Κάθε Κυριακή βράδυ την απολαμβάνουμε στην επιτυχημένη αστυκωμική σειρά του Star IQ 160, όπου έχει ξεχωρίσει για τις αντιδράσεις της και την εκκεντρικότητα της ηρωίδας της. Ο λόγος για την Ελίζα Σκολίδη που υποδύεται τη «Δάφνη» του IQ 160 και μιλά στο okmag για όσα δεν γνωρίζουμε για εκείνη.
Η Ελίζα Σκολίδη αν και προέρχεται από οικογένεια γιατρών, κατάλαβε από πολύ μικρή ότι θέλει να ασχοληθεί με τον μαγικό χώρο του θεάτρου. Όταν ήταν παιδί, οι γονείς της την πήγαιναν συχνά στο θέατρο και το σινεμά, αλλά εκείνη τους αποκάλυψε ότι της άρεσε περισσότερο το θέατρο «γιατί ήταν ζωντανό». Και μπορεί ως παιδί να μην μπορούσε να καταλάβει πώς από το μηδέν μπορεί να δημιουργηθεί ένας θαυμαστός κόσμος στη θεατρική σκηνή, μεγαλώνοντας όμως ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Ο ρόλος της «Δάφνης» που ενσαρκώνει στο IQ 160 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κόντρα ρόλος για εκείνη, μιας και η ίδια δεν ασχολείται με τους υπολογιστές, όπως η ηρωίδα της. Ωστόσο, το κοινό τους σημείο φαίνεται πως είναι στο ότι τόσο η τηλεοπτική «Δάφνη» όσο και η Ελίζα έχουν την αγωνία να υπερισχύσει η ευφυΐα τους απέναντι στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Πίερρο Ανδρακάκο και το IQ 160;
Βρέθηκα στο casting για τη σειρά που συντονίζει η Ηρώ Γάλλου και αμέσως με δοκίμασαν για τον ρόλο της Δάφνης στη σειρά με παρτενέρ μου τον Ηλία Μουλά (Γιώργο Βλαστό στη σειρά). Η χημεία μας ήταν πολύ καλή. Ο Πιέρρος Ανδρακάκος είναι ένας ελεύθερος σκηνοθέτης. Αφήνει χώρο στον ηθοποιό, χωρίς να σημαίνει ότι ο ίδιος δεν θα βγάλει στο τέλος το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Έτσι με τον Ηλία δέσαμε πολύ και η ποιότητα της συνεργασίας μας ήταν πολύ καλή, τόσο στην πρόβα, όσο και στο γύρισμα.
Λένε συνήθως ότι το κλίμα σε ένα γύρισμα εξαρτάται από τη διάθεση του σκηνοθέτη και το κλίμα στο δικό μας γύρισμα είναι χαρούμενο και αισιόδοξο. Ο Πιέρρος Ανδρακάκος είναι ο φάρος μας και δίνει μια πολύ χαρμόσυνη διάθεση.
«Η Δάφνη είναι φοβερά οργανωτική και έχει ένα στοιχείο άφυλου πλάσματος»
Θεωρείς ότι έχεις κοινά στοιχεία με τη Δάφνη;
Εγώ δεν ήθελα να παίξω τον εαυτό μου στη σειρά. Εγώ δεν ασχολούμαι καθόλου με τους υπολογιστές όπως η Δάφνη. Είμαι παιδί άλλης εποχής. Δεν ήξερα τι σημαίνει να είσαι όλη την ώρα πάνω από έναν υπολογιστή και να σερφάρω στο ίντερνετ, ώστε να λύνω υποθέσεις. Εξαρχής ήταν κάτι διαφορετικό από εμένα αυτό το πλάσμα. Φυσικά και λόγω κωμωδίας ακροποίησα κάθε χαρακτηριστικό της και φλέρταρε πολύ με το καρτουνίστικο στοιχείο.
Η Δάφνη είναι φοβερά οργανωτική και έχει ένα στοιχείο άφυλου πλάσματος. Δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως θηλυκό. Δεν ασχολείται με την εικόνα της ως γυναίκα και δεν θα πιστέψει και ποτέ ότι κάποιος θα την κοιτάξει για αυτό. Από μικρή και εγώ είχα μια αγωνία να με πουν περισσότερο έξυπνη παρά όμορφη και αυτό είναι το κοινό μας στοιχείο. Η Δάφνη στην ακραία του μορφή προσπαθεί να προβάλλει πάνω από όλα το μυαλό της. Όταν έρχεται η Μουρίκη και λύνει όλες τις υποθέσεις πιο πολύ μπαίνει σε έναν ανταγωνισμό και φαίνεται ότι ζηλεύει και λόγω του αστυνόμου Καλατζή, επειδή εκείνη λύνει πιο εύκολα τις υποθέσεις. Αυτό δεν το αντέχει η Δάφνη.
Θα ευδοκιμήσει το ειδύλλιο ανάμεσα στη Δάφνη και τον Γιώργο;
Υπάρχει και επόμενος κύκλος. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Η Δάφνη δεν έχει καταλάβει καν ότι ο Γιώργος τη φλερτάρει. Οπότε δεν ξέρω αν το ειδύλλιο ανάμεσά τους μπορεί να εξελιχθεί γρήγορα.
Στο παρελθόν είχες συμμετοχή στη σειρά του Mega «Σχεδόν ενήλικες». Πού αλλού σε έχουμε δει τηλεοπτικά;
Είχα συμμετάσχει στη σειρά της ΕΡΤ «6 νύχτες στην Ακρόπολη» του Γιώργου Σεφέρη. Το μυθιστόρημα έγινε 6 επεισόδια μιας μίνι σειράς. Ήταν η πιο αλλόκοτη εμπειρία γιατί πήρε τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί με διακοπές και κάθε φορά που επανερχόμουν στον ρόλο, είχα μεγαλώσει μέσα μου. Ξεκίνησα εντελώς άγουρη, χωρίς να γνωρίζω τι θα πει φακός και όταν επέστρεψα για να συνεχιστεί ήμουν πολύ πιο ώριμη επαγγελματικά.
Ο σεφερικός λόγος ήταν μεγάλο στοίχημα για εμάς. Η ομάδα των ηθοποιών και των συνεργατών ήταν φοβερή. Ήταν όλοι νέα παιδιά. Εκεί κατάλαβα τη δύναμη των νέων παιδιών που ήταν λευκό χαρτί.
«Είμαι βουτηγμένη στη μουσική από μικρή»
Εκτός από την υποκριτική ξέρω ότι έχεις μια ακόμη αγάπη τη μουσική.
Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως αγαπάω πιο πολύ τη μουσική από την υποκριτική. Είμαι βουτηγμένη στη μουσική από μικρή. Η γιαγιά μου τραγουδά εξαιρετικά και είχα πολλά ακούσματα. Βράδυ παρά βράδυ μου αρέσει να πηγαίνω στα κουτούκια. Αγαπώ τη ρεμπέτικη και τη λαΐκή μουσική και έχω μάθει να παίζω μπουζούκι. Έχω καταλάβει ότι όποτε περνώ μια δυσκολία στη ζωή μου έχω το τραγούδι για διέξοδο.
Το ταξίδι της υποκριτικής πώς ξεκίνησε για εσένα;
Μικρή πήγαινα πολύ συχνά στο θέατρο και στο σινεμά. Τότε είχα πει στους γονείς μου ότι προτιμώ το θέατρο γιατί είναι ζωντανό. Μου φαινόταν ασύλληπτο το ότι μπορούσα να πάω πιο πέρα και να τους πιάσω ή να αγγίζω τη σκηνή και να πω ότι αυτό είναι το σπίτι των ηρώων. Δεν πίστευα ότι δημιουργούσαν κόσμο από το μηδέν. Τότε μου μπήκε το μικρόβιο. Από μικρή ήμουν και αρκετά επικοινωνιακή και είχα άνεση στη σκηνή.
Στο λύκειο είδα την παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Τάσο Νούσια και τη Μαρίνα Ασλάνογλου και με συνεπήρε τόσο πολύ που μόλις γύρισα σπίτι έγραψα στο ημερολόγιό μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Και μετά αυτό σαν να ήταν προδιαγεγραμμένο να γίνει. Έδωσα πανελλήνιες και έπειτα εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο. Κάποια στιγμή είχα σκεφθεί ότι θέλω να γίνω γιατρός, όπως οι γονείς μου, αλλά τελικά με κέρδισε η υποκριτική. Είχα μια ασυνείδητη ορμή που με έσπρωχνε προς αυτή την Τέχνη.
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος ή κάτι που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον;
Θα ήθελα σίγουρα να κάνω κινηματογράφο. Και θεατρικά θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Νίκο Καραθάνο. Είναι ένας σκηνοθέτης που όποτε βλέπω παράστασή του σηκώνομαι όρθια να χειροκροτήσω.
«Ως γυναίκα πρέπει να κάνεις διπλή προσπάθεια για να ακουστείς»
Το τελευταίο διάστημα χάρη στο κίνημα #MeToo ακούστηκαν πολλά περιστατικά κακοποίησης λεκτικής και σεξουαλικής και στον χώρο του θεάτρου. Θα μπορούσε αυτό να είναι τροχοπέδη για τους νέους καλλιτέχνες;
Θα μπορούσε γιατί ο φόβος μας κυβερνά. Εμένα όλο αυτό δεν με φόβισε. Ήμουν στον χώρο όταν συνέβη όλο αυτό και θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο σε εμένα.. Κάπως έτυχε και τη γλίτωσα και δεν συνεργάστηκα με τέτοιους ανθρώπους.
Συμπεριφοριστικά bullying όμως υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό παντού. Υπάρχει υποτίμηση και ύφος τύπου «έλα τώρα εσύ μικρούλα δεν ξέρεις». Πολλές φορές μπορεί να πει ένας άνδρας τη γνώμη του στον σκηνοθέτη και να τον ακούσει, ενώ δεν θα κάνει το ίδιο με μια γυναίκα. Ως γυναίκα πρέπει να κάνεις διπλή προσπάθεια για να ακουστείς.
Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι πρέπει να υπάρξει αλληλοστήριξη. Αν είμαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που κάποιος μου φέρεται άσχημα, πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα ραντάρ μας για να το δούμε. Έχω υπάρξει σε τέτοιο περιβάλλον που υπονόμευαν τη γνώμη μου. Θα ήθελα να μην χρειαζόταν να κάνω μόνο εγώ αγώνα, αλλά να έχω και τη στήριξη από τους γύρω μου. Θα ήταν ιδανικό να είναι αυτονόητο ότι θα μιλούν και οι δίπλα μας.
Υπάρχει κάτι που στο τέλος της μέρας σε αποφορτίζει;
Να πάω σε ένα κουτουκάκι να ακούσω μουσική. Ή να καθίσω σε ένα σαλονάκι που έχω φτιάξειε τέλειο στο σπίτι, να ανάψω κεριά και να κοιτώ το ταβάνι. Είναι σαν ένας σύγχρονος διαλογισμός αυτό για εμένα.
Διαβάστε επίσης:
Αγγελική Μάρκου: Η «κόρη» της Σμαράγδας Καρύδη από το IQ160 συστήνεται στο okmag
