Σαν να μην είχαμε ήδη αρκετές αφορμές για πόλωση μέσα στο 2021. Ο Άρης Σερβετάλης αποχώρησε από την παράσταση «Ρινόκερος» και βρήκαμε άλλη μία. Ο ηθοποιός αιτιολόγησε την απόφασή του υποστηρίζοντας ότι δεν δέχεται να παίζει μόνο για εμβολιασμένους. Έκανε λόγο για «ντάνιασμα» και τα λεξικά άρχισαν να ξεφυλλίζονται στις σελίδες με τα λήμματα «ρατσισμός», «διαχωρισμός», «δημοκρατία«, «ισότητα». Είπε ότι, απέναντι στην Τέχνη πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι. Κάτι που εκ των πραγμάτων δεν ισχύει, γιατί δεν έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση στην Τέχνη που υπηρετεί. Κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να μπορούν να πηγαίνουν στο θέατρο πληρώνοντας το αντίτιμο του εισιτηρίου -που συνήθως ξεκινάει από 15 ευρώ. Κάποιοι άλλοι, όχι. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να είναι και ένα επιχείρημα «υπέρ» του, αν απλά τη λέγαμε την απόφασή του με το όνομά της: επιλογή.
Έχει ο Άρης Σερβετάλης το δικαίωμα να επιλέξει να αποχωρήσει από μία παράσταση;
Η απάντηση είναι ναι. Χωρίς κάποιο «αλλά» να ακολουθεί με μεγάλα γράμματα. Έχει κάθε δικαίωμα να αποχωρήσει από μια παράσταση όπου νιώθει για τον χ, ψ λόγο ότι δεν περνάει καλά και ότι καταπατώνται τα πιστεύω του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει κι άλλους για αυτά, σε αντίθεση με αρκετούς ανεμβολίαστους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ήταν κάτι που είχε κάνει γνωστό αρκετούς μήνες πριν, όπως επιβεβαιώνει και η Παραγωγή της παράστασης. Δεν ήθελε να συνεχίσει σε μια συνθήκη όπου θα απαγορεύονταν η είσοδος των ανεμβολίαστων στο θέατρο. Αν δεν ενισχύονταν τα μέτρα δηλαδή για την καταπολέμηση της πανδημίας, τίποτα από όλα αυτά που συζητάμε δεν θα είχε γραφτεί.
Οι συνάδελφοί του -όχι εκείνοι τους οποίους επηρέαζε άμεσα η απόφασή του- έσπευσαν να τον στήσουν στον τοίχο. Υπάρχουν αυτοί που εξέφρασαν μια στοιχειοθετημένη άποψη και αυτοί, που ήταν σε μεγαλύτερο ποσοστό, που απλά ένιωσαν την ανάγκη να έχουν άποψη. Η δεύτερη κατηγορία σχολίασε την απόφαση του συναδέλφου της σαν να ευθύνεται για όλες τις «κατεβασμένες» παραστάσεις στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Το μόνο έγκυρο ερώτημα από όλα όσα ακούστηκαν ήταν το «τι θα γίνει με τους υπόλοιπους ηθοποιούς του θιάσου;».
Είναι υπεύθυνος ο Άρης Σερβετάλης να αποζημιώσει όλο το θιάσο;
Οι συμπρωταγωνιστές του Άρη Σερβετάλη επέλεξαν να σιωπήσουν και να μην παρασυρθούν σε αυτή την χιονοστοιβάδα με απόψεις που ακούστηκαν. Κάποιες, μάλιστα, άσχετες με την ουσία. Πώς γίνεται ένας ταλαντούχος άνθρωπος να είναι ξαφνικά ένας υπερεκτιμημένος αντιεπαγγελματίας; Πώς η έλλειψη συλλογικής ευθύνης από μεριάς του μεταφράζεται ως ανηθικότητα; Πώς μια επαγγελματική και προσωπική επιλογή τον κάνει αμέσως κακό συνάδελφο;
Ο Άρης Σερβετάλης ήταν πάντα ένας από τους πιο αφοσιωμένους ηθοποιούς της γενιάς του. Οι παραστάσεις του γίνονται κάθε φορά sold out. Το κοινό θαυμάζει αδιάκοπα το ταλέντο του από τότε που τον γνωρίσαμε μέσα από τον ρόλο του Λάζαρου στο «Είσαι το ταίρι μου» μέχρι την παράσταση «Ρινόκερος» όπου ανέβηκε φέτος στο θέατρο Κιβωτός για δεύτερη χρονιά.
Αυτή την αποδοχή του κοινού γνώριζαν και οι παραγωγοί της παράστασης όταν αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο και να συνεχίσουν το έργο με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Δεν έψαξαν αντικαταστάτη, μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Ο ηθοποιός είχε ξεκαθαρίσει τη θέση του από την αρχή. Δεν συζητάμε εδώ αν συμφωνούμε ή όχι με την απόφασή του. Η στάση ζωής του, στην οποία παραμένει πιστός, ήταν πολύ συγκεκριμένη και αυτή έγινε σεβαστή από τους συνεργάτες του. Ας μοιράσουμε την ευθύνη, λοιπόν, για τον θίασο που μένει άνεργος.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η Παραγωγή του θεάτρου και οι συνεργάτες του δεν «άδειασαν» ποτέ τον Άρη Σερβετάλη. Φοβήθηκαν να μιλήσουν ή απλά γνώριζαν εξ αρχής ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αφού πήραν κι εκείνοι το «ρίσκο» να παίξουν με έναν ανεμβολίαστο; Σε κάθε περίπτωση, το να βγάλει ο πρωταγωνιστής λεφτά από την τσέπη του για να αποζημιώσει τον θίασο δεν έχει καμία βάση λογικής εδώ. Και το αναφέρω γιατί ήταν από τα σχόλια που κυριάρχησαν στον χαοτικό κόσμο των social media με την προτροπή να δείξει με αυτό τον τρόπο ότι είναι «καλός χριστιανός».
Θα πρέπει να «δολοφονήσουμε» τον Άρη Σερβετάλη για τη στάση του;
Δεν ξέρω αν είναι καλός χριστιανός ή όχι. Δεν είναι αυτό το κριτήριό μου όταν πληρώνω εισιτήριο για να τον δω στο θέατρο γιατί δεν πηγαίνω να με μυήσει σε κάποια θρησκεία. Ούτε ήξερα, μέχρι που προέκυψε όλο αυτό, αν είναι εμβολιασμένος ή ανεμβολίαστος. Κι αυτό είναι το μόνο που θα του «χρεώσω» εν προκειμένω. Όχι «δολοφονώντας» τον χαρακτήρα του και απαξιώνοντας το ταλέντο του. Ούτε φυσικά πιστεύοντας ότι είμαι πολύ καλύτερη από κάποιον άλλον επειδή επέλεξα να είμαι κοινωνικά υπεύθυνη και να εμβολιαστώ. Επέλεξα να κάνω κάτι για το κοινό καλό σκεπτόμενη τον συνάνθρωπο. Γιατί ο απολογισμός μιας ακόμα Τρίτης ήταν 105 νεκροί, 608 διασωληνωμένοι και 7.287 νέα κρούσματα. Γιατί σε τέτοιες ώρες κρίσης οφείλουμε να υπακούμε στους κανόνες όχι επειδή μας τους επιβάλλει κάποια Κυβέρνηση αλλά γιατί το επιβάλλει η αλληλεγγύη μας απέναντι στην κοινωνία. Κοινωνία χωρίς κανόνες δεν νοείται. Κι αυτό θα είναι πάντα το επιχείρημα μου σε μια συζήτηση με αρνητές. Γιατί ο μόνος τρόπος να αλλάξεις την άποψη κάποιου, είναι να τον πείσεις με επιχειρήματα για αυτό που εσύ πιστεύεις.
Αν είχα απέναντί μου τον Άρη Σερβετάλη αυτό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να του πω. Δεν θα αλλάξω γνώμη για το πόσο ταλαντούχος ηθοποιός είναι. Δεν θα ξεχάσω πότε εκείνη την ανατριχίλα που ένιωσα βλέποντάς τον στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Θα τον δω και σε όποια επόμενη παράσταση ανεβάσει. Με την ελπίδα ότι τότε θα έχει αλλάξει γνώμη για το εμβόλιο.
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
