσταση «Αστερισμοί», θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα πιστέψουμε ότι τα πράγματα γύρω μας μπορούν να αλλάξουν. Μπορούμε να τα αλλάξουμε. Να τα ορίσουμε ξανά μέσα από τις επιλογές μας. Ή τουλάχιστον να νιώσουμε τη σιγουριά ότι μπορούμε να τα ορίσουμε. Αυτή τη σιγουριά που νιώθουν η Μάριαν και Ρόλαντ ότι θα είναι μαζί, όταν θα συναντηθούν κάπου στο ίδιο σύμπαν.
Οι δύο ήρωες του πολυβραβευμένου έργου του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Νικ Πέιν είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος είναι μελισσοκόμος και εκτρέφει μέλισσες και εκείνη είναι θεωρητική φυσικός, μία επιστήμων που μελετάει το σύμπαν. Και η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν.
Η Μάριαν μελετάει το σύμπαν και αναρωτιέται για την αλήθεια της πραγματικότητας. Ενώ ο Ρόλαντ, είναι ρεαλιστής. Οι μέλισσές του έχουν μία αλάνθαστη αίσθηση σκοπού και αυτό τον καλύπτει. Κι όμως αυτά τα δύο παράλληλα τελικά σύμπαντα βρίσκουν μία κοινή συνισταμένη που ξεκινάει από το συναίσθημα και από το ταλέντο του ανθρώπου να χτίζει έναν κόσμο που θεωρητικά είναι «δικός» του, αλλά μπορεί και να μην είναι.
«Η Θεωρία της Σχετικότητας εξηγεί τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα, ενώ η κβαντομηχανική ασχολείται με τα μόρια, τα κουαρκ και όλα αυτά. Έχουμε ρωτήσει το ίδιο πράγμα δύο φορές και έχουμε πάρει δύο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις», λέει σε κάποιο σημείο της ιστορίας η Μάριαν στον Ρόλαντ. «Αυτό είναι πολύ σέξι», της απαντά.
Το σύμπαν μπορεί να είναι εκτός από αχανές και σέξι λοιπόν. Μπορεί να σας πείσει για αυτό και η σειρά των podcast του δημοσιογράφου Ηλία Μαγκλίνη με τίτλο «Το σύμπαν είναι σέξι».
Μπορεί να είναι ό,τι θέλουμε αφού υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Με βάση τη φιλοσοφική θεωρία της κβαντικής μέσα στα παράλληλα σύμπαντα κινείται μία άλλη ζωή μας, που την προσδιορίζουν άλλες αποφάσεις, άλλες επιλογές και συμπτώσεις που τελικά την οδηγούν σε μια άλλη κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτή που βλέπουμε.
Και τελικά, είμαστε οι επιλογές μας ή οι επιλογές μας είναι διαφορετικές εκδοχές του ποιοι είμαστε; Ίσως βρείτε τη δική σας απάντηση μέσα από την παράσταση. Οι «Αστερισμοί» είναι ένα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε, όπως το εκφράζει ο ίδιος ο συγγραφέας του.
Τους δύο ήρωες του έργου «Αστερισμοί», που ανεβαίνει από τις 21 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτερότριτο, υποδύονται ο Αλέξανδρος Βάρθης και η Ελίζα Σκολίδη -υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Οι δυο τους καταφέρνουν να φτιάξουν ένα σύμπαν, κάνοντας τη δική τους τροχιά πάνω στη σκηνή, στο οποίο παρασύρουν μέσα και τους θεατές.
Τους ακολουθούμε όσο αγαπιούνται και είναι μαζί, όσο πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε, με διαπιστώσεις που τους δένουν πιο πολύ ή τους χωρίζουν, τους παρατηρούμε να απατούν ο ένας τον άλλον και να τα ξαναφτιάχνουν ή να βάζουν ένα τέλος. Ζούμε μαζί τους κάθε μία από τις σκηνές σαν να είναι οι δικές μας στιγμές. Αυτές που έχουμε ζήσει ή αυτές που θα ζήσουμε. Και γελάμε. Και κλαίμε. Και φεύγουμε από το θέατρο με τη σιγουριά ότι θα φτιάξουμε το δικό μας σύμπαν και να κρυφτούμε σε αυτό!
