Ο Ανδρέας Ηλιάδης είναι ο διευθυντής της ΜΕΘ παίδων, του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Πατρών. Ίσως ο πρώτος που κατάλαβε πως κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει με τα παιδιά της οικογένειας Δασκαλάκη. Και σίγουρα ο μόνος που όπως αποδείχθηκε σε αυτό το σκοτεινό, απεχθές και δυσώδες κουβάρι που ξετυλίγεται ΔΕΝ έκατσε με σταυρωμένα χέρια.
Τόσο καιρό όλοι εμείς, σοκαρισμένοι στον καναπέ ή το γραφείο μας, έχουμε ξυπνήσει τον ντεντέκτιβ μέσα μας κι αναρωτιόμαστε: Μα είναι δυνατόν κανένας να μην υποψιάστηκε κάτι; Κανένας δεν είδε πως κάτι δεν πάει καλά με όσα συνέβαιναν; Κανένας δεν σκέφτηκε πως ίσως οι θάνατοι δεν είναι ούτε τυχαίοι ούτε αιφνίδιοι; Κανένας δεν χτύπησε έγκαιρα ένα καμπανάκι μήπως σωθεί η Τζωρτζίνα; Κανένας;!
Η απάντησε σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, δεν είναι «κανένας», αλλά «ένας» και να που είχε μορφή. Τη μορφή του εντατικολόγου που ανέλαβε τη μικρή Τζωρτζίνα από τον Απρίλιο του ’21, μετά την «ξαφνική» ανακοπή που της προκάλεσε σοβαρή εγκεφαλοπάθεια.
Ο γιατρός, μετά την πολύωρη κατάθεσή του στην ανακρίτρια, μίλησε για το κοριτσάκι με σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή, αποκαλώντας τη «η μικρούλα». Και ξαφνικά το στομάχι μας έγινε κόμπος γιατί εκείνη τη στιγμή διαπιστώσαμε αυτή τη βουβή αλήθεια που κρύβεται πίσω από ένα σύννεφο απορίας, ανατριχίλας και θυμού: πως ο Ανδρέας Ηλιάδης είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που είχε συναναστραφεί τη μικρούλα Τζωρτζίνα και βλέπουμε να μιλά για αυτό το παιδάκι με πραγματικό, βαθύ, ανθρώπινο πόνο. Έναν πόνο που δεν έχει αποτυπώσει σχεδόν κανένας από τους «δικούς» της που εβδομάδες τώρα θυμίζουν περιφερόμενο θίασο στα κανάλια.
Στο πρόσωπο του Ηλιάδη βλέπουμε έναν άνθρωπο που πραγματικά αγωνίστηκε για να σώσει αυτό το παιδί, κάποιον που ασχολήθηκε με τη μικρή Τζωρτζίνα πρωτίστως ως γιατρός, αλλά και ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι εκείνος που κατάλαβε πως οι αντιδράσεις της μητέρας δεν ήταν φυσιολογικές. Ήταν αυτός που ξαφνιάστηκε όταν η μάνα αντιδρούσε ψυχρά, «σαν τρίτο πρόσωπο» σε όσα συνέβαιναν στο παιδί της. Ήταν εκείνος που σκέφτηκε πρώτος πως η μητέρα μπορεί να πάσχει από Μινχάουζεν. Ήταν η ομάδα του που ζήτησε τη συνδρομή από το «Χαμόγελο του Παιδιού». Ήταν αυτός που παραξενεύτηκε όταν έμαθε πως η οικογένεια είχε χάσει άλλα δύο παιδιά και είχε έρθει σε επικοινωνία με την ιατροδικαστή που είχε συντάξει την έκθεση για την Ίριδα. Ήταν εκείνος που προσπάθησε να διερευνήσει τι είχε συμβεί και με τα άλλα δύο παιδιά, ΑΛΛΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ. Ήταν εκείνος που είχε ζητήσει στη μητέρα να βιντεοσκοπεί τις κρίσεις της Τζωρτζίνας γιατί όταν η μικρούλα ήταν με γιατρούς και νοσηλευτές δεν είχε παρουσιάσει ποτέ κρίσεις.
Ήταν αυτός ο ένας άνθρωπος που είχε καταλάβει, είχε κινητοποιηθεί, αλλά δεν μπόρεσε τελικά να σώσει το παιδί, δηλώνοντας πριν από λίγες μέρες με πόνο ψυχής πως «δυστυχώς η αγκαλιά μας δεν ήταν τόσο μεγάλη».
Ο Ανδρέας Ηλιάδης δεν αναλώθηκε σε δηλώσεις και συνεντεύξεις. Δεν βρέθηκε σε πάνελ. Έκανε το καθήκον του και έκανε και πέρα από αυτό -αλλά βρέθηκε σε αδιέξοδο. Θα έπρεπε να έχει επιμείνει, θα πει κάποιος, να απευθυνθεί στις Αρχές. Ήδη είχε κινητοποιήσει μια κατάσταση χωρίς να βρει κανένα “σύμμαχο”. Πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσεις τους γονείς για κάτι τόσο σοβαρό χωρίς κάποιο χειροπιαστό στοιχείο όταν είσαι ο μόνος που βλέπει κάτι “ύποπτο”;
Ο γιατρός της Τζωρτζίνας, μέσα σε ελάχιστες φράσεις, φεύγοντας από την ανακρίτρια, συμπύκνωσε όσα εύχεται κάθε άνθρωπος που παρακολουθεί τις εξελίξεις σε αυτή την πρωτοφανή υπόθεση:
-«Να είναι αυτό το τελευταίο παιδί που χάνεται έτσι».
-«Να αλλάξουμε το κοινωνικό μας σύστημα».
-«Δίνω αυτή την υπόσχεση ότι θα γίνουμε καλύτεροι».
Ας δώσουμε όλοι μας την υπόσχεση πως τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε.
