Επειδή είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα έπρεπε να βρούμε οπωσδήποτε κάτι να μας διχάσει. Μετά τον σάλο που προκάλεσε η Λένα Κιτσοπούλου και οι αποτυχημένοι- κατά γενική ομολογία- πειραματισμοί της στην Επίδαυρο, το ταχύτατο sold out της Άννας Βίσση στο Ηρώδειο έγινε η αφορμή να προκληθεί μία διαμάχη στο Twitter, που δεν λέγεται πια Twitter, αλλά Χ. Το νέο λογότυπο μάλιστα είναι ίδιο με το Χ στο εξώφυλλο άλμπουμ της Άννας Βίσση πριν από 20 χρόνια, που είχε βγάλει το χιτ «Τάσεις Αυτοκτονίας». Ένα τραγούδι που σίγουρα δεν θα ακούσουμε στο Ηρώδειο γιατί, κακά τα ψέματα, η Άννα όλα αυτά τα χρόνια έχει πει πολλά τραγούδια όχι ισάξια του τεράστιου ταλέντου της.
Δεν ήταν όμως η μόνη. Η Μαρινέλλα, ας πούμε, έχει πει και το «Άνοιξε πέτρα» και το «Παιδί απ’ την Ανάβυσσο». Τραγούδια που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες κάθε εποχής, τα οποία όμως έπαιρναν άλλη υπόσταση μέσα από τις φωνές που τα ερμήνευαν και τα ακούμε ακόμα δεκαετίες μετά. Το Ya Habibi της Δέσποινας Βανδή θα γίνει ποτέ «Στα δωσα όλα»; Φυσικά και όχι, δεν παύει να είναι όμως ένα έξυπνο χιτ της μίας σεζόν που παίζεται στα κλαμπ, την κρατάει σε επαφή με τη νεότερη γενιά και εξυπηρετεί τις live καλοκαιρινές εμφανίσεις της.
Εξάλλου όλα αυτά έχουν να κάνουν με τις επιλογές και τους στόχους των καλλιτεχνών. Η Άννα Βίσση θα μπορούσε να έχει κάνει μια άλλη καριέρα πιο κοντά σε αυτή της Χαρούλας Αλεξίου, αλλά η καρμική συνάντησή της με τον Νίκο Καρβέλα την οδήγησε σε άλλα μουσικά μονοπάτια, κάτι που πολλοί δεν της το συγχώρεσαν τότε- ο ίδιος άνθρωπος όμως της έγραψε το «Δώδεκα», το «Δεν θέλω να ξέρεις», το «Γκάζι», το «Ελένη» και τόσα άλλα σπουδαία κομμάτια.
Η αλήθεια είναι ότι η Άννα Βίσση έγινε «εξωφυλλική» σταρ στις αρχές του ’90, την εποχή που τα ελληνικά τραγούδια ξεκίνησαν να παίζουν στα κλαμπ. Ένα πανέμορφο κορίτσι που ξεκίνησε από τις μπουάτ της Πλάκας, έφτασε να πλαισιώνει τον, τότε σταρ των μπουζουκιών, Λευτέρη Πανταζή στο Diogenis για να γίνει λίγο μετά εκείνη η πρωταγωνίστρια, κάνοντας sold out εμφανίσεις την εποχή που τα μεγάλα μαγαζιά δούλευαν πενθήμερα.
Ουσιαστικά ήταν αυτή που άλλαξε τα δεδομένα στη νύχτα της Αθήνας, φέρνοντας κόσμο στα νυχτερινά κέντρα που μέχρι τότε τα απέρριπτε ως «λαϊκά» και «δεύτερα» ανοίγοντας τον δρόμο σε άλλες τραγουδίστριες που εμπνεύστηκαν από εκείνη. Όταν σηκωνόταν στον αέρα μέσα σε ένα κλουβί στο «Γκάζι» και άγγιζε το κοινό στον εξώστη που έκλαιγε- κυριολεκτικά- με λυγμούς επειδή την έβλεπε από τόσο κοντά. Εκείνη την εποχή έγινε και η πρώτη τραγουδίστρια που παρουσίασε το δικό της βραδινό show στην ιδιωτική τηλεόραση.
Η ζωή της απασχολούσε για χρόνια όσο και η δουλειά της και μάλιστα σε μια εποχή που ο σκανδαλοθηρικός τύπος «πατούσε» επάνω της με πολύ σκληρούς τίτλους. Η ίδια μαζί με τον μέντορά της προσπάθησε πολύ να βγει εκτός συνόρων, αλλά έκανε το «λάθος» να πλασαριστεί στα 40 της ως ποπ καλλιτέχνιδα σε μια εποχή που η αμερικάνικη σκηνή κατασκεύαζε ανήλικα ποπ είδωλα -Μπρίτνεϊ Σπίας, Κριστίνα Αγκιλέρα κλπ. Αντιθέτως η Δέσποινα Βανδή έκανε μεγαλύτερη επιτυχία γιατί ο Φοίβος την παρουσίασε ως ethnic, με αποτέλεσμα το Gia να ακούγεται μέχρι σήμερα στο εξωτερικό. Η Δέσποινα μάλιστα «θυσίασε» τότε την προοπτική μιας παγκόσμιας καριέρας για χάρη της οικογένειάς της καθώς την εποχή που το Opa Opa σημείωνε διεθνή επιτυχία βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και δεν μπορούσε να συνεχίσει το promo tour. Και ο λόγος που αναφέρουμε ξανά τη Δέσποινα είναι ότι για δυο ολόκληρες δεκαετίες, τα media συνέκριναν τις καριέρες του και οι δυο τους είχαν μπει σε έναν άτυπο ανταγωνισμό, χωρίς να έχει δει ποτέ η μία την άλλη.
Ταυτόχρονα η Άννα Βίσση εξελισσόταν σε εγχώριο gay icon γιατί ήταν η πρώτη φορά που μια Ελληνίδα καλλιτέχνιδα στο δικό της level, αγκάλιασε πολύ ζεστά την LGBTQ κοινότητα και μίλησε -και συνεχίζει να μιλάει- ανοιχτά για τα δικαιώματά της, σε μια εποχή που το θέμα ήταν ακόμα ταμπού. Για πέντε δεκαετίες δεν σταμάτησε να παράγει επιτυχίες, άλλες πιο εύπεπτες άλλες πιο διαχρονικές, επιτυχίες που τις γνωρίζει απέξω και τις τραγουδάει μια γενιά που δεν είχε καν γεννηθεί όταν τις ηχογραφούσε.
Συνοψίζοντας, είναι γεγονός ότι η Άννα Βίσση έχει κριθεί κατά καιρούς αρνητικά για το ρεπερτόριό της, όχι όμως για το μοναδικό μουσικό της χάρισμα που έχουν αναγνωρίσει σπουδαίοι καλλιτέχνες εντός και εκτός συνόρων. Όταν ειρωνεύεσαι το γεγονός ότι κατάφερε να γεμίσει το Ηρώδειο σε τέσσερις, μόλις, ώρες (ήδη ακούγεται ότι θα ανακοινωθεί και δεύτερη ημερομηνία), μην αναφέροντας φυσικά ότι η συναυλία αυτή έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα, δεν θίγεις την καλλιτέχνιδα, αλλά τον κόσμο που έσπευσε -ή προσπάθησε ανεπιτυχώς- να προμηθευτεί τα τα εισιτήρια. Και δυστυχώς για εκείνους, αυτοί είναι πάρα πολλοί και προσωπικά λυπάμαι που δεν κατάφερα να είμαι ανάμεσά τους.
