Πρώτη φορά δεν ξέρω πώς να αρχίσω την επικοινωνία μας… Μακάρι να κουβεντιάζαμε -πάλι δημόσια- αλλά έχοντας ο ένας τον άλλον, απέναντί του. Όχι τίποτα, μήπως ξεκινούσατε εσείς… Μπας και το παίρνατε πάνω σας.

Πρώτη φορά μούγκα για τον Ούγγα; Δεν ξέρω. Ίσως νιώθω ότι μιλούν τόσοι πια, που η αποψούλα μου περιττεύει. Ίσως να «χεστήκατε» για το τι έχω να πω και εγώ, μπορεί και να καταλάβατε πώς σκέφτομαι μετά από 57 κείμενά μας στα #FakeNews και να επαναλαμβάνομαι. Απ’ την άλλη, μπορεί να ένιωσα κι εγώ ότι δεν αλλάζει κάτι, όσο κι αν «μαλλιάσει η γλώσσα μου» -που έλεγε και η μάνα μου. 

Θέλουν στη Δημόσια Σφαίρα να σφάζονται, τι α κάνω; Δεν τους αρκεί η υπεροχή. Ο ένας «ψήνεται» να «συνθλίψει» επικοινωνιακά τον άλλον, να τον δει να εξαφανίζεται, να αποσύρεται κυνηγημένος, να ντροπιάζεται -ακόμη και με το ερώτημα της αυτοκτονίας; 

Ναι, καλά διαβάσατε, μη βλέπετε που δεν συνέβη, μέχρι τώρα. Γιατί δεν μπορώ να δω μαθηματικά άλλη έκβαση στην τόση έλλειψη μέτρου κατακραυγής και δημόσιας διαπόμπευσης… Πόσες «κοινωνικές θανατικές ποινές» στη «δημόσια αρένα» με δήμιο την αποψούλα και γκιλοτίνα τα σόσιαλ; Δεν καταλαβαίνουμε πώς όσο δεν εμπλέκεται ένας ουδέτερος, κοινώς αποδεκτός και αντικειμενικός φορέας κρίσης που στις ευνομούμενες κοινωνίες λέγεται Δικαιοσύνη, κάποιος αθώος θα την πληρώσει; Γιατί -συγγνώμη που το ακούτε από μένα- η μάζα χειραγωγείται, τα σόσιαλ μπορούν να στοχευθούν και, παρόλο, που θεωρείς την άποψή σου, δικό σου, παιδί, «ξεμυαλίζεται» εύκολα απ’ τους συμμαθητές του στο σχολείο της γνώμης που ονομάζεται Twitter, FB ή ακόμη και Instagram. 

Όσο κι αν το απεύχομαι, λοιπόν, αργά, ή γρήγορα κάποιου το σχοινί θα παρατραβηχτεί και στο τέλος, θα σπάσει. Είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια ευθύνη που αγγίζει τα όρια της ηθικής αυτουργίας; Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση το άλλο ένα tweet γίνεται όπλο και τα social media περιλαμβάνονται στη «σκηνή του εγκλήματος». Αυτή η κοινωνία θέλουμε να είμαστε; Λιοντάρια σε αρένα; Γιατί να ξέρετε, πως πάντα κάποιος απολαμβάνει το θέαμα από κάπου «υπερυψωμένα», για να μη σας πω ότι κερδίζει από αυτό. Για κάθε μελλοθάνατο, υπάρχει ένας Καίσαρας που τον χαιρετά…

Είμαι, λοιπόν, αδέλφια μου κι εγώ που δημοσιολογώ σ’ αυτό το σημείο καμπής. Γνωριζόμαστε 15 χρόνια κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Τι κάνω, λοιπόν; Σας λέω τη γνώμη μου, ή δεν ανακατεύομαι; Κάθομαι στις κερκίδες του Κολοσσαίου, ή τολμώ να χωρίσω τα λιοντάρια απ’ τους μονομάχους, εξηγώντας τους ότι δεν ωφελεί να τρώγονται (χωρίς εισαγωγικά) προς τέρψη του κάθε Καίσαρα; Απ’ την άλλη, ξεμπροστιάζω τον Καίσαρα, ή είμαι κότα; Κότα είμαι. Τουλάχιστον ας σώσω έστω και έναν μελλοθάνατο, ή έστω ένα λιοντάρι απ’ το καταδικασμένο σε #ψοφοκαρκίνο πεπρωμένο τους στον ηλεκτρονικό αλληλοσπαραγμό. Δεν γαμιέται… Λιοντάρια και μελλοθάνατοι, ξεκινάμε, λοιπόν, με τι άλλο; Soundtrack Braveheart:


Ο Τζέρι και η Αλήθεια

Μια απ’ τις αγαπημένες μου, ταινίες είναι το Jerry Maguire. Σας έχω βάλει κατά καιρούς και διάφορες τραγουδάρες απ’ το OST του, όπως αυτή:


Είναι νέος, όμορφος, είναι, βασικά, γαμάτος. Είναι ο πιο επιτυχημένος ατζέντης κορυφαίων αθλητών σε μια εταιρία, μεγαθήριο. Ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πολύ όμορφη γυναίκα -εξίσου επιτυχημένη στη δουλειά της, δεν του λείπει τίποτα και όλοι τον αγαπούν. Ώσπου…

Ώσπου ένα βράδυ αποφασίζει να γράψει. Δεν ξέρει, ούτ’ αυτός τι είναι αυτό που βγαίνει απ’ τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιό του. Ξεκινά με μια σελίδα, καταλήγει σε πολλές -όλες ειλικρινείς και όλες απ’ την καρδιά του. Γράφει -και δε μπορεί να σταματήσει- τη γνώμη του για τη δουλειά που κάνει και πώς θα γινόταν πιο ανθρωποκεντρική αντιμετωπίζοντας τους αθλητές, ως συνεργάτες με όνειρα, οικογένειες και ανασφάλειες και όχι, ως νούμερα και στόχους (και αν αυτό σημαίνει λιγότερους «πελάτες», αλλά πιο ουσιαστική φροντίδα, ΟΚ). Ο Μαγκουάιρ δεν έχει κανένα παράπονο απ’ τη δουλειά, ή την εταιρεία του, γι’ αυτό και δεν ονομάζει το πόνημά του «memo» -δεν το απευθύνει σε κάποιον, δηλαδή- αλλά Δήλωση Αποστολής, Χρέους ή όπως αλλιώς θέλετε να μεταφράσετε το «Statement of Purpose».

Την επόμενη μέρα, ο Τζέρι απολύεται, χάνει τα πάντα και παθαίνει αυτό που περιέγραφα πριν (στη σειρά The Morning Show το αποκαλούν «cancelled»). Όσοι τον εξύψωναν μέχρι το προηγούμενο βράδυ, τον αρνήθηκαν και η μέχρι τώρα ζωή του, τον «ακύρωσε». Δε σας λέω την υπόλοιπη ταινία. Γράφω, όμως τις γραμμές αυτές, γιατί ο ρημάδης ο Τζέρης είναι πολύ έντονα στο μυαλό μου, αυτήν την περίοδο. Όχι επειδή φοβάμαι μη φάω cancel απ’ τη Σόουπιτς, αλλά, γιατί με «τρώει ο πισινός μου» να πω την αντίθετη απ’ το «ρεύμα»-δημοφιλή άποψη και κοντοστέκομαι.

Γυρίζω την πλάτη στο «μην ανακατεύεσαι» που μου «ζαλίζει τον έρωτα», λοιπόν και ξεμακραίνω. Κι ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει, αδέλφια μου:

Η Κότα, το Αυγό κι Εγώ

Στο ένα πρωινό απαιτούν να φύγει ο Βαλάντης, η μανούρα και ο προσβλητικός τρόπος που εκφράζεται απ’ το Σορβάιβο… Στο άλλο, μάλιστα, ζητούν απ’ τον ΣΚΑΪ να τον απομακρύνει απ’ το ριάλιτι επιβίωσης, λόγω «τοξικότητας». Στη «Φάρμα» ένας τύπος τσακώνεται με μια κοπέλα χαρακτηρίζοντάς την, «γυναικούλα» και γύναιο. Σε άλλο πρωινό, έτερος «παίχτης» της «Φάρμας» μιλά για μια συμμετέχουσα που «…έχει σχέση έξω από τη “Φάρμα” αυτή η γυναίκα, …ένας άνθρωπος που επιδιώκει να έρχεται πολύ κοντά με τους συμπαίκτες…» Απ’ το BB «διέρρευσαν» σκηνές σεξ παικτών, όσο εκείνοι συμμετείχαν στο παιχνίδι. Για να μην πάω πιο πίσω στην τουλάχιστον άστοχη επιλογή λέξεων όπως «βιασμός» από παίχτη του BB πέρυσι (έστω ιντερνετικά) και άλλα τόσα λεκτικά και όχι μόνο, ατοπήματα σε ριάλιτι της τηλεόρασής μας -της τηλεόρασης που κι εγώ υπηρετώ.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αδέλφια μου: Ποιος είναι το λιοντάρι εδώ, ποιος ο μελλοθάνατος μονομάχος και ποιος ο Καίσαρας; Για να μη σας ζαλίζω… Φταίει ο Βαλάντης, η Αγγελική Ηλιάδη, ο παίκτης της «Φάρμας», του BB, ή του Πάτσελορ γι’ αυτά που ακούς και βλέπεις στην οικογενειακή σου τηλεόραση; Φταίει ο Λιάγκας, ο Μικρούτσικος, ο Μουτσινάς που οργισμένα δικάζουν; Φταίει ο κάθε Τσελέμπριτυ που, ανάλογα με τη μαλακία του εκάστοτε παίκτη ριάλιτι νιώθει την ανάγκη να ποστάρει την αποψούλα του και να λιθοβολήσει; 

Φταίει ο Τζούμας που δεν προστάτευσε τον εαυτό του απ’ τον «Τζούμα» (γιατί όλοι ξέρουμε τι προσπάθησε να κάνει ο ραδιοφωνικός παραγωγός σε λάθος συνθήκη, στιγμή και εκπομπή -με το τραγικό και απαράδεκτο αποτέλεσμα της Παρασκευής να μένει, τελικά κάνοντάς μας, να ντραπούμε για λογαριασμό του) ή το «Το Πρωινό» που δεν προστάτευσε τον Τζούμα και τους τηλεθεατές του; Και οι τηλεθεατές, τι ρόλο παίζουμε σε όλο αυτό; Γιατί, αν τολμήσουμε να υποθέσουμε πως μια εκπομπή, μια εταιρεία παραγωγής, ένα μοντάζ, ή ένα κανάλι έχουν μια «τοξική» για την κοινωνία άποψη στη διάθεσή τους και επίτηδες την αμολούν στην τηλεόραση, τότε, θα τους κατηγορήσουμε εύλογα ότι το κάνουν για τηλεθέαση. Και «Tηλεθέαση» ποιος είναι; Μια κυρία που έρχεται μια φορά την ημέρα και μας βοηθά στην καθαριότητα; Δε νομίζω.

Με άλλα λόγια, αδέλφια μου, αυτό που θέλω να πω είναι πως, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι στο «κόλπο» είμαστε. Οι συμμετέχοντες με τη θέλησή τους πηγαίνουν να εγκλειστούν, έχοντας ξαναδεί ριάλιτι και γνωρίζοντας πως θα φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις ψυχοσωματικά και πως για να παραμείνουν στο παιχνίδι πρέπει να «δώσουν» πλάνα. Ξεχάσατε τον Γαλακτερό πέρυσι που, μέχρι να πάρει θέση σε καυγά δεν είχε πλάνα στο Σορβάιβο και τα σόσιαλ κορόιδευαν, πού είναι ο νέος παίχτης; Οι συμμετέχοντες «πουλάνε» πλάνα και οι παραγωγές επιλέγουν εκείνους που είναι τόσο «εκρηκτικοί», ώστε να τους «αγοράσουν» τα πλάνα. Το ίδιο συμβαίνει και με το «υλικό» από συνεντεύξεις

Από την άλλη, οι εκπομπές και τα κανάλια συνειδητά προβάλλουν για να γίνει ντόρος (για να είναι αυτοί που ξεκίνησαν τον ντόρο για να είμαι ακριβέστερος). Και οι τηλεθεατές-χρήστες των σόσιαλ παρακολουθούμε και τον ντόρο και τον σχολιασμό του, ενίοτε συμμετέχοντας. Άρα; Το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό; Φαύλος κύκλος.

ΦΑΠ

Θέλετε να γράψουμε αλήθειες, ως άλλοι «Τζέρι Μαγουάιρ»; Την περασμένη Τετάρτη, ενδεικτικά, το Σορβάιβο με τον Βαλάντη που «πρέπει να τον διώξει το κανάλι» όπως λένε οι παρουσιαστές μας, έκανε σε τέταρτο 36.3%. Στο επιχείρημα: «αυτά παίζουν οι εκπομπές, αυτά βλέπουμε» σας αντιπαραθέτω τα ποσοστά της Μαλέσκου που μέχρι πριν από το Σορβάιβο «φασώνονταν» με το 10% και πλέον, της δώσατε (της εκπομπής) 2-3 μονάδες. Χαρακτηριστικά, την Παρασκευή, η Μαλέσκου πέρασε ως και τη Ζήνα. Καλή τώρα, η Μαλέσκου;

Η «Φάρμα» την ίδια μέρα (Τετάρτη) έφτασε 18.1% και η συνέντευξη του Τζούμα την Παρασκευή «ανέβασε» τα νούμερα του προηγούμενου τετάρτου στο «Το Πρωινό»- δεν τα «έριξε». Το BB μια χαρά τα έκανε τα 10άρια του, όσο παιζόταν, ενώ ακόμη προσπαθεί η ταλαίπωρη Σόουπιτς να «σκιαγραφήσει» τον χαρακτήρα της περσινής νικήτριας…

Μην πάτε μακριά: Το Πάτσελο, όπου ένας τύπος φιλάει κοπέλες και τις περνά από ραντεβού-δοκιμασίες για να διαλέξει αυτή που του «κάνει» μ’ εκείνες να «μαλλιοτραβιούνται» για τα μάτια του 🤦🏻‍♂️, πέρυσι «χτύπαγε» 20άρια και φέτος έκανε και 10%-12%. Ποιος δίνει αυτά τα ποσοστά στη «φερόμενη ως τοξικότητα», αδέλφια μου; Εγώ;

Προς Θεού, δεν είμαι άξιος να ρίξω ευθύνη σε κανένα τηλεκοντρόλ και «μικρός» για να τα βάλω (πάλι) με κανάλια εταιρίες παραγωγής κι εκπομπές -έπαθα κι έμαθα. Λέω μόνο, πως, όσο υπάρχει ζήτηση θα υπάρχει και προσφορά. Ριάλιτι εγκλεισμού βλέπεις, τι περιμένεις; Να μάθεις για τις κοινωνικές ανισότητες στο Καζακστάν που οδήγησαν στην εξέγερση; Μην πέφτεις απ’ τα σύννεφα, ούτε να στοχοποιείς ανθρώπους. Σα να ρωτάς έναν Ορθόδοξο ιερέα, αν με τη Θεία Κοινωνία, κολλάς. Μα, πραγματικά, τι περιμένεις να σου πει; Μπορεί να σε προστατεύσει, ως οφείλει (και το οφείλει στη θρησκεία μας, να ξέρεις), μπορεί να σε αποτρέψει απ’ το να κοινωνήσεις, ή να το αφήσει πάνω σου στηριζόμενος στην κοινωνική σου ευθύνη. Αλλά, μέσα του δεν γίνεται να πιστέψει ότι κολλάς απ’ το μυστήριο που αποτελεί καρδιά της πίστης μας. Πώς να το κάνουμε; Δε θα ήταν ιερέας.

Συμφώνησε, ή διαφώνησε με συμπεριφορές και τοποθετήσεις, λοιπόν (συμπεριλαμβανομένης της δικής σου) και εκφράσου μέσα από συνειδητές επιλογές και, όσον αφορά την τηλεόραση, το τηλεκοντρόλ σου. Αυτό είναι το όπλο που θα διατηρήσει, ή θα εξαφανίσει την τοξικότητα στα media και όχι το tweet που θα την αναδείξει (χρήσιμο κι αυτό, μα καθόλου αποφασιστικό και ριξικέλευθο).

ΑΝΑCKΟΠΙCIC Ή ΤΑ ΡΕΣΤΑ…

Κατά τα άλλα, αυτή η εβδομάδα πέρασε «νερό» με το ένα πόδι στις διακοπές των εορτών και το άλλο, μη σας πω πού, αδέλφια μου… Η Χριστίνα Μπόμπα δεν θεωρεί πως υπερπροβάλλουν με τον σύζυγό της, τις ιδιωτικές τους, στιγμές στα σόσιαλ (μάλλον απομένει να ποστάρουν κάποια ακτινογραφία θώρακος ξερωγώ), ο Λάκης Λαζόπουλος «ξεθάρρεψε» ξανά, σα να περίμενε την κατάλληλη στιγμή και εξαπολύει άποψη προς κάθε κατεύθυνση (ακόμη και προς εκείνη της Μιμής Ντενίση, στην οποία είχε εξηγηθεί και τα είχαν βρει). Όποιος δεν έχει Όμικρον να κλείσει την πόρτα και να «κατεβάσει το γενικό», ενώ ο 5ος Ραδιομαραθώνιος του Mappes Show, πρώτη φορά On The Road απ’ το My Radio 104.6 για τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ συγκέντρωσε μόνο χάρις την αγάπη σας, 28.352€. Βαθειά υπόκλιση για τα ρεκόρ χρόνου παραμονής στον «αέρα» και χρημάτων που σπάσατε γι’ αυτά τα γενναία παιδιά.

Κουιζάρα

Και φύγαμε για την κουιζάρα μας:

Ποιος πανελίστας χρωστάει σε πανελίστρια 1.000€ και δεν σηκώνει το τηλέφωνο να της πει πότε θα τα επιστρέψει;

Αυτά και για σήμερα, αδέλφια μου. Περιμένω τις απόψεις σας, ειδικά σήμερα, χωρίς φόβο και πάθος. Να ομολογείτε την αγάπη σας σ’ αυτούς που την απολαμβάνουν για να τη χαίρονται κιόλας και να χαμογελάτε για να κάνετε τους άλλους ν’ ανησυχούν. Κλείνω με νοσταλγική κομματάρα και έξτρα δόση χαράς. Mmmbop από Hanson και πού σας πάω, ε;

Διαβάζετε τα Fake News του Δημήτρη Ουγγαρέζου κάθε Κυριακή στο okmag.gr.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ