Η Έλενα Μπουζαλά υπηρετεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες το αθλητικό ρεπορτάζ. Σε όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενώ τα τελευταία χρόνια ανήκει στο δυναμικό της ΕΡΤ και παρουσιάζει την εκπομπή «Αθλητική Κυριακή». Εκπροσωπώντας την κρατική τηλεόραση βρέθηκε και στο Τόκιο για την κάλυψη των Ολυμπιακών αγώνων. Λίγο μετά την επιστροφή της από την ιαπωνική πόλη μιλά αποκλειστικά στο okmag.gr και στον Γιώργο Μπέζα για την εμπειρία της στο μεγάλο αθλητικό γεγονός.
Αποκαλύπτει στιγμές που δεν έδειξαν οι κάμερες και θυμάται γεγονότα από τους μεγάλους Έλληνες αθλητές εκτός του αγωνιστικού στίβου. Ποιος αθλητής της ζήτησε «συγγνώμη» και γιατί «λύγισε» η Άννα Κορακάκη;
Πόσες φορές έχεις βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Αυτή ήταν η τρίτη φορά που βρέθηκα σε Ολυμπιακούς Αγώνες από κοντά, μετά από το Πεκίνο το 2008 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες Λονδίνο 2012. Ωστόσο μετέδωσα και από την Αθήνα για την ΕΡΤ τους Ολυμπιακούς Αγώνες Ρίο 2016. Η εμπειρία του Τόκιο 2020 επιβεβαίωσε πώς όσες φορές κι αν βρεθείς σε Ολυμπιακούς Αγώνες η προσμονή να πας στους επόμενους είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Πώς ήταν η φετινή εμπειρία;
Ήταν διαφορετική, καθώς έλειπε ο κόσμος. Τα γήπεδα ήταν άδεια. Ήταν μοναδική όμως, όπως πάντα, να είσαι μέρος της σπουδαιότερης αθλητικής διοργάνωσης. Εκείνες τις μέρες οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου ήταν εκεί. Το Τόκιο ήταν μια πολύ φιλόξενη πόλη και αισθάνθηκα σαν μια πολύ σημαντική καλεσμένη. Κρίμα που οι Αγώνες έγιναν χωρίς θεατές, ευτυχώς που έγιναν για τους αθλητές που περίμεναν πέντε χρόνια ώστε να αγωνιστούν στην μεγαλύτερη διοργάνωση του κόσμου.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή;
Η πιο συγκινητική στιγμή για μένα ήταν όταν πέρασε μπροστά μου στη μικτή ζώνη η Μαρία Πρεβολαράκη, μόλις είχε χάσει στον αγώνα που έδωσε. Tης ζήτησα να μιλήσει, έκλαιγε και έλεγε «δεν μπορώ, δεν μπορώ». Απομακρύνθηκε. Επέστρεψε μετά από λίγη ώρα και βουρκωμένη ζήτησε συγνώμη που έχασε και δεν προχώρησε στους Αγώνες. Ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πω δεν πειράζει. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όταν είσαι δύο μέτρα μακριά από την αθλήτρια, φοράς μάσκα και αυτοί είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του κορονοϊού.
Ποια στιγμή δεν έδειξαν οι κάμερες και θεωρείς ότι ήταν μια δυνατή στιγμή;
Η Άννα Κορακάκη αγκαλιάζει τον πατέρα της ύστερα από τον προκριματικό της στο αεροβόλο πιστόλι. Ανακουφισμένη που πέρασε στον τελικό μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα γέρνει πάνω του. Ήταν φανερό ότι η πίεση είχε φύγει για λίγο στην αγκαλιά του Τάσου, μπαμπά και προπονητή της.
Με ποιον από τους Έλληνες αθλητές ήρθες πιο κοντά;
Μίλησα με πολλούς Έλληνες αθλητές μετά τον αγώνα τους στις δηλώσεις που κάνουν αμέσως μετά την προσπάθειά τους, τον Λευτέρη Πετρούνια, τον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη, τους Μάντη – Καγιαλή, τις Τσουλφά – Σπανάκη, τον Άλκη Κυνηγάκη, την Άννα Κορακάκη, την Μαρία Πρεβολαράκη, αλλά και τον Εμμανουήλ Καραλή στο Ολυμπιακό Χωριό. Ήταν φοβερή η εμπειρία στην Ενοσίμα, όπου ακολουθήσαμε τους ιστιοπλόους πάνω σε σκάφος. Η αποστολή μας ήταν να βρεθούμε όσο πιο κοντά στον αγώνα τους γίνεται. Θυμάμαι τον εικονολήπτη μου να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στο σκάφος και τα κύματα, εγώ να προσπαθώ να κάνω stand up. Το σκάφος πήγαινε πάνω κάτω, αλλά τελικά μετά από τρεις ώρες τα καταφέραμε να κάνουμε ένα καλό τρίλεπτο βίντεο. Τα ελληνικά πληρώματα πέρασαν από δίπλα μας!
Υπήρξαν στιγμές που θύμωσες που κάποιος αθλητής Ελληνικής αποστολής έχασε;
Ποτέ. Ξέρεις πόσο είχαν προσπαθήσει να βρεθούν εκεί; Οι προσπάθειες όλων χωρίς σημαντική αγωνιστική δράση παραπάνω από χρόνο λόγω της πανδημίας είναι συγκινητική. Και μόνο που βρέθηκαν στους Αγώνες είναι νικητές για μένα. Θυμώνω με όλους όσους κρίνουν τους αθλητές χωρίς να κατανοούν την υπερπροσπάθεια που κάνουν. Είναι παιδιά με μεγαλείο ψυχής. Οι θυσίες που κάνουν είναι καθημερινές.
Θέλω να μου περιγράψεις την στιγμή που ακούς τον Εθνικό Ύμνο στο γήπεδο.
Όλοι σηκώνονται όρθιοι. Σταματούν οι συνομιλίες και δεν ακούγεται τίποτα. Η σημαία υψώνεται σιγά σιγά και όλοι κοιτούν τους Ολυμπιονίκες. Είναι ανατριχιαστικό. Θέλεις η στιγμή να κρατήσει για πάντα. Νιώθεις περήφανη για αυτό που κατάφεραν. Αισθάνεσαι μέρος ενός ιστορικού γεγονότος και θέλεις μετά να το φωνάξεις.
Πώς ήταν που ταξίδεψες μέχρι εκεί σε περίοδο κορονοϊού, φοβήθηκες καθόλου;
Όχι, έχω εμβολιαστεί. Τα μέτρα ήταν πολύ αυστηρά. Έβγαζα τη μάσκα μόνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Μείναμε 3 μέρες καραντίνα μόλις φτάσαμε. Για 14 μέρες δεν επιτρεπόταν να φας ή να πιείς καφέ σε χώρους που δεν λειτουργούσαν στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν σαν να εργαζόσουν σε μικρές φούσκες, μέρος μιας τεράστιας φούσκας.
Ο γιος σου δεν διαμαρτύρεται που λείπεις τόσο καιρό;
Στην αρχή χάρηκε που έφυγε η μαμά με τους κανόνες, πλύνε δόντια, φάε φρούτα, τακτοποίησε τα πράγματά σου, θα κάνουμε κάθε μέρα πάρτι με τον μπαμπά και δεν θα μαζεύουμε τίποτα, αλλά μετά από λίγες μέρες του έλειπα. Μου έκανε μια τεράστια αγκαλιά μόλις συναvτηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Προσπάθησα να του στέλνω φωτογραφίες και βίντεο από το Τόκιο ώστε να έχει εικόνα που είμαι και τι γίνεται στους Αγώνες ώστε να εντυπωσιάζεται, αλλά νομίζω πιο πολύ χάρηκε με τα παπούτσια που του έφερα.
Πώς είναι μια γυναίκα να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ;
Για μένα που τελείωσα Γυμναστική Ακαδημία και αγαπάω πολύ τον αθλητισμό είναι ο χώρος που θέλω να είμαι και να δουλεύω. Δεν είναι θέμα φύλου. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Να μεταδίδω αγώνες και εικόνες, να αναδεικνύω τα πρόσωπα πίσω από τις προσπάθειες, να κάνω καλή παρουσίαση, συνεντεύξεις και ρεπορτάζ. Όποιος θέλει ας με κρίνει αυστηρά γι αυτά. Ούτε η δημοσιογραφία ούτε ο αθλητισμός είναι ανδρικά μονοπώλια.
Τι σε γοητεύει σε αυτή τη δουλειά;
Πόσο οι αθλητές ξεπερνούν τα όρια τους. Που πρέπει μετά την επιτυχία ή την αποτυχία τους να στηθούν μπροστά στο μικρόφωνο και να πουν τι έγινε. Που μετά πρέπει να πάρεις το μικρόφωνο και να πεις με λίγα λόγια ένα τεράστιο γεγονός που προηγήθηκε, να το περιγράψεις όσο καλύτερα μπορείς, να μεταφέρεις το κλίμα και όλα όσα δεν έδειξαν οι κάμερες, αλλά κυρίως να προσπαθείς να κάνεις το συναίσθημα είδηση.
Τι δεν ξέρουμε για εσένα; Τι σε χαλαρώνει όταν δεν είσαι στο στούντιο ή σε κάποιο ρεπορτάζ;
Παίζω τένις και γυμνάζομαι συχνά. Όσο χαλαρωτικό είναι όμως το shopping δεν είναι άλλο…
