Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι από τις λίγες Ελληνίδες πρωταγωνίστριες που θα μπορούσε κάλλιστα, αν δεν γινόταν μια εξαιρετική ηθοποιός, να έχει γίνει μια πολύ πετυχημένη τραγουδίστρια. Όχι μόνο γιατί διέθετε ένα πολύ ξεχωριστό ηχόχρωμα, αλλά γιατί είχε το ταλέντο να αποδίδει το τραγούδι που ερμήνευε και να το αντιμετωπίζει ως έναν ρόλο με συναίσθημα και έκφραση.
Είχε την τύχη να τραγουδήσει σε πολλές ταινίες της υπέροχα τραγούδια, και μάλιστα μεγάλων δημιουργών. Η αρχή έγινε με την ταινία «Τα παλιόπαιδα» με τραγούδια του Κώστα Καπνίση και μετά με «Το κορίτσι της Κυριακής» με τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη. Ενώ είχε συνεργαστεί με τον Δαλιανίδη και τη Φίνος στις ταινίες «Χωρίς ταυτότητα» και «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», ο Δαλιανίδης δεν την είχε σκεφτεί για μιούζικαλ.
«Γιατί, βρε Γιάννη μου, δεν με βάζεις σε ένα μιούζικαλ που είναι το απωθημένο μου;».
«Μαίρη μου, δεν κάνεις για μιούζικαλ. Εσύ είσαι μακρομούρα, αδύνατη και δρα- ματική ηθοποιός. Θα γελοιοποιηθείς».
«Σιγά μη γελοιοποιηθώ. Βάλε με να κάνω ένα πέρασμα. Έτσι, για να διασκεδάσω».
Τελικά μετά από μεγάλη της επιμονή τής έδωσε έναν μικρό ρόλο στο μιούζικαλ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» για να παίξει τη Μαρκησία λέγοντας κι ένα τραγούδι. Όταν όμως ήρθε η ώρα της ηχογράφησης του «Έκλαψα χθες» την είχε κυριεύσει ένα ανεξήγητο άγχος. Η ίδια μου είχε πει: «Τι άγχος είχα στην ηχογράφηση του “Έκλαψα χθες” δεν μπορώ να σου περιγράψω, Μάκη μου. Βρε, τι πρόβες έκανα, τι ασκήσεις, τι γαργάρες, αισθανόμουν πως κατάπινα τη φωνή μου. Είχα ξανατραγουδήσει και πριν και σε άλλες ταινίες, αλλά εδώ δεν ξέρω γιατί στρεσαρίστηκα τόσο. Ίσως γιατί ήταν η πρώτη συνεργασία μου με τον Πλέσσα και με ένα πρωτογενές τραγούδι. Σκεφτόμουν πως εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πού να βγει η φωνή; Ο Πλέσσας έκανε πολύ φιλότιμες προσπάθειες για να με ηρεμήσει και να μην ανησυχώ αν το τραγούδι δεν μου έβγαινε με την πρώτη. Ξεκίνησα να τραγουδώ, αλλά έκανα πολλά intercuts, πολλές ραφές, που λέμε, στην ηχογράφηση. Αισθανόμουν άσχημα. Μέχρι τη στιγμή που μου είπε ο Πλέσσας το εξής μαγικό: “Μαίρη μου, μην ανησυχείς και ο Σινάτρα στο Strangers in the night είκοσι επτά κολλήματα είχε. Εσύ γιατί αγχώνεσαι; Έχεις μόνο έντεκα. Αυτό ήταν! Μονομιάς πήρα τα πάνω μου. Αφού ο Σινάτρα είχε είκοσι επτά κολλήματα στο Strangers in the night, σκέφτηκα, θα σκάσω που εγώ έχω μόνο έντεκα; Άντε καλέ, μια χαρά. Μια χαρά το είπα το τραγούδι.
»Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως ο Πλέσσας μου είχε πει ψέματα μόνο και μόνο για να ξεκολλήσω και να πω το τραγούδι. Ο Σινάτρα φυσικά δεν χρειάστηκε ούτε ένα κόλλημα για να τραγουδήσει. Αλίμονο!
»Μετά το «Έκλαψα χθες» είπα αρκετά τραγούδια στον ελληνικό κινηματογράφο, δύσκολα και απαιτητικά. Δεν κόλλησα όμως ποτέ ξανά και σε κανένα. Και με συνθέτες επίσης σπουδαίους, με απαιτήσεις, όπως ο Καπνίσης και ο Μαρκόπουλος. Τα έλεγα μια κι έξω. Έμπαινα στο στούντιο και είχα πάρει πια το κολάι. Δεν χρειάστηκε ποτέ ξανά ούτε ένα κόλλημα. Το κόλλημα ήταν μάλλον στο κεφάλι μου για το συγκεκριμένο τραγούδι, που, σημειωτέον, το αγαπώ πολύ και είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά μου».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
