Δυναμική τηλεοπτική επιστροφή έκανε η Λίλα Μπακλέση. Η αγαπημένη ηθοποιός έκανε μια guest εμφάνιση στην επιτυχημένη αστυκωμική σειρά του Star IQ160 και ξεχώρισε. Η Λίλα Μπακλέση συνεργάστηκε με τον Πιέρρο Ανδρακάκο σε έναν ρόλο που όπως αποκάλυψε και η ίδια την ιντρίγκαρε. Ακόμη, η γνωστή ηθοποιός πρωταγωνιστει και στο ψυχολογικό θρίλερ «Σώσε με» που θίγει ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα της σύγχρονης εποχής, αυτό της κακοποίησης.
Η Λίλα Μπακλέση μιλά στο okmag για τουτς ρόλους της στο IQ160 και το «Σώσε με» τη θεατρική επιτυχία της, αλλά και το ενδεχόμενο να επιστρέψει στο Λονδίνο, όπου έζησε για 4,5 χρόνια στο παρελθόν.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Πιέρρο Ανδρακάκο στο IQ160;
Με τον Πιέρρο Ανδρακάκο είχα κάνει την πρώτη συνεργασία μου όταν τελείωσα το Εθνικό Θέατρο στη σειρά «Ταμάμ», έπειτα ήρθε το «Σώσε με» και τώρα ήθελα πολύ να είμαι μέρος της σειράς IQ160. Μου άρεσε πολύ το concept της σειράς και ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τη Σμαράγδα Καρύδη, τον Νίκο Κουρή -με τον οποίο έχω συνεργαστεί στο παρελθόν-, τον Ηλία Μουλά και τους υπόλοιπους συντελεστές.
Βρήκαμε ένα επεισόδιο που με ιντρίγκαρε πολύ κι εμένα. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο που να είναι αστυνομικό και κωμικό ταυτόχρονα.
Στη σειρά υποδύθηκες μια κοπέλα που έχει χάσει την όρασή της. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό υποκριτικά;
Έκανα μια μικρή μελέτη γι’ αυτό τον ρόλο. Προσπάθησα να δω σε video στο ίντερνετ πώς κινούνται οι άνθρωποι που δεν είναι εκ γενετής τυφλοί, αλλά έχασαν την όρασή τους από κάποιο ατύχημα, όπως και η ηρωίδα στη σειρά. Σε αυτά ακούς τι πρέπει να κάνεις και πώς να επαναπρογραμματίσεις τον εγκέφαλό σου, ώστε να είσαι λειτουργικός μέσα στο σπίτι, στην πόλη κλπ.
Η συμμετοχή στο «Σώσε με» και το θέμα της κακοποίησης
Στη σειρά «Σώσε με» υποδύεσαι την Άλκηστη, μια κοπέλα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης. Πες μας λίγα λόγια για αυτή τη σειρά.
Το «Σώσε με» είναι βασισμένο στο best seller του Δημήτρη Σίμου, ο οποίος δημιούργησε και το σενάριο μαζί με τον Πιέρρο Ανδρακάκο και τον Βαγγέλη Νάση. Συνεπώς το χαρακτηριστικό της σειράς είναι η ελληνικότητά της.Δεν είδαμε ένα αστυνομικό τμήμα που μοιάζει με κάποιο του εξωτερικού αλλά ένα τμήμα στα ελληνικά δεδομένα.Επίσης η ιστορία μας διαδραματίζεται στην επαρχία και συγκεκριμένα στην Κομοτηνή και τα Πομακοχώρια.Βρεθήκαμε για γυρίσματα στο υπέροχο τοπίο της Ροδόπης,αφουγκραστήκαμε το ρυθμό της περιοχής και προσπαθήσαμε για το καλύτερο αποτέλεσμα.
Χρειαζόμαστε σενάρια που να τοποθετούνται στο ελληνικό τοπίο και ελπίζω τα κανάλια τα επόμενα χρόνια να εμπιστευθούν περισσότερους νέους δημιουργούς.
Το θέμα του «Σώσε με» που έχει να κάνει με την κακοποίηση είναι πολύ επίκαιρό και μέσα από το κομμάτι της μυθοπλασίας δίνεται και μια άλλη διάσταση.
Αυτό που βιώνει η Άλκηστις είναι ότι της έχει συμβεί κάτι τραυματικό στην παιδική της ηλικία το οποίο έχει απωθήσει και υπάρχει ένα γεγονός που την κάνει να θυμηθεί τα πάντα.Αυτό συμβαίνει συχνά στα θύματα κακοποίησης. Πολύ συχνά, ακούμε να λένε “γιατί βγήκε και είπε κάτι τώρα;” ή “το θυμήθηκε μετά από 20 χρόνια;”. Ο εγκέφαλος έχει έναν τρόπο να μας προστατεύει και να μας βοηθά να προχωράμε στην καθημερινότητά μας. Η Άλκηστις όταν θυμάται ξέρει ότι δεν μπορεί να δικαιωθεί. Η ίδια είναι νομικός. Δεν συμφωνώ ότι ο τρόπος που ακολουθεί στη σειρά είναι σωστός. Αλλά όταν δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και υπάρχει δυσκολία στο να προστατεύσουμε τα θύματα, δυστυχώς μπορεί να οδηγηθούμε σε τραγικές καταστάσεις.
Θεωρείς ότι η Τέχνη θα έπρεπε να ασχοληθεί περισσότερο με το κομμάτι της κακοποίησης;
Στην παράσταση «Βίλα» που κάνουμε τα τελευταία δυο χρόνια αναφερόμαστε στην περίοδο που οι γυναίκες βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή. Μέσα από τη μελέτη που κάναμε και για τη δικτατορία των 7 ετών στην Ελλάδα και για τα δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, είδαμε ότι οι γυναίκες βασανίζονταν με διαφορετικό τρόπο, επειδή ήταν γυναίκες.
Η Τέχνη πού είναι μέσα σε όλο αυτό; Πιστεύω πως όταν σε αφορούν άμεσα κάποια πράγματα, δεν μπορείς να μην μιλήσεις γι’ αυτά,συνεπώς οι ταινίες, οι σειρές και οι παραστάσεις στην Ελλάδα είναι πλέον πιο προσωπικές. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις, αλλά ο καθένας πρέπει να εκφραστεί με τον τρόπο που θέλει ως καλλιτέχνης, ως πολίτης της χώρας αλλά και ως πολίτης του κόσμου.
Μετά από μια δύσκολη περίοδο καραντίνας, μια επέλαση από reality εκπομπές, επιστρέψαμε σε δυνατές και αξιόλογες προσπάθειες στο κομμάτι της μυθοπλασίας. Είσαι ικανοποιημένη από την τηλεόραση αυτήν την περίοδο;
Πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι σε έναν πάρα πολύ καλό δρόμο. Χαίρομαι που βλέπω συναδέλφους στην τηλεόραση και τους θαυμάζω. Βλέπω διευθυντές φωτογραφίας και σκηνοθέτες να εξελίσσονται. Τα σενάρια επίσης εξελίσσονται και μόνο καλό μπορεί να μας κάνει αυτό. Είναι σημαντικό ότι ο πήχης είναι αρκετά ψηλά. Περιμένω να δω τι θα γίνει του χρόνου γιατί γίνονται συζητήσεις για πολύ ωραία πρότζεκτ. Ευελπιστώ να έχει διάρκεια.
Το περασμένο διάστημα συζητήθηκε πολύ το κίμημα του #Metoo και οι καταγγελίες που έγιναν στο θέατρο. Πώς το αντιληφθήκατε αυτό;
Το ότι το #Metoo ξεκίνησε από το θέατρο οφείλεται στο ότι μας δίνεται πιο εύκολα τηλεοπτικός χρόνος για να μιλήσουμε. Πόσες γυναίκες γιατροί, νοσηλεύτριες και πολλές άλλες επαγγελματίες θέλουν να καταγγείλουν κάτι, αλλά δεν έχουν τον τηλεοπτικό χρόνο; Δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα. Δεν είναι τόσο εύκολο για ένα θύμα να μιλήσει. Το πιο σημαντικό είναι να δημιουργήσουμε ως κοινωνία ένα προστατευμένο περιβάλλον για τα θύματα για να νιώθουν ασφάλεια να καταγγείλουν την κακοποιητική συμπεριφορά.
«Έχω βιώσει σεξισμό, αλλά όχι κακοποίηση σεξουαλικού τύπου»
Έχει υπάρξει στιγμή στη ζωή σου που να έχεις νιώσει άσχημα με κάπoια συνεργασία ή κάποιον συνεργάτη σου;
Ήμουν αρκετά τυχερή γιατί όλα αυτά τα χρόνια συνεργάζομαι με φίλους. Μπήκα σε μεγαλύτερη ηλικία στον χώρο και ήθελα να είμαι συνέχεια με δικούς μου ανθρώπους. Στην τηλεόραση έχω συνεργαστεί με τον Πιέρρο Ανδρακάκο, τον Πάνο Κοκκινόπουλο και έπαιξα και δυο μήνες στη σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια». Και στο θέατρο συνεργάζομαι με φίλους. Οπότε κάτι τέτοιο δεν μου έχει συμβεί. Περισσότερα έχω να θυμάμαι από σεξιστικές συμπεριφορές στο Πολυτεχνείο. Αλλάζουν βεβαίως τα πράγματα και με την ενημέρωση αφυπνίζεται μεγάλο κομμάτι του κόσμου αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Ήμουν όμως από τις τυχερές. Έχω βιώσει σεξισμό, αλλά όχι κακοποίηση σεξουαλικού τύπου.
Στο θέατρο πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Βίλα» και ανεβαίνεις στη σκηνή με δυο φίλες σου.
Ναι, με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη και την Αγγελική Πασπαλιάρη. Είμαστε για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο. Κάναμε περιοδεία για τρεις μήνες σε όλη την Ελλάδα και γυρίσαμε να τελειώσουμε τον κύκλο της παράστασής μας. Είναι μια ευτυχής συγκυρία με ένα πολύ ωραίο έργο του Γκιγιέρμο Καλντερόν. Η σκηνοθέτιδά μας Λητώ Τριανταφυλλίδου είναι επίσης στην ηλικία μας και η παράσταση είναι γυναικεία υπόθεση!Το έργο με συγκλονίζει κάθε βράδυ που ανεβαίνουμε στη σκηνή και προσπαθούμε να πούμε τις ιστορίες αυτών των γυναικών.Το ότι το κάνω δε με τις κολλητές μου φίλες,είναι ανεκτίμητο.
Πριν από τη «Βίλα» μοιραζόμουν τη σκηνή με τον επίσης αγαπημένο μου φίλο Κωνσταντίνο Μπιμπή,για τέσσερα χρόνια,με την παράσταση «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα. Και τη σεζόν που μας έρχεται θα συνεργαστούμε πάλι με τον Κωνσταντίνο και την Αρτέμιδα Γρύμπλα σε ένα νέο βρετανικό έργο.Με ενδιαφέρει πολύ να εξελίσσομαι μαζί με τους ανθρώπους μου.
Στο παρελθόν είχες φύγει για κάποιο διάστημα στο Λονδίνο. Σου έχει λείψει; θα ήθελες να επιστρέψεις εκεί;
Έζησα στο Λονδίνο για 4μιση χρόνια.Ερχόμουν στην Ελλάδα για να κάνω κάποια ταινία ή κάποιες παραστάσεις. Το αγαπώ πολύ το Λονδίνο και αφήνω πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψω.Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι εκτός του ότι η Τέχνη είναι παντού γύρω σου σε αυτήν την πόλη, ένιωθα και μια σιγουριά σε σχέση με τις κοινωνικές παροχές. Κάτι που δυστυχώς δεν νιώθω στην Ελλάδα. Η ζωή εκεί με έκανε να νιώθω ασφαλής σε περίπτωση που μείνω άνεργη ή αρρωστήσω. Μόνο αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα σοβαρό κράτος πρόνοιας στη χώρα μας,έχουμε πιθανότητες να εξελιχθούμε ως κοινωνία.
Δεν λέω ότι είναι λύση το να φύγει κάποιος στο εξωτερικό, αλλά το να ζήσεις σε ένα μέρος με δομές που σου προσφέρουν τα απαραίτητα,είναι απελευθερωτικό.Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία,πολύ διαφορετική από το να ταξιδεύεις απλώς σε μια ξένη χώρα.
Φωτογραφίες: NDP, Instagram/baklesi_lila
